ٻہ جاڙا ڀائر/ڀاءُ ۽ ڀيڻ/باب ٻيون
ٻئي ڏينھن صبح جو وري شڪاري ٻيلي ۾ آيا. انھن جون ھڪلون ٻڌي ھرڻ وري بھ پنھنجي ڀيڻ کي چيو تھ ”مون کي ڇوڙي ڇڏ.“ ھن وري بھ ڇوڙي ڇڏيس، ۽ پنھنجي ڀونگيءَ جو در بند ڪري ڇڏيائين، ۽ سمجھائي ڇڏيائينس تھ وري بھ اچي ائين چوي تھ ھوءَ در پٽيندي.
سگھوئي شڪاري پٽيءَ واري ھرڻ کي ڏٺو ۽ بادشاھھ کي ڏيکاريائون. ھو انھيءَ جي پٺيان پيا، پر سارو ڏينھن ھرڻ ھٿ نھ اچي سگھين. مگر پري کان ڪمان جو تير ھن کي پير ۾ لڳو ۽ اتي ٿورو زخم ٿي پيس. ھو منڊڪائيندو رت وھائيندو، شام جو گھر آيو.
ھڪڙو شڪاري لڪي ھن جي پٺيان لڳو آيو. ھن لڪي بيھي ڏٺو ۽ ٻڌو تھ ھرڻ در کڙڪائي چيو تھ ”ادي، در پٽ تھ اندر لنگھان.“ ۽ پوءِ در پٽيو ۽ ھو اندر لنگھي ويو. شڪاري موٽي ويو ۽ وڃي بادشاھھ کي اھا ڳالھھ ٻڌايائين، جو عجب ۾ پئجي ويو. چيائين تھ سڀاڻي انھيءَ ھرڻ جي پٺيان لڳي سندن پتو لھنداسين.“
ويچاري ڀيڻ ھرڻ جو ڦٽيل پير ڏسي ڏاڍو غمگين ٿي. ڦٽ ڌوئي صاف ڪري، ڪر جھنگ جون ٻوٽيون انھيءَ تي رکي پٽي ٻڌي ڇڏيائينس. پوءِ ٻيئي سمھي پيا. صبح جو زخم بھتر ڏسڻ ۾ آيو ۽ ھرڻ چڱيءَ طرح ھلي ڊوڙي سگھيو ٿي، تنھنڪري جڏھن وري بھ شڪارين جو ھل ٻڌائين، وري بھ اوڏي وڃڻ لاءِ رسي تاڻڻ لڳو.
ڀيڻس گھڻوئي سمجھايس تھ ”تون ڪالھھ زخمي ٿيو آھي، متان اڄ توکي ماري وجھن.“ پر ھن چيو تھ ”ادي، دلجاءِ ڪجئين، شڪاري مون کي پڄي ڪين سگھندا، جو منھنجو پير بلڪل ڇٽي ويو آھي.“ تڏھن ڀيڻس لاچار ٿي ڇوڙي ڇڏيس، ۽ نچندو ٽپندو ڇالون ڏيندو ھو ٻيلي ۾ گھڙي پيو.
سگھو ئي بادشاھھ ڏسي ورتس ۽ پنھنجن شڪارين کي چيائين تھ ”انھيءَ ھرڻ جي پٺيان پئو، پر ڪو ايذاءُ نھ رسايوس.“ ھو سارو ڏينھن ھن جي پٺيان پئي ڊوڙيا، پر پڪڙي نھ سگھيس. سج لٿي ڌاري بادشاھھ انھيءَ شڪاريءَ کي پاڻ وٽ سڏيو، جنھن اڳئين ڏينھن ھرڻ جي جاءِ ڏٺي ھئي ۽ چيائينس تھ ”اسان کي وٺي انھيءَ ھنڌ ھل.“
جڏھن سڀئي انھيءَ ڀونگيءَ وٽ آيا، تڏھن بادشاھھ وڃي در کڙڪائي آھستي چيو تھ ”ادي، در پٽ تھ آئون اندر لنگھان.“ ايتري چوڻ تي در پٽجي پيو ۽ بادشاھھ لنگھي اندر ٿيو. ڏسي تھ ھڪڙي نھايت خوبصورت جوان زال ويٺي آھي، جا ھرڻ جي بدران بادشاھھ کي ڏسي ڊڄي ويئي. پر بادشاھھ دلاسو ڏئي چيس تھ ”مون سان گڏجي محلات ۾ ھلندينءَ؟“
ڇوڪريءَ چيو تھ ”ھائو، آئون خوشيءَ سان ھلنديس، مگر آئون پنھنجي ھرڻ کان سواءِ نھ ھلنديس.“ بادشاھھ چيو تھ ”چڱو ڀلي اھو بھ ھلي. انھيءَ جي بھ اتي چڱي سنڀال ٿيندي.“ اڃا ھنن پئي ڳالھايو تھ ھرڻ بھ آيو، جنھن کي ڀيڻس ٻڌي ڇڏيو. پوءِ بادشاھھ انھيءَ ڇوڪريءَ کي گھوڙي تي چاڙھي، پنھنجي محلات ۾ وٺي آيو، ۽ ھرڻ سندن پاسن کان ڊوڙندو آيو.
سگھو ئي پوءِ بادشاھھ انھيءَ جوان زال سان شادي ڪئي. ملڪ ۾ چوڌاري خوشيون ٿي ويون. بادشاھھ ۽ راڻي انھيءَ کان پوءِ خوش گذارڻ لڳا، ۽ ھرڻ جي تمام چڱي سنڀال پئي ڪيائون، ۽ اھو محلات جي باغن ۽ گاھن وارن پٽن تي پئي گھميو ڦريو.
ھاڻ جڏھن ڏائڻ انھيءَ جي ڀاءُ کي ڦيرائي ھرڻ ڪيو ھو، تنھن جي سمجھھ ۾ ھو تھ ھن جي ڀيڻ کي جھنگ ۾ مرون ماري وڌو ھوندو، تنھن جو ھاڻ ٻڌو تھ ھو ٻيئي ڀاءُ ڀيڻ پاڻ ۾ خوش پيا گذارين ۽ سکيا ويٺا آھن، سو ڏاڍو ڪاوڙي، ۽ ارادو ڪيائين تھ ڪنھن تجويزسان ھنن کي نقصان رسائي.
انھيءَ ڏائڻ جي ھڪڙي بدشڪل ڌيءَ ھوندي ھئي. سا ماءُ کي چوڻ لڳي تھ ”ھن ڇوڪريءَ جي بدران جي آئون راڻي ٿيان ھا تھ چڱو ھو!“ ۽ ماءُ کان مدد گھرڻ لڳي. ماڻس چيو تھ ”چڱو، جڏھن پورو وقت ايندو، تڏھن تون راڻي ٿيندينءَ! نيٺ ھڪڙي ڏينھن ھو ٻيئي محلات ۾ آيون. انھيءَ وقت بادشاھھ شڪارتي ويل ھو. راڻيءَ کي ننڍڙو پٽ بھ ڄائو ھو. ڏائڻ پاڻ ڦيرائي دائي ڪري اچي راڻيءَ وٽ نوڪرياڻي ٿي.
سگھو ئي پوءِ پنھنجي ڌيءَ بھ پاڻ سان اندر آندائين. ھنن تجويز ڪري راڻيءَ کي وھنجڻ جي جاءِ ۾ بند ڪري ٻوساٽي مارڻ جي ڪوشش ڪئي. پوءِ پنھنجي ڌيءَ جي راڻي جي شڪل ڪري، انھيءَ کي راڻيءَ جا ڪي ڪپڙا ڍڪائي، انھيءَ جي جاءِ تي راڻي ڪري ويھاريائين. جڏھن بادشاھھ شڪار ڪري موٽي آيو، تڏھن پھرين تھ ڪو بھ سماءُ ڪونھ پيس.
ڏائڻ بادشاھھ کي چيوتھ ”راڻي بيمار آھي تنھنڪري گھڻو ڳالھائي ڪين ٿي.“ انھيءَ ڪري بادشاھھ راڻيءَ کي ڳالھائڻ لاءِ ھلاڪ نھ ڪيو. ڏائڻ کي بھ پڪ ھئي تھ سچي راڻي مري ويندي، ۽ سندس ڌيءَ بادشاھھ جي را ڻي ٿيندي. پر سچي راڻي مٿا مونا ھاڻي وھنجڻ جي جاءِ مان نڪري محلات جي ٻئي پاسي واريءَ جاءِ ۾ آئي، جتي سندس ٻار پالبو ھو ۽ ھرڻ بھ رھندو ھو. رات جو جڏھن سڀ سمھي رھيا، تڏھن ٻار جي دائيءَ ڏٺو تھ سچي راڻي جاءِ ۾ اچي ٻار جي پينگھي وٽ بيٺي، ۽ پوءِ ٻار کي کڻي پيار ڏئي کير پياري، وري پنھنجي جاءِ تي سمھاري، مٿانئس ڪپڙو وجھي ويئي. پوءِ ڪنڊ ۾ ھرڻ وٽ وڃي انھيءَ جا پٺا ٺپي ھلي ويئي.
ٻيءَ رات بھ دائيءَ ساڳيو حال ڏٺو. تڏھن وڃي بادشاھھ کي اھا ڳالھھ ٻڌايائين، جو سمجھي نھ سگھيو تھ انھيءَ جو مطلب ڇا آھي. ڏائڻ تھ ھن کي اڳيئي ٻڌايو ھو تھ راڻي بيمار آھي ۽ ھلڻ تھ خير، پر ڳالھائڻ جھڙي بھ نھ آھي. بادشاھھ دل ۾ ويچار ڪيو تھ ”ٻھ راڻيون تھ ڪين ھونديون، ھڪڙي سمھڻ واريءَ جاءِ ۾، ۽ ٻي ٻار جي پالجڻ واريءَ جاءِ ۾! بھتر آھي تھ رات جو جاڳي اھا جانچ ڪريان.“
ٻيءَ رات سچي راڻي اڌ رات ڌاري ٻار واريءَ جاءِ ۾ آئي، ۽ ٻار کي کڻي چميون ڏيئي کير پياري، ڪپڙا صفا ڪري وري سمھاري ويس، ۽ پوءِ ھرڻ کي بھ پيار ڪري، ھٿ گھمائي ھلي ويئي. بادشاھھ ھڪدم سھي ڪيو تھ سندس سچي زال اِھا آھي، پر في الحال ڪڇيائين ڪين. آھستي وڃي ڀاڪر وڌائينس ۽ چيائينس تھ ”تون تھ منھنجي پياري زال ۽ راڻي آھين؟“
تڏھن راڻيءَ ساري ڳالھھ ڪري ٻڌايس تھ انھيءَ ڏائڻ ڪھڙي حرڪت ڪئي ھئي. انھيءَ تي بادشاھھ ڏاڍو ڪاوڙيو. ڏائڻ ۽ سندس ڌيءُ کي گھرائي قتل ڪرائي ڇڏيائين ۽ ڌيڻس کي جھنگ ۾ اڇلائي ڇڏيائين تھ ڀلي مرون کائينس.
اڃا ڏائڻ جي لاش سڙي رک مس ٿي تھ سندس وڌل جادو بي اثر ٿي پيو، ۽ ڪيل طلسم ڀڄي پيو. ھرڻ ھڪدم ڦري ماڻھو ٿي پيو. پوءِ ھو پنھنجي ڀيڻ سان ۽ بادشاھھ سان ورھين جا ورھيھ خوش پيو گذاريندو ھو.
پورو ٿيو