هجرت جو سفرنامو
جان محمد جوڻيجو سورهيه سامايو،
راضي تنھن تي رب ٿيو، تنھن کي واحد وڌايو،
سخي هو سخاوت ۾، ڪيائين روح اندر رايو،
ڳالهه اها ڳايو، مرد تنھن ملوڪ جي.
مرد تنھن ملوڪ کي، ڏاتر ڏنا ڏاڻ،
عھدو وڪالت بئريسٽري جو، ورتائين همت ساڻ،
علم پڙهي عالم ٿيو، هيس انگريزي اهڃاڻ،
هاڻ ڪيان روح رهاڻ، ساراه سپرين جي.
ٻڌو ساراهه سپرين جي، جنھن کي مولى ڏنو مان،
هٿ هوس حاڪمن جو، شاهي جنھن جو شان،
ڪامل ٿي ڪورٽون ڪيون، ٻڌي بات بيان،
جي اندر آهن جولان، سڪ تنھنجي ساهه کي.
سڪ تنھنجي ساهه کي، اندر نه آهي آرام،
کائڻ نه آهي خوشيءَ جو، چش نه ڏئي طعام،
هجرت تي سنڀري هليو، ڪري اهو انجام،
اڳ ۾ ٿي امام، قافلو ڪيائين ڪيترو.
قافلو ڪيائين ڪيترو، لکين خرچ کڻي،
جيڪا رضا رب جي، واهه تنھن کي وڻي،
مھاجرن جي محبت ۾ پاڻ ڪيائين پڻي،
لاڙڪاڻي جو لقب هڻي، ريل تي چڙهي رڪن ڏي هليا.
ريل تي چڙهي رڪن کئون، ٿيا سکر روانا،
عرض ڪيائون الله کي، اسين آهيون تنھنجا ٻانها،
داڻي پاڻي نصيب جي، آهي انهيءَ ۾ معنى،
پوءِ اچي ملتانا، ڏپھرو ڪيائين ڏينھن جو.
ڏپهرو ڪيائين ڏينھن جو، هليا چڙهي لاهور،
اتي عزت ملي امير کي، سر ڪيائون گهور،
کائن آندائون خوشيءَ مئون، ڏنائون زور،
اهڙي ئي دستور، راولپنڊي رڙهي هليا.
راولپنڊي رڙهي هليا، ڪانوپور ڪاهي،
واڳ وس نه پنھنجي، ڏور وڌي ڏاهي،
گاڏي ڇٽي ڇوهه مئون، ڏس ڇا منجهئون ڇاهي،
پشاور مان لاهي، ڏينھن ڇڏيائون ڪيترا.
ملڪ ڇڏي مسافر ٿيو سھڻي، گهڻي تڪليف،
اکيون ڪڪوريون ڪيف، مانجهي تنھن ملوڪ جون.
اتي ڏينھن رهي ڪيترا، هليا پيادا ڪلي پنڌ،
رفيق ٿياسون راه مئون، راهي مٿي رند،
رکيائون سڪ سرير ۾، خود ڪيائون بند،
اچي ٿياسون هڪ هنڌ، ”بيني ڪوٽ“ جنھن کي چون.
”بيني ڪوٽ“ جنھن کي چون، رکيائون جلال آباد جوش،
عقل ڇڏي ويو ڪو نه اڳ ۾، ڪو نه رهيو هوش،
مڙني ڪئي خاموش، محبت رکي من ۾.
محبت رکي من ۾، ڪابل ڪيائون ڪاه،
دونهان درد دکائيا، عشق اندر آڙاه،
پنڌ اڙانگو پٽيون، رهي آيا راه،
اهڙو ئي الله، امير صاحب ڏٺائون اکين سان.
امير صاحب عزت ڏني، مولوي عبيد الله سڏائي،
دعوت کاڌائون دل سان، راتيون رهائي،
سنڌين چيو سڪ مان، آيا آهيون سرڙا لھرائي،
توڻي وجهن ڪھائي، جان محمد چيو جوش مان.
امير کي ائين نه گهربو هو، ڏنائين مھاجرن کي موڪل،
سيءُ رکيائين سرير ۾، نه ڪيائين توڪل،
ڳجهه اندر جون ڳالهيون، تون جوش اندر ۾ جل،
راهي ٿي رلمل، موٽي پنھنجي ملڪ تي.
موٽي پنھنجي ملڪ تي، آيو جان محمد جائي،
راتيان ڏيهان روح ۾، هيس وات اها وائي،
دانهون ڪيائين درد مئون، ڪونهي حال ڀائي،
نصيب داڻو پاڻي کائي، هيل آيا هندستان ۾.
هندستان ڏي روانا ٿيا، خواجه اجمير شريف،
سڪ رکيائون ساهه ۾، ڪھڙي ڪريان تعريف،
مانجهي تنھن ملوڪ جي هئي، عمر ٽيهه ورهه پوري،
رضا تي راضي رهيو، ڪيائين صبوري،
مرڻ جي مھل تي، موت ريکائين منصوري،
آيا ملائڪ حضوري، سڪرات ڏٺائين ڪانه ڪا.
سڪرات ڏٺائين ڪا نه ڪا، ساهه ڏنائين سنھنجو،
”شيرل“ چوي شھيد ٿيو، وطن ڇڏي پنھنجو،
مولا ڪريان توکي، ڪر نه ڪاڻيارو ڪنھن جو،
هٿ آ هي منھنجو، دامن دستگير جي.
جان محمد جوءِ مان، ويو ڪسٽ منجهان ڪاهي،
مال مڏيون ڦٽيون ڪري، ويو لاڳاپا لاهي،
جنھن کي سڪ سرير ۾، ڏور وڌي ڏاهي،
اجمير ۾ آهي، مقبرو ملوڪ جو.
مقبرو ملوڪ جو، جودئون جوڙيائون،
جهنڊا تنھن جوان جا، خوب کوڙيائون،
ماتم ڪيائون من ۾، ڳل ڳوڙها ڳاڙيائون،
پريت پاڙيائون، جو صوبو سنڌ جو.
صوبو هو سنڌ جو، ملڪن جو مير،
صاحب ٿي صاحبي ڪئي، جو بادشاهي وزير،
شھيد ٿيو شوق مان، نيڻن وهايا نير،
اتر وارا پير، پناهه ڏيندين پرديسيءَ کي.
پناهه ڏيندين پرديسي کي، جنھن صدقو ڪيو ساهه،
ميڙي محمد ڄام جي، توکي آڻيندو الله،
حضرت ٿيندو حامي، ڪندءِ سنئين راهه،
باري آهي بي پرواهه، آهيان سام اوهان جي سيدا.
|
This work is now in the public domain in Pakistan because it originates from Pakistan and its term of copyright has expired. According to Pakistani copyright laws, all photographs enter the public domain fifty years after they were published, and all non-photographic works enter the public domain fifty years after the death of the creator. | 
|