نورجھان/13
اهي مسند تي وهڻ کان اڳ، جهانگير ڀانيون ٿي ته سلطاني ڪلاه ۾ ڪي ڪل نعمتون سمايل آهن. پر اڃان تخت تي پير ئي ڪين ڄمايائين، ته پروڙ پيس ته اهو سندس خام خيال هو؛ ڇو ته جيڏا اُٺ تيڏا لوڏا. تاجپوشيءَ کان اڳ ته البيلو ٿي، پئي خوب مزا ماڻيائين. هاڻ ته قسمين قسمين جوابدارين وڪوڙي ورتس. کيس تخت تي خالي چٽجي ڏکجي ڪونه وهڻو هو، نڪي ڪي رڳو ڏيک ويک واريون ڪچهريون قائم ڪرڻيون هيس. اول ته کيس ملڪ ۾ صلح سانت رکڻي هئي. ڪيترن ئي پوءِ ڍاولن رئيسن ۽ نوابن باغي ٿي، ڦرلٽ مچائي ڏني هئي ۽ رعيت ۾ بلوي جي باه پئي ڦوڪي. ٻيا ته ٺهيو، پر خود سندس جان جگر شهزادي خسرو به فتني ۽ فساد جا دليل ڏئي ڊؤڙايا. سو انهن مڙيني کي سنئين پير تي آڻي، آڻ مڃائڻي هيس.
انهن مشڪلاتن کي منهن ڏيڻ لاءِ جهانگير به مڙس ماڻهو هو. ٿوري ئي عرصي ۾ باغين کي ماري مات ڪياءِ. نه فقط ايترو، پر پڻس جا هيڏي ساري سلطنت پربا ڪئي هئي، تنهن ۾ امن امان ۽ عدل انصاف جو ڏؤنڪو وڄائي ڇڏيائين. پنهنجي نفس سان پڻ خوب جنگيون جوٽيندو پئي آيو، ۽ هونئن جو حرص ۾ غلطان هوندو هو، سو هاڻ سڌري صالح ٿي پيو.
مهرالنسا جي پرڻجي وڃڻ کي ٻه ٽي سال ٿي ويا هوا، مگر جهانگير جو اُن لاءِ اڃان به ڏيل پئي ڏکيو، ۽ سندس دل ۾ محبت جو مچ متوئي پيو هو. راتين جون راتيون پنهنجي مهلقا جي منهن ڏسڻ لاءِ انتظاريءَ ۽ بيقراريءَ ۾ پيو ڪاٽيندو هو. ڪڏهن ته کيس اکين اڳيان اوڏو سمجهي، مٿس بيوفائيءَ جا الزام مڙهيندو هو، ۽ ڪڏهن ته سندس مٺو نالو للڪاري، کيس وصل لاءِ ورلاپ ڪندو هو.
مهرالنسا جي موَ ۾ هي مغرور مغل شهنشاه پنهن جي نرم ريشمي توشڪن ۽ تڪين تي ليٽندي اهڙا عذاب پيو سهندو هو، جهڙا قيدي سهن ڪاٺ ۾. سندس دل دائما اُدماد پئي کاڌا ته مهرالنسا کي جيڪر پنهنجي پٽراڻي ڪري باقي حياتيءَ جا ڏينهڙا سندس خذمت ۾ گولو ٿي گذاريان. مهرالنسا جي مٺيءَ لات جو پري کان پڙلاءُ اڃان به سندس ڪنن تي پئي پيو؛ ۽ هنجي من موهڻي مورت اڃان به سندس دل تي اُڪريل هئي. وڏائي وس هلايائين ته ڪئن اهي خيال چت تان لاهي، عشق جي بند مان پاڻ آجو ڪريان، پر ڪجهه نه وريس. نيٺ لاچار ٿي، سٽون سٽڻ لڳو ته علي قلي بيگ کي هرکائي، يا دڙڪا تاب ڏيئي، کانئس مهرالنسا کي طلاق ڏياري، پنهنجي من جي مراد حاصل ڪريان. سو بهاني ڪبهاني علي قلي بيگ کي پاڻ وٽ گهرائي ورتائين. اول ته سندس وڏي آجيان ڪيائين. پوءِ ساڻس اوڀاريون لهواريون ڳالهيون ڪرڻ لڳو. ڳچ وقت بعد کيس چياءِ ته ”يار! مون کي پڪ آهي ته تون ته هن جهان ۾ ئي جنت جا مزا پيو ماڻيندو هوندين. ننڍپڻ جي ڳالهه اڃان مونکان نه وسري ويئي آهي ته ڪئن مون هڪ دفعي تنهن جي گهرواريءَ کي ڏٺو. سندس سونهن، سمجهه ۽ سوڀيا انوقت منهنجيءَ دل تي واه جو اثر وڌو.“
علي قلي بيگ جواب ڏنو ته ”هائو سائين! بيشڪ هن بندي کي الله تعاليٰ نوازيو آهي. هوءَ منهنجي اکين جو ٺار ۽ ڳچيءَ جو هار آهي. آءٌ خدا جا ڏاڍا شڪر ادا ٿو ڪريان جو منهنجيءَ غريباڻيءَ اونداهيءَ مڙهيءَ کي هنجي چمڪندڙ چهري سان چمڪايو اٿس.“
هي لفظ ٻڌي، جهانگير کي جان تان جوش آيو، سو کيس چيائين ته ”البت چنڊ وانگر فقط دورانهينءَ تان توتي چمڪي ٿي؛ باقي هيٺ لهي اچڻ کان ته، مان ڀانيانٿو، ته اڃان توکان عار ڪندي هوندي.“
علي قلي بيگ جواب ڏنو ته ”سائين! گناه معاف؛ پر مون به مٿس سر، ساه فدا ڪري ڇڏيو آهي، ۽ هوءَ به مونسان اهڙي ئي سچي آهي.“
جهانگير پاڻ وڌيڪ جهلي نه سگهيو، سو زوم مان هڪل ڪري چيائينس ته ”اڙي! آهين تون ڪير؟ سمجهين ڇاٿو؟ مهرالنسا تو جهڙي جي دام ۾ ڦاسجڻ واري نه آهي؟“
علي قلي بيگ به البت غصي ٿي ورايو ته ”هائو، قبلا! پر منهنجي صحبت جي تاءِ هنجي به دل مورم وانگي رجائي، نرم ڪري وڌي آهي؛ ۽ اسين ٻئي هاڻ يڪجسم آهيون.“
جهانگير گهنڊ پائي چيو ته ”بيوقوف! هوش رک. خبر اٿيئي ته ڪو وقت هو جو مهرالنسا ۽ مان هڪ ٻئي تي ليليٰ مجنون وانگي هواسين.“
علي قلي بيگ به الغرضائيءَ سان جواب ڏنو ته ”مونکي ته ڪا خبر ڪانهي. هوءَ هينئر منهنجي نڪاح ٻڌي زال آهي، ۽ ڪنهن به بني بشر کي طاقت ناهي جو کيس مونکان جدا ڪري سگهي.“
جهانگير چٽ ٻڌي چيس ته ”يار! ڪي سمجهه. هوءَ ۽ آءٌ هڪ ٻئي جي عشق ۾ اَڙيل آهيون، سو منهنجي صلاح اٿيئي ته ڪري کيس طلاق ڏي.“
علي قلي بيگ هي حرف ٻڌي، ڪاوڙ ۾ تپي لعل ٿي ويو؛ ۽ شوخيءَ سان چياءِ ته ”جيسين سر سلامت اٿم، تيسين آءٌ هن کي ڇڏڻ وارو نه آهيان.“
جهانگير وري به سمجهايس ۽ چيائينس ته ”تڏهن، تون اڃان مهرالنسا تان هٿ کڻڻ لاءِ تيار نه آهين؟ باقي آءٌ توکي ٻڌايانٿو ته جيڪڏهن تون منهنجو چيو مڃيندين، ته آءٌ ڏاڍو خوش ٿيندس.“
علي قلي بيگ جواب ڏنو ته ”ائين ته ڪڏهن به نه ٿيندو.“
تنهنتي جهانگير چيس ته ”جي آءٌ توکي اهڙو حڪم ڪريان، ته به انڪار ڪندين؟ ٿورو خيال ڪري، جواب ڏي.“
علي قلي بيگ وراڻي ڏني ته ”اها خيال ڪرڻ جي ڳالهه ئي ڪانهي. جي حضور جن انهيءَ ڳالهه تي هوڏ ٻڌيو بيٺا آهن، ته پوءِ آءٌ به مئي مارائي کان سواءِ نه رهندس. مونکي به پنهنجي نڪ کي مر لائڻي ناهي. جيڪڏهن اڄ سائين جن کانسواءِ ڪو ٻيو اهڙي مجال ڪري ها، ته پاڻيهي ڪل پويس ها.“
ائين چئي، اُٿي کڙو ٿيو. ۽ سڌو گهر ڏي روانو ٿيو.
جهانگير کي علي قلي بيگ جي اهڙيءَ روش تي ڏاڍو صدمو پهتو، سو آرام ئي نه اچيس. هتان اُٿي پيو هت وهي. عشق جي انڌ ۾ ڇا جو ڇا پئي بڪياءِ. نيٺ دل ۾ پڪو پهه پچاياءِ ته ”مهرالنسا کي ڪئن به هٿ ۾ آڻيندس. مونکي خاطري آهي ته هن جي اڃان به مون سان لنءُ لڳل آهي، سو آخر ٿيندي به منهنجي. هن هٺيلي ايراني سپاهيءَ کي هن بيحرمتيءَ جي بدلي ۾ ضرور سر ڏيڻو پوندو. مهرالنسا ڪنهن به صورت ۾ هنجي ٻنڌڻن ۾ نه ٻڌي هوندي. لائق ئي منهنجي آهي، سو ضرور منهنجي پٽراڻي بنبي. ڦٺ هجي ههڙي تخت کي جنهن مونکي هيترو وقت کانئس غافل رکيو آهي.“
اهڙا خيال پچائي پچائي، تاڙي وڄايائين، جنهن تي سندس يار غار وزير نذير احمد هٿ ادب جا ٻڌي، اچي اڳيان بيٺس ۽ چيائين ته ”حضور اعليٰ جو ڪهڙو فرمان آهي؟“
جهانگير: ”يار! پاڻ ملهائڻ جو هاڻ عمدو وجهه اٿيئي. اُٿي ڪمر ڪش. جي ڪشالا ساڀ پيَءَ ته آءٌ به تنهنجا ٿورا عمر ڀر نه وساريندس.“
نذير احمد: ”قبلا! هي غلام حاضر آهي. جو به فرمان ڪندا، ته وس آهر ڪين گهٽائيندس، ۽ جيسين اُنجي سر انجامي نه ڪندس، تيسين ننڊ آرام به حرام اٿم.“
جهانگير: ”مونکي خاطري آهي ته تون ڪا ڪوتاهي نه ڪندين. هاڻ خيال ڏيئي ٻڌ. ڪم نهايت ڪٺن ۽ جوکائتو اٿيئي؛ ڏاڍي سنڀال گهرجي. خبر نه هونديءَ ته آءٌ مهرالنسا تي مفتون هوس، مگر اُن کي وقت بخت ياوري نه ڪئي، جنهنڪري هوءَ منهن جي هٿن مان نڪري ويئي. اهو به معلوم اٿيئي ته هاڻ هوءَ علي قلي بيگ جي گهر ۾ آهي. هيترا ڏينهن ته پئي سندس صحبت لاءِ ساه سڪايم، پر هاڻ وڌيڪ پاڻ پلي نٿو سگهان. اجهو تنهنجي اچڻ کان اڳ۾، علي قلي بيگ کي گهرائي، ڪيترو سمجهايم ته مهرالنسا کي کڻي طلاق ڏي؛ پر هن نالائق ائين ڪرڻ کان بنہ اِنڪار ڪيو.“
نذير احمد: ”ڇا؟ علي قلي ۽ انڪار؟ حضور اعليٰ جو غصو جو هوند زمين آسمان زير زبر ڪري ڇڏي، تنهن کان به نه ڊنو؟ رڳو هڪ لفظ جي دير آهي، حڪم ڪريو ته پورو ٿيو پيو آهي.“
جهانگير: ”سچ ائين آهي، پر دل نٿي چويم ته ڪو حڪومت جي شروعات ۾ ئي رعيت کي رتوڇاڻ ڪريان. پر حالتون اهڙيون بڻجي بيٺيون آهن جو لاچار ائين ڪرڻو پوندو. نادان علي قلي بيگ پاڻيهي ٿو پنهنجي پير تي ڪهاڙو هڻي. ٻوجهه نٿي پويس ته جنهن ڳالهه تي منهنجيءَ ساريءَ زندگيءَ جي آسري جو مدار آهي، تنهن ۾ ٿو مونکي آڏو پوي. جيتوڻيڪ هن منهنجي نوڪري ايمانداريءَ ۽ وفاداريءَ سان ڏني آهي، ته به اڄ جا اهڙي اَڍنگي هلت هليو آهي، تنهن لاءِ ضرور کيس پڇتائڻو پوندو. سندس موت بنان وري مون لاءِ چارو به ڪونهي. هاڻ ٻڌ. هن کي ائين ختم ڪري ڇڏ، جو ڪنهن کي گم ئي نه پوي.“
نذير احمد: ”قبلا! دلجاءِ ڪريو. اهو ڪم ڄڻ ته ٿيو پيو آهي. اهڙي ته اٽڪل ويڙهائيندس، جو سندس ملائڪن کي به پتو نه پوندو. اوچتو ئي اوچتو ڪنهن مست هاٿيءَ جي پيرن هيٺون اهڙيءَ کيڏ سان لتاڙائي ماري وجهجيس، جو هرڪو ائين ڀانئين ته اتفاق سان فوت ٿي ويو.“
جهانگير: ”يار! واه جي رمز رٿي اٿيئي. بيشڪ مجرايون لهڻيُءِ.“
نذير احمد نئڙي ڊگهو سلام ڀري، چيو ته ”حضور جو اقبال زياده هجي. منهنجي ته هميشہ اها آرزو رهي آهي ته سائين جن جي خذمت ۾ دم ڏيان. ويندڙ ئي شرط وڃي ٿو اوهان جي ڪم کي لڳان.“
ائين چئي، ٻاهر نڪتو. دربانن وٽان معلوم ٿيس ته علي قلي بيگ کي ٿورو وقت ٿيو جو محلات جي وڏي دروازي مان نڪري، ڏاڍيءَ تڙ تڪڙ ۾، ٻالڪيءَ تي سوار ٿي، پنهنجيءَ جاءِ ڏي روانو ٿيو. نذير احمد به هڪ مست هاٿي سنڀرائي، اُن تي ٿي ويٺو ۽ علي قلي بيگ وارو رستو وٺي، هنجي ڪڍ پيو.
علي قلي بيگ جا پالڪي بردار سوڙهين گهٽين مان ، آهسته آهسته رڙهندا پئي ويا. علي قلي بيگ ته پنهنجن ئي خيالن ۾ ٻڏو پيو هو. مٿس جيڪي وهيو واپريو هو تنهنتي غور پئي ڪياءِ. آخر دل ۾ اهو پڪو ٺهراءُ ڪري ڇڏيائين ته مال ملڪيت ڌن دولت سر سميت قربان ڪندس، مگر مهرالنسا کي پنهنجي جيئري جهانگير جي حوالي هرگز نه ڪندس. ڏاڍو جوڌو جوان هو. خوف جو دل ۾ دئو به ڪونه هوس. بيپرواهيءَ وچان مڇون پئي موڙيائين، ۽ جهانگير ته آخر ۾ به نه هوس.
جئن سندس پالڪي هڪ سوڙهيءَ گهٽيءَ مان پئي لنگهي، تئن هڪ مست هاٿيءَ جي ڳوري ۽ تڪڙي قدم جو آواز سندس ڪن تي پيو. هن اها هڪ رواجي ڳالهه ڪري سمجهي، ڇو ته گهٽين مان هاٿي سدائين پيا ايندا ويندا هوا. پر اوچتو ئي پالڪي بردار پالڪيءَ کي ڦٽو ڪري اُٿي ڀڳا. انهيءَ تي علي قلي بيگ منهن ٻاهر ڪڍي نظر ڊوڙائي. جان ڏسي ته هڪ مست هاٿي مٿس ڪاهيندو پيو اچي. گهڙي اڌ جي ترسي ها، ته پرزا پرزا ٿيو پيو هجي ها؛ پر همٿ جهلي، هڪدم پالڪيءَ مان ٽپ ڏيئي ٻاهر ٿيو. کن ۾ پالڪي ته هاٿيءَ جي پيرن ۾ اچي پرزا پرزا ٿي ويئي، ڄڻ ته ڪو دفتريءَ جو ٽڪرو هو. هاٿيءَ هاڻ مٿس هلان ڪئي، علي قلي بيگ به منهن نه موڙيو؛ سينو ساهي سامهون ٿي بيٺو. ڪڍنديئي ترار وٺي جو سونڍ ڌاري هنيائينس، سو حال ته هاٿي به هٽي پوئتي ٿيو. پر ترار جي گهاءَ رسڻ ڪري هيڪاري شوخيءَ سان حملو ڪيائينس. علي قلي بيگ به هڪيو هوشيار هو، سو نڪا ڪيائين هم نڪا تم؛ وٺي جو مٿي ۾ ڀالو ٺوڪيائينس، سو رت ريلا ڪري وهڻ لڳو ۽ هاٿي شڪست کائي اُٿي ڀڳو. پوءِ علي قلي بيگ پنهنجي ترار اُگهي صفا ڪري، کپ ۾ وڌي، ۽ اهڙو بيپرواهيءَ سان گهر ڏي رمندو رهيو، جو ڄڻ ته ڪي به ڪين ٿيو هوس.
جڏهن گهر پهتو، تڏهن مهرالنسا سندس خون آلودا ڪپڙا ڏسي ڏاڍي انتظار وچان واڪو ڪري چيو ته ”خير ته آهي؟ هيءُ رت ڇاجو آهي؟ مهرباني ڪري ساري حقيقت ٻڌايو.“
علي قلي بيگ!: پياري! ڪي به ڪينهي. رڳو هڪ مست هاٿي اچي پٺيان پيم، پر مون به کيس هٽائي پوئتي ڪيو.“
مهرالنسا: ”ڌڻيءَ جا لک لک شڪرانا! آءٌ سڀاڻي ديگ لهرائي، اوهانجي سر تان صدقو ڪڍنديس.خدا شل اوهانکي وڏي حياتي ڏئي.“
علي قلي بيگ البت ڏکويل آواز سان چيو ته ”خدانخواسته جي آءٌ مري وڃان ها ته توکي ڪو هرج ڪونه پئي ها.“
مهرالنسا: ”خدا خير ڪري! هي ڇا ٿا چئو؟ اوهانکي مون منجهان رنج رسيو هجي ته ڀلائي ڪري جلد ٻڌايوم ته معافي وٺي اوهانکي آرامي ڪريان.“
علي قلي بيگ: البت هڏيءَ سان چيو ته ”توکي منهنجي اندر جي ڪهڙي خبر؟ جي دل کولي ڏيکاريانءِ ته پوءِ جيڪر ڪل پويئي ته ڪهڙي نه دکويل آهي. اجهو هينئر جهانگير وٽان ٿيو ٿو اچان. اڃان تنهنجي پچار نه ڇڏي اٿس. چويم ٿو ته مهرالنسا کي طلاق ڏيئي، کڻي منهنجي حوالي ڪرينس. ڀانئجي ته ائين ٿو ته تون به اُنهيءَ ۾ خوش آهين.“
اهي اکر ٻڌي، مهرالنسا جو منهن ئي سنيارجي ويو. ۽ چوڻ لڳي ته ”چئو ڇا ٿا؟ خبر ڪانهيو ته ڪنهن زماني آءٌ شهزادي کي پيار ڪندي هيس. مهنن جا مهنا سندس لاءِ بيقراريءَ ۾ گذاريم. هڪ هڪ ڏينهن منهنجي لاءِ ورهيه ٿي ٿي لنگهيو. آخر هن ته منهنجو قدر نه سڃاتو، ۽ نڪي ڪي پنهنجا ٻول پاڙياءِ. اهو به سڌ سماءُ نه رکيائين ته مون سان ڇا ٿي گذريو. توهان پنهنجا وڙ ڪري، منهنجا عيب ڍڪي، مون تان پنهنجا هٿ نه لاٿا. آءٌ مورانهين اوهانجي ايتري حاضرداريءَ جي لائق نه هيس. هاڻ ته ٻڌي ڇڏيو اٿوَ، سو مرڻ گهڙيءَ تاءِ اوهانجي ٻڌي ٻانهي ٿي رهڻ منهنجو مرڪ آهي.“
علي قلي بيگ زال کي ڀاڪر ۾ وٺي چيو ته ”پياري! اڄ تو مونکي ڄڻ ته نئون جياريو آهي. ۽ انهيءَ جو اجر توکي خدا ڏيندو! انشاءِ الله! اسين هرگز جدا نه ٿينداسون. آءٌ ته ڀانيانٿو ته جهانگير کي هروڀرو توکي هٿ آڻڻ جو ڪو اهڙو خيال نه آهي. منهنجي سمجهه ۾ ته ائين ٿو اچي ته اهو فقط هڪ شاهاڻو پُور آهي. سلطنت جي واڳن وٺڻ بعد، هو گهڻو سڌريل آهي، ۽ عدل ۽ انصاف جي راه تي وس آهر هلندو پيو اچي.“
مهرالنسا: ”گهڻو خوف خطرو ته ڪونه ٿو ڏسجي، پر ته به سنڀال رکجو، متان دشمن ٿي بيهي، ۽ اوهانجي حياتيءَ کي جوکي ۾ وجهي. آهي ڏاڍو خار باز، اوهان جو سندس امر کي آڏو آيا آهيو، سو متان بدلي وٺڻ بنان نه رهي.“
علي قلي بيگ: ”تنهنجو پيار ئي منهنجو حامي همراه آهي. سوين ماڻهو مڙي اچن، ته به آءٌ ڏندين ڏاند آهيان. مجال نه اٿن جو منهنجو وار ونگو ڪري سگهن.“
هي همت ڀري حرف ٻڌي، مهرالنسا ڀتار کي ڳر لائي چيو ته ”بيشڪ! کلي کلائي ميدان تي ڪوبه دشمن توهانجي سامهون بيهي نه سگهندو. مونکي رڳو اهو ڊپ آهي ته خدا نخواسته اوهان سان ڪو ڊوه نه ٿئي.“
علي قلي بيگ: ”پياري! ڊپ نه ڪر. يقين اٿم ته ڳجها منصوبا مونکي ڪوبه نقصان رسائي نه سگهندا. اُميد ته ڪابه حرفت مونتي اُپڙي نه سگهندي. اهو دشمن جو منهن سامهون نٿو اچي سگهي، تنهن جو ويچار ڪرڻ ئي اجايو آهي.“
مهرالنسا: ”شل خدا پنهنجي ٻاجهه ڪندو، ۽ اوهانکي هٿ ڏيئي رکندو! اهو ئي بي اَجهن جو اَجهو ۽ نسلن جو نگهبان آهي.“
هنن پاڻ ۾ هيئَن حال احوال پئي اوريو ته هوڏانهن وري جهانگير چوڌاري جهاتيون پئي پاتيون ته ڪيڏانهن نذير احمد سگهو اچي، پنهنجي فتح جي خوشخبري سڻائي. جيئن پئي ويرم پيئي، تيئن پئي وڌيڪ پريشان ٿيو. نيٺ هڪ خذمتگار نذير احمد جي گهر ڏي روانو ڪيائين ته خبر وٺي اچ ته ڪهڙو حال آهي. نذير احمد ملول ٿيو، گهر ۾ ليٽيو پيو هو؛ سو خذمتگار جي سڏ تي، سڏ تي، سڌو ساڻس گڏجي بادشاه جي خذمت ۾ حاضر ٿيو. جهانگير کيس پري کان ڏسڻ شرط پڪاري چيو ته ”سمجهجي ٿو ته تنهن جا سعيا سجايا نه ٿيا.“
نذير احمد: ”قبلا! دل ته نٿي گهريو ته اوهان جي ڪم پوري ڪرڻ بنان اوهانجي حضور ۾ اچي حاضر ٿيان. پر جڏهين سائين جن جو ماڻهو اچي نڪتو، تڏهن لاچار هليو آيس.“
جهانگير: ”مهرالنسا جي ميڙائي بنان مونکي ڪا مسروري نه آهي. نيڻن ننڊ ڇڏي ڏني آهي. سگهو ڪم راس ڪر، ته ڪا روح کي راحت رسي.“
نذير احمد: ”سائين منهن جا! هن حڪم جي بندي کي به ننڊ پاڻي حرام آهي. توهان جي ڪم جي ڪوشش ته هتان وڃڻ ويل شروع ڪيم. هڪ مست هاٿيءَ کي چونگ ڏيئي، کڻي علي قلي بيگ تي بڇيم؛ پر هن خبيث اُلر ڪري، سونڊ ڌاري اهڙا ته ڪاري ڌڪ وڄايس، جو هو ڇرڪي اُٿي ڀڳو.“
جهانگير: ”شاباس! اهو ڪم ائين ئي ٿيندو. همت نه هارج. مونکي يقين آهي ته سگهو ئي تون سوڀارو ٿيندين.“
نذير احمد: ”جئندا قبلا! اوهانجي بخت ياوري ڪئي، ته دشمن هرگز داوري ڪري نه سگهندو. آهي ڪهڙي خسيس ڳالهه؟ ڳڻتي فڪر نه ڪريو.“
جهانگير: ”پيارا دوست! سالن جي سانڍيل عشق هاڻ ڀڙڪو کائي ڀنڀٽ مچائي ڏنو آهي. جيترا بڪيون جلائي رهيو آهي. ٻن ٻيڙين جي وچ ۾ اچي ڦاٿو آهيان. مهرالنسا کان سواءِ جئڻ جنجال آهي. علي قلي بيگ جي مرڻ بنان کيس حاصل ڪرڻ محال آهي. دل نٿي مڃي ته ڪو علي قلي بيگ کي ايذاءُ پهچي. هو هڪ بانڪو بهادر آهي، ۽ منهنجو به مٿس راض آهي. هوڏانهن وري معشوق به نٿو سهسائي سگهان. ملڪ هجي، تخت هجي، پر جي مهرالنسا نه ملي ته ڇا ٿيو؟ ڇا ڪبو طائوسي تخت کي؟ ڇا ڪبو سلطاني سچ کي؟ محبوب بنان اهي مڙيئي عين عذاب آهن.“
نذير احمد: ”حضور اعليٰ کي هاڻ تر به ترسڻو نه پوندو. آخر آهڙا ڪم پل اندر پورا ڪين ٿيندا آهن. مهرالنسا بيگم جو ستارو زور ٿو ڏسجي، جو توهان جهڙو شهنشاه مٿس فدا آهي.“
جهانگير: ”انهيءَ ۾ ڪهڙو عجب؟ جهڙس حسن تي ملائڪ به موهجي وڃن، سو آءٌ سندس محبت ۾ مستانو ٿيس ته ڪهڙي وڏي ڳالهه ٿي؟ آءٌ ته ڀانيان ته سنديس نوراني نظر کان پلڪ به پراهون نه ٿيان. خدا ڪري جو سندس جمال جو تارو مونتي سدائين چمڪندو رهي.“
نذير احمد: ”رکو رب تي، مڙيئي سڻائي ٿيندي. ڪنهن کي آهي مجال جو اوهانجي آرزو ريٽي سگهي؟“
جهانگير: ”مون ته هن نامراد ايرانيءَ سان وڏا وس هلايا، پر باز نه آيو. ڏاڍو هوڏي ۽ مدمغ آهي. رڳو پنهنجي عزت آبروءَ جي تند پئي تنواريائين.“
نذير احمد: ”حضور! پڇوس ته سهين ”ليڙ پيءَ! هيءُ مان مرتبو جنهن تي ايڏو ڪڏين ٿو، سو آندءِ ڪٿان؟ اُهي ڏينهن به ياد ڪر، جڏهن دمڙي به کيسي ۾ نه هيَءِ ۽ خسيس سپاهگيريءَ لاءِ به ٻاٿون پئي کاڌيُءِ. جي حضور مرحوم جا هٿ نصيب نه ٿيني ها، ته اڄ آخر ۾ به نه هجين ها.“
جهانگير: ”جڏهن اُهي ڏينهن ڀلجي ويو آهي تڏهن ته اڄ منهنجي ڳالهه کيس ڳوري ٿي لڳي. مهرالنسا کي ته ڪنهن به دستور پاڻ وٽ آڻيندس. ڪميڻو چويٿو ته ’مهرالنسا مونتي مشتاق آهي.‘ وات جي پلاه کي ڪهڙو صرفو؟ ٻڌو ته هوندءِ ته نڪاح رات ڪئن نه لتن لعنتن جو مٿس وسڪارو لائي ڏنو هئائين، سو ٿو مڙس هاڻ هنجي حب سنديون هامون هڻي! دٻڙ دونس شادي؛ وري جي مونتي ڪوريو قربان ٿي وڃي.“
نذير احمد: ”هائو، سائين! هائو. مون پاڻ ٻڌو هو ته مهرالنسا بيگم کي ته ڏينهن جا ڏينهن سنديس شڪل به ڏٺي نٿي وڻي. ويچاريءَ کي وڏيون آسون هيون ته پس پيش اوهين کيس انهيءَ آزار مان ڪڍندا. پر اوهانتي جو اوچتو حڪومت جو بار اچي ڪڙڪيو سو اوهان به اهڙو رڌا رهيا، جو سنديس ڪر ئي ڪانه لڌيوَ. تڏهن لاچار ويچاريءَ منهن مٺو ڪري، علي قلي بيگ سان گذارڻ لڳي. هاڻ به جي پتو پويس ته اوهين مٿس اهڙائي خواهان آهيو، ته هوند پکيءَ وارا پر ڪري اچي پيش پوي.“
جهانگير: ”افسوس! مونکي اهڙي کڙڪ ئي ڪانه هئي ته ڪو ويچاريءَ مون لاءِ واجهه پئي وڌا. اها خبر بنہ هاڻ پيئي اٿم. انهيءَ سببان ڀانيان ته علي قلي بيگ کي سر بچائڻ جو وري به يڪبارگي وجهه ڏيان. جي پوري پير تي اچي ويو، ته ڏاڍو چڱو. مٿس جور جفا هلائڻ، نهايت ڏکيو ٿو لڳيم. جي ننهن سان ڇڄي ته ڪاتي ڇو ڪم آڻجي؟ تون به جي مٺ محبت ۾ مڃائي آڻينس، ته دهرو دان ڏيندوسانءِ. پر جي ڪنهن به قول باز نه آيو ته پوءِ اختيار وارو آهين، جئن وڻيئي اوئين ڪج. هاڻ اُٿ، ۽ سندرو ٻڌي، وڃي ڪم جي سرانجامي ڪر.“
نذير احمد: ”قبلا! علي قلي بيگ مٺ محبت مان ڇا ڄاڻي؟ ساڻس مٿو مارڻ ئي اجايو آهي. تنهن هوندي به حضور جو حڪم مونکي اکين تي آهي. وسون ته ڪين گهٽائيندس، پر جي سڌو نه ٿيو، ته پاڻيهي نتيجو لوڙيندو. هاڻ، خدا حافظ! حضور جن تسليٰ ڪن. انشاءَ الله! ڪئن به ڪري، ڪم کي پورو ڪبو.“