قافلې د عشق

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
قافلې د عشق
by رحمان بابا

د دنيا د سور د پاره غمګين مه شه
غم د دين او د ايمان که بې دين مه شه

هر ګره ګره کشا لرې کم بخته
نا اميد له خدايه غوټه جبين مه شه

ډير خفت دې دارنده چه خوشه چين شه
څو د اب و دانه شته دانه چين مه شه

هر مارغه چه د بل غوښه خورۍ مردار دې
لکه زاڼړه ځان حلال که شاهين مه شه

د زرې په څير افتاب په طلب ګرځه
لکه تيږه هسې پروت په زمين مه شه

ار په تش لستونړې نه شې بې د لاسه
لاس په توره که بې لاسه استين مه شه

عاشقې او خودبينې دې سره لرې
که طلب د عاشقې وې خودبېن مه شه

په خپل کور کښې د سفر دې که پوهېږې
مسافر د هندوستان او د چين مه شه

خپل تابوت درته ولاړ زبن کړي اس دې
ته په زبرمه د بل اس او د زين مه شه

چه تقوَۍ ديانت نه لرې رحمانه
د دې هسې همنشينو نشين مه شه


This work was published before January 1, Expression error: Unrecognized punctuation character "۲"., and is in the public domain worldwide because the author died at least 100 years ago.