دڵت بێرۆنە

by سەیدی

دڵت بێرۆنە  (1849)  by سەیدی

دڵت بێرۆنە بێنێت بەر نهۆ ئاد	«ز بیدادیت نیگارا چون کنم داد»
جە زەل تۆم لەیلە زۆنای خوێم مەجۆلە	«ترا شیرین شمردم، خود چو فرهاد»
تەمەڵجێ پووچە، نەرمێو تە چەنی من	«نگردد موم هرگز، سخت فولاد»
تە ئەزت ویر نەکەوتۆ بەی وەلاو من	«ترا یکدم نخواهم بردن از یاد»
بیناییم گرد فدێو باڵاو تە بۆنە	«همه شمشاد باغ و سرو آزاد»
بۆو زوڵفێتەنێ گێڵان مەرەجیەی	«سَحَر گه عنبر افشان می‌وَزَد باد»
دەروونم پێسە «لوولێ» نەیجەینە	«ز هجرانت کُند پیوسته فریاد»
چەمێت «صاد»و برۆت «نوون»و دەمت «میم»	«رُخَت لوح و دلم طفل و تو استاد»
«دهی جُرم، کشی جانم»، بەری دڵ	مەزۆنۆ خاترەم، چێشت کەرۆ شاد
«دهد» هووناو، موسڵمۆنا، بە منوە	«به‌ زارم می‌کُشد بی‌رحم جلّاد»
چەنی ئەشکت جڤۆنیم شڕ بەرۆ پیر	«ز سودای تو دادم عمر بر باد»
چنۆ پەی تە بیەن دێڤۆنە سەیدی	«چرا گاهی ز حالش ناوری یاد»