جڤۆنیم

by سەیدی

جڤۆنیم  (1849)  by سەیدی

جڤۆنیم شڕ، مەزۆن لاو کێ بەرو داد	«خلل اندر اساس عمر افتاد»
سەروو پیری، نیۆ پیرێ بلوو لاش	«که مارا توبه‌ی تَقوی دَهَد یاد»
چوار پۆزێم ژمۆرێ، ساڵ و ئەمریم	«گهی با شادی و گاهی به ناشاد»
«گر از احسان و طاعاتم تو پرسی؟»	سەروو پووشێ، نە ئێدم هەن، نهۆ ئاد
بەرەم ئەمرێ فراوان پێسە زۆنە	«ازین شصته رسیدن تا به هفتاد»
خەڕە پی دونیەی مایەی بێ وەفانە	«که هیچست و ندارد هیچ بنیاد»
کە ها، کۆچ کەرمێ، کۆچێ دونیەی ئاخر	«ولی مُشکل بود، بی‌توشه و زاد»
فرە گێڵوو، حەکیمێ یۆزوو پەی وێم	«که صادق باشد اندر فنّ ارشاد»
وزوو جەمرێوە خوێم نەی ئاستۆنش	«چو شاگردان کُنم خدمت به اُستاد»
ملوو، بەڵکم بە من کێشۆ «چلێ»وە	«شود پاک این تَن مُردار فساد»
مەبۆ پۆک پی چلێ من زێڵوو جەستەم	«به‌ آتش نرم خواهد گشت فولاد»
حەکیمێو هەن پێسەو «لوقمون» ملوو لاش	«که پیش او مُریدانند و زُهّاد»
ئەگەر تە پیرو، پیرێت بۆ تکاکار	«شوی صیدی ز نار دوزخ آزاد»