Гөбөрләтеп һауам һыйырымды
Йыл буйына көн дә иртә-кис,
Быҙауға ла бирәм һөт, бесәйгә,
Бөтәбеҙгә етә – кинән, эс!
Күнәк тотоп эргәһенә килһәм,
Тыныс ҡына мөңрәп ҡаршылай,
Мин һауғанда аяғы ла күсмәй,
Ҡойрой болғатып та ҡарамай.
Рәхмәт әйтеп биргән һөтө өсөн,
Арҡаһынан һөйөп һыйпайым:
Мин бит бик күптәрҙе, һыйырҡайым,
Һинең һөтөң менән һыйлайым!
Хуш еҫленән йәшел бесән һиңә
Хужаң бирә көн дә йәлләмәй,
Нимә бирһә, шуға риза булып,
Һинең күңел күпте теләмәй.
Дуҫ-иштәрем, тыуған-тумасалар –
Кемдәр генә эсмәй ағыңды!
Һин һыуалып торған ике айҙа
Бөтәһе лә “һине һағынды”.
Маҡтай-маҡтай эсәм һөткәйеңде,
Аҡ күңелле ҡара һыйырым,
Өҫтәл тулы һинең татлы ризыҡ –
Һиңә булһын әле был йырым!
