Урман ойоп торғанда,
Ә Ай бойоҡ торғанда,
Йәй киткән әллә ҡайҙа,
Уны күрмәгән Ай ҙа.
Таң атҡансы, төньяҡтан
Һыуыҡ килде һуҡмаҡтан.
«Мин, — тине һыбай һыуыҡ, —
Йәйҙе ебәрҙем ҡыуып.
Менгән атым сыбар, — ти, —
Уҫал бабайым бар, — ти, —
Ә ул аҡбуҙ атлы, — ти, —
Санаһы ҡанатлы, — ти, —
Минең арттан килә, — ти, —
Ел сығарып елә», — ти.
Һоро ҡуян ҡыуаҡтан
Ырғып торҙо һыуыҡтан,
Ҡолағын ыуып әйтте:
«Һалҡын килеп семетте.
Был ниндәй хәл, әсәй! — ти, —
Ҡайҙа юғалған йәй?» — ти.
Мышы оҙонғолаҡҡа:
«Көҙ килде, — ти, — ҡунаҡҡа!»
