Кык вынъёс (Дядюков)

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Кык вынъёс
Автор: Иван Тихонович Дядюков
Источник: Гудыри : газет. — 1924. — № 149. — 3-тӥ бам.

— Ондрей, малы тон монэ грамоталы уд дышетӥськы?

— Уг яра, Трофим.

— Малы уг яра?

— Кышкасько, мынэсьтым но етӥз луны шедьтод.

— Луо ке бен?

— Мынэсьтым етӥз луны уг яра.

— Мон тонэ интыысьтыд уг улля ук.

— Уд улля тон!

— Ззмзэ ик уг.

— Тыныд оскон ӧвӧл.

— Уг, Ондрей, уг эн кышка.

— Грамоталы тодытэк но туж усто музъемдэ ужаськод али. Музъем ужан понна грамота кулэ но ӧвӧл. Милем, ужен бергатӥсь муртъёслы, грамота туж кулэ.

— Мынам но ужен бергатэме потэ.

— Тон ужен бергатыны дышод, мукетыз дышоз; соку милем инты но уз кыль ни.

— Кытчы пыроз инты. Инты быремлэсь эн кышка, Ондрей. Мон ке тынад интыяд мынӥ, тон мынам интыям мынод.

— Одӥг дышем бере, ужа ини геры бордад. Мыным геры борды кутскыны оломар кадь потэ ини.

— Вошъяськыса уг ужаны косэмын.

— Вошъяськыса но мар, кин кытчы сюрем, озьы ужаны кулэ.

— Грамота…