А эксӹк нелӹн пулыш вӹкем вазы

Арисова Людмила

А эксӹк нелӹн пулыш вӹкем вазы,
Кынам пелӓшем юкде лӓктӹн кешӹц.
Пӱжӓлтӹн йыдым сӹнзӓвӹд дон ижӹ,
Ынгылышым варажы: тылык шалген кодым.
Анжалтышетӹм ам уж вады йӹде,
Йӓнгешем руйын чучын колта шӹрен.
Пелӓшем, яратымы лишӹл тӓнгем,
Кыце вӓл кӹзӹт пачын пушаш
Ыльы тӹлӓт йӓнгем...
Вет мӹлӓм ясы, мӹлӓм тылык,
Мӹлӓнем тӹньӹ кӹзӹт келӓт.
Кыцелӓ пакыла ӹлӹшӓш,
Виэтӹм шижде, юкетӹм колде.
Хоть пӧртӹл йӹле, вычем веле.
Ядам Йымым: «Простьы мӓмнӓм, сулыканвлӓм!
Маханьы цӓшдӹмӹ ылына мӓ, эдемвлӓ!
Ӹленжӹ вет ана мышты вӓшелӓ».
Но мӹньӹм ак колеп иктӓт.
Со мӓгӹрем. А жепшӹ эртӓ.
Сӓмӹрӹк курымем ат пӧртӹлтӹ мӹнгешлӓ.