БЕҲУДА \ф. — фойдасиз, маъно-
сиз, бекор(га)] 1 Ҳеч қандай нафи, фойдаси йўқ; бефойда. Беҳуда жанжал. Беҳуда кучаниш белни синдирар. Мақол. н Баьзшар эса умрини беҳуда ўтказади. Т. Ашуров, Оқ от. Камолиддин унинг олдига беҳуда келганини тушунди. «Шарқ юлдузи».
2 Амалга ошмайдиган, рўёбга чиқмай-диган; пуч, хомхаёл. Беҳуда умид. н Қора-той Йўлчининг тадбирларини маъқул кўрмади, ҳар бир фикрнинг беҳуда эканини тушунти-ришга тиришди. Ойбек, Танланган асарлар.
3 Ўринсиз, ноҳақ. Шокир ота беҳуда туҳматга қолади. Ойбек, Танланган асарлар. Беҳуда жабр кўрганлардан меҳримизни дариғ тутмайлик. Газетадан. Нусратбек ўғлини беҳуда ургани учун унга қарашга у тиб, ўзини беаёв койиди. С. Нуров, Майсаларни аёз урмайди.