БЕҲОЛ [бе.. + ҳол] 1 Ҳолдан тойган, тинка-мадори қуриган; бемажол, ҳолсиз. Тупа хола саданинг ғадир-будур пўстлоғини беҳол бармоқлари бшшн сшшб, юзига суртди. И. Раҳим, Ихлос. Боши ашшниб, кўзи тинди. Тўшакка беҳол чўзилди. С. Сиёев, Аваз. Аз-ларов беҳол инграб ётган беморга нима деярини билмай, кшовланиб қолди. «Ёшлик».
2 Касал бўлиб қолган, бемор. У [қизча] жуда беҳол, врачлар ва ота-онасининг сўроқ-ларига аранг жавоб қайтарарди. Газетадан.
3 кўчма Кучсиз, заиф. Меникига нима мақсадда чилвир кўтариб бориб эдингиз? -Ўзим, — деди, беҳол, нимжон товуш билан IЖуман]. М. Исмоилий, Фарғона т. о. ..қия-ликларда беҳол чайқалаётган ёввойи писта-лар кўнгшыарига мунг чўктирди. «Ёшлик». Беҳолгина куйлайди бир қиз Бир-бир босиб, ишком оралаб. «Ёшлик».