Wat sei alles maket/Dei kranke Kauh

[029]„Wenn meck dei Veihdokter mit seener klauken Brille einen Schritt hee’r in den Stall kümmt, denn stülpe eck ohne den hölt’nen Sweenetrog owern Kopp. Eck kann meene Kauh ebensaugiut koreeren wee dei, villichte noch bater!“ reip dei ole Bartels un harre en fuierroen Kopp ’ekreegen.

„Deck werd deene Klaukheit ok nochmal iutedreeben! Wenn diu den Veihdokter komen leitest, harren wee womöglich dat gladde Kalf beholen, wat diu tau Doe koreert hest. Aberst eck segge, wat’n nich kennt, da schall man dei Nase von laten. Schauster, bleef bee deenen Feisten! Ft Eime drögt dei Last.“ Damee güng dei Olsche iut’n Stalle.

Bartelsvader Hille seck in, dat hei wat von Veihkrankheiten kenne, weil seen Ole ok jümmerst sülben an seenen leiben Veih herümmer doktert harre.

Seene Olsche harre aberst leiber en orndhchen Dokter bee der Kau ’ehat, denn dei wöre gar nich sau recht tau Wege un wolle nich träten. Bartelsvader harre der Kauh all mehrmals en orndhchen Drunk taurechte bnuet un öhr den lnneschüddelt. Düt wör denn jedetmal ’ne rechte Komeedie ’ewesen, der den Drunk beetaubringen. Na, man [030]künn et der Kauh ok nich verdenken, denn wenn’t man ok bloß en Veih is, sau smecke ’ne Mischung von gereinigten Teer, Tran, Petrolejum un Latwerge der Kauh nich sau recht, denn se schiilleköppe jedetmal, wenn er dei Ole mit’n Kuibel vull ankamm. Aberst dei Olsche künner nich gegen an.

Dei Ole wör en Dullkopp un leit seck nich hissen un locken. Wenn ohne seenen Willen dei Veihdokter in’n Stall ’ekomen wöre, denn harre ’ne den Sweenetrog ok owern Kopp ’estülpet. Ln paar Dage stund niu all dei Kauh krank in’n Stalle un mößte seck Banelsvader seene Dokteree’e gefallen laten.

Niu mößte dei Ole aberst mal wegen Vormundschaft na’r Stadt na’n Gerichte un seggt tau’r Olschen: „Alsau ümme Twölwe mott dei Kauh wee’r en Inguß hebben, den eck taurechte maket hebbe. Da hebbe deck anne!“

Un wee dei Olsche ümme Twölwe in den Stall kümmt, da het seck dei Kauh ’eleggt un hichepuchet. Dei Olsche, vuller Angest, weil sei seck nich annerster tau helpen weit, lett den Dokter komen. Dei unnersöcht dei Kauh un den Drank, schüddelt mit’n Koppe un seggt: „Schütten Sie den Quark nur auf den Mist, der Kuh so etwas einzugeben ist Tierquälerei.“ Un na’n paar Stunnen het hei dei Kauh iut aller Gefahr, denn et het [031]öhr sau recht nicks ’efehlt. Dei Höllendrank het se recht herünner ’ebrocht un kränker ’emaket, as se vorher was.

Dei Olsche bedanke seck un bidde den Dokter, nich wee’r tau komen, denn öhr Mann dröfte da nicks von wetten.

Wee Banelsvader na Hius kümmt, is seen erste Gang in den Stall na der Kauh, dei steiht an der Kribbe un frett.

„Na, diu dumme Goos, wat seggste denn niu? Niu suihste doch, dat meen Rezept ’ehulpen het. Wenn’t na deenen Willen ging, denn harren wee dat Doktergeld up dei Straten ’esmetten. Man jümmerst noch en Inguß geeben, eck will gleek wee’r einen taurechte maken.“

Dei Olsche seggt nicks, se schüddelt bloß mit’n Koppe un weit neinen Rat, wee sei dat woll anfanget, dat dei ole Quadderkopp mal klauk werd. In’r Dämmerunge kümmt dei Ole wee’r mit’n Kuibel vull na der Kauh. Wee dei dat suiht, werd se unriuhig, hei packet se an dei Hören un will öhr den Höllendrank wee’r intrechtern. Dei Kauh versteiht dat aberst verkehrt, gift mit’n Hören den Kuibel en Stoß, dat hei ohne bratsch owern Kopp flüggt, un dei ganze stinkerge Soße löppt ohne in dei Ogen un Haare, un weil hei Hülpe schree’en will, ritt hei dat Miul open, un [032]bratsch! het hei düt ok vull. Hei is ower un dower vull, dei ganze Bescherunge löpt ohne owern Körper.

Da is dei ülsche up tau ’ekomen, un weil et in der Schummeree is, denket sei, dat is dei Dokter, dei den Kuibel up den Koppe het, un seggt: „Na, Herr Dokter, sind Sei doch wee’r ’ekomen?“ „Dau - meck den Kui - bel - weg!

Eck - kann ninicks seihn, - dat bitt un frett!

Mak - gesw - winne, geswinne!“

„Ach, diu bist dat sülben, diu klauke Keerel! Eck dachte, et wöre dei Dokter, dei deene Kauh wee’r gesund ’emaket het, wee diu na’r Stadt wörest.“

„Wasche meck af, dat bitt un frett!“

„Ja, sau hettet der Kauh ok woll ’ebetten, dei is kläuker as diu. Un eck wasche deck nich ehr af, bet diu meck versprickst, nich mehr an den leiben Veih herümme tau quacksalbern.“

„Tja, ja, wasche man af, eck verspräk et!“

Un dei Ole het der Olschen noch giue Wore geeben, dat sei düssen Spaß for seck beholen schölle. Aberst dei Friunsluie künnt den Snabel nich holen. Meck het se’t doch vertellt, ünner der Bedingunge, dat eck et nich wee’r vertelle.