Un Cacete

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
Un Cacete
by Artur de Azevedo

Ua nuite an que l Siqueira saía de l Lhírico, biu de lhoinge l Rubion, ne l Ancho de la Carioca, i quijo fugir, mas nun tubo tiempo:

L Rubion abistou-lo i correu para el.

— L Siqueira! Ben acá! Nun fujas! Que diabo! Nó te beijo hai un seclo!

— Adius, Rubíon; cumo bai esso?

— Parece que fugies de mi!

— You?! Que lhembrança!

— Nó, que, para te falar cun franqueza, ando mui ressabiado: l outro die... quando fui?... terça-feira... oura, spera! fui quarta-feira... nó!... anfin, terça, ó quarta-feira, l Honorato biu-me i fugiu!

— Fugiu?!

— Cumo l diabo de la cruç! I tomou un bonde que passaba! Vien sei porque esso i... stou pobre... nun tenho más bintén.

L Siqueira tubo ímpetos de le dezir: "Nó, nun ye porque steias pobre; ye porque sós mui cacete", mas cuntebe-se.

— Mas tu, Siqueira, tu, nun creio que fujas de mi pul mesmo motibo. .

— Mas you nun fugi!

— Antes assi. De adonde benes?

— De l Lhírico.

— Sós un home feliç.

— Porquei?

— Porque puodes ir al Lhírico. Tu sabes cumo you sou doido por música; pus bien: zde 1871... nó! Oura, spera!.. zde 1872... ó 1873... anfin, hai trinta i tantos anhos, nunca más oubi ua ópera!

— Que stás dezindo?

— La berdade. Nun sei l que ye Tamagno, nin Gayarre, nin Caruso, nin nada! La redadeira ópera que oubi, inda ne l Probisório, ne l Campo de Sant'Ana, fui la Fuorça de l Çtino.

L Siqueira stendiu a mano para çpedir-se, mas l Rubion agarrou-lo por un boton de l subretodo, i cuntinou:

— Ah! naquel tiempo you nun solo iba al triato, cumo era amigo de l artistas... Fiç muita amisade cun un deilhes, justamente naquel tiempo... 1871 ó 1872... era un baixo, mas que baixo! Nun creio que boltasse nunca al Riu de Janeiro un baixo cun ua boç daquelas! Era de primo cartelo!

— Cumo se chamaba?

— Chamaba-se... oura spera... Chamaba-se...

I l Rubion meditou durante dous minutos, a percurar l nome de l cantor siempre agarrado al boton de l Siqueira.

— Bien! depuis me dezirás... Adius, Rubion!

— Spera, home de Dius! Tenho l nome ambaixo de la lhéngua! Oura, senhor!, un artista cun quien you ceaba todas las nuites! Por falar an cear: nun te apetece agora un choclate?

— L que me apetece ye drumir.

— Inda ye cedo. Bamos eilhi al Paris.

L Siqueira nun tubo remédio senó ir tomar choclate cul Rubion.

— Oura, que cousa squisita! - dezie l maçador anquanto bubia. - Nun me puodo lhembrar de l nome de l baixo!

— Deixa alhá l baixo i anda cun esso, que son horas.

— Adonde stás morando?

— Na Rue de la Amperatriç.

— Inda ne l mesmo sobradinho?

— Inda.

Quando acabórun de tomar l choclate, que l Siqueira pagou, benirun ambos de nuobo para l Ancho de la Carioca.

— Buono! Agora adius, Rubion!

— Que diabo!, you nun querie apartar-me de ti antes de me lhembrar de l nome de l baixo. Nã0 eimaginas la afliçon que esto me causa!

I quijo de nuobo agarrar l outro pul boton, mas desta beç l Siqueira protestou:

— Deixa l boton!

— Sabes que más? La nuite stá fresca... bou lhebar-te até la puorta de casa... Talbeç que an camino you me lhembre de l nome de l baixo.

Siqueira quijo eibitar que el rializasse la amenaça, mas nun houbiste meio, i l pobre rapaç fui cruelmente caceteado até a la Rue de la Amperatriç.

A la puorta de casa, yá l trinco staba na fechadura, i l Rubion percuraba lhembrar-se d0 nome de l cantor.

— You desespero! Anfin, manhana mando-te l nome del nun carton postal... Adius, Siqueira!

— Adius, Rubion!.

— Mira!

— Nó! adius!.

I la puorta batiu cun fuorça.

L Siqueira suspirou, subiu la scaleira i fui para l sou quarto, çpindo-se, deitou-se, i adrumeciu lhougo, pus staba rialmente cun sono; mas nun se tenie passado talbeç meia hora, que çpertou subressaltado cul barulho que fazien, batendo a la puorta de la rue.

— Ó Siqueira! Ó Siqueira! Chega a la jinela!... gritaba ua boç.

L Siqueira dou un pulo de la cama, ambrulhou-se nun cobertor, abriu la jinela i biu ne l meio de la rue l Rubion, que dixe:

— Mira, l nome de l baixo era Ourdinás! Buona nuite.