Reynke de Vos/Dat erste boek: VIII. capittel

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
<-- Dat erste boek: VII. capittel Reynke de Vos Dat erste boek: IX. capittel -->

Dat VIII. capittel[edit]

Wo Reynke myt Brunen, deme baren, ghynck vnde en leydede, dar he honnich eten scholde, dat em ouel bequam. Wo en Reynke bedroch vnde leet en stan beklemmet in dem bome eft blocke myt deme houede vnde beyden voeten.

Do de auent was ghekomen
Vnde Reynke dat hadde vornommen,
Dat Rustevyl, de vorghesechte bur,
To bedde was in synem schur
Rustevyl was van groteme loue
Eyn tymmerman vnde hadde in synem houe
Lyggende eyne eke, de he wolde klouen,
Vnde hadde dar in gheslagen bouen
Twey grote kyle, de weren seer glat;
Reynke de voß merkede dat.
Dat sulue holt was an eyner syd
Vpgheklouet eyner elen wyd.
He sprack: »horet my, Brun oem!
Recht hir in dessem suluen boem
Is honnyges meer, wan gy löuet;
Steket dar in wol deepe yuwe höuet.
Nemet nicht to vele, dat is myn rad,
Iw mochte dar anders aff komen quad
In yuweme lyue, syd des bericht.« 

Brun sprack: »Reynke, sorget nicht!
Mene gy, dat ick sy vnvrod?
Mathe is tho allen dyngen gud.«
Alsus leet syck de bare bedoren
Vnde stack dat höuet in ouer de oren
Vnde ock de vordersten voete mede.
Reynke do groet arbeyt dede:
He brack vth de kyle myt der hast.
Dar lach de bare ghevangen vast
Myt houet vnde voeten in der eken;
Em halp wer schelden edder smeken.
He plach to wesen kone vnde starck,
Men hir hadde he syn vulle werck.

Sus brachte de neue synen oem
Myt loßheyt ghevangen in den boem.
He beghunde tho hulen vnde to braschen,
Myt den echtersten voeten to kraschen
Vnde makede alzo groten lud,
Dat Rustevyl myt der hast quam vth;
He dachte, wat dar wesen mochte.
Ja, eyn scharp byl he myt syk brochte
Vp euentur, eft des were noed.
Brun lach do in anxste groed:
De kloue, dar he in lach, ene kneep,
He brack syk vnde toch, dat he peep.
Men dat was pyn vmme nicht ghedaen,
He vormode syck nummer van dar to ghan.
Dat meende ok Reynke vnde sach Rustevyle
Van vern komen myt deme byle.
He reep tho Brune: »wo steyt yd nu?
Eteth nicht to vele, dat rade ik yw,
Des honniges; segget my, ysset ock gud?
Ik see, dat Rustevyle kumpt hir vth;
Vyllichte wyl he yw bedencken
Vnde wyl yw vp de maltyd schencken.«
Dar mede ghynck Reynke wedder na huß,
Na syneme slote to Malepertuß.