Reynke de Vos/Dat erste boek: VI. capittel

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
<-- Dat erste boek: V. capittel Reynke de Vos Dat erste boek: VII. capittel -->

Dat VI. ghesette[edit]

Wo Brun de bare myt eyne breue wart ghesant to Reynken vnde wo he ene vant vnde ansprack.

De konnynck sprack to Brune, de beer:
»Brune, ik segge yw alze yuwe heer,
Dat gi mit vlit desse bodeschop döt.
Men seet, dat gy syd wyß vnde vroet;
Wente Reynke is seer valsch vnde quad,
He wed so mannygen lozen rad;
He wert yw smeken vnde vore leghen,
Ja, kan he, he wert yw wysse bedreghen.« 

»Wanne neyn«, sprack Brun, »swyget der rede!
Ik segget by myneme swaren eede:
So gheue my god vngheval,
Wo my Reynke ycht hönen schal.
Ik wolde em dat so wedder inwryuen,
He scholde vor my nicht wetten to blyuen.«
Alsus makede syk Brun vp de vart,
Stolt van mode, tho bergewert;
Dorch eyne wosteny, groet vnde lanck,
Dar dorch makede he synen ghanck.
Do quam he, dar twey berghe laghen;
Dar plach yo Reynke, syn om, to yagen
Vnde hadde den vordach dar ghewest.
So quam he vor Malepertus tho lest;
Wente Reynke hadde mannich schon huß,
Men dat castel to Malepertuß
Was de beste van synen borgen;
Dar lach he, alze he was in sorgen.

Do Brun vor dat slot was ghekomen
Vnde de porten ghesloten vornomen,
Dar Reynke vth plach to ghan,
Do ghynck he vor de porten stan
Vnde dachte, wat he wolde begynnen.
He reep lude: »Reynke oem, synt gy dar bynnen?

Ik byn Brun, des konnynges bode;
He heft ghesworen by syneme gode
Kome gy nicht to hove, to deme ghedynge,
Vnde ik yw nicht myt my enbrynge,
Dat gy dar recht nemen vnde gheue
Dat wert yw kosten yuwe leuen;
Kome gy nicht, gy stan buten gnade,
Iw is ghedrauwet myt galgen vnde rade.
Dar vmme ghaet myt my, dat rade ik int best.«
Reynke horde wol desse worde erst vnde lest;
He lach dar bynnen vnde lurde
Vnde dachte: »wan my dyt euentürde,
Dat ik deme baren betalde desse word,
De he so homodygen sprickt vord!
Hir vth wyl ick dencken dat beste.«
Dar myt ghynck he deper in syne veste;
Wente Malepertus was der wynkel vul,
Hir eyn ghath vnde gyndert eyn hol,
Hadde mannyghe krumme, enge vnde lanck,
Vnde hadde ock mannygen seltzen vthghanck,
De he todede vnde tosloet,
Alze he vornam, dat he des hadde noet;
Wan he dar yennygen roeff in brochte
Edder wan he wuste, datmen eme sochte
Vmme syne valschen myssedaet,
So vant he dar den nauwesten rad.
Mannich deer in sympelheyt ok dar in leep,
Dat he dar in vorretlyken greep.

Vyfleye stucke leret de lerer in dessem vorghesechten capittel.

Dat erste is, al ysset so, dat eyn vorste, eyn here efte eyn ander rychter waraftige klage horet van synen vndersaten ouer eynen, de deme suluen ghelyk is edder ok bouen deme edder benedden deme, dat he nochtans nene hastyghe wrake ouer em don schal.

Dat ander is, dat he hebben schal kloke wyse radeslude, de wyßheyt wetten vnde sake, dede lastich is, de in rechtferdicheyt to vnderscheden.

Dat drydde, datmen nemande schal vorordelen vngheesschet edder vnghevraget.

Dat verde, dat de grouen vnlympigen syk vaken vormeten vnde vnderwynden groter dynge, men van den lystygen suptilen draden vorleydet konen werden.

Dat vyfte, dat nemant schal annemen sodans, dar to he nicht bequeme is, alze hir wert bewyset by deme grouen baren, de syk groter dynge vormath; men wo he voer, dat volghet hir na.