postanowieni dla obrony gruntów, które w kłótni cum collateralibus zostają. Poddani płacą tu czynsz i pańszczyzny robią, na tydzień w zimie po dniu jednym, a latem po dwa dni, które to dni letniej pańszczyzny na reparacyą przez połowę są detrunkowane, i do intraty i kwarty nielikwidowane; płacą ciż poddani podoroszczyznę, dają dań miodową, podług proporcyi mienia, i motki z dworskiego przędziwa, po jednemu na rok. Do stwa należy wieś Kotiużynka i słoboda, dana p. Zerebile od Potockiego generała art., sty dymir., w r. 1764 z wolnością na lat 10. Osiadłości jeszcze w tej słobodzie niema. Komisarz dymirski Ur. Wysocki, oświadczył, że stwo ponosi krzywdy od dóbr metropolii kijow., od klucza przyborskiego Niemiryczów i od demidowskiego Steckich.“ Lustracya zaś z 1789 r. powiada, że dochód stwa wynosił złp. 14,715 gr. 15. W Dymirze domów chrześciańskich 106, żydowskich 10; dwór zwany zamkiem nad rz. Pychawką, palisadą dębową opasany, cerkwie 2 unickie, karczma zajezdna, kramnic 5, bóżnica, młyn i t. d. Dziś wały napół roztracone, lochy niegdyś służące na skład prochowy świadczą o dawniejszej tego miejsca obronie. Obecnie znajdują się tu dwie cerkwie: św. Kosmy i Damiana i Nikołajewska. Obie były dawniej unickie. Wizyta z 1783 r. tak się wyraża o cerkwi św. Mikołaja: ta, wystawiona a prima radice, w którym roku, nikt nie pamięta. Szczególnie parochianie starzy mieszkańcy powiadają, iż była ta cerkiaw, jak słyszeli od swoich przodków, w ruinie dawniejszej od nieprzyjaciół tatarów, przez ogień, którego nawet znaki były, do upadku przymuszona. Była i druga, w węgły robiona, ale i tej założenia nikt nie pamięta. Teraźniejsza restaurowana w 1770 r. d. 8 maja. Parafian w tymże 1783 r. liczono płci obojej 423 ; cerkiew zaś Kosmo-Demiańska posiadała ich 674. Przy cerkwi św. Mikołaja dekanalnej w pierwszych dziesiątkach przeszłego wieku rezydował dziekan Grzegorz Kisielowski, który brał udział w synodzie zamojskim, złożonym w r. 1720 za stadraniem Leona Kiszki metropolity, w celu urządzenia kościoła ruskiego (ob Synodus provinc. Ruthenor. habitu in civitate Zamosciae etc.). W 1796 r. D. był wyniesiony do rzędu miast powiatowych, ale niedługo powiat ten skasowano. W 1800 r. D. przeszedł na własność rządu. Do 1843 dobra te od rządu były puszczane w dzierżawę. D. zawiera mieszkańców obojej płci 1043, żydów 470. Jest tu szkółka parafialna. Cztery do roku odbywa się jarmarków. R. 1853 w okolicy D. założono osadę rolniczą żydowską. Z uroczysk w około D. godne uwagi: „Kotowa mogiła“, przy drodze idącej do Dymirskiej Rudni, porosła lasem; „Popowa Hadyczewka“, z krynicą wybornej wody i „Matwijewa Hadyczewka“ z rzędem sterczących mogiłek, na których wiekowe dęby rosną. Wszystko to nieme szczątki upłynionych czasów. Edw. Rulikowski.
Dymirska-Rudnia, wieś w pow. kijowskim, o 5 wiorst położona od Dymiru, nad rzeką Zdwiżem, w parafii dymirskiej, mieszk. 90, osad 16. Wioska otoczona lasami. Nazwę wzięła od wydobywanej tu rudy żelaznej, Fabryka żelaza.
Dymirskie, błoto w pow. kijowskim, z uroczyskiem Kamionka, 5 w. dł., 80–250 sąż. szer. (Fund. „Gub. kij.“).
Dymitr..., ob. pod Dem..., Dmi., Dmy..., Dziem....
Dymitraszkówka, mylnie Dymitraszówka, wś nad rz. Kamienką, pow. olhopolski, par. Miastkówka, własność ks. Piotra Trubeckiego, ma kaplicę katolicką i cerkiew ś. Mikołaja z 65 dzies. ziemi cerkiewnej. Do cerkwi tej należy 2282 parafian. R. 1868 miała D. 336 dm. Obecnie 765 dusz męz., 1479 dzies. ziemi włośc. a 2075 dzies. ziemi dworskiej.
Dymitrów, wś, pow. turecki, gm. Wichertów, par. Psary.
Dymitrów, ob. Demitrów.
Dymitrów most, wś w pow. połockim, z kaplicą katolicką parafii Horbaczewo-Obytoki na cmentarzu.
Dymitrowice, ob. Dmitrowice.
Dymitrowicze, wś z zarządem gminnym w południowo-wschodniej stronie pow. borysowskiego, przy granicy pow. ihumeńskiego, przy drodze wiodącej z Bieławicz do Leskowicz, w pozycyi lesistej położona. Jest tu cerkiew paraf. Gmina D. składa się z 73 małych wiosek po lasach rozrzuconych; ma mieszkańców 1369 dusz męz.; leży w obrębie 1 okr polic. chołopienickiego, w 2 okr. sądowym borysowskim, w 2 okręgu wojskowym wielatyckim. D. mają szkołę wiejską. Al. Jel.
Dymitrówka, 1.) wś, pow. krzemieniecki, własność Edmunda Milowicza. 2.) D., ob. Dmitrówka.
Dymitrowskie, starostwo niegrodowe w wojew. bełzkiem, pow. buski, składało się w 1770 r. ze wsi Dymitrowa z przyległościami. Trzymał je wówczas Sadowski Stanisław łowczy wolski i płacił kwarty 1599 zł a hyberny 27 zł. Rząd austryacki sprzedał je w 1818 r. przez licytacyą za 81600 zł. reńskich Michałowi Garapich. Por. Dmytrów.
Dymitrowszczyzna, wś, pow. kalwaryjski, gm. Raudań, par. Kalwarya. W 1827 r. liczono tu 5 dm., 39 mk.; obecnie 19 dm., 90 mk.; odl. od Kalwaryi 8 w.
Dymitrowszczyzna, 1.) folw. prywatny nad jez. Zalesie, pow. dziśnieński, o 53 w. od m. pow. Dzisny, 1 okr. adm., 1 dm., 39 mk. Ma kaplicę katol. parafii Głębokie. 2.) D.,
