tego znajdują się w niej także: lityn, amoniak, stront. Ciepłota wody wynosi 24.2° C. przy stanie barometru 760 mm. Zawartość wolnego dwutlenku węgla w 1000 cm. sześc. wody wynosi 602.05 cm. sześc.; zawartość zaś wolnego i napół wolnego w takiejże objętości jest 938 35 cm. sześc. Źródło to jest nadzwyczaj obfite, gdyż w głównej żyle odpływa dziennie 40–50,000 hektolitrów wody. Dla zawartości siarki, woda ta ma smak nieprzyjemny. Dla gości posyłają po wodę do poblizkiej Lackowej i Kamionki. Nadmienić w końcu wypada, że tufami drużbackiemi ozdobione jest źródło Waleryi i ogród Szalaya w Szczawnicach. Ludność Drużbaków dolnych: 1068 dusz; Drużbaków górnych 1058 dusz. W Dr. górnych jest kościół katol. parafialny, papiernia, ożywione płóciennictwo; w Dr. dolnych kościół katol. filialny i także płóciennych warsztatów wiele. Czyt. Petrycy Jan „O wodach w Drużbaku i Łęckowej, o zażywaniu ich i pożytkach, przeciwko którym chorobom są pomocne“. W Krakowie 1635. „Hungariae antiquae ac novae Prodromus“, auctor M. Bellus Pannonius. Norimbergae 1723. Bredetzky's „Neue Beyträge zur Topographie“. Wien 1807. David Kuntz, „Das Zipser Komitat in Königreich Ungarn.“ Wien 1840. Th. Dulszky, „Die Nonne v. Rauschenbach“. w „Zipser Anzeiger“. 1867. Dr. O. Trembecki, „Przewodnik do zdrojów lekarskich w Szczawnicy“. Kraków 1861. K. Łapczyński, „Wiązanie Józia“. Warszawa 1865. Lubieński, „Swiat we wszystkich swoich częściach“. Wrocław 1741. Dr. Sroczyński, „Z dziennika podróży“. w „Kolumbie“. Pam. podróży, 1829. Dr. E. Janota, „Zapiski o zaludnieniu dolin Dunajca i Popradu na Spiżu“. Kraków, 1864. W. Eljasz „Z podróży po Spiżu“. Pamiętnik Tatrzański. T. 3 1878. S. Weber, „Zipser Geschichts-und Zeitbilder“. Leutschau 1880. Br. G.
Drużbice, wś i folw., pow. piotrkowski, gm. Wadlew, par. Drużbice. W 1827 r. było tu 25 dm. i 212 mk. Par. D. dek. piotrkowskiego 3409 dusz liczy. Założenie paraf. niewiadome, wspomnianą już jest jednakże w księdze Beneficyów Jana z Łaska 1521 r., gdzie jej dochody są opisane. Kościół najpierw był tu drewniany; r. 1765 cały prawie zgniły i zniszczony. Ołtarzy było 3. Kościół ten r. 1768 zniesiony został, a na jego miejsce postawiony nowy drewniany kosztem Jana Kobierzyckiego, cześnika sieradzkiego, jak o o tem świadczy napis na kamieniu, umieszczony w murze od strony zewnętrznej. Kościół w formie krzyża, 3 ołtarze. Pierwotne dochody bardzo szczupłe, jeszcze w późniejszych czasach zmniejszone, były przyczyną, że kościół ten w XVIII w. często był pozbawiony pasterza i miał tylko kapelana zakonnika. Że beneficyum to w przeszłym wieku zaniedbywano, było przyczyną, iż wioski należące do niego, powoli zaczęły się do innych przyłączać parafij. W w. b. kościół przyprowadzono do lepszego stanu, szczególniej za staraniem Józefa Karasiewicza (1833), Teodora Rakowskiego i Michała Szmigielskiego proboszczów. Dobra D. składają się z folw. t. n., osady młynarskiej wieczysto-czynszowej Zalepa i wsi D., Kobyłka, Kazimierzów, Teofilów i Stoki; od Piotrkowa wiorst 20, od Bełchatowa wiorst 8, od Wadlewa wiorst 3, od rzeki Warty w. 28. Rozl. wynosi morg. 1343, a mianowicie: grunta orne i ogrody m. 546, łąk m. 97, pastw. m. 73, lasu m. 544, nieużytki i place m. 83. Płodozmian 13-polowy. Budowli mur. 9, drewn 26. Gorzelnia i młyn wodny. Wieś D. osad 16, gruntu m. 82; wś Kobyłki osad 17, gruntu m. 161; wś Każmierzów osad 27, gruntu m. 405; wś Teofilów osad 18, gruntu m. 250; wś Stoki osad 36, gruntu m. 467.
Drużbin lub Dróżbin, wś, pow. sieradzki, gm. Wierzchy, par. Drużbin. W 1827 roku miała 23 dm. i 117 mk. Dziś ludności 333 dusz; osad włościańskich 25, a kolonialnych, zostających na prawach większych własności ziemskich, 28. Rozl. morg. 911, pastw. 17 m. Sklepik i zajazd. Wieś ta prawdopodobnie już w XV wieku istnieć musiała i przez dziedziczną szlachtę zaludnioną była. R 1868 folw. miał 618 m. rozl., włościanie 184 m. Ziemia pszenna próchnica z gliną, spód nieprzepuszczalny. Do tej wsi należały Borki drużbińskie i Rzekta drużbińska, najpiękniejszem drzewem masztowem jeszcze przed 50 laty zarosłe. W 17 wieku wsie te były własnością drobnej szlachty Rzekieckich i Zadzików. Dopiero Jakób Zadzik, biskup krakowski części Drużbina wykupił. W 18 w. Drużbin, Borki i Rzekta były własnością rodziny Mączyńskich, a w r. 1774 Jan Mączyński, kasztelan sieradzki pomienione dobra oddaje w posagu córce swej Kunegundzie Jabłkowskiej, żonie Jana Jabłkowskiego, cześnika szadkowskiego, która kościół wkoło murem opasawszy, pod wchodową bramą grób wymurować i tam się pochować poleciła. Syn jej Izydor Jabłkowski sprzedał Drużbin i Rzektę i te później w posiadanie rodziny Głodzińskich, potem Cieleckich, przeszly; obecnie na kolonie rozprzedane. W Drużbinie urodził się Jakób Zadzik, biskup krakowski i wielki kanclerz koronny, mąż wielki cnotą i zasługą, o którym Zygmunt III, ofiarując mu pieczęć na sejmie, wyrzekł: „Nie człowiekowi tę godność, ale tej godności człowieka daję godnego“. Z ubogiej szlacheckiej rodziny doszedł do wysokiej godności w kraju, bo wielkie było serce tego człowieka, a roztropności jego obaj nawet
