lana Platera i sprzedała Dagdę ze Starą Myślą i Krzewinem podkomorzemu Andrzejowi Bujnickiemu, po którym Dagdę odziedzicza młodszy syn jego, znany w piśmiennictwie krajowem Kazimierz Bujnicki († w r. 1878), ojciec teraźniejszych właścicieli Dagdy, a którego zwłoki w dagdzieńskim spoczywają kościele. Do tegoż kościoła należą kaplice filialne w Nowej Myśli i Bereśniach. W parafii dagdzieńskiej lud przeważnie łotew. rz. kat. wyznania; są tu wszelako i Rossyanie starowiercy czyli rozkolnicy, sporadycznie rozsiani. Spotykamy tutaj także włościan Polaków. Zajmują oni niektóre osady pomiędzy Łotyszami i za czasów pańszczyzny używali pewnych przywilejów. Prawdopodobnie przez polskich wojewodów Hylzenów zostali tutaj przesiedleni, aby oświecać miejscowych Łotyszów; do dzisiejszego dnia stoją od nich na wyzszym stopniu uobyczajenia. Zwyczajnie mieszkają odosobnieni, osady mają mniej więcej w sobie zamknięte; budowle ich zaś gospodarskie, porządniej budowane, łatwo dają się rozróżnić od łotewskich. Położenie Dagdy wzgórkowate i wesołe, najbardziej się odznacza malowniczością około folwarku Stara Myśl, stanowiącego niegdyś attynencyą dagdzieńską. Parafia D. w r. 1866 liczyła wiernych 4371 płci obojga (w 1878 dusz 6041). Innych dat statystycznych o D., mimo usilnych starań, podać nie możemy, gdyż z jednej strony nie ma o niej zupełnie wiadomości urzędowych, z drugiej znowu mieszkańcy sami nie okazują takiego interesu, któryby choć w części umożebnił dokładniejsze onych skreślenie. D. tworzy osobną obszerną gminę (dusz 1768). Zarząd policyjny w miejscu. G. M.
Dagdzica, rzeczka, dopływ Saryanki, rozdziela pow. rzeżycki od dyneburskiego, przepływa jez. dagdzieńskie i dalej, aż do ujścia, zowie się Osunicą.
Dagile, 1.) wś, pow. władysławowski, gm. Kidule, par. Kajmele. Liczy 5 dm., 58 mk. Odl. 69 w. od Maryampola. 2.) D., wś, pow. władysławowski, gm. i par. Błogosławieństwo. Odl. 74 w. od Maryampola; liczy 11 dm. i 177 mk. Br. Ch.
Dahlen (niem.), ob. Dalen.
Dahlholm (niem.), ob. Dalen.
Dahlowitz (niem.), ob. Dalicy.
Dajdziszki, wś włośc., pow. wileński, 3 okr. adm., mk. kat. 56, dm. 5 (1866).
Dajniszki, zaśc. rządowy, pow. święciański, 2 okr. adm., mk. 15, dm. 2 (1866).
Dajnopol, folw., pow. trocki, nad rz. Żyżmorką, w lasach.
Dajnowa, 1.) wś włośc., pow. wileński, 5 okr. adm., mk. kat. 147, dm. 14, od Wilna 30 w. (1866). 2.) D., wś włośc., pow. wileński, 5 okr. adm., mk. kat. 81, prawosł. 40, dm. 16, od Wilna 33 w. (1866). 3.) D., ob. Dajnowo.
Dajnowa, tak pod Reszlem zowią pruską rzekę Deine, Dejnę, Denę.
Dajnowce, 1.) wś należ. do włościan, nad strugą bez nazwiska, pow. oszmiański, dom. 5, mk. 51 prawosł. (1866). 2.) D., wś włośc., pow. wileński, 5 okr. adm., mk. kat. 119, dm. 16 (1866), od Wilna 25 w.
Dajnówka, 1.) wś włośc. nad strumykiem bez nazwy, powiat wileński, 5 okr. administr., mieszkańców katolików 72, izraelitów 5, domów 8 (1866), od Wilna 42 w. 2.) D., wś. włośc., pow. wileński, 5 okr. adm., mk. kat., 12, praw. 48, dom. 8 (1866), od Wilna 34 w. 3.) D., wś., pow. trocki, dawniej własność ks. Ogińskiego. Por. Dajnowo. 4.) D., okrąg wiejski w gm. Żyżmorach, pow. trocki, liczy w obrębie swym wsie: Kułakiszki, Klonowszczyzna, Nowa słoboda, Kowkinia, Dajnówka, Burzyszki; zaścianki: Pokierciszki, Zabłociszki.
Dajnowo, 1.) majątek, pow. trocki, własność Salomei z Żylińskich Skarzyńskiej, nad potokami Dajnówką i Łapójką, o 2 w. od Poporć i 7 od, st. dr. żel. Żośle. Posiada zaścianki: Salomeowo, Bernardynkę, Dajnówkę, Galwiszki, Wiercimy; ma grunta, z małym wyjątkiem, dobre, urodzajne, lasy rozległe i piękne. We dworze utrzymuje się dobrze obszerny ogród owocowy i pszczolnictwo. Była tu kaplica katol. b. parafii Poporcie. 2.) D, al. Dajnowa, wś w środku pow. ihumeńskiego, z prawej strony rz. Citewki, w gm. nowosielskiej (ob.), o wiorstę od stacyi drogi żel. libawsko–romeńskiej Maryi-Góra zwanej (ob.), odległa. Niegdyś była dziedzictwem Burzyńskich, później Ratyńskich, ostatecznie Krupskich, dziś włośc., mieszk. 576. Miejscowość obfituje w łąki i grunta ma dobre. 3.) D., okolica szlach., pow. lidzki, 4 okr. adm., o 36 w. od Lidy, 2 dm., 22 mk. kat. (1866). 4.) D., wś rząd., pow. lidzki, 5 okr. adm., o 51 w. od Lidy, 11 dm., 97 mk. (1866).
Dajtki, niem. Deuthen, wś w pow. olsztyńskim, założona w 1355 r.
Dakau (niem.), ob. Gdakowo.
Dakowy, 1.) Mokre, wieś, pow. bukowski, 56 dm., 487 mk., 21 ew., 463 kat., 3 żydów, 70 analf. Kościół paraf. należy do dekan. grodziskiego; założony r. 1401 przez Tyczę Bara, ówczesnego dziedzica. Pod wsią znajduje się szaniec szwedzki pierścieniowy, rowem opasany. 2) D. Mokre, domin., pow. bukowski; 8021 morg. rozl.; 3 miejsc.: 1) D. Mokre; 2) folw. Dakowy Suche; 3) Uścięcice; 34 dm.; 632 mk., 30 ew., 602 kat., 70 analf. Stac. poczt. i kol. żel. Opalenica o 7 kil. Gniazdo rodziny wielkopolskiej Dakowskich. Od początku XVI w. D. Mokre już należały do Chociszewskich, na-
