Page:Las espigos de la lengo moundino (1860).djvu/203

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
This page has not been proofread.

181

Coumo s’abio coumpres l’affrous ebènomen.
Afin d’apazima les plours de soun maynatge
Elo canto, elo rits, ho! soun cor es hurous
De sabe qu’al festin Marcèl èro gaoujous ;
Benio de la quitta la joyo sul bisatge.
Paouro beouso ! as fenit ambe la gayetat,
Car l’anjo tenebrouso à ta porto a tustat!
Grand Diou ! que poudèts tout, soustenèts soun couratge.
Mès quand la joueno mayre apren le sort fatal
D’aquel qu’aymabo tant, pousso un crit qu’es mourtal !
      Car sa peno deben ta forto,
      Qu’as pès del brès de Marcelin
      S’estabanis et toumbo morto !!

      Et pu tard, aouloc de festin,
      Dos grandos toumbos se crusabon ;
Daban tres capelas, entre dus crusifits,
      Dos grandos cayssos s’enterrabon ;
De parens desoulats, de fidèlis amics,
Les èls negats de plours d’aquelo doublo pèrto,
      Dessus cado toumbo dubèrto
Dision, en sangloutan, toutis aginouillats,
Un parel de patèrs pr’aques dus trespassats !

Aban que dins lour clot jetèsson à palados
La tèrro que dibio les cobri per toutjoun,
Mathiou s’abanço, et sur las turros apilados,