दाखोवपी आसा. सगळ्या व्यजनान्त – नामांक- रे हो प्रत्यय लागता. – उचे हो प्रत्यय स्वरान्त नामाक लागता. (6) –ओ, -अ हो प्रत्यय सर्वनामांक लागून जावपी विभक्तीचे कार्य ‘च्या बरोबर’ हो अर्थ दाखोवप असो आसा. (7) –इल हो सप्तमीचो प्रत्यय. (8) संबोधनांत स्वरान्त नामाचो निमाणो स्वर लांबयतात वा विकल्पान –ओ, -ए प्रत्यय लागतात. व्यजनान्त नामाक ए प्रत्यय लागता.
पुरूशवाचक सर्वनामां :
हाचे दोन प्रकार, एकवचनी, अनेक वचनी, प्रथम पुरुष एकवचन ञाण (मी) हाचें सामान्य रूप ‘एणू’ (मज). प्रथम पुरुष बहुवचन णाम (आमीं) हाचें सामान्य रूप ‘नम’. द्राविड भाशेंत सामान्य रुपां वा विभक्त्यंग रुपां हीं विकारांगांतलो स्वर र्हस्व जावन तयार जातात. व्दितीय पुरुष एकवचनी ‘नी’ (तू) हाचें विभक्त्यंग रूप निण. निम हाका बहुवचनी – कळ प्रत्यय लागता.
(निम्+कळ) निडकळ - निडडळ् ‘नि’ हे आपल्यापरस पिरायेन ल्हान आशिल्ल्या मनशाक वा लागसल्ल्या इशटाक उद्देशून वापरतात. व्दितीय पुरुषी बहुवचनी निडकळ हे आदारार्थी वापरतात. तृतीय पुरुषी सर्वनाम हे दर्शक विकारांग + वचन आनी लिंग प्रत्यय अशे तयार जाता. ‘अवण्’ (तो) वा ‘अवळ’ (ती) आनी अवर (ते, त्यो).
‘अद्देहम्’ तो मनीस/व्यक्ती वा इद्देहम् हो मनीस/व्यक्ती. अशीं रुपां बायलो घोवाक उद्देशून वापरतात.
क्रियापद :
मलयाळमांत क्रियापदावयल्यान लिंगवचनभेद कळना. आख्यात आनी कृदन्त रुपां हेर व्याकरणीक कोटीचे प्रत्यय लागून जातात. कांय क्रियापदांक कालवाचक प्रत्यय लागना पूण नकारार्थी प्रत्यय लागतात. देखीक- अल्ला (नाही) वय्य (अशक्य), अरुटू (नाका). मलयाळम् क्रियापदांचे सकर्मक आनी अकर्मक अशे दोन वर्ग आसात. कांय अकर्मक क्रियापदां रूपप्रक्रियेन सकर्मक जातात.
मलयाळमांत एका क्रियापदांत दोन प्रयोजकवाचक प्रत्यय येतात. देखून, प्रयोजक- 1 आनी प्रयोजन – 2 तयार जातात. देखीक : ‘चेय्यिचेउ’ आनी ‘चेय्यिप्पिचेउ’ (करवप आनी करववप. दोगांचोय अर्थ एक. प्रयोजक- 2 चडसो प्रचारांत ना.
मलयाळमांत वर्तमान, भूत आनी भविश्य अशे तीन काळ आसात. ‘उण्ण्’ हो वर्तमानकाळाचो, ‘-उम’ हो भविश्यकाळाचो प्रत्यय आसा. सगळ्याच सरान्त धातूंक वर्तमान आनी भविश्यकालीन प्रत्ययाआदीं- क्क हो विकरण प्रत्यय लागता. भूतकालीन जायते प्रत्यय आसात.
नकारार्थी चिन्नां दोन प्रकारचीं आसात- 1) बध्द प्रत्यय, 2) मुक्त शब्द. मुक्त रुपां ‘इल्ल’, ‘अल्ल’, ‘वेण्ट’, ‘अरुत’ आनी ‘वय्य’. बध्द प्रत्यय: अट्ट हो धातुसाधित विशेशणाआदीं आनी – ए हो हेर कृदन्तापयलीं.
वाक्यव्याकरण मलयाळमांत दोन तरांचीं वाक्यां आसतात. 1) साख्यात, 2) आख्यात. क्रियापदां नाशिल्लें साख्यात वाक्य एक वा दोन घटकांचें आसता. ताचें फुडें तीन उपगणांत विभागणी जाता. सादें, मिश्र आनी संयुक्त. मलयाळम्चो शब्दक्रम साचेबंद आसना. सादारणपणान वाक्यरचना कर्तो-कर्म-क्रियापद अशी आसता. लिंग, वचन आनी पुरुश खंयचींय आसू क्रियापद तेंच उरता. मिश्र वाक्यांत एक वा तातूंत आस्पावल्लीं एक वा दोन गौण्य वाक्यां आसतात.
नामपदबंधाचो विशेशणांनी विस्तार करूंक येता. देखीक – नल्ल कुट्टि (बरें भुरगें), ‘ओरु पुस्तकम्’ (एक पुस्तक). क्रियापद पदबंधाचो विस्तार सहाय्यक क्रियापदां जोडून येवपी क्रियाविशेशणां, धातुसाधितां वा कृदन्तां हांणी जाता.
संयुक्त वाक्य दोन वा ताचेपरसय चड साद्या वाक्यांचें मेळून जाता. केन्ना तीं उभयान्वयी अव्ययान जोडटात, जाल्यार केन्ना फकत एका मुखार एक अशीं दवरतात. संयुक्त वाक्यां बोली भाशेंत चड करून कमी प्रमाणांत वापरिल्लीं दिसतात.
निराख्यात वाक्यां म्हळ्यार चडकरून उद्गारवाचकां, संबोधनां, प्रस्नाची तुटक उत्तरां आनी शिश्टाचारवाचकां.
सगळ्या द्रविड भासांत मलयाळमाचेर संस्कृताचो चड प्रभाव आसा. हे भाशेन मध्य इंडो-आर्यन आनी अर्वाचीन इंडो आर्यन भासांतल्यान कांय शब्द घेतल्यात. 1) संस्कृत शब्द आनी अर्थ हातूंत बदल करून वा आसा तशे घेतल्यात, फरक इतलोच की निमणो स्वर र्हस्व केल्लो आसा. देखीकः धर्म- धर्मम, (कर्तव्य, अधिकार) नदी- नदि(न्हंय). 2) संस्कृत शब्दांच्या अर्थांत बदल करून घेतले. देखीकः अवकाश-अवकाशम (जागो, संधी), भंगी-भंगि (देखणेपण). 3) संस्कृत शब्दांत मलयाळम् उच्चार पद्दतीक फाव तशे बदल करून घेतले. देखीकः घान-कणम (वजन), ज्येश्ठ-चेट्टण (व्हडलो भाव). 4)मध्य इंडो – आर्यन शब्द (पाली वा प्राकृत). प्राकृतः आण्ठि-आण्ठि (गर, कठीण बी, कवची), पालीः अय्य-अय्यण (ईश्र्वर). उम्मार- उम्मारम (घरा मुखावयलों वारांदो. 5) अर्वाचीन इंडोआर्यन शब्द चडकरून हिंदी वा मरठी. हिंदी तोला, तोल (तोळो), पूची, पूच्चि (फुलपाखो), मरठी : चटणी – चट्टिणि (चटणी).
मलायळमाचेर तमिळ, तेलुगु, कन्नड आनी सिंहलीसारक्या भासांचो चड प्रभाव पडिल्लो दिसता. देखीक- अम्बलम (विश्रांतीघर), पेंड (पेल्ल), तेचपरी अरबी, फारसी आनी पुर्तुगेज भासांचोय प्रभाव पडिल्लो आसा. देखीक : सवाळ ‘व्हड कांदो’. पूण चडसो संस्कृत आनी इंग्लिशीचो प्रभाव चड पडिल्लो दिसता. - कों. वि. सं. मं.
