Jump to content

Page:An Chéad Chloch - Ó Conaire.djvu/41

From Wikisource
This page has not been proofread.

31

luċóg, agus mé dearḃṫa go raiḃ sí faoi mo réir agus faoi mo ċeannas agam ar feaḋ an aċair!

“Damsóċad duit agus don ċuṁlódar, a ṫeatrairc, aċt ní ḃeiḋ fuinneaṁ ’mo ċosaiḃ ná gleoiteaċt ’mo ġluaiseaċt....!

Ar casaḋ leat duine ariaṁ, a Réisín, a ḃíoḋ idir ḋá ċoṁairle an tráṫ ba ċóir ḋó ḃeiṫ ar aon ċoṁairle ḋaingin aṁáin? Ḃí an sgéal aṁlaiḋ agam-sa nuair aduḃairt an ṁaiġdean an ċainnt sin. Le n-a maslaḋ, le táir agus tarcuisne ṫaḃairt di, le n-a ceannsuġaḋ, le smaċt a ċur uirri, le n-a náiriuġaḋ, le fuaṫ ḋi a ḟaduġaḋ ’mo ċroiḋe féin, is le n’aġaiḋ sin ṫugas ann í, ṫéinte is go mbéaḋ cead cinn, cos agus coṁairle agam uaiḋ sin amaċ: Aċt a Réisín, a ṁic altroma, ná tóg orm é—nuair a ḃeireaḋ sí aġaiḋ orm ó am go ham agus nuair d’ḟeicinn an ḃaiṫis ḃán ḟuar a ḃí uirri aṁail marmar Ṡléiḃe an Uaignis; agus na súile móra lonnraċa a ḃí faoi, a raiḃ boige agus milse agus doirċeaċt oiḋċe ionnta; agus an ḃráġaid a ḃí ag árduġaḋ agus ag ísliuġaḋ go riaġalta ar nós tonnta na mara; agus an béal bog tais a ḃí cosaṁail le rós dearg iar n-a ḋúiseaċt maidin drúċta; agus nuair a ċualas an glór a ṫáinic ón mbéal sin, glór ba ċeólṁaire agus ba ḃoige agus ba ṫaiṫneaṁaiġe ná glór na mílte colúr bán ċualamar beirt i ndoire coille cois na Róiṁe uair, a Réisín—’seaḋ, nuair do ċonnaiceas agus nuair do ċualas na neiṫe sin, an iongnaḋ leat go dtáinic caṫuġaḋ orm? Níor ġéilleas don ċaṫuġaḋ, áṁṫaċ. Níor ġéilleas don ċaṫuġaḋ iomlán ba ċóra dom a ráḋ. Dá n-iarraḋ sí orm í sgaoileaḋ saor ar an nóiméad sin do ḋéanfainn é, is eagal liom. Ná hiarr leaṫ-aisge go deó, a Réisín. D’iarr Salomé an leaṫ-aisge. Níor ḋuḃairt sí aċt:

“Déanfad Daṁsa an Leinḃ ḋuit.”