Maren/Kapittel Dreundörtig

Dat Heu weer ünner Dack, blot Kassen Mollt, de ümmer in sien Arbeit nahinken dee, weer noch ni ganz klaar. So rieklich as verladen Jaar weer de Heuaarn nich utfullen, aver de Buurn weren tofreden, un wat se borgen harrn, weer en godes Foder. Dat Koorn riep to, op hoge Koppeln steek de Roggen al de strogele Faan ut un wink den Meier. Noch harrn Weert un Knecht en paar Raudaag. Hark un Fork, Wagen un Geschirr waarn naseen un praat stellt, de Leenboom kreeg Bögel oder Gaffel, un op 'n Böön waar allens wegrüümt, wat in Wegen leeg un stunn, üm Platz to maken. Nachtigal un Bookfink waarn al swiegsam, darför klung ut 'n Wischhoff dat eentölige Bicken un Pinken von 't Haartüüch. Dat Dörp in de warm Sommersünn drööm in groten Freden.

So schien dat, aver dat weer man babenop. In Huus un Kaat pucker mennich Hart in Sorg un Angst, un alle Ogen un Oren luren na 't Noorn, wo en grulich Gewitter drau un jeden Dag, jede Stunn losbreken kunn. Dat »Blatt« gung von Hand to Hand un waar mit en Andacht lesen, as weert en Evangeelnbook; jede Kipenkeerl, Stutendreger, Bandjuud un Snurrer waar fraagt, ob he wat seen oder höört harr. De Peerkoopmann Hans Gloy weer in de Dagen rop west na Sleeswig, so wiet, as he kamen kunn. Alle Straten, Schosseen un Landweeg voll von Foot- un Peervolk, överall blitzen un glinstern Pickelhuben, Banjonetten un Helmen, de Grund bever, Brüggen över Au un Beek rummeln un bögen sik ünner de Last von Batterien, Trummel un Trumpett harrn dat Kommando. De Preußen weren op 'n Afmarsch, rasch rücken de Sleeswig-Holstener in eer Stell, de Dänen dreben von Flensborg dal na 't Süden, bald müssen se op 'nanner stöten, un denn gung 't op Leben un Dood.

Wat wieldeß in Ilenbeck ümgung, harr to en anner Tiet sach veel Tungen in Gang sett. Nu lach man blot mal kort op, as Kassen Mollt sien Grootdeern afloon un wegjagen dee – se harr en annern mal to fründlich anseen. Denn waar vertellt, dat Paul Struck de Otternwisch verköfft harr an Meister Neels un dat bävelste Enn von sinen Hungerkamp an den Heidjer Kassen Blunck, de sik dar en Kaat hinbuun wull, denn harr he sien Arbeit neeg bi. De Lüüd verwunnern sik mal wedder över Paul, de bi de Buurlaad sülben seggt harr, dat Koopgeld wull he an de Armkaß schenken, denn harr de Gemeen dat wedder, wat eer mal namen weer. Enige spitakeln daröver un seen, he weer en Narr, de Saak weer half vergeten; ob he för allens opkamen wull, wat Vader oder Oom utfreten harr. De meisten löben Paul un besunners sien Madam, de dar sach achter steken dee. Ja, stalen weer 't, as ool Lüüd betügen kunnen. Henn Kark harr in de Tiet, as he mit sien Geld de Bonapart von Ilenbeck weer, düt Land na un na ranplöögt, jedes Jaar en Lappen. Seen harr man 't woll, aver wokeen waag dat, em 't op 'n Kopp to seggen, dat he de Gemeen bestool. Wenn Paul un Maren dat nu wedder gootmaken wullen, so weer dat nett un dankensweert; de Saak weer verjaart, wat se deen, weer reine gode Will. De Schoster freu sik, he harr en goden Hannel maakt. De Wisch wull he mit Pööl un Lattenwark dicht maken un de Kö den Sommer lang Dag un Nacht buten laten, denn spaar he den Koharr. Hannes schull doch dat ganze Jaar to School un ok noch Nastunn hebben mit Bartel Rolff, Timm Voß un Heini Bolten. Dat weer ok sach Maren eer Wark, meen man, de wull jo ümmer wat anners, as wat fröer Bruuk west weer; Vader un Grootvader weren ok doch aan Sommerschool utkamen, worüm schull dat nu ni gaan!

All Daag wat Nies, dat Dörp keem garni to sik sülben! Merrn op 'n Dag leep Hannes von de Kö un störrt bi den Schoster in de Döör, ganz ut 'n Verfaat. He harr mit Dierk-Scheper mal wedder op den Voßbarg stigen wullt, vertell he mit Snuckern; se harrn dat ümmer un ümmer wedder versöcht, aver dat harr ni gaan. Op 'n mal weer den olen Mann dat Bloot ut 'n Mund störrt, denn weer he ganz slapp waarn un dalsackt in de Heid. Dar leeg he nu, un de Hund huuk bi em un huul.

De Meister smeet dat Schörtfell an 't Siet, schick den Jung wedder trüch na 'n Voßbarg un gung mit grote Schritten to Dörp an, üm Hölp to halen. An de Brüch bemött em Jochen Haack, de em see, na den Buurvaagt bruuk he ni hintogaan, de harr verledden Nacht sinen Ruun sadelt un weer ut 't Dörp jaagt na Ridders to un wider na 't Noorn. He harr 't nich utholen, hier gemachlich aftotöben, wat droppenwies an Naricht kamen dee över de Truppen, waar un ni waar. De Meister schüddkopp, see aver nix darto, he böög af un schester mit grote Schritten na Paul Struck sien Huus. Hier keem he ok an de rechte Döör. Paul sprung gliek op von sinen Disch, de voller Papiren liggen dee, spann sülben mit an un smeet en paar Klapp Stro op 'n Wagen un Peerdeken, Maren haal enige Kruken un Boddels mit Saft ut de Spieskamer, un denn fören se los, Klaas Lamack un Meister Neels. Paul kunn ni mit, as he see, he harr noch mit de Böker to doon, sien Fru harr em wedder an de Papiren kregen.

As de beiden eben bi Doortjn eren Gaarn vörbi weren in den olen Sandweg, de ropgung na 'n Hungerkamp, wies Klaas links över den hogen Wall un see mit Smustern: »Weetst, wat mi dröömt hett? Mi drööm, Paul Struck leet mi dar baben en lütt smuck Huus hinbuun mit en prächtigen Gaarn bet an den Wischhoff.«

»Junge, dat kunn Di passen! Aver Paul mützt Di wat! Denn seegst Du von baben dal op em un sien Gewees.«

»Segg dat ni luut, Meister! Du kennst mien Drööm nich, de draapt ümmer in. De Bööm waar ik hier wegnemen laten un mi en netten Togang maken her na den Weg.«

»Dat weer schaad!« duur de Schoster. »Düssen Weg mag ik so geern liden! Dat doot de Bööm, de op een dal kiekt, as wullen se een wat Besunneres seggen oder fragen.«

»Ha!« lach Klaas, »wat Du för Wörm in 'n Kopp hest! Wat schullen uns de olen krummen un knastrigen Bööm to seggen hebben! Ja, weren 't noch schire Dannen oder steile Eken! Dar is jo keen Boom mang, wo en vernünftig Brett ut saagt warrn kann.« He stüür rechts in en small Redder, dat sik dal trock na en lütt Brüch aan Gelenner, de von Paul leggt waarn weer, dat Wisch- un Koornland wiet rop an den Beek höör em to. Klaas sett de Peer in Draff, un na en lütt Viertelstunn weren se to Stell.

Jung und Hund huken neffen den Kranken, de lingelang in de Heid liggen dee. Spitz fung an to hulen, as Klaas anheel un rafsprung, Hannes seeg bang un bisterig ut.

Neels bück sich na den Olen dal: »Wo is 't, Dierk, deit Em wat wee?«

»Ach nix!« brumm de Ool. »Hölpt mi den Barg rop.«

»Wat? He will nu noch klattern? Doorheit, Dierk, wüllt Em enerwegens hinbringen, wo He sik to Bett leggen kann«, see Klaas.

»Nee, nee, Vader Dierk will noch mal de Heiloh seen!« reep Hannes ganz iverig.

Neels nück Klaas to. »Is jo licht maakt, faat man mal an!«

Se bören em tohöcht un nemen em twischen sik. Denn haken se de Hannen inenanner, de Ool müß sik darop setten un sik op eer Schuller stütten, so drogen se em lisen un komodig na baben. Hier maak he sik los un stunn en lange Wiel un munster sien stille Welt, so as he ümmer daan harr. De Hund seet to sien Föten, keek af un to an em rop un plier denn ok darhin, wohin sien ool Fründ den Kopp drei.

Hannes, de seen hebben much, dat Dierk de beiden annern trüchwies, bröch em sinen dicken Stock un stell sik neffen em hin. Dat holle Oog blitz em mal dörch de flusigen Ogenbraan an, denn stütt de Ool sik op Jung un Stock. He see keen Woort, ok ni to Spitz. Sien eerdgeel Gesicht weer aan Bewegung, as in Steen uthaut; wat he dach, weer ni darop to lesen.

Ründ ümher allens still. Op Kratt un Busch röög sik keen Blatt, de Otterndiek weer glatt un blank as en Iesbaan un spegel den klaren Heben, över de Heiloh danz de Bradden, de grönen, gelen un witten Koornfelder an 'n Rand, Ilenbeck, Niemölen, de Dannkoppeln to Noorn un Westen – allens in en finen blauen Daak, as leeg en Sleier daröver.

Ünnen stampen de Peer un slogen na de Flegen. De Ool trock den Arm, as wenn he sik verschraak; he aten mal hooch op un see denn: »Spitz, haal de Schaap, wi wüllt na Huus!« De Hund sprung tohööcht un bell, as harr he wat dargegen. »Hest Du mi ni verstaan, Spitz? Du haalst de Schaap!« He wies mit 'n Stock hindal na den Kratt. Un de Hund schockel los, Oren un Steert introcken.

Klaas schüddkopp un mummel: »Hm, wunnerlich! De Hund is klook as en Minsch!«

»Un beter!« nück de Ool. Denn fung he an to kröcheln, un dat klung, as wenn 't all kaken dee in de Bost, en Hosten sett in, un op 'n mal störrt em wedder en Blootstraal ut 'n Mund. Neels keek sik mal hastig üm na Klaas un wink mit 'n Kopp na 'n Wagen. Langsam drogen se em hindal. As se em op 'n Wagen bören wullen, weer he af un wies op 'n Grund, wo se em hinleggen schullen.

»Aver, Dierk, He mutt doch fören! Gaan kann He unmööglich.«

»Spitz mutt da seen«, see de Ool flau.

»Wat?« reep Klaas un keek den Schoster an.

»Laat uns töben«, see Neels lies, »de Hund is jo bald wedder dar.«

Na en Wiel keem Spitz mit de Schaap un sleek wedder ran. He besnupper sinen olen Fründ un lick em Hand un Gesicht mit en lies Günsen.

»Wees vernünftig, Spitz, still!« see de Ool un wies denn rop na 'n Wagen. Klaas un Neels faten nu an, Spitz huul to 'n Erbarm, un vorn bi de Peer stunn de Jung un seeg mit grote angstige Ogen üm de Eck.

»So liggt He goot, Dierk – wi föört langsam«, see Klaas un steeg över 't Sittbrett, de Meister sett sik neffen em.

»Nu ga op Dinen Posten, Spitz!« Denn geev Dierk en Wink, dat Klaas tofören schall. De Tog sett sik in Gang, na Bistörp to, as de Ool wull, de Wagen vörop, denn de Schaap in en lange Reeg un darachter de Hund, traag un sluukorig.

Dat weer al schummerig, as se över Kellnhusen wedder an 't Huus kamen deen, Klaas un Meister Neels; se harrn noch den Dokter anseggt.

Al den drüdden Dag keem de Naricht, dat de Kranke storben weer.

In Ilenbeck weer 't man een Beduren över den olen Dierk-Scheper. He un sien Spitz un sien Schaap hören to 'n Viert as de kröpelige Füürn, as Barkenboom un Krattbusch; de Heiloh harr mit em en Stück Leben verlaren. Persepter, de em geern opsöch, harr all fröer mal seggt: so 'n Slag Lüüd as Dierk funn man narms meer, waarn ok ni wedder ranwassen; de Mann leet, as harr de ole Welt, de nu al lang versackt un vergaan weer, wedder Leben, harr en pulterigen Scheperrock antrocken un hödd Schaap merrn in de sore Heiloh. Wat ool Dierk drööm un dach un dee, sien Globen un Hönergloben – allens fremd, sunnerbar, nüms verstunn em as sien Hund, den he allens vertell, wat he op 'n Harten harr. –

Al den veerten Dag keem de Buurvaagt wedder trüch. He harr sik un den Ruun sach ni schoont, denn he harr helle Backen un seeg mööd ut.

Al den Abend keem he in den Schosterkroog. De Warkstell weer breken voll, un de binnen kenen Platz funn, seet oder stunn op 'e Vördeel oder vör 't apen Finster. Sogar Fruuns un Deerns weren kamen, üm wat to hören. Sünst summ un brumm dat in alle Ecken, vonabend weer 't markwürdig still, Ogen un Oren luren hin na den Buurvaagt, de vertellen wull, as Jochen bekannt maakt harr.

Detelt Rolff weer över Ridders, den Peisser Pool na Jevenstedt un Rendsborg reden. Hier verpusten sik Ruun un Rüter en paar Stunnen, denn draben se wider. Op den Weg von Rendsborg na Sleeswig weer veel Leben; swaar- un hoochbepackte Wagen, Lüüd to Foot un to Peer draben rop na 't Noorn. In Sleeswig waar dat Gedräng noch veel gröter, Straten un Weertshüüs weren bunt voll von Börgers un Landlüüd, dartwischen allerlei fremd Volk, anners in Spraak, Kleed un Utseen, verlotterte Keerls un Wiver mit gele Gesichter un freche oder schulige Ogen. Buur un Börger weren meist scholu un swiegsam, un op de eernsten Gesichter lees man blot een Fraag: wat bringt uns de Dag morgen un övermorgen? De dar zackereren, pralen un rümgrölen, weren Rümdrivers, ok sach Lüüd, de sik in eer Opregung en beetjen to veel op de Lamp gaten harrn. Detelt söch sik en Quarteer un trock sinen Ruun in 'n Stall; se weren all beid mööd un möör von den langen Dag. He kreeg aver wenig Slaap; de Nacht weer bruttig warm, un de Larm ünner em in de Schenkstuuv harr gar keen Enn. So weer he ganz tofreden, as he bi Dau un Dag wedder in 'n Sadel sitten dee. Wagens mit Munitschoon, Futterraasch, mit Broot, Fleesch un allerlei Waar wisen em den Weg.

He maak sik mit en staatschen Herrn bekannt, de op en Höchde holen dee mit sinen Eenspänner und de mit en Kiker de Feern afsöch. Dat weer en ool Oberst von de dänsche Armee, de sik al vör en paar Jaar utspannt harr un nu in Sleeswig waan, wo he baren un opwussen weer, en echten Düütschen, vertell em naher de Weert. »Wo wüllt Se hin?« reep he Detelt to. »Bliben Se hier, wenn Se ni von en Schandarm trüchwiest oder opgrepen warrn wüllt!« Denn geev he em sien Ogenglas un wies em, wo de Sleeswig-Holstener sik opstellt harrn, beteek den smallen Langsee, de lütten Hölter un de Dörper von Tolk bet Hollingstedt, en lange Reeg von Osten bet wiet to Westen. »Dar warrt de Danz losgaan«, see de ool Oberst, »uns' Lüüd kriegt harde Arbeit! Na mien Bereken hett de Dän teindusend Mann meer, jedenfalls sünd sien Offzeers dörch de Bank beter un se kennt eer Lüüd.« Detelt verschraak sik un reep: »Se meent, uns' Armee warrt slaan?« De ool Herr trock de Schuller un seeg denn lang röver na Idstedt, dat Glas an de Ogen. »Noch maakt se eer Opstellung, glööv nich, dat 't vondaag losgeit. Binnen Se eer Peerd achter minen Wagen un stigen S' in, denn lett sik en Woort snacken.« Se fören trüch.

Onnerwegens sprook un düüd he veel, un Detelt kunn man soveel ruthören, dat de Mann an sien Siet keen Höpen harr för düssen Krieg. »Wi mööt mal över unsen Misten rutkiken, wenn wi uns' Schicksal vörut seen un verstaan wüllt«, see he. »Ruß, Engelländer, Franzoos, Österriker – alltosamen sünd se uns ni gröön! Winnt wi, warrt uns de Kranz von en plumpe Russenhand von 'n Kopp reten, un wi warrt knevelt an Hannen un Fööt; kriggt de Dän uns alleen dal, weet he sik vör Övermoot ni to laten, un den mööt wi fölen. Hölp von uns' düütschen Bröder? In Frankfurt hett man lange schöne Reden holen un för uns spraken; wieldeß hebbt de Fürsten den groten Melkputt, de överlopen wull, mit rasche Hand von 't Füür sett, un nu is allens wedder sackt, wat dar kaak un in Schuum opsteeg. De düütsche Michel slöppt nu wedder, Gott weet wo lang! De Jaren, de vör uns liggt, seet düster ut!« – »All dat Goot un Bloot ümsünst!« stöön Detelt. »Ümsünst? ümsünst schüüt nix in de Welt, Mann!« reep de ool Herr. »Noch is 't ni to överseen, aver een Gewinn is al dar: uns' lütt Land is waak waarn un weet, wo dat hinstüren mutt, wenn 't mal wedder Dag warrt un anner Weder. Ik warr dat sach ni meer afleben, aver Se sünd in de besten Jaren. Oren stief, Mann, un den Kopp hooch! Seggen Se sülben: weer 't nich en Wunner, wenn uns dat all, wat wi dröömt un hööpt hebbt, na en lütten Krieg man so in 'n Schoot fallen waar? Kaamt eben ut 'n Slaap, de veerhunnert Jaar duurt hett, un sünd op 'n mal swaar riek? Ja, weer uns' lütt Land en Märchenwelt, kunn 't sach angaan! Dar kommt dat vör, dat een sik mit en hogen Puckel slapen leggt un waakt op slank un schier un schöön. Wat wi wüllt, is noch en Krieg weert, un de warrt kamen. Is 't ni so? Dat wi denn praat sünd, dar schüllt Se to hölpen, Se un jede Buur, Börger, jede Vader un Moder. – Höör! dar fullen all en paar Schüß! Na, in de neegsten Daag warrt dar schöön opspeelt warrn!« De Wagen heel an un Detelt steeg ut. »Groten Dank!« see he un geev den olen Herrn de Hand. »Ik ried wedder an 't Huus, wo Se mi hinwiest hebbt.« – »Recht so, Mann, ik see, wi verstaat uns! Gröten S' Eer Fru un Eren Jung, wenn S' een hebbt!«

Detelt reed den Namiddag dal na Rendsborg. Den annern Dag besöch he Tyge Boysen op Steenholt, as he Maren verspraken harr, bleev ok noch de Nacht. He harr sik darop freut, Leutnant Sterlau, de em ümmer so goot gefullen harr, un Maria wedder to seen, aver dat Nest weer utflagen, se weren ni meer dar. Vör en paar Daag weer de Hochtiet ganz still fiert waarn, un dat junge Paar, dat sien groot Glück knapp faten un laten kunn, harr sik op de Reis maakt na 't Süden, na de schöne Schweiz. Besunners de Moder von Sterlau kraag na; de groten Anstalten, de för den Krieg maakt waarn, setten eer in Angst, un Tyge weer 't ganz recht, dat sien Kind ut den Trubel rut kamen dee. Aver sien Huus keem em ganz koolt un lerrig vör, see he to Detelt Rolff; Maria feel em överall un ok Sterlau, de em leev waarn weer as en Söön. Eerst weer he bedenklich west bi den adeligen Swigersöön, aver as he düssen eernsten un düchtigen jungen Mann genauer kennen leer, müß he Maren recht geben, de em sotoseggen för Maria utsöcht harr. Denn trock he en Laken trüch un wies Detelt en groot Öölbild – Tyge Boysen sülben op un dal! Dat brune Gesicht mit den iesgrauen Kranzbaart, de hoge witte Steern un de witten krusen Haar, grundeernst de Ogen, as harrn se dat Glück lang ni seen, de Kopp en beetjen vöröver nüült, as harr de Nack mennich Last dragen – en prächtig Bild, smuck un waar un lebennig. Dat harr Sterlau mit veel Andacht un Iver heemlich maalt för Maria, dat schull se vörfinnen, wenn he mit eer trüchkamen dee na de nie Heimaat an den Rhein. Op den Gang dörch Stall, Schüün un Feld un an den stillen Abend in de Gaarnstuuv harrn de beiden Tiet, sik uttospreken över allens, wat in de Dagen eer de Gedanken opwööl, un Detelt kunn marken, dat Tyge sach noch grötere Sorgen mit sik rümdroog as he sülben. Detelt wull em en paar Daag mithebben na Ilenbeck, aver he schüdd den Kopp un meen: na de Slacht, wenn 't to 'n Goden gung, waar he kamen, nu kunn he ni von 'n Placken. He geev Detelt aver en lütten Breef mit an Maren, as de an 'n fröen Morgen wedder in den Sadel stigen dee.

De Buurvaagt vertell nich allens, wat he op sien Faart beleevt harr; he vertell, wat em paßlich schien för sien Lüüd, un sett denn heel eernst hinto: »Ik weer half krank vör Sorg un Ungeduld, as ik mi den Ruun ut 'n Stall trock – de wide Ritt hett mi goot daan. In Grunn see mi de ool Herr nix Nies, wenn he meen, de Saak waar en legen Utgang nemen, en recht Höpen un Globen harr ik sülben ni meer. Aver de ool Oberst hett mi en Woort mitgeben, wat mi un uns alltosamen en goden Weg wiest, wenn 't Unglück ween schull. Denn mööt wi uns begeben, see he, un in Geduld den Dag aftöben, de kamen mutt un kamen warrt. Bet darhin mööt wi uns' Jungs darop stüren un tostutzen, damit düsse Dag eer ni vörfindt as Slaapmützen. Se schüllt utfechten, wat uns verglippt is, schüllt vellicht noch ganz anners Goot un Bloot daran wagen. Aver ok uns' Döchter schüllt hölpen. Vele Fruuns, jung un oolt, hebbt uns in düsse harden Jaren wiest, dat se meer köönt as danzen, lachen un spaßen, wenn de Soldaten mit lustige Musik in de Dörpstraat rinmarscheert, meer as klagen un jammern, wenn in de Feern de Kanoon opspeelt, dat de Grund beevt. Wiet achter de Front hebbt se in kole Tiet dat Huus hell un warm holen, Mann, Söön oder Brüdigam utstüürt, den Moot steilt un eer tospraken, wenn se mal klamm waarn un ünner Mö un Noot dalbreken wullen.

Dat sünd nu mien Gedanken över de Saak, de ik mi wiet noog herhaalt heff, as Ji seet. Nu weet ik doch, wat ik doon kann un mutt, wenn de Dän de Babenhand krigen schull. Dat is in so 'n Tostand meer as en leidigen Troost.

Enige von Ju hebbt al wat daan, se hebbt exeert un op eer Aart den Krieg studeert. Ji weet, wat ik daröver denk, aver ik will 't vonabend noch mal seggen: laat dat na, Lüüd! De echte Landstorm süüt anners ut, düt is en Kinnerspill un to nix wat nütz! Laat uns' Jungs Soldaat spelen, dat hett Sinn, Ji weet, worüm!«

De Buurvaagt löön sik trüch un steek sinen Meerschuum wedder an, de em utgaan weer. Still weer 't waarn üm em, boomstill, un en Wiel see nüms en Woort. Denn krei dar von de Finsterbank her en helle Stimm: »Dar heff 'k en anner Meen, Buurvaagt! Noch is nix verlaren. Du denkst garto ring von den Landstorm. Willisen schull uns man ropen hebben, denn harr he seker teindusend Mann meer, de em nu feelt.«

In Detelt Rolff sien Ogen lüch wat op. »Wat Du seggst, Jasper! Ji hebbt würklich Lust to fechten? Dar bringst Du mi op en Gedanken. Ik will morgen na Kiel un will de Herrn von de Regerung den Vörslag maken, se schüllt den Landstorm gliek inropen un stapelboots na Idstedt schicken.«

»Wat? Wat schüllt wi dar?« knarr Kasper.

»Na, Willisen warrt Ju sach ni gliek verschicken, aver Ji warrt in Reserv stellt. Wenn nu dat Unglück will, dat uns' Lüüd trüchslaan warrt un wiken mööt, denn treed Ji vör un slaat Ju mit den Dän so lang rüm, bet de annern sik wedder vermünnert hebbt.«

»Dat weer wat!« reep Kasper. »Denn waarn wi afslacht as Swien! Nee, höör mal, dar dank ik för! Ik treed ut!«

»Laat Di doch nix wiesmaken, Kasper!« schull de Snider, »de Buurvaagt maakt jo Spaaß un hett uns för 'n Narrn!«

»Du kennst Detelt nich, de hett allerlei Grappen in Kopp un is verwagen! Nee, Deuvel ok, ik treed ut!«

De Buurvaagt drei den Kopp na de Döör. »Wo ist 't Antoon, sünd Ji praat, dat Ji övermorgen an de Baan marscheren köönt? In fiev bet söß Stunnen köönt Ji an Oort un Stell ween.«

»Praat oder nich praat, wenn de Befeel kommt, warrt marscheert!« brumm Antoon.

»Ik ga aver ni mit! Darmit basta!«

»Kasper, Du büst ni klook!« reep de Snider. »Dat schull den Buurvaagt ok infallen, na Kiel to gaan un de Herrn dar baben sowat vörtoslaan! Un denn kort vör de Aarn, wo de Hannen knapp sünd! Is jo lachhaftig, sowat to glöben!«

De Buurvaagt lach grimmig op un keem tohööcht. »Hest recht, Jasper, dat weer lachhaftig! Fallt mi ok garnich in! Ik wull Ju man mal wisen, wat Ju Landstorm weert is! Steekt Ju 'n Scheetprügel weg, Lüüd! He kunn Ju wegnamen warrn, Potthoot un Peersteert darto!« He see brummig Go' Nacht un gung. Bi Hinnerk Pahl sien Schüün stüür he na 't Oolndieksholt to, he wull noch mal na Paul un Maren, wo sien Anna, de Maren den Breef bröcht harr, op em töben dee.