La Pequetita

From Wikisource
Jump to navigation Jump to search
La Pequetita
by Artur de Azevedo

Cumo l Bandeira ye positibista i nun admite la bacina, l Coriolano, que ye sobrino de l Bandeira i dirigido por el, nun quijo que la Pequetita se bacinasse. Quando D. Isaura, sue sposa, le falou nisso, fui cumo se le propusisse ua bergonha.

— Pus tu conheces las minhas eideias i me propones semelhante cousa? Bacinar la Pequetita? Que dirie l tio Bandeira?

D. Isaura, que tenie mui bun senso, nun questumaba cuntrariar la bontade de l marido: submetie-se resignadamente a quanto el dezie. Por sou gusto la Pequetita se bacinarie; mas cumo l Coriolano era de oupinion cuntrária, la Pequetita nun serie bacinada. Oura ande stá.

Mas bino la baríola, i l bairro an que moraba l Coriolano fui l más spurmentado pula eipidemia. L pobre-diabo bie, aterrorizado, passáren todos ls dies antierros de crianças de la bizinhança, i tremia pula suorte de la Pequetita.

Un die an que l tio Bandeira le apareciu an casa, l Coriolano dou-le ua pequeinha ambestida an fabor de la bacinaçon, mas l positibista fui anflexible: lhançou-le un mirar sebero, pegou ne l chapéu i na bengala i dixe:

— Se bocé me torna a falar an bacina, saio por aqueilha puorta i nin l Teixeira Mendes será capaç de fazer cun que you eiqui ponga más ls pies!...

— Buono, nun se zangue, miu tio: yá acá nun stá quien falou...

Antretanto, la eipidemia oumentaba cada beç más, i l Coriolano, que andaba anquieto i subressaltado, un die apanhou D. Isaura a jeito i fizo-le ber ls sous receios.

— Se nun fusse l tio Bandeira.

— Mandaries bacinar la Pequetita?

— Ye sato.

— Antretanto, nun te acunselho la que l fagas sin le dezir francamente que tomeste essa resoluçon... Se le mentisses, el nun te perdoarie!

— l diabo! Se la Pequetita.. . Oh! nin desso me quiero lhembrar! You tenerie remorso to la bida!.

— Pus bai a la casa de l tio Bandeira, i dize-le cun to la ombridade que bás mandar bacinar la nina! Nun sós nanhue criança nin nanhun idiota que se deixe gobernar puls outros!

— Tenes rezon.

L Coriolano fui a la casa de l tio Bandeira, i boltou amargurado, cun lhágrimas ne ls uolhos i na boç.

— Anton?... faleste-le?... - preguntou D. Isaura.

— Nó.

— Por qué?

— Ancontrei-lo muorto!

— Muorto?!

— De baríola heimorrágica! Fui atacado trasdonte i hoije al meidie era cadáber! I you sin saber de nada! Pobre de l Bandeira!...

I l Coriolano zatou an pranto.

Quando serenou, dixe la D. Isaura:

— Manhana, pula manhana... hoije mesmo, ser fur possible, bacina-se la Pequetita.

— Nun ye perciso.

— Por qué?

— Porque la Pequetita hai dous meses que stá bacinada.

— Hai dous meses?!

— Si! Zde que ampeçou la eipidemia!

— I nada me deziste!.

— Para qué? Para te anrabiares? Se fiç mal, Dius me perdoará porque fui lhebada pul miu anstinto de mai.