La înmormintarea a-l Nicola Popilian
Invirinată boațe de cloput arăsună
Şi cu inima spitrumtă ia-ľi oaspeţiľi se-aduna
Pe ningă tine, care, ca marmura țea rațe,
Un graiu nu scoţi din gură şǐ nu tinzî-a tale braţe !
Nu plângu eľǐ ahăntu că fuzǐ şi-ľǐ părnàseşti!
S’bânezǐ nu-aveaǐ nâdie, s’bânezǐ nu-aveaǐ puteare
Şi-apanghiu vruşǐ ca se-afli tru locurile țereşti
Eľǐ plăngu, plăngu soarta-ţǐ amară ca de heare !
O, carǐ din eľǐ, mâraţîľi, putea vârnă-oară s’creạdă
Tru halea, țe-aǐ ajumtă, pe tine ca s’te veadă ?
Pre tine, Popiliane, cu caplu împlin de minte,
Cu gura țea de ńiare, cu inima herbinte ? !
Cu bun şi-aleptu suflet, ghineţǐ nu-avuşǐ sum soare !
Avuşǐ s’te-alumţî multu cu arăulu, tri ’ndriptate,
Cu soarta blestemată, cu laǐa de lângoare...,
Azvimtu aǐ căzută,—azǐ inima, nu-ţǐ bate !
Ah s’poate ma dureare a mortuluǐ se-aǐ bană,
Yiu despărţît de lume de nevizută-arană !
Nă oară c’aǐ bânată nă pare părămis
Pri loc: minuta-ǐ etă şi eta easte vis !
Azǐ dorńi arâhate ! Făr marzine lu-aǐ somnul,
Nu vrei să ştiǐ de lume, țivà nu ma te doare,
Curună tî-aduc fratǐľi, tri tine oară Domnul...
Ma ghine ţî-easte, frate, sum salțea plângătoare !
Poezii arumâneştî (1893)