Läb
Bü tim lunik, vemo lunik, kü mens äbinons nog relöfikums ka nu, e kü relöfans nog äbinons sons e dauts relöfiks glüga, utos äjenon, kelos pokonon in buk at.
In lekev zänodü soalöf fota hihärmit älödom. Äbinom bäldik dub lifadels mödik, kibäldotik äbinom voiko nek äsevon; ed ilödom us dü lunüp, kilunüpiko i no äsevoy. Dü nifüp e dü hitüp äblibom us, e vö! äjinos, äsva no äsevom lifamodi votik. Ninü lekev bed pimökon me peinabledem grünik e musk; us tab binü boad grobiko picöpöl ästanon, e diled bimastama jonidon ad stul. Zuo us cafed äbinon, kel älagon sus ston plenöfik, kel pägebon as filatop. Vataluflad e skals taimik anik äbinons in spadül. Reto nos ädabinon us.
Steböp ätopon su bel geilik, e härmit ämutom vegön ve veg lunik ä dilo no pikulöl, ven änexänom anna de bel ad ramenön nulüdoti pöfädik oka. Äbinos nog töbikum ad rivön lekevi de fälid; lödöps valik pöpa ätopons speariko in fälid, in vilagüls ömik. Ab mens se topäd et ilasumons, to veg töbiko begolovik, kösömi ad visitön härmiti, if ästadons in lanaditret, if pädrefons dub kuds e dot, ed if ladäl oksik ävesetikon dub ledesir lü utos, keli lif no ägevon ones.
Seimna vom yunik äbegrämof vegi lü lekev. Skin ofa äbinon flifädik, e herem dofik äfremon bundanöfiko e vefiko logodi ofik. „O fat!“ äsagof, „lan obik vesetikon dub ledesir lü läb. Binob yunik ä nämik, e sevob, das läb gretik dabinon pro ob. Ab ai mofugon de ob, e lif vedon tu miserabik, tu pöfädik. Logob äsvo in fag läbi oba, e sevob, das, if kanoböv te rivön oni, val ovotikonöv sunädiko. Lif pöfädik täno ovedonöv gretik, liegik ä jönik. O fat! eplekob Jivirgale: of, kel ga binof vom, ad lilidön ledesiri ladäla obik, ab no dunof osi. E nu ledesir obik binon so gretik, das vesetükon nämis oba. O fat! kisi odunob-li ad dagetön läbi?“
Härmit ägespikom: „Utos, kelos binonöv läb pro ol, ol kanol te dagetön dub dunön negiti. Ab utos, kelos padageton me negit, no vedon läb. Sekü kod at, mutol klemön utosi, dö kelos sevol, das obinosöv läb ola.“
Vom ägespikof: „No kanob klemön, läb obik plu völadon pro ob, ka lif.“
Ed ägüflekof spidiko oki, ed ägegolof vifiko lü plen pibelödöl.
Pos yel bal ästanof dönu lä lekev härmita. „O fat!“ äsagof, „ägidetol. Läb obik äkanon te padagetön me dun negita. E nu negit et ejenon, ed utosi, kelos öbinonöv läb obik, nu dalabob. Ab binos bisarik, das ägidetol i dö atos, das nu no plu binos läb.“
Bäldan änuton seiliko ä glumiko, ab no äspikom.
„O fat!“ vom äfövof, „läb veratik üfo no dabinon-li pro ob?“
I nu man bäldik no ägespikom me vöd bal. Älemufom te kapi gedik oka ed älogom ini fag, äsva äsukom us gespiki ad säk voma. Täno älemufom dönu kapi, e vom äsuemof omi.
„Tän kluo no völados ad lailifön“, äsagof, e ton vöga yunöfik ofik äbinon, äsva ikräkon. Süpo äsümedof vom bäldik. Ävilof mogolön, ab härmit ämalom ofe ad blibön.
„Bos dabinon, kel plu völadon ka läb,“ äsagom nevifiko, „edefugob de voläd e de mens ad dagetön osi. Utosi, kel neföro nosikon: püd.“
„Püd,“ vom ädönuof, ed atos äsümäton lü of äs givulot pöfädik pla läb, lü kel ön ledesir susmafik lan ofa idesiron. Ab ven äkolkömof logedi ninälik, kel äkosstralon ofi se logod fronik visü of, äsuemof, das is ätefos bosi, kela gret nog äbinon klänik pö of.
„Püd,“ ädönuof nog balna ti nentikiko, ed äläükof lü atos: „Sagolös obe, o fat! lio dagetoy-li püdi?“
„Balan muton duinön sakrifoti gretik,“ bäldan ägespikom, „votan muton komipön me komip töbik, e kilidan muton polön fledi vetik. Obs valik mutobs sufodön ma vögot Mulöpala in ninäl obas.“
Älülogof omi, änutof seiliko ed änexänof dönu de bel lü fälid.
Ven nog yel bal ipasetikon, ästanof dönu fo lekev härmita.
„O fat!“ äsagof, „dönu ägidetol. Eduinob sakrifoti, ed edalilob vögoti Mulöpala in ninäl oba. Läbi no plu sukob, ab etuvob püdi.“
Se Volapükagased pro Nedänapükans 1933, Nüm: 2, Pads: 12-13.