Dat grote Höög- und Häwel-Book/Wilm's Klagleed

(Naa dem Hoogdüüdschen un up välbekannte Wys to singen.)

Tohoop löppt flink de heele Oord
   To Sang un Danz in Ringen;
Ick awerst ward nu jümmersfoort
   Nich danzen mehr, nich singen.

För my sind Spill un Freuden uut,
   Myn Lachen is nu ööwer.
De Fydeln klingt, de Fleuten tuht't;
   My geiht en Klaagleed drööwer.

Denn, o! myn Anna is nich mehr;
   Künn ick ähr wohl vergäten?
Wo leevd' see my, wo leevd' ick ähr —
   Nee, Nüms kann dat so wäten!

Unschuldig as en Lamm was see,
   Welkeen mugd' ähr nich lyden?
See lävd' in God by Lust un Weh,
   Was fraam to allen Tyden.

Ähr' Backen weeren vull un rund
   As Peerschen et knapp pleggen;
Ähr' Ogen blauw, un — o! ähr Mund
   So söt — — ick kann't nich seggen.

Wo hev'ck am Maiendag mit ähr
   Noch kortens daavt un sprungen!
Wy hüppden hen, wy hüppden her,
   Un huchelden un sungen.

Dar neem see mynen Hood, un gauw,
   Noch gauwer as't däd schynen,
Bunnd see üm äm en Band hellblauw,
   Un segh my an mit Grynen.

Du Herrgod, harr ick dar woll dacht,
   Myn Hapen schull sich dören?
Un datt de nüw're blauwe Drachd
   In Swart sick schull verkehren?

Nu leev söt Band, nu mütt ick my
   Up jümmers van dy scheden,
Herdahl nu nehmen mütt ick Dy
   Un mütt in Flor my kleden.

Un 's Awends naa dem Karkhov will
   Ick wyd van allen Annern
In Schummermaandschyn sacht un still
   To Anna's Gravstäd wannern.

Un will ähr Grav mit Maieran
   Un Leevkruud ööwerseien;
Nicks as en Krüüz mit Rymeln d'ran,
   Nee, nicks schall mehr my freuen.

En Truerkrans schall an der Wand
   In unsem Godshuus prangen
Un by äm schall dat leewe Band
   To'm Angedenken hangen.

Un in der Predig sitt ick denn
   Dem Tru'rkrans neffen ööwer,
Un seh dörch Thranen darnaa hen,
   Un gräm my still darööwer.

Bet unsem Herrgod et gefallt,
   Dat my myn Wunsch mag lingen;
Bet hee uut düsser Weld my bald
   Will to myn' Anna bringen.