Allgemeines plattdeutsches Volksbuch/Dat Ogenverblennen

   Da let sick in ein grot Dörp mal ein Kunstmaker seihn, dei künn, as dat let, mihr as Brod äten. Hei har 'nen Hahn, dei bör't 'nen schwaren Balken up un drög em so licht as wir 't 'nen Strohhalm un hei sülst kröp dörch einen groten, groten Stein ümmer mirren dörch. Da kem 'ne lütt Diern von 'n Feld, dei har ehr Schört vull Krut un Gras plückt vör ehr Kau. Sei frög dei Lüd, wat da denn los wir. „Sühst du nich, sären dei, dat dei Mann ümmer hen un her dörch den Stein krüpt un dat sin Hahn den Balken drögt? Da sär dei lütt Diern: „Worüm man nich gar! Dei Hahn hett jo 'nen Strohhalm un dei Kierl krüpt jo blot ümmer üm den Stein rüm.“ Da markt dei Kunstmaker, dat dei Diern manck ehr Krut un Gras ein Klevervier (ein vierblädrig Kleeblatt) hebben müßt, wil hei ehr dei Ogen nich ok verblennen künn; hei dacht äwest: Täuf, ick verblenn di doch noch dei Ogen! Mit deß geiht hei up ehr tau un seggt: Wer dei Kunst versteiht, verröth den Meister nich! un damit nimmt hei ehr bi dei Hand un geiht mit ehr up ein Flassfeld, dat dicht dabi so schön blag bläuht, los, as wenn hei ehr recht wat seggen will. As sei an dat Flassfeld sünd, da schleit hei ehr äwest baff dei Schört dal, so dat dat Krut un Gras all an dei Ird föllt. Huch! seggt da dei Diern un nimmt ehr Röck up un geiht so hochbeinig as 'n Arebar dat Flaß entlang, as wenn sei innen Water waden ded. Da lachen dei Lüd ehr all wat ut un seggen: Dat hest du davör!