შარას ნამ რე მეურქინ
რდჷ ართი აბრაგი მაცი ფიფია დო რუსეფიშ სალდათეფი მოთხოზუდეს ოჸვილარო ვარა ოჭოფალო დო ართშა ართ ფაცხას ქუგაღობეს დო მუჭოთ ლეგენდა რაგადანსჷნ, თიქ მუში ორაგადე ლერსო დოჭარჷ, ქუას ქოგაკირუ, ოსინთეშე გეგმაჸოთჷ დო ფაცხას დაჩხირი ქათუნტუ. ათენა რე თი ლერსი:
შარას ნამ რე მეურქინ?
მა ვორექ მაცი გარაგანი!
დემიშ სახე ვაიღუნო?
ვარა ვენშარძუნო ძვალი?
ჩქიმ მაჸალე ფერი ვარე,
ვარა ჭიფე ვარა ბანი!
ბათაიაშ ქვიშორ ცხენი
მეკილ ჭიფე ბალაგანი.
პაპა მა მუს მონდურუქუ?
ვართი მოწირუე მოკო,
ვართი მოკო მანათალი.
სუდიაშ ხეს ქუვაში
გლახათ გემიძუ სამართალი,
კოწია პატონსკუა რექო
დუდი გორცვილი მარაგვანი!
ქოთ დიფცქვე დო ქოთ იმნტი,
გოხოლუთ მაცი ფიფია,
სალდათ რუსეფს ქავოტი
მუში თოფი დო შტიკია.
დევანია მალეპუნი,
ურთაშ გვალას მოული,
გალე ფანელი მუკმოქუნს
დინახალე რკინაში ღართი
მუდგა კვათილ ჸოფედუნი
თისი ვემიოხედ ნართი,
თიშა ჯიბე მუკომიდგუ
თექი ალამიძ სათი
სათშა გემიბუ რკინაშ ძაფი.
ასე ცხენსი გივოხექ
ხასლას მუხამუტი ბდაცი
თაგლონს კოჩი დოპილი დო
მოლე ქიმნვოსხაპი წყარს.
დიახათუ ვაფშკიდულე
რუსიშ ნატატარა კვარს!