ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ ထေရီအကြောင်း
| ←(၂) ခေမာထေရီအကြောင်း | မဟာဗုဒ္ဓဝင် by (၃) ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ ထေရီအကြောင်း |
(၄) ပဋာစာရာထေရီအကြောင်း→ |
၄၅
(၃) ဥပ္ပလဝဏ္ဏာထေရီအကြောင်း
(က) ထေရီမ၏ ရှေးဆုတောင်း
ဤဥပ္ပလဝဏ် ထေရီမ၏အလောင်း အမျိုးကောင်းသမီးသည်လည်း ပဒုမုတ္တရမြတ်စွာ လက်ထက်တော် အခါဝယ် ဟံသာဝတီ မင်းနေပြည်၌ အမျိုးကောင်းသမီး (=သူဌေးသမီး)ဖြစ်၍ နောက်တချိန်ဝယ် လူများအပေါင်းနှင့် အတူတကွ မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ လိုက်ပါသွားရောက်၍ တရားနာစဉ် မြတ်စွာဘုရားရှင်က ဘိက္ခုနီမတပါးကို တန်ခိုးကြီးသော အရာဝယ် အသာဆုံး အမြတ်ဆုံး = ဧတဒဂ်ရာထူး၌ ထားတော်မူသည်ကို တွေ့မြင်ရ၍ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား မဟာဒါနကြီး ပေးလှူပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရား၏ ခြေတော်ရင်း၌ ကြာညိုပန်းစည်း ခုနစ်စည်းတို့ကို ချထားပူဇော်ကာ ထိုတန်ခိုးကြီးသော အရာဝယ် အသာဆုံး အမြတ်ဆုံး = ဧတဒဂ်ရာထူး ဌာနန္တရကို ဆုတောင်းပတ္ထနာမှု ပြုလေသည်။ ပဒုမုတ္တရ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ဗျာဒိတ်စကား မိန့်ကြားတော်မူလေသည်။
ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား ကြာပန်းလှူခြင်း
ထိုသူဌေးသမီးသည် ထိုဘဝ၌ အသက်ထက်ဆုံး မြတ်စွာဘုရားနှင့် သံဃာတော်ကို ရိုသေစွာ ပြုစုလုပ်ကျွေးခဲ့၍ ထိုဘဝမှ စုတေလတ်သော် တာဝတိံသာနတ်ပြည်သို့ လားရောက်ရလေသည်။ ထိုနတ်ပြည်မှတဖန် စုတေပြန်သော် လူ့ပြည်၌တဖန် လူဖြစ်ပြန်၍ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ် တဆူအား ကြာပန်းနှင့်တကွ ဆွမ်းအလှူဒါန လှူဒါန်းလေသည်။
တဖန် သူဌေးသမီးဘဝ
ထိုအမျိုးကောင်းသမီးသည် ဤယခု ဘဒ္ဒကမ္ဘာမှ အဆန် လွန်ခဲ့သော ကိုးဆယ့်တကမ္ဘာထက်၌ တဖန် ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် သူဌေးသမီးဖြစ်ပြန်၍ ဝိပဿီမြတ်စွာဘုရား အမှူးရှိသော သံဃာတော်ကို ရိုသေစွာ ပင့်ဖိတ်ပြီးလျှင် မဟာဒါနကြီး ပေးလှူ
၄၆
ဝိပဿီမြတ်စွာဘုရားကို ကြာပန်းဖြင့် ပူဇော်၍ စိတ်ဖြင့်ပင်လျှင် ရုပ်ရည်အဆင်း တင့်တယ်လှပခြင်းကို ဆုတောင်းပတ္ထနာမှု ပြုခဲ့လေသည်။
ကိကီမင်းကြီး၏ သမီးတော်ဘဝ
ထိုသူဌေးသမီးသည် ထိုဘဝ၌လည်း အသက်ထက်ဆုံး ကုသိုလ်ကောင်းမှုကို ပြုလုပ်လျက် နတ်ပြည် လူ့ပြည် အလှည့်အလည် ကျင်လည်ကျက်စား၍ လာခဲ့ရာ ဤဘဒ္ဒကမ္ဘာဝယ် ကဿပမြတ်စွာ လက်ထက်တော် အခါ၌ ဗာရာဏသီပြည်ဝယ် ကိကီမင်းကြီး၏ (ရှေးဖော်ပြရာပါ) သမီးတော် ခုနစ်ယောက်တို့အနက် နှစ်ယောက်မြောက် သမဏဂုတ္တာမင်းသမီးဖြစ်၍ ခေမာထေရီမအလောင်းနည်းတူ နှစ်ပေါင်း နှစ်သောင်းကြာ ကောမာရိဗြဟ္မစရိယအကျင့်ကို ကျင့်၍ ရဟန်းသံဃာအား ပရိဝုဏ်ကျောင်းတိုက်ကြီး ဆောက်လုပ်လှူဒါန်း၍ ထိုဘဝမှ စုတေလတ်သော် နတ်ပြည်၌ တဖန် ဖြစ်ပြန်လေ၏။
ဥမ္မာဒန္တီဘဝ
ထိုနတ်သမီးသည် နတ်ဘဝမှ စုတေပြန်သော် လူ့ပြည်၌ မြတ်သောအမျိုးဝယ် အမျိုးကောင်းသမီး ဖြစ်ပြန်၍ ပူဇော်အထူးကို ခံတော်မူထိုက်သော ကဿပမြတ်စွာဘုရား၏ တပည့်သာဝက ရဟန္တာမထေရ်မြတ် တပါးအား ရွှေရောင်အဆင်း ဝါဝင်းချောမွေ့သော အဝတ်ကို လှူဒါန်းခဲ့လေသည်။ (အကြောင်းအရာ အကျယ်ကို ငါးရာ့ငါးဆယ်ဇာတ်တော်ဝတ္ထု ပဏ္ဏာသနိပါတ် ဥမ္မာဒန္တီဇာတ်၌ ကြည့်ရှုကုန်ရာ၏)။
ထိုဘဝမှ စုတေလတ်သော် သိဝိတိုင်း အရိဋ္ဌပုရပြည်ဝယ် တိရိဋိဝစ္ဆ-မည်သော ပုဏ္ဏားသူဌေးကြီး၏သမီး ရုပ်ရည်အဆင်း အလွန်လှပ တင့်တယ်သော ဥမ္မာဒန္တီသူဌေးသမီး ဖြစ်လာလေသည်။ (ဤဥမ္မာဒန္တီ အကြောင်းအရာ အကျယ်ကို ငါးရာ့ငါးဆယ် ဇာတ်တော်ဝတ္ထု ပဏ္ဏာသနိပါတ် ဥမ္မာဒန္တီဇာတ်၌ ကြည့်ရှုကုန်ရာ၏)။
၄၇
လယ်စောင့် အမျိုးသမီးဘဝ
ထိုဥမ္မာဒန္တီ သူဌေးသမီးဘဝမှ စုတေပြန်သော် ရွာငယ်တခုဝယ် လယ်သမားသမီး ဖြစ်လာပြန်လေသည်။ ထိုသူငယ်မသည် တနေ့သ၌ လယ်လုပ်တဲသို့ သွားလတ်သော် လမ်းခရီးအကြား ရေအိုင်တခု၌ နံနက်စောစော ပွင့်၍နေသော ပဒုမာကြာပန်းကို မြင်တွေ့ရ၍ ရေအိုင်သို့ ဆင်းသက်ကာ ထိုပဒုမာကြာပန်းကို၎င်း, (လယ်လုပ်တဲသို့ရောက်လျှင်) ပေါက်ပေါက်ထည့်ရန် ပဒုမာကြာရွက်ကို၎င်း ခူးယူခဲ့၍ လယ်တဲသို့ ရောက်သောအခါ သလေးနှံတို့ကို ရိတ်ဖြတ်ပြီးလျှင် လယ်တဲအတွင်း ထိုင်နေလျက် ပေါက်ပေါက်တို့ကို လှော်ပြီးသော် ပေါက်ပေါက်ပွင့်ပေါင်း (၅၀၀) ငါးရာစေ့အောင် တပွင့်စီ တပွင့်စီ ရေတွက်၍ နေလေ၏။
ထိုခဏဝယ် ဂန္ဓမာဒနတောင်၌ နိရောဓသမာပတ်မှ ထတော်မူသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်တဆူသည် ကြွလာလတ်၍ ထိုသူငယ်မ၏ မနီးမဝေး၌ ရပ်တည်တော်မူလာ၏။ သူငယ်မသည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ်ကို ဖူးမြင်ရ၍ ပေါက်ပေါက်ပွင့်တို့နှင့်တကွ ပဒုမာကြာပန်းကို ယူခဲ့ပြီးလျှင် လယ်လုပ်တဲပေါ်မှ ဆင်းခဲ့၍ ပေါက်ပေါက်ပွင့်တို့ကို ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ်၏ သပိတ်၌ ထည့်ပြီးလျှင် ပဒုမာကြာပန်းဖြင့် သပိတ်ကို ဖုံးအုပ်၍ လှူဒါန်းလိုက်လေ၏။
ထို့နောက် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ် ခရီးအတန်ငယ် ကြွသွားတော်မူပြီးလတ်သော် ထိုသူငယ်မသည် “ရဟန်းတို့မည်သည်မှာ ပန်းကို အလိုမရှိကြကုန်၊ ငါသည် ပန်းကို တဖန်ပြန်ယူ၍ ပန်ဆင်အံ့”ဟု ကြံစည်မိ၍ လိုက်သွားပြီးလျှင် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ်၏လက်မှ ပန်းကို တောင်းယူပြီးနောက် တဖန် “ဩ.. အကယ်၍သာ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ငါလှူသည့်ပန်းကို အလိုတော်မရှိခဲ့လျှင် လှူစဉ်ကပင် သပိတ်ထက်၌ တင်ထားခွင့်ပေးမည်မဟုတ်၊ မချွတ်ဧကန်ပင် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ငါလှူသည့်ပန်းကို အလိုတော်ရှိပေလိမ့်မည်”ဟု ကြံစည်မိပြန်ကာ တဖန် သွားရောက်၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ၏ သပိတ်ထက်၌ ပဒုမာကြာပန်းကို
၄၈
တင်လှူပြန်လေသည်။ (ဤသို့ ပြုမူခြင်းသည် သံသရာ၌ အကျိုးပေး မဖြောင့်ကြောင်း နောက်၌ ထင်ရှား လတ္တံ့။)
ထိုသို့ ပဒုမာကြာပန်းကို တင်လှူ၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါကို ဝန်ချတောင်းပန် ကန်တော့ပြီးလျှင် “အရှင်ဘုရား.. ဤပေါက်ပေါက်ပွင့်များ လှူဒါန်းရသော အကျိုးဆက်ကြောင့် တပည့်တော်မမှာ ဤပေါက်ပေါက်ပွင့်များ အရေအတွက်နှင့်အမျှ ရင်သွေးသည်းချာ သားရတနာများ ဖြစ်ထွန်းကြပါစေသတည်း။ ထို့ပြင်လည်း ပဒုမာကြာပန်း လှူဒါန်းရသော အကျိုးဆက်ကြောင့် ဖြစ်လေရာရာ ဘုံဌာနဝယ် တပည့်တော်မ၏ ခြေလှမ်းတိုင်း ခြေလှမ်းတိုင်း၌ ပဒုမာကြာပန်းတို့ အံ့မခန်း မြေမှ တက်ကြပါစေသတည်း”ဟု ဆုတောင်းပတ္ထနာမှု ပြုလေ၏။
(ဥပ္ပလဝဏ္ဏာထေရီအပဒါန် အလိုအားဖြင့်)- ဤသို့ လယ်စောင့်အမျိုးသမီး ပေါက်ပေါက်ပွင့်နှင့် ကြာပန်း လှူ၍ ဆုတောင်းမှု ပြုသောအခါ လယ်စောင့်အမျိုးသား ငါးရာတို့သည်လည်း အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား ပျားရည်ကို လှူကြ၍ ထိုသူငယ်မ၏ သားငါးရာတို့ ဖြစ်ကြရပါလိုကြောင်း ဆုတောင်းပတ္ထနာမှု ပြုကြလေ၏။
အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါသည် ထိုသူငယ်မ ကြည့်ရှုနေစဉ်ပင် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ဂန္ဓမာဒနတောင်သို့ ကြွတော်မူ၍ ထိုပဒုမာကြာပန်းကို နန္ဒမူလိုဏ်၌ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ နင်းကြွရာ လှေကားရင်းဝယ် ခြေသုတ်ပြုကာ ထားတော်မူလေ၏။
ပဒုမဝတီဘဝ
ထိုသူငယ်မသည် ထိုကောင်းမှုကံ၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် ထိုဘဝမှ စုတေလတ်သော် နတ်ပြည်၌ ဥပပတ်ပဋိသန္ဓေ ယူနေပြန်လေ၏။ နတ်ပြည်၌ ဖြစ်သောအချိန်မှ စ၍ ထိုနတ်သမီး ခြေလှမ်းတိုင်း လှမ်းတိုင်း၌ ကြီးစွာသော ပဒုမာကြာပန်းသည် မြေမှထကာ ခြေအောက်၌ ခံလာလေ၏။ ထိုနတ်သမီးသည် ထိုဘဝမှ စုတေပြန်လတ်သော် လူ့ပြည်လောကဝယ် တောင်ခြေ၏အနီး
၄၉
တခုသော ပဒုမာကြာအိုင်ကြီးအတွင်း ကြာတိုက်၌ သံသေဒဇပဋိသန္ဓေ ဖြစ်ပွါးယူနေလာလေ၏။ ထိုကြာအိုင်ကို အမှီပြု၍ ရသေ့တပါးသည် နေထိုင်ဆဲဖြစ်၏။ ရသေ့သည် နံနက်စောစော မျက်နှာသစ်ရန် အိုင်သို့သွားလတ်သော် ထို(အမျိုးသမီး သန္ဓေတည်ယူနေသည့်) ပဒုမာကြာပန်းကို မြင်ရ၍ “ဤကြာပန်းသည် အခြားပန်းများထက် အထူးသဖြင့် ကြီးလှ၏။ အခြား ကြာပန်းတို့မှာ ပွင့်ကြ၍ ဤကြာပန်းကြီးမှာမူ ငုံလျက်သာ တည်ရှိနေ၏၊ ထိုသို့ဖြစ်ရာ အကြောင်းထူးဧကန် ရှိရမည်”ဟု ကြံ၍ ရေသို့ဆင်းကာ ထိုပဒုမာကြာငုံကြီးကို ဆွတ်ခူးယူလေ၏။
ထိုကြာငုံကြီးသည် ရှင်ရသေ့ ဆွတ်ခူးလိုက်လျှင်ပင် ပွင့်၍လာလေ၏။ ရှင်ရသေ့သည် ပဒုမာကြာတိုက်အတွင်း၌ လျောင်းလျက်နေသော သတို့သမီးကို တွေ့မြင်ရလေ၏၊ ထိုသို့ တွေ့မြင်ရသည့်အချိန်ကပင် အစပြုကာ သမီးဟူသောချစ်ခြင်းကို ရ၍ ပဒုမာကြာပန်းနှင့်တကွ သတို့သမီးကို မိမိသင်္ခမ်းကျောင်း = ရသေ့ကျောင်းသို့ ယူဆောင်ကာ ညောင်စောင်းငယ် = ခဋင်ငယ်၌ သိပ်၍ထားလေ၏။ ထို့နောက် သတို့သမီး၏ ကုသိုလ်အာနုဘော်ကြောင့် ရှင်ရသေ့၏ လက်မ၌ နို့ရည်အယဉ်ဖြစ်ကာ ထွက်၍ လာလေ၏။ ရှင်ရသေ့သည် ထိုပဌမကြာပန်း ညှိုးနွမ်းလေလျှင် အခြား ကြာပန်းအသစ်ကို ခူးယူ၍ သတို့သမီးကို ထိုကြာပန်းအသစ်၌ သိပ်၍ထားလေ၏။
ထို့နောက် သတို့သမီးငယ် ပြေးကာ, လွှားကာ ကစားနိုင်သော အချိန်မှစ၍ ခြေလှမ်းတိုင်း ခြေလှမ်းတိုင်း၌ ပဒုမာကြာပန်းသည် အဆန်းတကြယ် မြေမှ ပေါ်တက်ကာ သတို့သမီး၏ခြေကို ခံလာလေ၏။ ထိုသတို့သမီး၏ ကိုယ်ရေအဆင်းသည်လည်း ကုင်္ကုမံ (=မာလာကျိကျူ) အစုအပုံ၏ အဆင်းကဲ့သို့ အလွန်လျှင် တင့်တယ်လှပ၏၊ သတို့သမီးငယ်သည် လူမက နတ်မမှီ (=လူအဆင်းထက် သာလွန်၍ နတ်အဆင်းကိုမူ မမှီ) ဖြစ်လေ၏။ ထိုသတို့သမီးငယ်၏ အမည်ကို ပဒုမာကြာတိုက်၌ ရအပ်သောကြောင့်
၅၀
ဖခင်ရှင်ရသေ့က “ပဒုမ၀တီ”ဟု အမည်ပညတ် မှည့်ခေါ်အပ်လေသည်။ ပဒုမ၀တီသည် ဖခင်ရှင်ရသေ့ သစ်သီးရှာရန် တောသို့းသွားလျှင် သင်္ခမ်းကျောင်း၌ တယောက်တည်း ကျန်ရစ်နေရ၏။
ပဒုမဒေဝီမိဖုရားကြီး ဖြစ်လာခြင်း
ပဒုမ၀တီသတို့သမီး အရွယ်သို့ ရောက်သောအခါ တနေ့သ၌ ဖခင်ရှင်ရသေ့ သစ်သီးရှာရန် တောသို့သွားခိုက် မုဆိုးတယောက်သည် သင်္ခမ်းကျောင်းသို့ ရောက်ရှိ၍ ပဒုမ၀တီသတို့သမီးကို တွေ့မြင်ရလေလျှင် “လူသားတို့အဖို့ရာ ဤမျှတင့်တယ် လှပသော အဆင်းမည်သည် မရှိချေ၊ ဤသတို့သမီးကို သိအောင်စုံစမ်းဦးအံ့”ဟု ကြံစည်၍ ရှင်ရသေ့ပြန်လာချိန်ကို စောင့်မျှော်လျက် ထိုင်နေလေ၏။ ပဒုမ၀တီသတို့သမီးသည် ဖခင်ရှင်ရသေ့ တောမှပြန်လာလျှင် ခရီးရင်ဆိုင် သွားရောက်ဆီးကြို၍ ရှင်ရသေ့၏လက်မှ ထမ်းပိုး, ရေကရားကို ယူငင်လေ၏။ သင်္ခမ်းကျောင်းသို့ ရောက်ရှိ ထိုင်နေမိသော ဖခင်ရှင်ရသေ့အတွက် မိမိပြုရမည့် ဝတ်များကို ကျေပွန်အောင် ပြုလုပ်ဆောင်ရွက်လေ၏။
ထိုအခါမှာမှ မုဆိုးသည် ထိုသတို့သမီး လူစင်စစ်ဖြစ်ကြောင်း သိ၍ ရှင်ရသေ့ကို ရှိခိုးကာ ထိုင်နေလေ၏။ ရှင်ရသေ့သည် မုဆိုးကို တောသစ်သီးကြီး,ငယ် သောက်ရေတို့ဖြင့် တိုက်ကျွေး ဧည့်ခံပြီးနောက် “အမောင်ယောက်ျား.. သင်သည် ဤတောအရပ်၌ပင် နေမည်လော၊ သို့မဟုတ် ပြန်သွားမည်လော”ဟု မေးလေ၏။ မုဆိုးက “ပြန်သွားပါမည် အရှင်ဘုရား.. ဤတောအရပ်၌ အဘယ်ပြုအံ့နည်း = ဘာမှပြုဖွယ်မရှိ”ဟု ပြန်ကြား ပြောဆိုလေလျှင် ရှင်ရသေ့သည် “ဤယခု သင် တွေ့မြင်ခဲ့ရသည့် အကြောင်းကို ဤတောအရပ်မှ မြို့သို့ ရောက်သွားသောအခါ မပြောဆိုပဲ နေနိုင်ပါမည်လော”ဟု မေးပြန်လေ၏။ ထိုအခါ မုဆိုးသည် “အကယ်၍ အရှင်မြတ်က အလိုမရှိလျှင် တပည့်တော်သည်
၅၁
အဘယ့်ကြောင့် ပြောဆိုလိမ့်မည်နည်း = မပြောဆိုပါဘုရား”ဟု နှစ်သက်အောင် ပြောကြား၍ ရှင်ရသေ့ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် တဖန် ပြန်လာသောအခါ (=တဖန် ပြန်လာလျှင်) လမ်းခရီးကို မှတ်မိစိမ့်သောငှါ သစ်ခက်များကို မှတ်သားခြင်း သစ်ပင်များကို မှတ်သားခြင်း အမှုကိုပြုလျက် ဖဲသွားလေ၏။
မုဆိုးသည် ဗာရာဏသီပြည်သို့ ရောက်လျှင် မင်းကြီးကို သွားရောက်ဖူးတွေ့လေ၏။ ဗာရာဏသီမင်းကြီးက “အမောင်မုဆိုး.. အဘယ့်ကြောင့် ငါ့ထံမှောက်သို့ အမောင် လာရောက်သနည်း”ဟု မေးလေလျှင် မုဆိုးသည် “အရှင်မင်းကြီး.. အရှင်မင်းကြီးတို့၏ တောမုဆိုးဖြစ်သူ အကျွန်ုပ်သည် တောင်ခြေ၌ အံ့ဩဖွယ်ကောင်းသော မိန်းမရတနာကို တွေ့မြင်ခဲ့ရ၍ လာရောက်ပါသည်”ဟု ပြောဆိုကာ အကြောင်းအရာ အလုံးစုံကို ပြန်ကြား လျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးသည် မုဆိုးစကားကို ကြားသိပြီးနောက် လျင်မြန်စွာ တောင်ခြေသို့ သွားရောက်၍ ရသေ့ကျောင်းနှင့် မနီးမဝေးအရပ်၌ သစ်ခက်တဲနန်း = ယာယီတဲနန်း ဖန်ဆင်း တည်ဆောက်ပြီးလျှင် မုဆိုးနှင့်၎င်း အခြား မင်းချင်းယောက်ျားများနှင့်၎င်း အတူတကွ ရှင်ရသေ့ ဆွမ်းကိစ္စပြီး၍ ထိုင်နေသောအချိန်ဝယ် ရသေ့ကျောင်းသို့ သွားရောက်လျက် ရှင်ရသေ့ကို ရှိခိုးကာ အစေ့အစပ် စကား ပြောကြားပြီးလျှင် အပြစ်လွတ်ရာအရပ်၌ ထိုင်နေလေ၏။
ထို့နောက် မင်းကြီးသည် ရှင်ရသေ့အတွက် ယူဆောင်ခဲ့သော ရသေ့ရဟန်း အသုံးအဆောင် ဘဏ္ဍာများကို ရှင်ရသေ့၏ ခြေရင်း၌ ထားပြီးလျှင် “အရှင်ဘုရား.. ဤတောအရပ်ဝယ် အဘယ်အမှု ပြုကုန်အံ့နည်း = ဘာလုပ်ကြမည်နည်း၊ သွားကြပါစို့”ဟု အကဲစမ်းစကား ပြောကြားလေ၏။ ရှင်ရသေ့က “မင်းကြီး.. သင်မင်းကြီးတို့သာ သွားကြပါကုန်လော့”ဟု ပြောဆိုလေလျှင် မင်းကြီးသည် ရှင်ရသေ့ကို “အရှင်ဘုရား.. အိမ်း.. ကောင်းပါပြီ တပည့်တော် ပြန်သွားပါမည်၊ အထူးအားဖြင့်
၅၂
အရှင်ဘုရား၏ အနီး၌ မာတုဂါမတည်းဟူသော = ဝိသဘာဂပရိသတ် ရှိသည်ဟု တပည့်တော်များ ကြားသိကြရပါသည်၊ ဤမာတုဂါမ = ဝိသဘာဂ ပရိသတ်သည် ရသေ့ရဟန်းတို့အား မသင့်လျော်ပါ၊ ထိုမာတုဂါမ = ဝိသဘာဂ ပရိသတ်သည် တပည့်တော်နှင့်အတူ လိုက်စေချင်ပါသည်”ဟု တိုက်ရိုက်ပင် ပြောကြားလေ၏။
တဖန် ရှင်ရသေ့က “လူတို့၏ စိတ်မည်သည်ကို နှစ်သက်စေနိုင်ခဲ၏ = ကျေနပ်စေရန် ခဲယဉ်းလှပါ၏။ ငါ့သမီးသည် အဘယ်သို့လျှင် မင်းမောင်းမ မိဖုရားတို့အလယ်၌ နေနိုင်လိမ့်မည်နည်း = နေနိုင်လိမ့်မည် မထင်ပါ”ဟု စိုးရိမ်စကား ပြောကြားလေလျှင် မင်းကြီးသည် ရှင်ရသေ့ စိတ်ချရန် “အရှင်ဘုရား.. တပည့်တော်များ မေတ္တာတိမ်းညွတ် နှစ်သက်အပ်သော အချိန်မှစ၍ ကျန်သော မင်းမောင်းမတို့၏ အကြီးအကဲ = မိဖုရားကြီးအရာ၌ ထား၍ ပြုစုစောင့်ရှောက်ပါမည်”ဟု ဖြေသိပ်စကား ပြောကြားလေ၏။
ရှင်ရသေ့သည် မင်းကြီး၏စကားကို ကြားရလေလျှင် ငယ်စဉ်အခါက မှည့်ခေါ်အပ်သော အမည်အတိုင်း “ချစ်သမီး ပဒုမ၀တီ..”ဟု သမီးကို ခေါ်လိုက်လေ၏။ ပဒုမ၀တီ သတို့သမီးသည် စကားတခွန်းတည်းဖြင့်ပင် သင်္ခမ်းကျောင်းမှ ထွက်ခဲ့၍ ဖခင်ရှင်ရသေ့ကို ရှိခိုးပြီးလျှင် ရပ်တည်နေလေ၏။ ဖခင် ရှင်ရသေ့က သမီးကို “ချစ်သမီး.. သင်ချစ်သမီးသည် အရွယ်သို့ ရောက်ခဲ့လေပြီ။ ဤအရပ်ဝယ် မင်းကြီးမြင်အပ်သော အချိန်မှစ၍ နေခြင်းငှါ မသင့်လျော်ချေ၊ မင်းကြီးနှင့် အတူတကွ လိုက်ပါသွားလော့ ချစ်သမီး..”ဟု ပြောလေလျှင် ပဒုမ၀တီသည် “ကောင်းပါပြီ ဖခင်ဘုရား..”ဟု ဖခင် ရှင်ရသေ့၏စကားကို မငြင်းမဆန် ဝန်ခံ၍ ရှိခိုးငိုကြွေးကာ ရပ်လျက်သာ နေလေ၏။ ဗာရာဏသီ မင်းကြီးသည် “ဤပဒုမဝတီ သတို့သမီး၏ ဖခင် ရှင်ရသေ့စိတ်ကို ငါယူအံ့”ဟု ကြံစည်ကာ ထိုနေရာ၌ပင်လျှင် ပဒုမ၀တီကို ရွှေငွေအသပြာ ရတနာအစုအပုံ၌ တင်ထား၍ အဘိသိက်သွန်းဖျန်းမှုကို ပြုလေ၏။
၅၃
မင်းကြီး မြတ်နိုးလွန်းသဖြင့်
အခြားမိဖုရားမောင်းမတို့ ပဒုမဒေဝီကို မနာလိုကြခြင်း
ထို့နောက် မင်းကြီးသည် ပဒုမ၀တီမိဖုရားကို သိမ်းပိုက်၍ မိမိ၏မြို့သို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီးလျှင် ရောက်သောအချိန်မှ အစပြု၍ ကျန်သော မောင်းမမိဿံ မိဖုရားတို့ကို ကြည့်ရုံမျှ မကြည့်တော့ပဲ ပဒုမ၀တီမိဖုရား နှင့်သာလျှင် မွေ့လျော်ပျော်ပိုက်၍ နေလေ၏။ အခြား မင်းမိန်းမတို့သည် မနာလိုခြင်း ပြင်းစွာ နှိပ်စက်အပ်ကုန်ရကား ပဒုမ၀တီ မိဖုရားကို မင်းကြီး၏စိတ်၌ အချစ်ကွဲပြို ပျက်စီးလိုကြကုန်သည်ဖြစ်၍ “အရှင်မင်းကြီး.. ဤပဒုမဝတီသည် လူစင်စစ်မဟုတ်ပါ၊ အရှင်မင်းကြီးတို့သည် အဘယ်အရပ်မှာများ လူသားတို့ လှည့်လည်သွားလာရာ ဖဝါးအောက်အရပ်၌ ပဒုမာကြာပန်းတို့ အဆန်းတကြယ် ထပေါ်သည်တို့ကို မြင်အပ်ဘူးပါကုန်သနည်း၊ မချွတ်ဧကန်ပင် ဤပဒုမ၀တီသည် ဘီလူးမ ဖြစ်ပါ၏၊ ထိုပဒုမဝတီကို ရွှေနန်းတော်မှ အမြန် နှင်ထုတ်တော်မူကြပါ အရှင်မင်းကြီး..”ဟု မနာလို = ဣဿာစကား ပြောကြားကြလေ၏။ မင်းကြီးသည် ထိုမိန်းမတို့၏ စကားကို ကြားရလေလျှင် စကားတုံ့မပေးပဲ ဆိတ်ဆိတ်သာလျှင် နေတော်မူ၏။
ထို့နောက် တချိန်၌ ဗာရာဏသီမင်းကြီး၏ တိုင်းစွန်ပြည်နား = ပစ္စန္တရစ်အရပ်သည် သူပုန်ထကြွမှုကြောင့် ပျက်လုမတတ် ဖြစ်လေ၏။ မင်းကြီးသည် “ပဒုမ၀တီမှာ နှုတ်ငုံသန္ဓေ ရှိချေပြီ”ဟု သိတော်မူကာ ပဒုမ၀တီမိဖုရားကို ရွှေနန်းတော်၌ ထားခဲ့၍ ပစ္စန္တရစ်အရပ်သို့ သွားလေ၏။ ထိုအခါ ထိုမင်းမိန်းမတို့သည် အခွင့်ကောင်းကို ရရှိကြကာ ပဒုမ၀တီမိဖုရား၏ အလုပ်အကျွေး မိန်းမအား လက်ဆောင်တံစိုး ပေးကြပြီးလျှင် “ဤပဒုမ၀တီ၏ သားကို ဖွားပြီးလျှင်ပြီးခြင်း လွတ်ရာဖယ်ရှား၍ အခြားသစ်တုံးတခုကို သွေးဖြင့် လိမ်းကျံကာ ပဒုမ၀တီ၏အနီး၌ ထားပါလေ”ဟု မှာတမ်းပြောဆိုထားကြလေ၏။
ပဒုမ၀တီမိ ဖုရားမှာလည်း မကြာမီပင် ကိုယ်ဝန်မှထခြင်း = မီးရှူးသန့်စင် ဖွားမြင်ခြင်း ဖြစ်လေ၏။ မဟာပဒုမမင်းသား
၅၄
တဦးတည်းသာလျှင် မယ်တော်ဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေ ယူနေခဲ့လေသည်။ ကျန်သော (၄၉၉) လေးရာ့ကိုးဆယ့်ကိုးယောက်သော သူငယ်မင်းသားတို့သည် မဟာပဒုမမင်းသား မယ်တော်ဝမ်းမှ ဖွားမြောက်ပြီး၍ စက်လျောင်းနေသောအခါ သံသေဒဇမင်းသားများ ဖြစ်၍လာကြလေ၏။ = သွေးစက်၌ သံသေဒဇ သန္ဓေစွဲမှီ ဖြစ်လာကြလေသည်။
ထိုအခါ အလုပ်အကျွေးမိန်းမသည် “ဤပဒုမ၀တီမိဖုရားကား သတိမရသေး”ဟု သိရှိကာ သစ်သားတုံးတခုကို သွေးဖြင့်လိမ်းကျံ၍ ပဒုမ၀တီမိဖုရား၏ အနီး၌ ထားပြီးလျှင် ထိုမင်းမိန်းမတို့အား (ပဒုမ၀တီမိဖုရား သားဖွားပြီဖြစ်ကြောင်း) အသိပေးလေ၏။ ထိုမင်းမိန်းမ ငါးရာလုံးတို့ပင် တယောက် တယောက်လျှင် မင်းသား တယောက်စီ တယောက်စီကို ဝှက်ယူကြ၍ ပွတ်သမားတို့ထံ လူလွှတ်ပြီးလျှင် ကြုတ်အလုံး (၅၀၀)ငါးရာတို့ကို ယူဆောင်ခဲ့ကြစေ၍ မိမိတို့ ဆောင်ယူအပ်ခဲ့သော မင်းသားငယ်တို့ကို ကြုတ်တို့၌ အသီးအသီး သိပ်ကြပြီးလျှင် ကြုတ်၏ အပြင်အပ၌ အမှတ်တံဆိပ် ခတ်နှိပ်၍ ထားကြလေကုန်၏။
ပဒုမ၀တီ မိဖုရားသည်လည်း အမှတ်သတိရ၍ အလုပ်အကျွေး မိန်းမကို “အိုအမိ.. အသို့နည်း ငါသည် မီးရှူးသန့်စင် ဖွားမြင်ပြီးပြီလော”ဟု မေးလေ၏။ အလုပ်အကျွေး မိန်းမညစ်သည် ပဒုမဝတီမိဖုရားကို ခြိမ်းချောက် စူအောက်၍ “ရှင်မိဖုရားသည် အဘယ်မှာလျှင် သတို့သားကို ရလိမ့်မည်နည်း”ဟု ရေရွတ်စကား ပြောကြားကာ “ဤသည်ပင် ရှင်မိဖုရား၏ဝမ်းမှဖွားသော သူငယ်တည်း”ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် မိမိစီမံထားသည့် သွေးလိမ်းကျံသော သစ်သားတုံးကို ပဒုမ၀တီမိဖုရား၏ ရှေ့၌ ချထားလေ၏။ ပဒုမဝတီမိဖုရားက ထိုသစ်သားတုံးကို မြင်ရ၍ နှလုံးမသာမယာ ဖြစ်ရှိကာ “အမိ.. ထိုသစ်သားတုံးကို ခွဲစိတ်၍ လျင်မြန်စွာဖယ်ရှားပစ်ပါလော့၊ အကယ်၍ တဦးတယောက် မြင်သွားလျှင် ရှက်ဖွယ်ရာသာ ဖြစ်လေရာ၏”ဟု မချိစကား ပြောကြားလေသော် ထိုအလုပ်အကျွေး မိန်းမညစ်သည် မိဖုရား၏စကားကို ကြားရ၍
၅၅
အကျိုးလိုလားသူကဲ့သို့ သစ်သားတုံးကို ခွဲစိတ်၍ မီးဖိုခုံလောက်အတွင်း၌ ပစ်ချလိုက်လေ၏။
မင်းကြီးသည်လည်း ပစ္စန္တရစ်အရပ်မှ ပြန်လာ၍ နက္ခတ်အချိန်ကောင်းကို စောင့်ဆိုင်းငံ့လင့်ကာ မြို့ပြင်ပ၌ သစ်ခက်တဲနန်း = ယာယီတဲနန်း ဆောက်လုပ် စံမြန်းနေလေ၏။ ထိုအခါ ထိုမိဖုရား မောင်းမမိဿံ ငါးရာတို့သည် မင်းကြီးအား ခရီးဦးကြိုဆိုရန် လာရောက်ကြ၍ “အရှင်မင်းကြီး.. အရှင်မင်းကြီးသည် ကျွန်တော်မတို့အား ယုံကြည်တော်မမူခဲ့ချေ၊ ကျွန်တော်မတို့ လျှောက်ထားခဲ့သမျှသည် အကြောင်းမဲ့ကဲ့သို့ ဖြစ်ခဲ့ရပါ၏၊ အရှင်မင်းကြီး ယုံကြည်တော်မမူလျှင် ပဒုမ၀တီမိဖုရား၏ အလုပ်အကျွေး မိန်းမကို ခေါ်စေ၍သာ မေးတော်မူပါလော့၊ အရှင်မင်းကြီး၏ အမြတ်နိုးဆုံး မိဖုရား ပဒုမ၀တီသည် သစ်သားတုံးကြီးကို ဖွားမြင်ခဲ့လေပြီ”ဟု ဂုံးချောစကား ပြောကြားကြလေ၏။ မင်းကြီးသည် ထိုအကြောင်းကို မမေးမမြန်း မစူးစမ်း မဆင်ခြင်ပဲ “ပဒုမဝတီကား ဘီလူးမျိုး ဖြစ်လိမ့်မည်”ဟု အထင်လွဲကာ ပဒုမ၀တီမိဖုရားကို နန်းအိမ်မှ နှင်ထုတ်လေတော့၏။
ပဒုမ၀တီမိဖုရား၏ အဖို့ရာလည်း ရွှေနန်းတော်မှ ထွက်ရသည်နှင့် တပြိုင်နက်ပင် ပဒုမာကြာပန်းတို့သည် ကွယ်ပျောက်ကြလေကုန်၏။ ကိုယ်ရေအဆင်းသည်လည်း ယိုယွင်းဖောက်ပြန် အကျည်းတန်၍သွားလေ၏။ ပဒုမ၀တီသည် တယောက်တည်းသာလျှင် ခိုကိုးရာမဲ့ လမ်းခရီးအကြား၌ သွားနေလေ၏။ ထိုအခါ ပဒုမ၀တီကို အရွယ်ယွင်းယို အမယ်အိုတယောက်သည် တွေ့မြင်ရ၍ သမီးဟူသော ချစ်ခြင်းကို ဖြစ်စေကာ “သမီး.. အဘယ်သို့ သွားမည်နည်း”ဟု မေးလေ၏။ ပဒုမဝတီက “အိုမိခင်.. ကျွန်တော်မကား အာဂန္တု = ဧည့်သည်ဖြစ်ပါသည်။ မိမိနေရာဌာနကို ရလိုရငြား ရှာဖွေရှုကြည့် လှည့်လည်နေပါသည်”ဟု ပြောဆိုလေ လျှင် အမယ်အိုသည် “သမီး.. ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ဤ(အမေ့)အိမ်သို့ လိုက်ပါလာခဲ့လော့”ဟု ပြောဆိုခေါ်ဆောင်ကာ နေရာထိုင်ခင်းပေး အစားအစာ ကျွေးမွေး၍ ထားလေ၏။
၅၆
မင်းမိန်းမတို့၏ အလိမ်မှုကြီးပေါ်ခြင်း
ပဒုမ၀တီမိဖုရား ဤနည်းဖြင့် အမယ်အိုအိမ်၌ နေထိုင်စဉ် ထိုမင်းမိန်းမ ငါးရာတို့သည် တစိတ်တည်းဖြစ်ကြကာ မင်းကြီးကို “အရှင်မင်းကြီး.. အရှင်မင်းကြီးတို့ စစ်ထိုးသွားတော်မူကြစဉ် ကျွန်တော်မတို့သည် ဂင်္ဂါမြစ်စောင့်နတ်အား ‘အကျွန်ုပ်တို့၏မင်းကြီး စစ်အောင်နိုင်၍ ပြန်လာလျှင် အသင် ဂင်္ဂါမြစ်စောင့်နတ်အား ဗလိပူဇော်မှုကို ပြုပြီးလျှင် ရေကစားမှု ပြုကြကုန်အံ့’ဟု ဆုတောင်းပန်ထွာမှု ပြုလုပ်အပ်ပါသည်။ အရှင်မင်းကြီး.. အရှင်မင်းကြီးတို့ စစ်အောင်မြင်သည့် ထိုအကြောင်းကို ဂင်္ဂါမြစ်စောင့်နတ်ကို အသိပေးကြပါစို့” ဟု လျှောက်ထား ပြောဆိုကြလေ၏။ မင်းကြီးသည် ထိုမင်းမိန်းမတို့၏ လျှောက်ထား ပြောကြားချက်ဖြင့် ဝမ်းမြောက်ကာ ဂင်္ဂါမြစ်၌ ရေကစားရန် သွားရောက်လေ၏။
မင်းမိန်းမ ငါးရာတို့သည်လည်း မိမိတို့ယူအပ်သော ကြုတ်များကို ဖုံးလွှမ်းကာ ယူခဲ့ကြ၍ ဂင်္ဂါမြစ်ဆိပ်သို့ ရောက်ကြလျှင် ထိုကြုတ်များကို ဖုံးကွယ်ရန် (မိမိတို့၏ အပေါ်ရုံကိုယ်ဝတ် = ဆာဒီများကို ခြုံလျက် ရုံလျက်ပင် ရေ၌ ခုန်ဆင်းကြ၍ ကြုတ်တို့ကို စွန့်မျောလိုက်ကြလေ၏။ ကြုတ်ငါးရာတို့သည်လည်း တစုတရုံးတည်း မျောပါကြကာ ရေအောက် (အောက်ဆိပ်)တွင် ဖြန့်ကြက်ကာ ရံထားအပ်သော ကွန်ရက် (ပိုက်)၌ ငြိတွယ်၍ နေကြလေကုန်၏။ ထို့နောင်မှ ရေကစားပြီး၍ မင်းကြီး ရေမှတက်သောအခါ ပိုက်ကွန်ကို ချီမ ရုပ်သိမ်းကြသော သူတို့သည် ကြုတ်တို့ကို အထူးတဆန်းတွေ့ရ၍ မင်းကြီးထံသို့ ပို့ဆက်ကြလေကုန်၏။ မင်းကြီးက ကြုတ်တို့ကိုမြင်၍ “အမောင်တို့.. ကြုတ်များအထဲ၌ အဘယ်ပစ္စည်း ပါရှိသနည်း”ဟု မေးလတ်သော် ကြုတ်ဆက်လာကြသော မင်းမှုထမ်းတို့သည် “အရှင်မင်းကြီး.. ကြုတ်ထဲ၌ အဘယ်ပစ္စည်း ပါရှိသည်ကို အကျွန်ုပ်တို့ မသိကြပါ (အထူးတဆန်းတွေ့ရ၍ ဆက်သကြခြင်း ဖြစ်ပါသည်)ဟု လျှောက်ထားကြလေ၏။ မင်းကြီးသည် ကြုတ်များကို ဖွင့်စေ၍ ကြည့်ရှုလတ်သော် ရှေးဦးစွာ မဟာပဒုမ မင်းသား၏ ကိန်းစံရာကြုတ်ကို ဖွင့်စေမိလေ၏။
၅၇
အထူးအားဖြင့် ထိုမင်းသား ငါးရာလုံးတို့ကို ကြုတ်တို့၌ သိပ်သောနေ့မှာပင် မင်းသားတို့၏ ကောင်းမှုကုသိုလ် တန်ခိုးကြောင့် လက်မမှ နို့ရည်များ ယိုစီးဖြစ်ပွါးလာလေသည်။ သိကြားနတ်မင်းသည် ထိုဗာရာဏသီ မင်းကြီး၏ ယုံမှားကင်းစိမ့်သောငှါ ကြုတ်တို့၏အတွင်း၌-
“ဤမင်းသားတို့ကား ပဒုမ၀တီမိဖုရား၏ ဝမ်းတိုက်၌ ဖြစ်ပွါးမွေးဖွားကြသည့် ဗာရာဏသီမင်းကြီး၏ သားတော်များ ဖြစ်ကြသည်။ ထိုသို့ဖြစ်ကုန်လျက် မင်းသားတို့ကို ပဒုမ၀တီမိဖုရား၏ ရန်သူ မင်းမိန်းမ ငါးရာတို့သည် ကြုတ်တို့၌ ထည့်ပြီးလျှင် ရေ၌ မျောလိုက်ကြကုန်ပြီ၊ ဗာရာဏသီမင်းကြီးသည် ဤအကြောင်းကို သိပါစေသတည်း”-
ဟူ၍ အက္ခရာတို့ကို ရေးထွင်းစေခဲ့လေသည်။
ကြုတ်များကို ဖွင့်လျှင်ဖွင့်ခြင်း မင်းကြီးသည် အက္ခရာတို့ကို ဖတ်၍ မင်းသားတို့ကို တွေ့ရလေလျှင် မဟာပဒုမမင်းသားကို မင်းကြီးကိုယ်တိုင် ပွေ့ချီ၍ “အချင်းတို့.. အလျင်အမြန် ရထားတို့ကို က-ကြကုန်လော့၊ မြင်းတော်တို့ကို တန်းဆာဆင်ကြကုန်လော့၊ ငါသည် ယနေ့ မြို့တွင်းသို့ ဝင်ပြီးသော် အချို့သော မာတုဂါမတို့အား ချစ်ခြင်းအမှုကို ပြုပေအံ့”ဟု မိန့်ဆိုကာ ရထားစီး၍ မြို့တွင်းနန်းတော်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် ပြာသာဒ်သို့ တက်တော်မူ၍ ဆင်တော်၏လည်၌ အသပြာထောင်ထုပ်ကို ဖွဲ့ချည်ထားစေပြီးလျှင် “အကြင်သူသည် ပဒုမ၀တီမိဖုရားကို တွေ့မြင်ရ၏၊ ထိုသူသည် ဤအသပြာတထောင်ကို ယူလော့”ဟု စည်လည်စေလေ၏။
ထိုသို့ စည်လည်သောအသံကို ကြားရ၍ ပဒုမ၀တီသည် မိခင် အမယ်အိုအား “အိုမိခင်.. ဆင်တော်၏လည်မှ အသပြာထောင်ထုပ်ကို ယူလိုက်ပါလော့”ဟု ပြောဆို အသိပေးလေ၏။ အမယ်အိုက “သမီး.. ငါသည် ဤသို့သော အသပြာကို မယူဝံ့ပါ”ဟု ပြောဆို၍ ပဒုမ၀တီက နှစ်ကြိမ်မြောက်၎င်း, သုံးကြိမ်မြောက်၎င်း
၅၈
ယူလိုက်ဖို့ရန် ထပ်၍ထပ်၍ ပြောဆိုအပ်လေလျှင် အမယ်အိုသည် “သမီး.. အဘယ်သို့ပြော၍ ယူလိုက်ရမည်နည်း”ဟု မေးလေ၏။ ပဒုမဝတီက “အိုမိခင်.. ငါ့သမီးသည် ပဒုမ၀တီမိဖုရားကို တွေ့မြင်ရ၏-ဟု ပြော၍ ယူလိုက်ပါလော့”ဟု ဆိုလေလျှင် အမယ်အိုသည် “ဟုတ်ဟုတ်ငြားငြား = ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်ပစေတော့”ဟု အောက်မေ့ကာ မင်းချင်းတို့ စည်လည်ရာသို့ သွား၍ အသပြာထောင်ထုပ်ကို တောင်းယူလေ၏။ မင်း၏လူများက “အိုအဖွား.. အဖွားသည် ပဒုမ၀တီမိဖုရားကို တွေ့မြင်သလော”ဟု မေးကြလေလျှင် အမယ်အိုသည် “ငါကား.. မတွေ့မြင်ပါ၊ ငါ့သမီးသည် ပဒုမ၀တီမိဖုရားကို တွေ့မြင်ရသတဲ့”ဟု ပြန်လည် ဖြေကြားလေ၏။
မင်းမှုထမ်းတို့သည် “အိုအဖွား.. အဖွား၏သမီးသည် ယခုအခါ အဘယ်မှာနည်း”ဟု ပြောဆိုကြ၍ အမယ်အိုနှင့် အတူတကွ လိုက်ပါသွားကြလေသော် ပဒုမ၀တီမိဖုရားကို တွေ့ရှိမှတ်မိကြ၍ မိဖုရား၏ ခြေရင်း၌ ဝပ်စင်းတုပ်ကွကြလေ၏။ ထိုအခါကျမှ အမယ်အိုသည် “ဤအမျိုးသမီးကား ပဒုမ၀တီမိဖုရားတည်း” ဟု သိရှိကာ “အမျိုးသမီး မင်းမိန်းမသည် ဝန်လေးသောအမှုကို ပြုဘိတကား၊ ယင်းအမျိုးသမီး မင်းမိန်းမသည် ဤသို့သဘောရှိသည့် မင်းကြီး၏ မိဖုရားကြီး ဖြစ်ပါလျက် ဤသို့သဘောရှိသော အရပ်(အိမ်)၌ အစောင့်ကင်းမဲ့ကာ နေရှာဘိ၏”ဟု ကရုဏာဒေါသော = သနား၍ စိတ်ဆိုးသောစကားကို ပြောဆိုလေ၏။
မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည်လည်း ပဒုမ၀တီမိဖုရားနေသော အိမ်ကို တင်းထိမ်ကန့်လန့်ကာ အဖြူထည်တို့ဖြင့် ဝန်းရံကာ၍ တံခါး၌ အစောင့်အနေ ချထားပြီးလျှင် မင်းကြီးအား အကြောင်းကို ပြန်ကြား လျှောက်ထားကြလေကုန်၏။ မင်းကြီးသည် ရွှေထမ်းစင်ကို ပို့သစေလေ၏။ ပဒုမ၀တီမိဖုရားသည် “ငါကား ဤကဲ့သို့ မထင်မရှား ရွှေနန်းတော်သို့ မလိုက်ပါနိုင်၊ ငါ၏ နေထိုင်ရာအိမ်မှ ရွှေနန်းတော်တိုင်အောင် ဤအတွင်း၌ မွန်မြတ်ဆန်းကြယ်သော အခင်းတို့ကို ခင်းစေပြီးမှ ထို၏အထက်က ရွှေကြယ်တို့ဖြင့် ဆန်းကြယ်သော ပိတ်သားမျက်နှာကြက်ကို ကြက်စေပြီးနောက်
၅၉
တန်းဆာဆင်ယင်ရန် မိဖုရားတို့အဆင်တန်ဆာ အလုံးစုံတို့ကို ပို့အပ်ကုန်သည်ရှိသော် ခြေလျင်သာလျှင် ငါလိုက်ပါပေအံ့၊ ဤနည်းဖြင့် ငါ၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာကို မြို့သူမြို့သားတို့ မြင်ကြရလိမ့်မည်”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ မင်းကြီးကလည်း “ပဒုမ၀တီမိဖုရား၏ အလိုအတိုင်း ပြုလုပ်စီမံကြလော့”ဟု အမိန့်ပေးစကား ပြောကြားလေ၏။ ထို့နောင်မှ ပဒုမ၀တီမိဖုရားသည် အလုံးစုံသော အဆင်တန်းဆာကို တန်းဆာဆင်ပြီးလျှင် “ရွှေနန်းတော်သို့ ငါသွားတော့အံ့”ဟု ခရီးချီလေ၏။ ထိုအခါ “ပဒုမ၀တီမိဖုရား ခြေဖြင့် နင်းတိုင်း နင်းတိုင်းသော နေရာ၌ မွန်မြတ် ဆန်းကြယ်သော အခင်းတို့ကို ဖောက်ခွဲ၍ ပဒုမာကြာပန်းတို့သည် အဆန်းတကြယ် မြေမှ ထွက်ပေါ်၍ လာလေကုန်၏။ ပဒုမ၀တီမိဖုရားသည် လူများအပေါင်းအား မိမိ၏စည်းစိမ်ကို မျက်မြင်ဖော်ပြလျက် မင်းအိမ် ရွှေနန်းတော်သို့ တက်ရောက်ပြီးလတ်သော် မွန်မြတ် ဆန်းကြယ်သော အခင်းအားလုံးတို့ကို အမယ်အိုအား ကျွေးမွေးခအဖိုးပြုကာ ပေးစေလေ၏။
ပဒုမ၀တီ၏ သဘောထားကြီးမြတ်ပုံ
မင်းကြီးသည်လည်း ထိုမိဖုရား မောင်းမမိဿံ (၅၀၀)ငါးရာတို့ကို အစုံအညီ ခေါ်စေ၍ ပဒုမ၀တီမိဖုရားကို “ရှင်မိဖုရား.. ဤမိဖုရား,မောင်းမ ငါးရာတို့ကို ကျွန်မများပြုကာ ရှင်မိဖုရားအား ငါပေး၏”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ပဒုမ၀တီမိဖုရားက “ကောင်းပါပြီ အရှင်မင်းကြီး.. ဤမင်းမိန်းမ ငါးရာတို့ကို ကျွန်တော်မအား ပေးအပ်ကြောင်းကို မြို့သူမြို့သား အားလုံးတို့ကို အသိပေးတော်မူစေချင်ပါသည်” ဟု လျှောက်ထားလေလျှင် မင်းကြီးသည် “ပဒုမ၀တီမိဖုရားအား ပြစ်မှားကြသည့် မိဖုရားမောင်းမ ငါးရာတို့ကို ထိုပဒုမ၀တီမိဖုရား၏ ကျွန်မများ ပြုလုပ်ကာ ငါပေးအပ်ကုန်ပြီ”ဟု စည်လည်စေလေ၏။ ပဒုမ၀တီမိဖုရားသည် “ယခုအခါ မြို့သူမြို့သား အားလုံးသည် ထိုမိဖုရား,မောင်းမ ငါးရာတို့၏ ကျွန်မများ ဖြစ်ကြကြောင်းကို ကောင်းစွာ သိအပ်ပေပြီ”ဟု ကြံစည်ဆင်ခြင်သိမြင်ကာ “အရှင်မင်းကြီး.. ဘုရားကျွန်တော်မသည်
၆၀
မိမိ၏ ကျွန်မများကို တော်လှန်မင်းစစ် ကျွန်မအဖြစ်မှ ကင်းလွတ်သူများဖြစ်အောင် ပြုလုပ်နိုင်ခွင့်ကို ရပါသလော”ဟု မေးမြန်းလေ၏။ မင်းကြီးက “ရှင်မိဖုရား.. ထိုသို့ပြုလုပ်ရန်မှာ သင်မိဖုရား၏ အလိုအတိုင်းပင် ဖြစ်၏”ဟု မိန့်ဆိုလေလျှင် ပဒုမ၀တီ မိဖုရားကြီးသည် “အရှင်မင်းကြီး.. ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ထိုစည်လည်သော မင်းချင်းများကိုပင် ခေါ်စေတော်မူ၍ ‘ပဒုမဝတီမိဖုရားက မိမိအား ကျွန်မများပြုလုပ်၍ မင်းကြီးပေးအပ်သည့် မင်းမိန်းမငါးရာ အားလုံးတို့ကိုပင် ကျွန်မအဖြစ်မှ လွှတ်အပ်ကုန်ပြီ’ဟု တဖန် စည်လည်စေလိုပါသည်”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ ပဒုမ၀တီမိဖုရားသည် ထိုမင်းမိန်းမ ငါးရာတို့အား ကျွန်မအဖြစ်မှ လွှတ်ပြီးလတ်သော် မင်းသား (၄၉၉) လေးရာ့ကိုးဆယ့်ကိုးယောက်တို့ကို ထိုမိဖုရား, မောင်းမတို့၏ လက်၌ ပြုစုကျွေးမွေးရန် အပ်နှံပေးပြီးလျှင် ကိုယ်တိုင်ကမူ မဟာပဒုမ မင်းသားကိုသာလျှင် ယူလေ၏။
မင်းသားငါးရာတို့ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါဖြစ်ကြခြင်း
ထို့နောက် မင်းသား (၅ဝဝ)ငါးရာတို့ မြူးထူးပျော်ပါး ကစားသည့်အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် ခမည်းတော်မင်းကြီးသည် မင်္ဂလာဥယျာဉ်တော်အတွင်း၌ အထူးထူးအပြားပြား မင်းသားတို့ကစားရန် ဌာနများကို (ကစားကွင်း အမျိုးမျိုးကို) ပြုလုပ်စေလေ၏။ မင်းသားတို့သည် အသက် (၁၆)တဆယ့်ခြောက်နှစ် အရွယ်ရှိသောအခါ၌ အားလုံးပင် စုပေါင်းကြ၍ မင်္ဂလာဥယျာဉ်တော်အတွင်း ပဒုမာကြာပန်းအပြည့် ဖုံးအုပ်လျက်ရှိသော မင်္ဂလာလေးထောင့်ကန်၌ ပြုံးရွှင်ပျော်ပါး ကစားကြကုန်သည်ရှိသော် ပဒုမာကြာပန်း အသစ်များ ငွါးငွါးစွင့်စွင့် ပွင့်ကြသည်တို့ကို၎င်း, ပဒုမာကြာပန်းဟောင်းတို့ အညှာမှ ကြွေပြုတ်ကာ တဖြုတ်ဖြုတ် ကျကြသည်တို့ကို၎င်း မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့မြင်ကြရ၍ ပစ္စေကဗောဓိ ပါရမီကောင်းမှု ကုသိုလ်တို့၏ လှုံ့ဆော် တိုက်တွန်းချက်အရ-
၆၁
“ဣမဿ တာ၀ အနုပါဒိန္နကဿ ဧဝရူပါ ဇရာ ပါပုဏာတိ၊ ကိမင်္ဂံ ပန အမှာကံ သရီရဿ။ ဣဒမ္ပိ ဟိ ဧဝံ ဂတိကမေဝ ဘဝိဿတိ။
= ကံနှင့်မသီ, မြေ့အဆီနှင့် ရေသီတာငွေ့, ဥတုအတွေ့ကြောင့်, ဓလေ့ပွင့်ဆန်း, ဤကြာပန်းသို့, ညှိုးနွမ်းရင့်ကာ, ကြွေကျပါအောင်, ဇရာရန်ဘေး, ရောက်တုံသေး၏..။ လေးရပ်ကြောင်းစု, ပေါင်း၍ပြုသား, နုဖပ်ရွှန်းစို, ငါတို့ကိုယ်သို့, ထိုကြောက်ဖွယ်ရာ, ဘေးဇရာကား, ဘယ်မှာမရောက်, ရှိတုံမြောက်လိမ့်..။ ညှိုးခြောက်ယွင်းယို, ငါတို့ကိုယ်လည်း, ထိုကြာပန်းသွင်, တနေ့တွင်၌, ရွေ့စင်လျှောကျ, မြေသို့ခ-မည်။ ။မုချ မချွတ်ပါတကား..”
ဟု ဝိပဿနာ ကမ္မဋ္ဌာန်းအာရုံကို ယူကြ၍ ပစ္စေကဗောဓိခေါ်သော (=ဆရာမရှိ မိမိတို့အလိုလို ရုပ်,နာမ်ဓမ္မကို လက္ခဏာယာဉ် သုံးချက်တင်၍ ဆင်ခြင်ပွါးများကာ ရောက်ဆိုက်လာသည့် မဂ်ဉာဏ်လေးပါးကို ဖြစ်စေကြပြီးလျှင် (=ပစ္စေကဗုဒ္ဓါများ ဖြစ်ကြကာ) မိမိတို့နေရာမှ ထ၍ ထ၍ ဣဒ္ဓိဝိဓအဘိညာဏ်ဖြင့် ပဒုမာကြာချက်၌ ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေ (=တင်ပလ္လင်ခွေ) ထိုင်နေတော်မူကြလေကုန်၏။
ထို့နောက် မင်းသားတို့နှင့် အတူတကွ လာရောက်ကြသည့် မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် နေ့အချိန်များစွာ ကုန်လွန်သွားသည်ကို သိရှိကြကာ “အရှင့်သားတို့.. အရှင့်သားတို့၏ ရွှေနန်းအိမ်ပြန်ချိန်ကို နှိုင်းချိန်ဆင်ခြင် သိမြင်တော်မူကြပါလော့”ဟု လျှောက်တင်ကြလေကုန်၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ငါးရာတို့သည် အဖြေမပေးပဲ ဆိတ်ဆိတ်သာလျှင် နေတော်မူကြလေကုန်၏။ မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် ရွှေနန်းတော်သို့ ပြန်သွားကြ၍ ဗာရာဏသီပြည့်ရှင် ခမည်းတော်မင်းကြီးအား “အရှင်မင်းကြီး.. မင်းသားတို့သည် ပဒုမာကြာချက်၌ ထိုင်နေကြပါသည်။ အကျွန်ုပ်တို့က ရွှေနန်းတော်သို့ပြန်ရန် ပြောကြားကြပါသော်လည်း တစုံတရာ နှုတ်မြွက်ပြောဆိုမှု မပြုကြပါ”ဟု လျှောက်ထားကြလေ၏။
၆၂
ထိုအခါ ခမည်းတော်မင်းကြီးက “ငါ၏ သားတော်များအား သူတို့အလိုအတိုင်း နေနိုင်ခွင့် ပေးကြရမည်”ဟု အမိန့်တော်မြတ် မှတ်လေ၏။
မင်းသား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ် ငါးရာတို့သည် တညဉ့်လုံးလုံး အစောင့်အနေများ ချထားခံကြရလျက် ပဒုမာကြာချက်တို့၌ ထိုင်နေတော်မူကြမြဲအတိုင်းပင် နေအရုဏ်ကို တက်စေကြကုန်၏။ မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် နောက်တနေ့၌ အနီးသို့ သွားရောက်ချဉ်းကပ်ကြ၍ “အရှင်မင်းသားတို့.. ရွှေနန်းအိမ်ပြန်ချိန်ကို နှိုင်းချိန်ဆင်ခြင် သိမြင်တော်မူကြပါလော့”ဟု ပြောဆိုကြပြန်လေ၏။ မင်းသား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ် ငါးရာတို့က “ငါတို့ကား မင်းသားတို့ မဟုတ်ကြကုန်၊ ငါတို့သည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ မည်ကုန်၏”ဟု မိန့်ဆိုကြလေလျှင် မင်းချင်းယောက်ျားတို့သည် “အရှင်တို့.. အရှင်တို့သည် ဝန်လေးသောစကားကို ပြောကြားကြကုန်ဘိ၏၊ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့မည်သည် အရှင်တို့ကဲ့သို့ မဟုတ်ပါကုန်၊ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ဆိုသည်မှာ လက်နှစ်သစ်မျှသော ဆံ,မုတ်ဆိတ်ကိုသာ ဆောင်ကြ = ထားကြကုန်လျက် ကိုယ်၌ ပရိက္ခရာရှစ်ပါးတို့ ဆင်မြန်းဝတ်ရုံပြီး ဖြစ်ကြပါသည် = အရှင်တို့မှာမူ ဆံ,မုတ်ဆိတ်လည်း ထားလျက်, မင်းသားတို့ အဆင်တန်းဆာတို့ကိုလည်း ဝတ်ဆင်လျက် အဘယ်မှာ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ဖြစ်နိုင်ကုန်အံ့နည်း”ဟု မိမိတို့ သိကြသလောက် ရိုးရိုးပင် ပြောဆိုလျှောက်ထားကြလေကုန်၏။ ထိုအခါ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ငါးရာတို့သည် လက်ျာလက်ဖြင့် ဦးခေါင်းကို သုံးသပ်လိုက်ကြလေ၏။ ထိုခဏမှာပင် လူ့အသွင် ကွယ်ပျောက်၍ ပရိက္ခရာရှစ်ပါးတို့ ကိုယ်၌ ဝတ်ရုံဆင်မြန်းပြီးသား ဖြစ်ကြလေကုန်၏။ ထို့နောင်မှ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ငါးရာတို့သည် လူအများ ကြည့်ရှုနေစဉ်ပင် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် နန္ဒမူလကလိုဏ်သို့ ကြွတော်မူကြလေကုန်၏။
လက်လုပ်စား အိမ့်ရှင်မဘဝ
ပဒုမ၀တီ မိဖုရားကြီးသည်လည်း “ဩ.. သားများမိခင် ဖြစ်ရာမှ သားမဲ့မိခင် ဖြစ်ရလေပြီ”ဟု နှလုံးပူပန် စိုးရိမ်ခြင်းသို့
၆၃
ရောက်ရှိကာ ထိုနှလုံးပူပန် စိုးရိမ်ချက်ဒဏ်ဖြင့်ပင် ထိုဘဝမှ စုတေခဲ့၍ ရာဇဂြိုဟ်မြို့တံခါးဝ ရွာငယ်တခုဝယ် မိမိလက်ဖြင့် အလုပ်လုပ်ကာ အသက်မွေးရသော (=လက်လုပ်စား) အမျိုးအိမ်၌ အမျိုးသမီး ဖြစ်ပြန်လေ၏။ နောက်တချိန်ဝယ် အိမ်ထောင်ကျ၍ အရှင်သခင် လင်ယောက်ျား၏ အိမ်သို့ လိုက်ပါရကာ တနေ့သ၌ လင်ယောက်ျားအတွက် လယ်တောသို့ ယာဂုပို့ဆောင် သွားလတ်သည်ရှိသော် ထိုမိမိ၏ (ရှေးဘ၀က)သား အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ငါးရာတို့အနက် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ရှစ်ဆူတို့ ဆွမ်းခံချိန်၌ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကြွသွားတော်မူကြသည်ကို မြင်လတ်၍ လျင်လျင်မြန်မြန် သွားရောက်ကာ မိမိ၏အရှင် လင်ယောက်ျား လယ်လုပ်သမားအား “အိုအရှင်.. ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို ဖူးမြော်ပါလော့၊ ဤပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်တို့ကို ပင့်ဖိတ်၍ ဆွမ်းကျွေးကြကုန်စို့”ဟု တိုင်ပင်စကား ပြောကြားလေ၏။ ရိုးအ-သော လယ်လုပ်သမားသည် “ရှင်မ.. ထိုသူတို့ကား ရဟန်းငှက်တို့ မည်ကြ၏ (=ရဟန်းနှင့်တူသော ငှက်များဟု ဆိုလိုသည်)၊ အခြား အရပ်များ၌လည်း (သီဟိုဠ်မူအလို အခြားအခါများ၌လည်း) ဤအတူပင် ကောင်းကင်၌ ပျံသန်း လှည့်လည်ကြကုန်၏။ ထိုသူတို့ကား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ မဟုတ်ကြကုန် (=ငှက်တွေ)”ဟု ပြောဆိုလေ၏။
အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ရှစ်ဆူတို့သည် ထိုလယ်လုပ်သမား ဇနီးမောင်နှံတို့ ထိုသို့ ပြောဆိုနေကြစဉ်ပင် ထိုသူတို့၏ မနီးမဝေးအရပ်၌ မြေသို့ သက်ဆင်းတော်မူကြလေကုန်၏။ ထိုအိမ်ရှင်မ အမျိုးသမီးသည် ထိုနေ့၌ မိမိအတွက် ဝေစုကျရရှိသော ထမင်း, ခဲဖွယ်, ဘောဇဉ်ကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ရှစ်ဆူတို့အား လှူဒါန်း ဆက်ကပ်၍ “နက်ဖြန်ခါလည်း အရှင်မြတ်တို့ ရှစ်ပါးလုံးပင် တပည့်တော်မ၏ ဆွမ်းကို အလှူခံတော်မူကြပါဘုရား”ဟု ပင့်ဖိတ်လေ၏။ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ရှစ်ဆူတို့သည် “ကောင်းပြီ ဒါယိကာမ.. သင်၏ လှူဖွယ်ဝတ္ထု သည် ဤမျှသာလျှင် (=ရှစ်ပါးစာသာလျှင်) ဖြစ်ပစေ၊ နေရာများလည်း ရှစ်နေရာတို့သာ ဖြစ်ကြပစေ၊ ငါတို့မှတပါး အခြား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ များစွာတို့ကို ဖူးမြင်ရလျှင်
၆၄
သင့်စိတ်သည် သဒ္ဓါကြည်ညို ပို၍ဖြစ်ရာ၏”ဟု မိန့်တော်မူကြလေ၏။ အိမ်ရှင်မ အမျိုးသမီး (=မယ်တော်ဟောင်း)သည် နောက်တနေ့၌ နေရာရှစ်နေရာ ခင်းကျင်းပြီး ရှစ်ပါးစာ လှူဖွယ်ဝတ္ထုများကို စီမံ၍ အသင့်စောင့်ဆိုင်း ထိုင်နေလေ၏။
အပင့်ခံ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ရှစ်ဆူတို့သည် ကျန်သော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ (၄၉၂) လေးရာ့ကိုးဆယ့်နှစ်ဆူတို့အား “ဒုက္ခငြိမ်းငြား အရှင်ဘုရားတို့.. ယနေ့ အခြားအရပ်တပါးသို့ မသွားရောက်ကြပဲ အရှင်တို့၏ မိခင်အား ချီးမြှောက်မှုကို ပြုတော်မူကြပါလော့”ဟု အသိပေး လျှောက်ထားကြလေ၏။ ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ (၄၉၂) လေးရာ့ကိုးဆယ့်နှစ်ဆူတို့သည် အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ရှစ်ဆူတို့ လျှောက်ထားသော စကားကို ကြားသိကြရ၍ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါဆူရေ (၅ဝဝ)ငါးရာလုံးတို့ပင် ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ကြွလာကြ၍ မယ်တော်အိမ်တံခါးဝ၌ ထင်ရှား ဖြစ်တော်မူကြလေကုန်၏။ မယ်တော်သည်လည်း ရှေးဦးကပင် အသိအမှတ်ရပြီး ဖြစ်သောကြောင့် များစွာသော ပစ္စေကဗုဒ္ဓါတို့ကို ဖူးမြင်ရသော်လည်း (အလှူဝတ္ထု မလောက်ငမည့်အရေးအတွက်) လုံးဝမတုန်လှုပ်ချေ၊ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ငါးရာလုံးတို့ကိုပင် အိမ်တွင်းသို့ ပင့်သွင်း၍ နေရာ (ရှစ်နေရာ)တို့၌ ထိုင်နေစေလေ၏။
အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ရှစ်ဆူတို့ အစဉ်အတိုင်း တန်းလျက် ထိုင်နေမိကြလျှင် ကိုးဆူမြောက် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်သည် အခြား ရှစ်နေရာတို့ကို ဖန်ဆင်း၍ မိမိကိုယ်တိုင် အဦးဖြစ်သောနေရာ၌ ထိုင်နေလေ၏။ နေရာများ တိုးပြန့် ကျယ်ဝန်းလာသလောက် အိမ်ကလည်း တိုးပြန့်ကျယ်ဝန်း၍ လာလေ၏။ (ဤအရာမျိုးကား တန်ခိုး၏အရာ ဖြစ်သည်)။
ဤသို့လျှင် ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ငါးရာလုံးတို့ ထိုင်နေတော်မူမိကြလျှင် ထိုမယ်တော်ဟောင်း အိမ်ရှင်မသည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ် ရှစ်ပါးစာ စီရင်ထားအပ်သော အလှူဝတ္ထုကို အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ငါးရာလုံးတို့အား အလိုရှိတိုင်း လောက်လောက်ငင
၆၅
လှူဒါန်းပြီးလျှင် ကြာညိုလက် ရှစ်လက်တို့ကို ဆောင်ယူခဲ့၍ ပင့်ဖိတ်ရင်း ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်ရှစ်ဆူတို့၏ ခြေရင်း၌ ချထားပြီးလျှင် “အရှင်မြတ်တို့ဘုရား.. ဖြစ်လေရာ သံသရာဘဝ၌ တပည့်တော်မ၏ ကိုယ်အဆင်းသည် ဤကြာညိုပန်းတို့၏ အတွင်းကြာတိုက် အဆင်းကဲ့သို့ ဖြစ်ပါစေသား”ဟု ဆုတောင်းပတ္ထနာမှု ပြုလေ၏။ အရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ငါးရာတို့သည် မယ်တော်အား အနုမောဒနာ ပြုကြပြီးလျှင် ဂန္ဓမာဒနတောင်သို့သာ ပြန်ကြွတော်မူကြလေကုန်၏။
(ခ) နောက်ဆုံးဘဝ ရဟန်းမ-ပြုခြင်း
ထိုအမျိုးသမီးသည်လည်း အသက်ထက်ဆုံး ကုသိုလ်ကောင်းမှုကိုပြု၍ ထိုဘဝမှ စုတေလတ်သော် နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ပြီးလျှင် ဤအကျွန်ုပ်တို့ ဘုရားမြတ်စွာ ပွင့်ထွန်းတော်မူရာကာလ၌ သာဝတ္ထိပြည်ဝယ် သူဌေးမျိုး၌ ပဋိသန္ဓေ ယူနေလေ၏။ ထိုသူဌေးသမီး၏ ကိုယ်ရေအဆင်းကား ကြာညိုပန်းတိုက်နှင့် တူသောကြောင့် ထိုသူဌေးသမီး၏ အမည်ကို “ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ”ဟူ၍ မှည့်ခေါ်ကြလေ၏။ ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ သူဌေးသမီး အရွယ်သို့ရောက်သောအခါ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး၌ ရှိကြသည့် မင်းများ, သူဌေးများ အားလုံးကပင် ဖခင်သူဌေးကြီး၏ထံသို့ “သူဌေးကြီး၏သမီးကို ကျွန်ုပ်တို့အား ပေးပါလော့”ဟူ၍ စာသဝဏ်နှင့် တမန်စေလွှတ် တောင်းခံကြလေသည်၊ မတောင်းခံသောမင်း, သူဌေးဟူ၍ မရှိချေ။
ထိုအခါ ဖခင်သူဌေးကြီးသည် “ငါကား သမီးတယောက်တည်းဖြင့် သမီးကိုလိုသူ အားလုံးတို့၏ စိတ်ကို (=စိတ်ကျေနပ်မှုကို) ရယူခြင်းငှါ မည်သည့်နည်းဖြင့်မျှ စွမ်းနိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်။ သို့ရကား ဥပါယ်တမျဉ်ကို ငါပြုပေအံ့”ဟု ကြံစည်၍ သမီးကို ခေါ်စေပြီးလျှင် “ချစ်သမီး.. ရဟန်းမ ပြုနိုင်ပါမည်လော”ဟု မေးမြန်းလေ၏။ ဥပ္ပလဝဏ္ဏာသူဌေးသမီး ကိုယ်တိုင်က သံသရာ နောက်ဆုံးဘဝ၌ ဖြစ်သူ = ပစ္ဆိမဘဝိကသမီး ဖြစ်လေသောကြောင့် ဖခင်ကြီး၏ မေးမြန်းပြောဆိုလိုက်သော စကားသည်
၆၆
ဦးခေါင်းထက်ဝယ် လောင်းချလိုက်သည့် အကြိမ်တရာ ချက်အပ်ပြီးသော ဆီမွှေးကဲ့သို့ ရှိလေ၏။ သို့ရကား ဖခင်သူဌေးကြီးကို “ရဟန်းမ ပြုပါမည် ဖခင်..”ဟု ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြေကြား ပြောဆိုလိုက်လေ၏။
ဖခင်သူဌေးကြီးသည် သမီး ဥပ္ပလဝဏ္ဏာအား ကြီးစွာသော ချီးမြှောက်သက္ကာရ ပြုလုပ်၍ ဘိက္ခုနီကျောင်းသို့ ခေါ်ဆောင်ပြီးလျှင် ရှင်,ရဟန်းမ ပြုလုပ်စေလေ၏။ ဥပ္ပလဝဏ္ဏာဘိက္ခုနီမ ရဟန်းပြု၍ မကြာမြင့်မီပင် ဥပုသ်အိမ် သိမ်အပြင်၌ ဝတ်ပြုရန် အခါအခွင့်အလှည့် ကျရောက်လေ၏။ ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ ဘိက္ခုနီမသည် ဆီမီးကို ညှိထွန်း၍ ဥပုသ်အိမ် သိမ်အပြင်ကို တံမြက်လှည်းပြီးလျှင် ဆီမီးတောက်အညွန့်၌ ကမ္မဋ္ဌာန်း အာရုံနိမိတ်ကို ရယူလျက် ရပ်တည်လျက်ပင် အကြိမ်ကြိမ် အဖန်ဖန် ဆီမီးညွန့်ကို ကြည့်ရှု၍ တေဇောကသိုဏ်းကို ပွါးများ အားထုတ်လေရာ မကြာမီပင် တေဇောကသိဏဈာန် (=တေဇောကသိုဏ်းကို အာရုံပြုသောဈာန်)ကို ရ၍ ထိုတေဇောကသိဏဈာန် သမာဓိကို အခြေပြုကာ ဝိပဿနာတရား ပွါးများ အားထုတ်လေလျှင် မကြာမီပင် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်လေ၏ = ရဟန္တာထေရီမ ဖြစ်လေ၏။ အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ရောက်သည်နှင့် တပြိုင်နက်ပင်လျှင် ရှေးဆုတောင်းအတိုင်း တန်ခိုးစီမံ ဖန်ဆင်းခြင်း၌ ဝသီဘော်ငါးတန် လေ့လာနိုင်နင်းပြီးသူ ဖြစ်လေ၏။
(ဂ) ဧတဒဂ်ဘွဲ့ထူး ရရှိခြင်း
ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ ရဟန္တာထေရီမသည် နောက်တချိန် (မြတ်စွာဘုရားရှင် ခုနစ်ဝါမြောက် ရောက်လတ်သောအခါ)ဝယ် ယမိုက်ပြာဋိဟာ ပြတော်မူရာနေ့၌ “မြတ်စွာဘုရား.. တပည့်တော်မ တန်ခိုးပြာဋိဟာကို ပြုပါရစေဘုရား”- စသည်ဖြင့် မရွံ့မကြောက် ခြင်္သေ့ဟောက်သကဲ့သို့ ရဲရဲတောက်စကား လျှောက်ထားခဲ့လေသည် (လျှောက်ပုံ အကျယ်ကို အောက် မဟာဗုဒ္ဓဝင် တတိယတွဲ စာမျက်နှာ ၅၁၇-၌ ပြန်၍ ကြည့်ရှုကုန်ရာ၏)။ မြတ်စွာဘုရားရှင်သည်
၆၇
ဤအကြောင်းကို အဋ္ဌုပ္ပတ်ပြု၍ နောက်တချိန်ဝယ် ဇေတဝန်ကျောင်းတိုက်၌ နေထိုင်တော်မူကာ ဘိက္ခုနီမတို့ကို ရာထူး = ဌာနန္တရ၌ ထားတော်မူသည်ရှိသော် ဤဥပ္ပလဝဏ္ဏာ ရဟန္တာထေရီမကို-
“ဧတဒဂ္ဂံ ဘိက္ခဝေ မမ သာဝိကာနံ ဘိက္ခုနီနံ ဣဒ္ဓိမန္တီနံ ယဒိဒံ ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ = ရဟန်းတို့.. တန်ခိုး = ဣဒ္ဓိနှင့် ပြည့်စုံကြသည့် ငါဘုရား၏ တပည့်မ = သာဝိကာ ဘိက္ခုနီမတို့တွင် ဥပ္ပလဝဏ္ဏာ ဘိက္ခုနီသည် အသာဆုံး အမြတ်ဆုံး ဖြစ်ပေ၏”-
ဟု ချီးကျူး မိန့်မြွက်တော်မူကာ “ဣဒ္ဓိမန္တီ = တန်ခိုးဣဒ္ဓိနှင့် ပြည့်စုံသောအရာ” ဝယ် အသာဆုံး အမြတ်ဆုံး = ဧတဒဂ်ရာထူး၌ ထားတော်မူလေ၏။
ဤကား ဥပ္ပလဝဏ္ဏာထေရီ အကြောင်းတည်း။
**********