အနဘိရတိဇာတ် -၂
| ←၁၈၄။ ဂိရိဒတ္တဇာတ် (၂-၄-၄) | ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by ၁၈၅။ အနဘိရတိဇာတ် (၂-၄-၅) |
၁၈၆။ ဒဓိဝါဟနဇာတ် (၂-၄-၆)→ |
ဒုကနိပါတ်-အသဒိသဝဂ်
၅။ အနဘိရတိဇာတ်
ပုဏ္ဏား၏ဗေဒင်ပညာ
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်ယထောဒကော အာဝိလေ အပ္ပသန္နေ အစရှိသောဂါထာ ပုဒ်ဖြင့်တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤအနဘိရတိဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် မထင်ရှားသောပုဏ္ဏားဖြစ်သော သတို့သားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ သာဝတ္ထိပြည်၌ တယောက်သော ပုဏ္ဏားဖြစ်သော သတို့သားသည် ဗေဒင်သုံးပုံတို့၏ ကမ်းတဘက်သို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ များစွာသော မင်းသားငယ်တို့ကို၎င်း ပုဏ္ဏားသားငယ်တို့ကို၎င်း ဗေဒင်တို့ကိုသင်သတတ်၊ ထိုပုဏ္ဏားလုလင်သည် နောက်အဘို့၌ အိမ်ရာထောင်ခြင်းကိုဖြစ်စေ၍ အဝတ်တန်ဆာ ကျွန်ယောက်ျား ကျွန်မိန်းမ လယ်ယာကျွဲနွား မယား အစရှိသည်တို့၏အကျိုးငှါ ကြံသည်ရှိသော် ရာဂ, ဒေါသ မောဟနိုင်ငံသို့လိုက်သည်ဖြစ်၍ နောက်ကျုသောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၏။ ဗေဒင်တို့ကို အစဉ်အားဖြင့်ပြန်အံ့သောငှါ မစွမ်းနိုင်၊ ထိုမှဤမှလည်း ဗေဒင်တို့သည် မထင်ကုန်၊ ထိုပုဏ္ဏားသည် တနေ့သ၌ များစွာကုန်သော နံ့သာပန်း အစရှိသည်တို့ကိုယူ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်သို့သွားပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုးပူဇော်၍ လျောက်ပတ်စွာနေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုပုဏ္ဏားနှင့် စကားစေ့စပ်ခြင်းကို ပြုတော်မူ၍ လုလင် သင်သည် ဗေဒင်တို့ကို သင်စေ၏လော၊ သင်သည် ဗေဒင်တို့ကို လေ့ကျက်အပ်ကုန်၏လောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား ရှေး၌ အကျွန်ုပ်အား ဗေဒင်တို့သည် နှုတ်တက်ကုန်သည် ဖြစ်ကုန်၏။ အိမ်ရာထောင်ခြင်းကို ယူသောကာလမှစ၍ အကျွန်ုပ်၏ စိတ်သည် နောက်ကျု၏။ ထို့ကြောင့် ယခုအခါ၌ အကျွန်ုပ်အား ဗေဒင်တို့သည် နှုတ်မတက်ကုန်ဟု လျှောက်၏။ ထိုအခါ၌ ထိုပုဏ္ဏားကို မြတ်စွာဘုရားသည်လုလင် ယခုအခါ၌သာလျှင် သင်၏စိတ်မနောက်ကျုသော ကာလ၌ သင့်အား ဗေဒင်တို့သည် နှုတ်တက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ရာဂအစရှိသည်တို့ကြောင့် နောက်ကျုသောအခါ၌ သင့်အား ဗေဒင်တို့သည် မထင်ကုန်သည်ကား မဟုတ်ကုန်သေး၊ ရှေး၌လည်း သင်၏စိတ်မနောက်ကျုသော ကာလ၌ သင့်အား ဗေဒင်တို့သည် နှုတ်တက်ကုန်သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ရာဂအစရှိသည်တို့ကြောင့် နောက်ကျုသောကာလ၌ သင့်အား ဗေဒင်တို့သည် မထင်ကုန်၊ ဤသို့မိန့်တော်မူ၍ ထိုပုဏ္ဏားသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ လွန်လေပြီးသောအကြောင်းကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ပုဏ္ဏား လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုလတ်သော် ဘုရားလောင်းသည် ပုဏ္ဏားသူကြွယ်အမျိုး၌ဖြစ်လေ၍ အရွယ်သို့ရောက်သည်ရှိသော် တက္ကသိုလ်ပြည်၌ ဗေဒင်တို့ကိုသင်၍ ဒိသာပါမောက္ခဆရာဖြစ်၍ ဗရာဏသီပြည်၌ များစွာသော မင်းသားတို့ကို၎င်း ပုဏ္ဏားသားတို့ကို၎င်း ဗေဒင်တို့ကို သင်စေ၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏အထံ၌ တယောက်သော ပုဏ္ဏားလုလင်သည် ဗေဒင်သုံးပုံတို့ကို လေ့ကျက်၏။ တပုဒ်မျှလည်း ယုံမှားခြင်းမရှိသော ဆရာငယ်ဖြစ်၍ ဗေဒင်တို့ကို သင်စေ၏။
ထိုပုဏ္ဏားသည် နောင်အခါ၌ အိမ်ထောင်ခြင်းကိုပြု၍ အိမ်ထောင်မှုကိုကြံသဖြင့် နောက်ကျုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗေဒင်တို့ကို ပြန်အံ့သောငှါ မစွမ်းနိုင်၊ ထိုအခါ၌ ဆရာသည် မိမိ၏အထံသို့လာသော ထိုပုဏ္ဏားကို လုလင် သင်သည် ဗေဒင်တို့ကို လေ့ကျက်အပ်၏လော၊ ဤသိုမေး၍ ဆရာ အိမ်ရာထောင်ခြင်းကို ယူသောကာလမှစ၍ အကျွန်ုပ်စိတ်သည် နောက်ကျုသော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍ အကျွန်ုပ်သည် ဗေဒင်တို့ကိုပြန်အံ့သောငှါ မစွမ်းနိုင်ပါဟု ဆိုသည်ရှိသော် ချစ်သား စိတ်သည်နောက်ကျုသည်ရှိသော် လေ့ကျက်အပ်သော်လည်း ဗေဒင်တို့သည်မထင်ကုန်။ စိတ်သည် မနောက်ကျုသည်ရှိသော်ကား မထင်သောမည်သည် မရှိ၊ ဤသို့ဆိုလိုရကား-
န ပဿတိ သိပ္ပိကသမ္ဗုကဉ္စ။
သက္ခရံ ဝါလုကံ မစ္ဆဂုမ္ဗံ၊
ဧဝံ အာဝိလမှိ စိတ္တေ။
န သော ပဿတိ အတ္တဒတ္ထံ ပရတ္ထံ။
သော ပဿတိ သိပ္ပိကသမ္ဗုကဉ္စ။
သက္ခရံ ဝါလုကံ မစ္ဆဂုမ္ဗံ၊
ဧဝံ အနာဝိလမှိ စိတ္တေ။
သော ပဿတိ အတ္တဒတ္ထံ ပရတ္ထံ။
ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ရွတ်၏။
၆၉။ တာတ၊ ချစ်သား။ ဥဒကေ၊ ရေသည်။ အာဝိလေ၊ နောက်ကျုသည်ရှိသော်။ အပ္ပသန္နေ၊ မကြည်လင်သည်ရှိသော်။ ကသမ္ဗုကဉ္စ၊ ယောက်သွားခရုကို၎င်း။ သက္ခရဉ္စ၊ ကျောက်စရစ်ကို၎င်း။ ဝါလုကဉ္စ၊ သဲကို၎င်း။ မစ္ဆဂုမ္ဗဉ္စ၊ ငါးအပေါင်းကို၎င်း။ န ပဿတိ ယထာ၊ မမြင်သကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို အတူ။ စိတ္တေ၊ စိတ်သည်။ အာဝိလမှိ၊ နောက်ကျုသည်ရှိသော်။ အတ္တဒတ္ထံ၊ မိမိအကျိုးစီးပွားကို၎င်း။ ပရတ္ထံ၊ သူတပါး အကျိုး စီးပွားကို၎င်း။ သော ပုရိသော၊ ထိုယောက်ျားသည်။ န ပဿတိ၊ မမြင်။
၇၀။ တာတ၊ ချစ်သား။ ဥဒကေ၊ ရေသည်။ အစ္ဆေ၊ ကြည်သည်ရှိသော်။ ဝိပ္ပသန္နေ၊ အထူးသဖြင့် ကြည်သည်ရှိသော်။ သော ပုရိသော၊ ထိုယောက်သွားအစသည်ကိုရှာသော ယောက်ျားသည်။ သိပ္ပိကသမ္ဘုကဉ္စ၊ ယောက်သွား ခရုကို၎င်း။ သက္ခရဉ္စ၊ ကျောက်စရစ်ကို၎င်း။ ဝါလကဉ္စ၊ သဲကို၎င်း။ မစ္ဆဂုမ္ဗဉ္စ၊ ငါးအပေါင်းကို၎င်း။ ပဿတိ ယထာ၊ မြင်သကဲ့သို့။ ဧဝံ-တထာ၊ ထို အတူ။ စိတ္တေန၊ စိတ်သည်။ အနာဝိလမှိ၊ မနောက်ကျူ သည်ရှိသော်။ သော ပုရိသော၊ ထိုအကျိုးစီးပွားကိုရှာသော ယောက်ျားသည်။ အတ္တဒတ္ထံ၊ မိမိအကျိုးစီးပွားကို၎င်း။ ပရတ္ထဉ္စ၊ သူတပါးအကျိုးစီးပွားကို၎င်း။ ပဿတိ၊ မြင်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤအတိတ်ကို ဆောင်တော်မူပြီးလျှင် သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ပုဏ္ဏားဖြစ်သော သတို့သားသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား လုလင် ယခုအခါ ဤလုလင်သည်လျှင် ထိုအခါ လုလင် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ဒိသာပါမောက္ခဆရာ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
သိပ္ပခေါင်ဖျား၊ တတ်မြောက်ငြား၊ စိတ်ထားနောက်ကျု ပျက်စီးမှု
ငါးခုတို့၏ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော အနဘိရတိဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****