သုသီမဇာတ် -၂

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၄၁၀။ သောမဒတ္တဇာတ် (၇-၂-၅)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၄၁၁။ သုသီမဇာတ် (၇-၂-၆)

၄၁၂။ ကောဋသိမ္ဗလိဇာတ် (၇-၂-၇)→

၆။ သုသီမဇာတ်

မင်းစည်းစိမ်ကိုစွန့်၍ ထွက်ခြင်းအကြောင်း

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ကာဠာနိ ကေသာနိ ပုရေ အဟေသုံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုသီမဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် မြတ်သော တောထွက်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရားသဘင်၌နေ၍ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ... ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့် စည်းဝေးပါ၏ ဟု နားတော် လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ငါဘုရားသည် ယခုအခါ၌ များစွာကုန်သော ကမ္ဘာ ကုဋေအသိန်းတို့ပတ်လုံး ဖြည့်အပ်ပြီးသော ပါရမီရှိသည်ဖြစ်၍ မြတ်သော တောထွက်ခြင်းဖြင့် တောထွက်တော်မူသည်ကို မအံ့အပ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ငါဘုရားသည် သုံးယူဇနာရှိသော ကာတိုင်း၌ မင်းအဖြစ်ကို စွန့်၍ တောထွက်ဖူးသည်သာလျှင်ကတည်း ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ ပုရောဟိတ်၏ မယားဝမ်း၌ ဖြစ်၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ ဖွားနေ့၌လျှင် ဗာရာဏသီမင်းအားလည်း သား ဖွား၏။ ထိုသူငယ်တို့၏ အမည်မှည့်အံ့သောနေ့၌ ဘုရားလောင်းအား သုသီမ သတို့သားဟူသာ အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ မင်းသားအားလည်း ဗြဟ္မဒတ္တသတို့သားဟူ သော အမည်ကို မှည့်ကုန်၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည် သားနှင့်အတူတကွ တစ်နေ့တည်း ဖွား၏ဟု ဘုရားလောင်းကို ယူစေ၍ နိုထိန်းတို့ကိုပေး၍ သားနှင့်အတူတကွ ကြီးစေ၏။

သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်

ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သူငယ်တို့သည်လည်း အရွယ်ရောက်လတ်သော် အလွန် အဆင်း လှကုန်၏။ နတ်အဆင်း နှင့် တူသည်ဖြစ်ကုန်၍ တက္ကသိုလ်ပြည်၌ ခပ်သိမ်းသော အတတ်တို့ကို သင်ကုန်၍ တစ်ဖန် ပြန်လာကုန်၏။ မင်းသားသည် အိမ်ရှေ့မင်းဖြစ်၍ ဘုရားလောင်းနှင့် တကွ

တစ်ပေါင်းတည်း စားလျက် နေလျက်, အိပ်လျက် အဘလွန်သဖြင့် မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်၍ ဘုရားလောင်းအား ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကိုပေး၍ ပုရောဟိတ်အရာ၌ထား၏။ တစ်နေ့သ၌ မြို့ကို တန်ဆာဆင်စေ၍ သိကြားမင်းကဲ့သို့ တန်ဆာဆင်ခြင်းဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဧရာဝဏ်ဆင်နှင့်တူသော အမုန်ယစ်သော မြတ်သော ဆင်ကျောက်ကုန်း၌နေ၍ ဘုရားလောင်းကို နောက်၌ ခင်းအပ်သော ဆင်ကျောက်ကုန်း၌ နေစေ၍ မြို့ကို လက်ယာရစ် လည်သည်ကို ပြု၏။

မယ်တော် ချစ်နာကျ

အမိသည် ချစ်စွာသော သားကိုကြည့်အံ့ဟု ခြင်္သေ့ခံသော လေသာပြတင်း၌ ရပ်သည်ရှိသော် မြို့ကို လက်ယာရစ် လည်၍လာသော မင်း၏ နောက်မှ နေသော ပုရောဟိတ်သားကိုမြင်၍ တပ်သောစိတ် ရှိသည်ဖြစ်၍ အိပ်ရာတိုက်ခန်းသို့ ဝင်၍ ဤပုရောဟိတ်သားကို မရသည်ရှိသော် အိပ်ရာ၌လျှင် သေအံ့ ဟု အာဟာရကို ဖြတ်၍ အိပ်၏။ မင်းသည် မယ်တော်ကို မမြင်သည်ရှိသော် ငါ၏ မယ်တော်သည် အဘယ်မှာနည်း ဟု မေး၍ နာ၏ ဟု ကြား၍ မယ်တော်အထံသို့ သွား၍ ရှိခိုး၍ မိခင်... အဘယ်မည်သော ရောဂါ ဖြစ်သနည်းဟု မေးလတ်သော် ထိုမယ်တော်သည် ရှက်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ထိုစကားကို မဆို။ မင်းသည် သွား၍ မင်း၏ ပလ္လင်၌နေ၌ မိမိ၏ မိဖုရားကြီးကို ခေါ်၍ သွားချေ၊ မယ်တော်၏ မချမ်းသာခြင်းကို သိအောင်ပြုချေ ဟု စေ၏။ မိဖုရားသည်လည်း သွား၍ ကျောက်ကို ဆုပ်နယ်လျက် မေး၏။ မိန်းမတို့မည်သည် မိန်းမတို့အား လျှို့ဝှက်အပ်သောအမှုတို့ကို မလျှို့ဝှက်ကုန်၊ ထိုမယ်တော်သည် မိဖုရားအား ထိုအကြောင်းကို ကြား၏။ မိဖုရားသည်လည်း ထိုစကားကို ကြား၍ မင်းအား ကြား၏။ မင်းသည် ထိုသို့ဖြစ်စေ၊ သွားချေ၊ မယ်တော်ကို နှစ်သိမ့်စေလော့ ဟု ပုရောဟိတ်ကို မင်းပြု၍ မယ်တော်ကို ပုရောဟိတ်၏ မိဖုရား ပြုအံ့ဟု ဆို၏။ မိဖုရားလည်း လာလတ်၍ မယ်တော်ကို နှစ်သိမ့်စေ၏။

နိုင်ငံအပ်၍ မယ်တော်နှင့် ထိမ်းမြား

မင်းသည်လည်း ပုရောဟိတ်ကိုခေါ်စေ၍ ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ အဆွေပုရောဟိတ်... ငါ့အမိအား အသက်ကို ပေးလော့၊ သင်သည် မင်းဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုအမိသည် မိဖုရားဖြစ်လတ္တံ၊ ငါသည် အိမ်ရှေ့မင်း ဖြစ်လတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုပုရောဟိတ်သည် ဤသို့ ပြုအံ့သောငှာ မတတ်ကောင်းဟု ပယ်၍ အဖန်တလဲလဲ တောင်းပန်အပ်သော် ဝန်ခံ၏။ မင်းသည် ပုရောဟိတ်ကို မင်းပြု၍ မိမိသည် အိမ်ရှေ့မင်းပြု၏။ ထိုသူတို့၏ ညီညွတ်စွာနေကုန်စဉ် နောက်အဖို့၌ ဘုရားလောင်းသည် အိမ်ရှေ့အလယ်၌ ငြီးငွေ့သည်ဖြစ်၍ ကာမတို့ကို စွန့်၍ ရသေ့ရဟန်းပြုအံ့သောငှာ ညွတ်သောစိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ကိလေသာနှင့်ယှဉ်သော မွေ့လျော်ခြင်း၌ မတပ်စွန်းသည်ဖြစ်၍ တစ်ယောက်တည်းသာလျှင် ရပ်၏။ ထိုင်၏။ အိပ်၏။ နှောင်အိမ်၌ နှောင်ဖွဲ့အပ်သကဲ့သို့ လည်းကောင်း ချိုင့်၌ ထားအပ်သော ကြက်ကဲ့သို့ လည်းကောင်း ဖြစ်၏။

သူငယ်ချင်းမင်း သံဝေဂရပုံ

ထိုအခါ ထိုမင်း၏ မိဖုရားကြီးသည် ဤမင်းသည် ငါနှင့်တကွ မမွေ့လျော်၊ တစ်ယောက် တည်းသာလျှင် ရပ်၏။ ထိုင်၏။ အိပ်ခြင်းကို ပြု၏။ ဤမင်းသည်ကား ငယ်၏။ နုပျို၏။ ငါကား ကြီးရင့်၏။ ငါ၏ဦးခေါင်း၌ ဆံဖြူတို့သည် ထင်ကုန်၏။ အကယ်၍ ငါသည် ရှင်မင်းကြီး၏ ဦးခေါင်း၌ တစ်ခုသောဆံဖြူသည် ထင်၍ဟု မုသားဆို၍ တစ်ခုသော ဥပါယ်ဖြင့် မင်းကိုသိစေ၍ ငါနှင့်တကွ မွေ့လျော်ရစေမူကား ကောင်းစွ ဟု ကြံ၍ တစ်နေ့သ၌ မင်း၏ဦးခေါင်း၌ သန်းတို့ကို ရှာသကဲ့သို့ပြု၍ အရှင်မင်းကြီး- သင်မင်းကြီးသည် အိုပြီ၊ အရှင်မင်းကြီး၏ဦးခေါင်း၌ တစ်ခုသော ဆံဖြူသည် ထင်၏ဟု ဆို၏။ ရှင်မ ထိုသို့တပြီးကား ထိုဆံဖြူကို နုတ်၍ ငါ၏ လက်၌လျှင် ထားလော့ဟု ဆို၏။ မိဖုရားသည် မင်း၏ဦးခေါင်းမှ တစ်ခုသော မည်းသောဆံပင်ကို နုတ်၏။ ထိုဆံပင်ကိုစွန့်၍ မိမိဦးခေါင်းမှ ဆံဖြူကိုယူ၍ အရှင်မင်းကြီး ဤသည်ကား ရှင်မင်းကြီး၏ ဆံတည်းဟု မင်း၏လက်၌ထား၏။ ထိုဆံဖြူကို မြင်၍ ထိတ်လန့်သော စိတ်ရှိသော ဘုရားလောင်း၏ ရွှေပြားနှင့်တူသောနဖူးမှ ချွေးတို့သည် ထွက်ကုန်၏။

ထိုဘုရားလောင်းသည် မိမိကိုယ်ကို ဆုံးမလျက် သုသီမ... သင်သည် အိုပြီ၊ ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး မစင်ညွန်၌ ငုပ်သော ဝက်ကဲ့သို့ ကာမညွန်၌ငုပ်၍ ထိုကာမညွန်ကို စွန်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်၊ ကာမတို့ကိုစွန့်၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရဟန်းပြု၍ သင့်အား မြတ်သောအကျင့်ဖြင့် နေအပ်သောအခါတည်းဟု ကြံ၍-

၁၁၄။ ကာဠာနိ ကေသာနိ ပုရေ အဟေသုံ၊
ဇာတာနိ သီသမှိ ယထာပဒေသေ။
တာနဇ္ဇ သေတာနိ သုသီမ ဒိသွာ၊
ဓမ္မံ စရ ဗြဟ္မစရိယဿ ကာလော။

ဟူ သော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၁၄။ သုသီမ၊ သုသီမ။ ပုရေ၊ ရှေး၌။ သီသမှိ၊ ဦး ခေါင်း၌။ ယထာပဒေသေ၊ လျော်သောအရပ်၌။ ဇာတာနိ၊ ရောက်ကုန်သော။ ကာဠာနိ၊ မည်းညိုသောအဆင်း ရှိကုန်သော။ ကေသာနိ၊ ဆံတို့သည်။ အဟေသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ အဇ္ဇ၊ ယခု။ သေတာနိ၊ ဖွေးဖွေးဖြူကုန်သော။ တာနိ၊ ထိုဆံတို့ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ဓမ္မံ၊ ကုသလကမ္မပထ တရားဆယ်ပါးကို။ စရ၊ ကျင့်လော့။ ဗြဟ္မစရိယဿ၊ မြတ်သော အကျင့်ကို ကျင့်ခြင်း၏။ ကလော၊ အခါတန်ပြီ။

မအိုသေးပါဘုရား

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် မြတ်သောအကျင့်ဖြင့် နေခြင်း၏ ကျေးဇူးတို့ကို ချီးမွမ်းသည်ရှိသော် မိဖုရားသည် ငါသည် ဤမင်းအား ငြိစွန်းခြင်းကို ပြုအံ့ဟုကြံလျက် ငြိစွန်းခြင်း၏ ပြေခြင်းကိုလျှင် ပြုမိ၏ ဟု ထိတ်လန့်သည်ဖြစ်၍ ယခုအခါ ထိုမင်းအား ရဟန်းမပြုစိမ့်သောငှာ ကိုယ်အဆင်းကို ချီးမွမ်းအံ့ဟု ကြံ၍-

၁၁၅။ မမေဝ ဒေဝ ပလိတံ တုယှံ၊
မမေဝ သီသံ မမ ဥတ္တမင်္ဂံ၊
အတ္ထံ ကရိဿန္တိ မုသာ အဘာဏိံ၊
ဧကာပရာဓံ ခမ ရာဇသေဋ္ဌ။

၁၁၆။ ဒဟရော တုဝံ ဒဿနီယောသိ ရာဇ၊
ပဌမုဂ္ဂတော ဟောတိ ယထာ ကဠီရော၊
ရဇ္ဇဉ္စ ကာရေဟိ မမဉ္စ ပဿ၊
မာ ကာလိကံ အနုဓာဝိ ဇနိန္ဒ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါတို့ကို ဆို၏။

၁၁၅။ ဒေဝ၊ အရှင်မင်းကြီး။ မမေဝ၊ အကျွန်ုပ်၏ လျှင်။ ပလိတံ၊ ဆံဖြူတည်း။ တုယှံ၊ သင်မင်းကြီး၏။ ပလိတံ၊ ဆံဖြူသည်။ န၊ မဟုတ်။ မမေဝ၊ အကျွန်ုပ်၏လျှင်။ သီသံ၊ ဦးခေါင်း၌ ရောက်သော ဆံဖြူတည်း။ မမ၊ ကျွန်ုပ်၏။ ဥတ္တမင်္ဂံ၊ ဦးခေါင်း ၌ရောက်သော ဆံဖြူတည်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အတ္ထံ၊ အကျိုးကို။ ကရိဿန္တိ၊ ပြုကုန်အံ့ဟု။ မုသာ၊ မုသားသို့။ အဘာဏိံ၊ ဆိုမှား၏။ ရာဇသေဋ္ဌ၊ မင်းမြတ်။ ဧကာပရာဓံ၊ အကျွန်ုပ်၏ တစ်ခုသော အပြစ်ကို။ ခမ၊ သည်းခံပါလော့။

၁၁၆။ ရာဇ၊ မင်းမြတ်။ ပဌမုဂ္ဂတော၊ ပေါက်သစ်စဖြစ်သော။ ကဠီရော၊ အညှောက်သည်။ ဒဿနီယော၊ ရှုချင်ဖွယ်ရှိသည်။ ဟောတိယထာ၊ ဖြစ်သကဲ့သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ တုဝံ၊ သင်မင်းကြီးသည်။ ဒဟရော၊ ပျိုနုသည်ဖြစ်၍။ ဒဿနီယော၊ ရှုချင်ဖွယ်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ရဇ္ဇဉ္စ၊ မင်းအဖြစ်ကိုလည်း။ ကာရေဟိ၊ ပြုလော့။ မမဉ္စ၊ အကျွန်ုပ်ကိုလည်း။ ပဿ၊ ရှုပါလော့။ ဇနိန္ဒ၊ မင်းကြီး။ ကာလိကံ၊ နောက်မှ အကျိုးကိုပေးတတ်သော ရဟန်းအဖြစ်သို့။ မာ အနုဓာဝိ၊ မကပ်လင့်။

နောက်တော့ အိုကြရမှာပဲ

ဘုရားလောင်းသည် မိဖုရားစကားကို ကြား၍ ရှင်မ... သင်ဆိုတိုင်းဖြစ်ရာ သလျှင်ကတည်း၊ ငါ၏ အရွယ်ရင့်သည်ရှိသော် ဤမည်းညိုသော ဆံတို့သည် ဖောက်ပြန်၍ ပိုက်ဆန်လျှော်တို့ကဲ့သို့ ဖြူကုန်သည် ဖြစ်ရာ၏။ အရွယ်ရင့် အိုခြင်းသို့ ရောက်ကုန်သော် ကြာညိုအစရှိကုန်သော ပန်းဆိုင်းနှင့်တူကုန်သော သူငယ်တို့ကို လည်းကောင်း၊ ရွှေအဆင်းနှင့်တူကုန်သော မြတ်သောအရွယ် တင့်တယ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံကုန်သော မင်းသမီး အစရှိသည်တို့၏ လည်းကောင်း၊ အဆင်းဖောက်ပြန်ခြင်းကိုလည်းကောင်း၊ ကိုယ်၏ ပျက်စီးခြင်းကိုလည်းကောင်း ငါသည် မြင်ရ၏။ ရှင်မ... ဤသို့ ဤသတ္တလောကသည် ပျက်စီးခြင်း အဆုံးရှိ၏ ဟု ဆို၍ ဘုရားကဲ့သို့သော တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် ဟောလိုရကား-

၁၁၇။ ပဿာမိ ဝေါဟံ ဒဟရိံ ကုမာရိံ၊
သာမဋ္ဌ ပဿံ သုတနုံ သုမဇ္စျံ၊
ကာဠပ္ပဝါဠာဝ ပဝေလ္လမာနာ။
ပလောဘယန္တီဝ နရေသု ဂစ္ဆတိ။

၁၁၈။ တမေန ပဿာမိ ပရေန နာရိံ၊
အာသီတိကံ နာဝုတိကံဝ ဇစ္စာ။
ဒဏ္ဍံ ဂဟေတွာန ပဝေဓမာနံ၊
ဂေါပါနသီ ဘောဂ္ဂသမံ စရန္တိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့၏အပေါင်းကို ဆို၏။

၁၁၇။ ဘဒ္ဒေ၊ ရှင်မ။ အဟံ၊ ငါသည်။ သာမဋ္ဌပဿံ၊ အလုံးစုံ အပြင်တို့၌ ပြေပြစ်သော အရောင်အဆင်းရှိသော။ သုတနုံ၊ ကောင်းသော ကိုယ်ရှိသော။ သုမဇ္စျံ၊ ကောင်းသော ခါးရှိသော။ ဒဟရိံ၊ ပျိုနုသော။ ကုမာရိံ၊ သတို့သမီးကို။ ပဿာမိ၊ မြင်၏။ ပဝေလ္လမာနာ၊ ညှင်းညှင်းသော လေသည် ခတ်အပ်သည်ရှိသော် ထိုမှဤမှတုန်လှုပ်သော။ ကာဠပ္ပဝါဠာဝ၊ သန္တာနက်ကဲ့သို့ အရွက်ရှိသော မည်းသောနွယ်ကဲ့သို့။ သာဣတ္ထီ၊ ထိုမိန်းမသည်။ နရေသု၊ ယောကျ်ားတို့၏အနီး၌။ ပလောဘယန္တိဝ၊ ကိလေသာ၏ အစွမ်းအားဖြင့် ဖြားယောင်းသကဲ့သို့။ ဂစ္ဆတိ၊ သွား၏။

၁၁၈။ အပရေန သမယေန၊ နောက်အခါ၌။ ဇစ္စာ၊ မွေးဖွားသည်မှ။ အသီတိကဉ္စ၊ အသက်ရှစ်ဆယ်ရှိသည်လည်းဖြစ်သော။ နာဝုတိကဉ္စ၊ အသက်ကိုးဆယ်ရှိသည်လည်းဖြစ်သော။ တမေနံ နာရိံ၊ ထိုမိန်းမကို။ ဒဏ္ဍံ၊ တောင်ဝှေးကို။ ဂဟေတွာန၊ ကိုင်၍။ ပဝေဓမာနံ၊ တုန်လှုပ်လျက်။ ဂေါပါနသီဘောဂ္ဂသမံ၊ အခြင်ကဲ့သို့ ကိုင်းညွှတ်သော ကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ စရန္တိံ၊ သွားသည်ကို။ ပဿာမိ၊ မြင်ရ၏။

မောင်တော် တောထွက်တော့မည်

ဘုရားလောင်းသည် ပထမဂါထာဖြင့် ရုပ်၌ အဿာဒကိုဆိုပြီး၍ ဒုတိယဂါထာဖြင့် ရုပ်၏ အပြစ်ကို ပြပြီး၍ ယခုအခါ အိမ်၏အလယ်၌ မိမိ မမွေ့လျော်ခြင်းကို ပြလိုသည်ဖြစ်၍-

၁၁၉။ သောဟံ တမေဝါနုဝိစိန္တယန္တော၊
ဧကော ပဿာမိ သာနဿ မဇ္ဈေ။
အဟမ္ပိ ဧဝံ ဣတိ ပေက္ခမာနော၊
န ဂေဟေ ရမေ ဗြဟ္မစရိယဿ အကာလော။

၁၂၀။ ရဇ္ဇုဝါ လမ္ဗနီ စေသာ၊
ယာ ဂေဟေ ဝသတော ရတိ။
ဧတမ္ပိ ဆေတွာန ဝဇန္တိ ဓီရာ၊
အနပေက္ခိနော ကာသုခံ ပဟာယ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့၏ အပေါင်းကို ဆို၏။

၁၁၉။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တမေဝ၊ ထိုရုပ်တို့၏ အဿာဒ, အာဒီနဝကိုလျှင်။ အနုဝိစိန္တယန္တော၊ အဖန်ဖန်ကြံလျက်။ သယနဿ၊ အိပ်ရာ၏။ မဇ္ဈ၊ အလယ်၌။ ဧကော၊ တစ်ယောက်တည်း။ ပဿာမိ၊ ရှု၏။ အဟံ၊ ငါသည်လည်း။ ဧဝံ တထာ၊ ထို့အတူ။ ဘဝိဿာမိ၊ ဖြစ်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပေက္ခမာနော၊ ရှုလျက်။ ဂေဟေ၊ အိမ်၌။ န ရမေ၊ မမွေ့လျော်။ ဗြဟ္မစရိယဿ၊ မြတ်သောအကျင့်ကို ကျင့်ခြင်း၏။ ကလော၊ အခါတည်း။

၁၂၀။ ဂေဟ၊ အိမ်၌။ ဝသတော၊ နေသောသူ၏။ ယာ ရတိ၊ အကြင်မွေ့လျော်ခြင်းသည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧသာ ရတိ၊ ထိုမွေ့လျော်ခြင်းသည်။ အာလမ္ဗနီ၊ ဆွဲလှမ်းရာဖြစ်သော။ ရဇ္ဇုဝ၊ ကြိုးကဲ့သို့။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။ ဓိရာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ဧတမ္ပိ၊ ဤကာမတို့၌ မွေ့လျော်ခြင်းကိုလည်း။ ဆေတွာန၊ ဖြတ်၍။ ကာမသုခံ၊ ကာမချမ်းသာကို။ ပဟာယ၊ ပယ်၍။ အနပေက္ခိနော၊ ငဲ့ကွက်ခြင်းမရှိကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝဇန္တိ၊ သွားကုန်၏။

ဤသို့ ဘုရားလောင်းသည် ကာမတို့၌ အဿာဒကို လည်းကောင်း၊ အာဒီနဝကိုလည်းကောင်း ပြလျက် ဘုရားကဲသို့သော တင့်တယ်ခြင်းဖြင့် တရားဟော၍ အဆွေ ခင်ပွန်းဖြစ်သော ဗြဟ္မဒတ်မင်းကို ခေါ်စေ၍ မင်းအဖြစ်ကို အပ်နှင်း၍ အဆွေအမျိုး အဆွေခင်ပွန်း နှလုံး အကျွမ်းဝင်ကုန်သော သူတို့၏ ငိုကြွေးကုန်စဉ်လျှင် အသရေစည်းစိမ်ကိုစွန့်၍ ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဈာန်အဘိညာဉ်ကို ဖြစ်စေ၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်ဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ များစွာကုန်သော လူတို့ကို အမြိုက်အဖျော်တို့ကို တိုက်တော်မူ၍ ယခုအခါ ရာဟုလာမယ်တော်သည် ထိုအခါ မိဖုရားကြီးဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ အဆွေခင်ပွန်း မင်းဖြစ်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ သုသီမမင်းဖြစ်ပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ဆံဖြူကိုမြင်၊ သံဝေတင်၊ တောတွင်ပျော်မွေ့မည်

ခြောက်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော သုသီမဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****