သုဝဏ္ဏဟံသဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၁၃၅။ စန္ဒာဘဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၁၃၆။ သုဝဏ္ဏဟံသဇာတ်

၁၃၇။ ဗဗ္ဗုဇာတ်→

၆။ သုဝဏ္ဏဟံသဇာတ်

အလိုကြီး၍ ပျက်စီးသောမိန်းမ၏ အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယံ လဒ္ဓံ တေန တုဋ္ဌဗ္ဗံ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုဝဏ္ဏဟံသဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ထုလ္လနန္ဒာ အမည်ရှိသော ရဟန်းမိန်းမကို အကြောင်းပြု၍ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ သာဝတ္ထိပြည်၌ တယောက်သော သီတင်းသည်သည် ဘိက္ခုနီသံဃာကို ကြက်သွန်ဖြင့်ဘိတ်၍ ယာခင်းစောင့်ကို ရဟန်းမိန်းမတို့သည် အကယ်၍ လာကုန်အံ့၊ တယောက်သော ရဟန်းမိန်းမအား နှစ်ခုသုံးခုကုန်သော အပ၌အစေ့ရှိကုန်သော ကြက်သွန်ကိုလှူလောဟုစေ၏။ ထိုအခါမှစ၍ ရဟန်းမိန်းမတို့သည် ထိုသူ၏အိမ်သို့၎င်း, ယာခင်းသို့၎င်း ကြက် သွန်အကျိုးငှါ သွားကုန်၏။

ထိုအခါ တခုသော ပွဲသဘင်ရှိသောနေ့၌ ထိုသီတင်းသည်အိမ်၌ ကြက်သွန်သည် ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ထုလ္လနန္ဒာဘိက္ခုနီမသည် အရံနှင့်တ ကွ အိမ်သို့သွား၍ ဒါယကာ ကြက်သွန်အလို ရှိ ၏ဟု ဆို၏။ ရှင်မ ကြက်သွန်သည် မရှိ၊ ဆောင်ခဲ့သောကြက်သွန်သည်ကုန်၏။ ယာခင်းသို့သွားလေလောဟုဆို၏။ ယာခင်းသို့သွား၍ အတိုင်း အရှည်ကိုမသိမူ၍ ကြက်သွန်ကို နုတ်ယူစေ၏။ ယာခင်းစောင့်သည် အဘယ့်ကြောင့်လျှင် ဤရဟန်းမိန်းမတို့သည် အတိုင်းအရှည်ကိုမသိမူ၍ ကြက်သွန်ကို နုတ်ယူကုန်ဘိသနည်းဟု ကဲ့ရဲ၏။ ထိုယာခင်းစောင့် စကားကို ကြား၍ အကြင် ရဟန်းမိန်းမတို့သည် အလိုနည်းကုန်၏။ ထိုရဟန်းမိန်းမတို့သည်လည်း ကဲ့ရဲကုန်၏။ ထိုရဟန်းမိန်းမတို့၏ စကားကိုကြားကုန်၍ ရဟန်းယောက်ျားတို့သည်လည်း ကဲ့ရဲ့ကုန်၏။ ကဲ့ရဲကုန်ပြီး၍လည်း မြတ်စွာဘုရားအား ထိုအကြောင်းကို ကြားလောက်ကုန်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ထုလ္လနန္ဒာမည်သော ရဟန်းမိန်းမကို ကဲ့ရဲ့တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ အလို ကြီးသောပုဂ္ဂိုလ်မည်သည်ကို ဖွား အမိသော်လည်း မနှစ်သက်သည် ဖြစ်၏။ မကြည်ညိုကုန် သေးသောသူတို့ကိုလည်း ကြည်ညိုစိမ့်သောငှါ ကြည်ညိုပြီးသောသူတို့အားလည်း အတိုင်းထက် အလွန်ကြည်ညိုခြင်းကို ဖြစ်စိမ့်သောငှါ မဖြစ်သေးသောလာဘ်ကိုလည်း ဖြစ်စိမ့်သောငှါ ဖြစ်ကုန်ပြီးသော လာဘ်ကိုလည်း အမြဲတည်ခြင်းကိုပြုအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်၊ အလိုနည်းသောပုဂ္ဂိုလ်သည်ကား မကြည်ညိုကုန်သေးသောသူတို့ကို ကြည်ညိုစိမ့်သောငှာ ကြည်ညိုကုန်ပြီးသောသူတို့ကိုလည်း အတိုင်းထက် အလွန် ကြည်ညိုစိမ့်သောငှါ မဖြစ်သေးသောလာဘ်ကိုလည်း ဖြစ်စိမ့်သောငှါ ဖြစ်ပြီးသောလာဘ်ကိုလည်း အမြဲတည်စိမ့်သောငှါ တတ်နိုင်၏။ ဤသို့အစရှိသောနည်းဖြင့် ရဟန်းတို့အား အမှုအားလျော်စွာ တရား ဟော၍ ရဟန်းတို့ ဤထုလ္လနန္ဒာသည် ယခုအခါ၌သာ အလိုကြီးသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း အလိုကြီးသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် တဦးသောပုဏ္ဏားမျိုး၌ ဖြစ်၏။ အရွယ်သို့ရောက်သော် ထိုဘုရားလောင်းအား တူသောဇာတ်ရှိသောအမျိုးမှ မယားကို ဆောင်ကုန်၏။ ထိုဘုရားလောင်းအား နန္ဒာလည်း တယောက် နန္ဒာဝတီလည်း တယောက် သုန္ဒရီနန္ဒာလည်း တယောက် ဤသုံးယောက်ကုန်သော သ္မီးတို့သည် ဖြစ်ကုန်၏။ ထိုသုံးယောက်ကုန်သောသ္မီးတို့သည် လင်အိမ်သို့ မရောက်မီလျှင် ဘုရားလောင်းသည်စုတေ၍ ရွှေဟင်္သာအမျိုး၌ ဖြစ်၏။ ရွှေဟင်္သာအား ဇာတိဿရဉာဏ်သည် ဖြစ်၏။ ရွှေဟင်္သာသည် အရွယ်သို့ရောက်သည်ဖြစ်၍ ရွှေတောင်ဖြင့်ဖုံးလွှမ်းအပ်သော တင့်တယ်ခြင်းအစုသို့ရောက်သော အတ္တ ဘောကို မြင်၍ ငါသည် အဘယ်မှစုတေ၍လျှင် ဤရွှေဟင်္သာအဖြစ်၌ ဖြစ်သနည်းဟု ဆင်ခြင်သည်ရှိသော် လူ့ပြည်မှလာ၍ ဖြစ်၏ဟုသိ၍ တဖန် အသို့လျှင် ငါ၏ပုဏ္ဏေးမသည်၎င်း, သ္မီးသုံးယောက်တို့သည်၎င်း အသက်မွေးကုန်သနည်းဟု ဆင်ခြင်သည်ရှိသော် သူတပါးတို့၏အခစားပြု၍ ငြိုငြင်သဖြင့် အသက် မွေး၏ဟုသိ၍ ငါ၏ ကိုယ်၌ ရွှေဖြင့်ပြီးသောအတောင်တို့သည် ထုခြင်းခတ်ခြင်းငှါ ခံ့ကုန်၏။ ဤကိုယ်မှဖြစ်သော အတောင်တို့ကို ထိုပုဏ္ဏေးမနှင့်သ္မီးသုံးယောက်တို့အား တယောက် တတောင်စီကိုပေးအံ့၊ ထိုရွှေအတောင်ဖြင့် ငါ၏ မယားသည်၎င်း သ္မီးသုံးယောက်တို့ သည်၎င်း ချမ်းသာစွာ အသက်မွေးရကုန်လတ္တံ့ ဟုနှလုံးသွင်း၍ ရွှေဟင်္သာမင်းသည် ထိုအရပ်သို့သွား၍ ခေါင်အုပ်ဝါးစွန်း၌ နား၏။

ပုဏ္ဏေးမသည်၎င်း သ္မီးသုံးယောက်တို့သည်၎င်း ဘုရားလောင်းကိုမြင်၍ အသျှင် အဘယ်မှလာသနည်းဟု မေးကြကုန်၏။ ငါသည် သင်တို့၏ အဘတည်း၊ စုတေ၍ ရွှေဟင်္သာအမျိုး၌ ဖြစ်၏။ သင်တို့ကိုရှုအံ့သောငှါ ဤအရပ်သို့လာ၏။ ဤအခါမှစ၍ သင်တို့အား သူတပါးတို့၏အခစားကိုပြု၍ ဆင်းရဲသဖြင့် အသက်မွေးရခြင်းကိစ္စသည် မရှိပြီ၊ ငါသည် သင်တို့အား အတောင် တတောင်စီပေးအံ့၊ ထိုအတောင်ကိုရောင်းချ၍ ချမ်းသာသဖြင့် အသက်မွေးကုန်လောဟုဆို၍ တတောင်စီပေး၍ သွား၏။ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းသည် ဤသို့သောနည်းဖြင့်လျှင် ရံခါရံခါ လာလတ်၍ တတောင်စီ တတောင်စီပေး၏။ ပုဏ္ဏေးမသည်၎င်း သ္မီးသုံးယောက်တို့သည်၎င်း ကြွယ်ဝချမ်းသာကုန်သည် ဖြစ်၏။ ထို့နောင်မှ တနေ့သ၌ ပုဏ္ဏေးမသည် သ္မီးတို့ကို ချစ်သ္မီးတို့ တိရစ္ဆာန်တို့၏ စိတ်မည်သည် သိနိုင်ခဲ၏။ ရံခါ သင်တို့၏အဘသည် ဤအရပ်သို့ မလာအံ့၊ အသို့ပြုကြကုန်အံ့နည်း၊ ယခုအခါ ထိုရွှေဟင်္သာ၏လာသောကာလ၌ အလုံးစုံသော အတောင်တို့ကို အကုန်နုတ်၍ ယူကုန်အံ့ဟု တိုင်ပင်၏။ ထိုသီးသုံးယောက်တို့သည် ဤသို့ပြုသည်ရှိသော် ငါတို့၏အဘသည် ပင်ပန်းလတ္တံ့ဟု ဝန်မခံကုန်၊ ပုဏ္ဏေးမသည် အလိုကြီးသည်၏အဖြစ်ကြောင့် တဖန် တနေ့သ၌ ရွှေဟင်္သာမင်း၏လာသောကာလ၌ သခင် ရှေးဦးစွာ လာလော့ဟုဆို၍ မိမိအထံသို့ကပ်လာသော ရွှေဟင်္သာမင်းကို လက်နှစ်ဘက်တို့ဖြင့် ကိုင်၍ ခပ်သိမ်းကုန်သော အတောင်တို့ကို နှုတ်၏။ ဘုရားလောင်း၏ အလိုမှကင်း၍ နိုင်ထက်မူသဖြင့် ယူအပ်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် အလုံးစုံကုန်သော အတောင်တို့သည် ဗျိုင်းတောင်နှင့်တူသည် ဖြစ်ကုန်၏။ ဘုရားလောင်းသည် အတောင်ကို ဖြန့်၍ သွားအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်။

ထိုအခါ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းကို ပုဏ္ဏေးမသည် အိုးစရည်းကြီး၌ ထည့်၍မွေး၏။ ထိုရွှေဟင်္သာမင်းအား တဖန်ပေါက်သော အတောင်တို့သည်လည်း ဖြူသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။ အတောင် ပေါက် သည်ရှိသော် မိမိနေရာအရပ်သို့သွား၍သာလျှင် တဖန် မလာပြီ၊ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤအတိတ်ဝတ္ထုကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ ထုလ္လနန္ဒာသည် ယခုအခါ၌သာလျှင် အလိုကြီးသည်မဟုတ်။ ရှေး၌လည်း အလိုကြီးသည်သာလျှင်တည်း၊ အလိုကြီးသည်၏အဖြစ်ကြောင့်ကား ရွှေမှယုတ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ၌လည်း မိမိ၏ အလိုကြီးသည်၏အဖြစ်ကြောင့်လျှင် ကြက်သွန်မှလည်း ယုတ်လတ္တံ့၊

ထို့ကြောင့် ဤအခါမှစ၍ ဤကြက်သွန်ကို စားခြင်းငှါ မရလတ္တံ့၊ ထုလ္လနန္ဒာကဲ့သို့လည်း ထို အတူ ထုလ္လနန္ဒာကိုမှီ၍ ကြွင်းသော ရဟန်းမိန်းမတို့သည်လည်း ကြက်သွန်ကိုစားခြင်းငှါ မရကုန်လတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် များစွာကုန်သောဝတ္ထုကိုရ၍ အတိုင်းအရှည်ကိုလျှင် သိအပ်၏။ နည်းသောဝတ္ထုကို ရ၍ကား ရတိုင်းသာလျှင် ရောင့်ရဲခြင်းကို ပြုအပ်၏။ အလွန်ကို မတောင့်တအပ်ဟု မိန့်တော်မူလို၍-

၁၃၆။ ယံ လဒ္ဓံ တေန တုဋ္ဌဗ္ဗံ၊ အတိလောဘော ဟိ ပါပကော။
ဟံသရာဇံ ဂဟေတွာန၊ သုဝဏ္ဏာ ပရိဟာယထ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၁၃၆။ ယံ၊ အကြင်ဝတ္ထုကို။ လဒ္ဓံ၊ ရအပ်၏။ တေန၊ ထိုဝတ္ထုဖြင့်။ တုဋ္ဌဗ္ဗံ၊ ရောင့်ရဲအပ်၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ အတိလောဘော၊ အလွန်လောဘကြီးသောသူသည်။ ပါပကော၊ ယုတ်မာ၏။ ဟံသရာဇံ၊ ဟင်္သာမင်းကို။ ဂဟေတွာန၊ ဖမ်း၍။ သုဝဏ္ဏာ၊ ရွှေမှ။ ပရိဟာယထ၊ ယုတ်ဘူးပြီ။

ဇာတ်ပေါင်း... ဤဝတ္ထုကိုဟောတော်မူ၍ မြတ်စွာဘုရားသည် များစွာသောအကြောင်းဖြင့် ကဲ့ရှုတော်မူ၍ အကြင်ရဟန်းမိန်းမသည် ကြက် သွန်ကိုစားငြားအံ့၊ ထိုရဟန်းမိန်းမအား ပါစိတ် အာပတ်သင့်၏ဟု သိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်တော်မူ၍ ယခုအခါ ထုပ္ပနာသည် ထိုအခါ ပုဏ္ဏေးမ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ညီအစ်မသုံးယောက်တို့ သည်လျှင် ထိုအခါ သ္မီးသုံးယောက်တို့ ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရွှေဟင်္သာ ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။