သုရာပါနဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၈၀။ ဘီမသေနဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၈၁။ သုရာပါနဇာတ်

၈၂။ မိတ္တဝိန္ဒကဇာတ်→

၁။ သုရာပါနဇာတ်

သုရာသောက်၍ မျောက်, မဖြစ်ကြခြင်းသည် ကောင်းလှပြီဘုရားဟု ဆရာအား လျှောက်ဘူးကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့် တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သောသဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အပါယိမှ အနစ္စိမှ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသုရာပါန ဇာတ်ကို ကောသမ္ဗီပြည်ကိုအမှီပြု၍ ဃောသိတာရုံကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် သာဂတမထေရ်ကိုအကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ မြတ်စွာဘုရားသည် သာဝတ္ထိပြည်၌ ဝါဆိုတော်မူပြီးလျှင် ဒေသစာရီကြွချီတော်မူ၍ ဘဒ္ဒဝတီအမည်ရှိသောနိဂုံးသို့ ရောက်တော်မူသည်ရှိသော် နွားကျောင်းသားတို့သည်၎င်း ဆိတ်ကျောင်းသားတို့သည်၎င်း လယ်ထွန်ယောက်ျားတို့သည်၎င်း ခရီးသွားသောသူတို့သည်၎င်း မြတ်စွာဘုရားကိုမြင်လျှင် ရှိခိုးကုန်၍ ဘုန်းတော်ကြီးသောအရှင်ဘုရား အမ္ဗတိတ္ထသို့ကြွတော်မမူပါလင့်၊ အမ္ဗတိတ္ထရသေ့ကျောင်း၌ အမ္ဗတိတ္ထမည်သော ကြမ်းသောအဆိပ်ရှိသော နဂါးသည်နေ၏။ ထိုနဂါးသည် အရှင်ဘုရားကို ညှဉ်းဆဲရာ၏ဟု တားမြစ်ကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် နွားကျောင်းသားအစရှိသည်တို့၏စကားကို မကြားသကဲ့သို့ ထိုနွားကျောင်းသားအစရှိသောသူတို့သည် သုံးကြိမ်တိုင်အောင် တားမြစ်ကုန်သော်လည်း မြတ်စွာဘုရားသည် ဘဒ္ဒဝတီနိဂုံး၏ အနီးဖြစ်သော တခုသောတောအုပ်၌ နေတော်မူသည်ရှိသော် ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရား၏ အလုပ်အကျွေးတော်ဖြစ်သော သာဂတမည်သောမထေရ်သည် ပုထုဇဉ်တို့၏တန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ထိုသာဂတမထေရ်ကို နဂါးမင်းအား ဆုံးမစိမ့်သောငှါခွင့်ပြုတော်မူ၏။ သာဂတမထေရ်သည် ထိုရသေ့ကျောင်းသို့ကပ်၍ ထိုနဂါးမင်း၏ နေရာအရပ်၌ မြက်အခင်းကိုခင်း၍ ထက်ဝယ်ဖွဲ့သဖြင့်နေ၏။ နဂါးမင်းသည် ထိုသို့နေခြင်းကို သည်းမခံနိုင်သည်ဖြစ်၍ အခိုးလွှတ်၏။ သာဂတမထေရ်သည်လည်း အခိုးလွှတ်၏။ နဂါးမင်းသည် အလျှံကို လွှတ်၏။ သာဂတ မထေရ်သည်လည်း အလျှံကိုလွှတ်၏။ နဂါးမင်း၏တန်ခိုးသည် မထေရ်ကို မနှိပ်စက်နိုင်၊ မထေရ်၏ တန်ခိုးသည် နဂါးမင်းကို နှိပ်စက်၏။ ဤသို့လျှင် သာဂတမထေရ်သည် တခဏခြင်းဖြင့် ထိုနဂါးကိုဆုံးမ၍ သရဏဂုံတို့၌၎င်း သီလတို့၌၎င်း တည်စေပြီးလျှင် မြတ်စွာဘုရားအထံတော်သို့သွား၍ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ဘဒ္ဒဝတီနိဂုံး၌ မွေ့လျော်တော်မူသရွေ့ နေတော်မူပြီးလျှင် ကောသမ္ဗီပြည်သို့ ကြွတော်မူ၏။

သာဂတမထေရ်သည် နဂါးကိုဆုံးမသောအဖြစ်သည် အလုံးစုံသော ဇနပုဒ်တို့ကို ပြန့်နှံ၏။ ကောသမ္ဗီပြည်၌နေကုန်သောသူတို့သည် မြတ်စွာဘုရားအား ခရီးဦးကြိုဆိုကုန်၍ မြတ်စွာဘုရားကို ရှိခိုး၍ သာဂတမထေရ်၏အထံသို့သွား၍ ရှိခိုးကုန်၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်သောအရပ်၌နေကုန်လျက် အရှင်ဘုရားတို့ အရှင်ဘုရားတို့အား အကြင်အကြင်ဝတ္ထုကို ရခဲ၏။ ထိုထိုဝတ္ထုကို ဆိုတော်မူကုန်လော၊ ထိုထိုရခဲသောဝတ္ထုကိုသာလျှင် အကျွန်ုပ်တို့သည် စီရင်ပါကုန်အံ့၊ ဤသို့လျှောက်ကုန်၏။ သာဂတမထေရ်သည် ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ ဆဗ္ဗဂ္ဂီရဟန်းတို့သည်ကား ဒါယကာတို့ ရပာန်းတို့အား ခိုခြေအဆင်းနှင့်တူသော သုရာကိုလည်း ရခဲ၏။ နှစ်လည်း နှစ်သက်၏။ သင်ဒါယကာတို့သည် အရှင်သာဂတမထေရ်အား အကယ်၍ ကြည်ညိုကုန်အံ့၊ ခိုခြေအဆင်းနှင့်တူသော သုရာကို စီရင်ကုန်လောဟု ဆို၏။ ကောသမ္ဗီမြို့သူတို့သည် ကောင်းပြီဟုဝန်ခံ၍ မြတ်ဘုရားကို နက်ဖြန်အလို့ငှာ ဆွမ်းဘိတ်ပြီးလျှင် မြို့သို့ဝင်၍ မိမိတို့၏အိမ်၌ မထေရ်အားလှူကုန်အံ့ဟု ခိုခြေအဆင်းနှင့်တူသော ကြည်လှသောသုရာကို စီရင်ပြီးလျှင် မထေရ်ကိုဘိတ်၍ အိမ်တိုင်းအိမ်တိုင်း ကြည်လှစွာသောသုရာကို လှူကုန်၏။ သာဂတမထေရ်လည်းသောက်၍ သုရာယစ်ခြင်းဖြင့်ယစ်၍ မြို့မှထွက်သည်ရှိသော် တံခါးကြား၌လဲ၍ ယောင်ယမ်းလျှက်အိပ်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ပြုအပ်ပြီးသောဆွမ်းစားခြင်းကိစ္စရှိသည်ဖြစ်၍ မြို့မှထွက်တော်မူသည်ရှိသော် တံခါးကြား၌ ထိုသို့သောအခြင်းအရာဖြင့်သာလျှင်အိပ်သော သာဂတမထေရ်ကို မြင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့ သာဂတမထေရ်ကိုယူခဲ့ကုန်လောဟု ယူခဲ့စေ၍ ကျောင်းတော်သို့ သွားတော်မူ၏။ ရဟန်းတို့သည် သာဂတမထေရ်၏ဦးခေါင်းကို မြတ်စွာဘုရား၏ခြေတော်ရင်း၌ထား၍ အိပ်စေကုန်၏။ ထိုသာဂတမထေရ်သည်လည်၍ ခြေတို့ကို မြတ်စွာဘုရားသို့ ရှေ့ပြု၍အိပ်၏။

မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ရှေး၌ သာဂတမထေရ်အား ငါဘုရား၌ အကြင်ရိုသေခြင်းသည် ရှိ၏။ ထိုရိုသေခြင်းသည် ယခုအခါ ရှိသလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား မရှိပါဟုလျှောက်၏။ ရဟန်းတို့ အမ္ဗတိတ္ထမည်သောနဂါးမင်းကို အဘယ် သူဆုံးမသနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား သာဂတမထေရ် ဆုံးမ၏ဟု လျှောက်ကုန်၏။ ယခုအခါ သာဂတမထေရ်သည် ရေမြွေမျှကိုလည်း ဆုံးမခြင်းငှါစွမ်းနိုင်အံ့လောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား စွမ်းနိုင်ခြင်းသည်မရှိဟု လျှောက်ကုန်၏။ ရဟန်းတို့ အကြင်သုရာကိုသောက်လျှင် ဤသညာကင်းခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ဤသို့သဘောရှိသော သုရာကိုသောက်ခြင်းငှါ သင့်မည်လောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား မသင့်ဟု လျှောက်ကုန်၏။ ထိုအခါ မြတ်ဘုရားသည် သာဂတမထေရ်အား ကဲ့ရဲတော်မူပြီးလျှင် ရဟန်းတို့ကိုခေါ်တော်မူ၍ သုရာမေရယကိုသောက်ခြင်းကြောင့် ပါစိတ်အာပတ်သင့်၏ဟု သိက္ခာပုဒ်ကို ပညတ်တော်မူပြီးလျှင် နေရာမှထ၍ ဂန္ဓကုဋိဝင်တော်မူ၏။ တရားသဘင်၌ စည်းဝေးကုန်သော ရဟန်းတို့သည် ငါါသျှင်တို့ အကြင် သုရာသောက်ခြင်းမည်သည် ပညာတန်ခိုးနှင့်ပြည့်စုံသော သာဂတမထေရ်ကိုစင်လျက် မြတ်စွာဘုရား၏ ကျေးဇူးတော်မျှကိုလည်း မသိနိုင်အောင် ပြုသေး၏။ ထိုသုရာသောက်ခြင်းမည်သည်လျှင် အပြစ်ကြီး၏ဟု သုရာသောက်ခြင်း၏ကျေးဇူးမဲ့ကို ပြောဆိုကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းတို့ ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ ဤမည်သောစကားဖြင့် စည်းဝေးပါကုန်၏ ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် သုရာကိုသောက်၍ ရဟန်းတို့သည် သညာကင်းကုန်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကင်းဘူးသည်သာလျှင်တည်းဟုမိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကိုဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ကာသိတိုင်း၌ ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်သည်ရှိသော် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ အဘိညာဉ်တို့ကို၎င်း, သမာပတ်တို့ကို၎င်း ဖြစ်စေ၍ ဈာန်ကစားခြင်းကိုကစားလျက် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ ငါးရာကုန်သော တပည့်ရသေ့အ ပေါင်း ခြံရံလျက်နေ၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းရသေ့ကို မိုဃ်းကာလရောက်သည်ရှိသော် တပည့်တို့သည် ဆရာ အကျွန်ုပ်တို့သည် လူ့ပြည်သို့သွား၍ ချဉ်ဆားမှီဝဲ၍ လာကြကုန်အံ့ဟု လျှောက်ကုန်၏။ ငါ့သျှင်တို့ ငါသည် ဟိမဝန္တာ၌ နေအံ့၊ သင်တို့သည်ကား သွား၍ ကိုယ်ကိုရောင့်ရဲစေ၍ မိုဃ်းကာလလွန်စေ၍ လာခဲ့ကုန်လောဟုဆို၏။ ထိုတပည့်ငါးရာတို့သည် ကောင်းပြီဟု ဆရာကိုရှိခိုး၍ ဗာရာဏသီသို့ သွားရောက်၍ မင်း၏ဥယျာဉ်၌ သာလျှင် နေကုန်၍ နက်ဖြန်နေ့၌ မြို့တံခါး၏ အပဖြစ်သော ရွာ၌သာလျှင် ဆွမ်းခံဝင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ နက် ဖြန်နေ့၌ မြို့ဝင်ကုန်၏။ လူတို့သည် ချစ်မြတ်နိုးကုန်သည်ဖြစ်၍ ဆွမ်းကိုလှူဒါန်းကုန်၏။ နှစ်ရက်သုံးရက်လွန်သဖြင့်လည်း မင်းအား အရှင်မင်းကြီး ဟိမဝန္တာမှ ပြင်းထန်သောအကျင့်ရှိကုန်သော မြတ်သော အောင်အပ်သောဣန္ဒြေရှိကုန်သော သီလရှိကုန်သော ငါးရာကုန်သောရသေ့တို့သည် လာလတ်ကုန်၍ ဥယျာဉ်တော်၌ နေကုန်၏ဟု လျှောက်ကုန်၏။ မင်းသည် ထိုရသေ့တို့၏ကျေးဇူးကိုကြား၍ ဥယျာဉ်သို့သွားပြီးလျှင် ရှိခိုးလျက် ပြုအပ်သော နှုတ်ခွန်းဆက်ခြင်းရှိသည်ဖြစ်၍ မိုဃ်းလေးလပတ်လုံး ထိုဥယျာဉ်၌သာနေခြင်းကိုပြုစေ၍ ပင့်ဘိတ်ကုန်၏။ ထိုရသေ့တို့သည် ထိုအခါမှစ၍ မင်းအိမ်၌သာလျှင်ဆွမ်းစား၍ ဥယျာဉ်၌ နေကုန်၏။

ထိုအခါ တနေ့သ၌ မြို့၌ သုရာသောက်သောပွဲသဘင်မည်သည် ဖြစ်၏။ မင်းသည် ရဟန်းတို့အား သုရာကိုရခဲ၏ဟု များစွာသော သုရာကို ပြုစေ၏။ ရသေ့တို့သည် သုရာကိုသောက်ကုန်ပြီးလျှင် ဥယျာဉ်သို့သွား၍ သုရာယစ်ခြင်းဖြင့် ယစ်ကုန်သည်ဖြစ်၍ အချို့ကုန်သောရသေ့တို့သည် ထ၍ ကကုန်၏။ အချို့ကုန်သော ရသေ့တို့သည် သီချင်း သီကုန်၏။ ကကုန် သီကုန်၍ ခဲဘွယ်အစရှိသည်တို့ကို ဘိ၍အိပ်ကုန်၏။ သုရာယစ်ခြင်းပြေသည်ရှိသော် နိုးလတ်ကုန်၍ မိမိတို့၏ ထိုဖောက်ပြန်သောအခြင်းအရာကို မြင်ကုန်၍ ငါတို့သည် ရဟန်းတို့အား မလျောက်ပတ်သည်ကိုပြုကုန်၏ဟု မျက်ရည်ထွက်သဖြင့် ငိုကုန်၍ ဟစ်ကြွေးသဖြင့်ငိုကုန်၍ ဆရာနှင့်ကင်းသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ဤသို့သဘောရှိသော မကောင်းမှုကို ပြုမိကုန်၏ဟု ထိုခဏ၌သာလျှင် မင်း၏ဥယျာဉ်ကို စွန့်၍ ဟိမဝန္တာသို့သွား၍ ပရိက္ခရာကိုသိုမှီပြီးလျှင် ဆရာကိုရှိခိုး၍ နေကုန်၏။ ဆရာသည် အမောင်တို့ လူ့ပြည်၌ ဆွမ်းဖြင့် မပင်ပန်းကုန်သည်ဖြစ်၍ ချမ်းသာစွာနေရပါကုန်၏လော၊ ညီညွတ်သဖြင့်နေရခြင်းကိုလည်း နေရပါကုန်၏လောဟု မေး၏။ ဆရာ ချမ်းသာစွာ နေရပါကုန်၏။ ထိုသို့ ချမ်းသာစွာနေရကုန်သော်လည်း မသောက်အပ်သောသုရာကို သောက်မိသောကြောင့် သညာကင်းကုန်သည်ဖြစ်၍ သတိဖြစ်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ သီလည်း သီခဲ့ကုန်ပြီ၊ ကလည်း ကခဲ့ကုန်ပြီဟု ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်လိုရကား-

၈၁။ အပါယိမှ အနစ္စိမှ၊ အဂါယိမှ ရုဒိမှ စ။
ဝိသညီကရဏိံ ပိတွာ၊ ဒိဋ္ဌာ နာဟုမှ ဝါဝနရာ။

ဟူသော ဤဂါထာကိုဖြစ်စေ၍ လျှောက်ကုန်၏။

၈၁။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ အပါယိမှ စ၊ သောက်လည်း သောက်ကုန်ပြီ အနစ္စိမှ စ၊ ကလည်း ကကုန်ပြီ။ အဂါယိံမှ စ၊ သီလည်း သီ ကုန်ပြီ။ ရုဒိမှ စ၊ ငိုလည်း ငိုကုန်ပြီ။ ဝိသညီကရဏိံ၊ သညာကင်းခြင်းကို ပြုတတ်သော သေကို။ ပိတွာ၊ သောက်ကုန်၍။ ဒိဋ္ဌာ၊ မျက်မှောက် ထင်ထင် မြင်အပ်ကုန်သော။ ဝါနရာ၊ မျောက်တို့သည်။ ယံ နာဟုမှ၊ အကြင်မဖြစ်ကုန်။ ဧတဒေဝ၊ ထိုမျက်မှောက် မျောက်, မဖြစ်ခြင်းသည်သာလျှင်။ သာဓု၊ ကောင်းလှပါ၏ဘုရား။

ဘုရားလောင်းသည် ဆရာတို့နှင့်အတူတကွ နေရခြင်းမှကင်းခြင်းမည်သည်ကား ဤသို့သဘောရှိသည်သာလျှင်တည်းဟု ထိုရသေ့တို့ကို ကဲ့ရဲ၏။ တဖန်ဤသို့သဘောရှိသော မကောင်းမှုတို့ကို မပြုကြလင့်ဟု ထိုရသေ့တို့အား အဆုံးအမကိုပေး၍ မယုတ်သော ဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် သင့်၏။ ဤဇာတ်မှစ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ဟူသော ဤစကားကိုလည်း မဆိုကုန်တော့အံ့။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကိုပေါင်းသနည်းဟူမူကား ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်တို့သည် ထိုအခါ၌ တပည့်ရသေ့အပေါင်း ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရသေ့အပေါင်းတို့၏ဆရာ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကိုပေါင်းတော်မူ၏။