သိင်္ဂါလဇာတ် -၂

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၁၄၁။ ဂေါဓဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၁၄၂။ သိင်္ဂါလဇာတ်

၁၄၃။ ဝိရောစဇာတ်→

၂။ သိင်္ဂါလဇာတ်

ဒေဝဒတ်အလောင်းသည် ဘုရားလောင်းအား သတ်ခြင်းငှာလုံ့လပြုသော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဧတံ ဟိ တေ ဒုရာဇာနံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤသိင်္ဂါလဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်၏ သတ်အံ့သောငှါ လုံ့လပြုခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားကို ချဲ့ဦးအံ့၊ တရားသဘင်၌

ရဟန်းတို့၏စကားကို ကြားတော်မူ၍ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့ ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝ ဒတ်သည် ငါဘုရားအား သတ်ခြင်းငှါ လုံ့လပြုသည်မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း သတ်အံ့သောငှါ လုံ့လပြုဘူးသလျှင်ကတည်း၊ ထိုသို့ ပြုငြားသော်လည်း ဘုရားကို သတ်အံ့သောငှါ မတတ်နိုင်၊ မိမိသည်သာလျှင် ပင်ပန်း၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မြေခွေးဝမ်း၌ ပဋိသန္ဓေယူသဖြင့် မြေခွေးမင်းဖြစ်၍ မြေခွေးအပေါင်းခြံရံလျက် သုသာန်တော၌နေ၏။ ထိုအခါ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ ပွဲသဘင်ဖြစ်၏။ များ သောအားဖြင့် လူတို့သည် သေသောက်ကုန်၏။ ဤပွဲသည် သေသောက်သည်သာလျှင် ဖြစ်သ တတ်၊ ဤပွဲ၌ များစွာသော သေသောက်ကြူးတို့သည် များစွာသော သေကို၎င်း၊ အမဲကို၎င်း ဆောင်ခဲ့စေ၍ တန်ဆာဖြင့် ဆင်ယင်ကုန်လျက် သီ၍ သီ၍ သေကိုလည်း သောက်ကုန်၏။ အမဲကိုလည်း စားကုန်၏။ ထိုသေသောက်ကြူးတို့အား ပဌမယာမ်၏အဆုံး၌လျှင် အမဲသည်ကုန်၏။ သေသည်ကား များသေးသလျှင်ကတည်း။ ထိုအခါ တယောက်သော သေသောက်ကြူးသည် အမဲတို့ကိုပေးလော့ဟုဆို၏။ အမဲသည် ကုန်ပြီဟု ဆိုသည်ရှိသော် ငါသည် ထင်ရှားရှိစဉ် အမဲ၏ ကုန်ခြင်းမည်သည် မရှိဟု ဆို၍ အစိမ်းပစ်ရာသုသာန်၌ လူသ၏အသားကို စားအံ့သောငှါ လာသော မြေခွေးကိုသတ်၍ အသားကိုဆောင်အံ့ဟု ဆောက်ပုတ်ကို ကိုင်၍ ပြွန်ပေါက်ခရီးဖြင့် မြို့မှထွက်၍ သုသာန်သို့သွား၍ ဆောက်ပုတ်ကိုကိုင်၍ ထိုခဏ၌သူသေကဲ့သို့ ပက်လက်အိပ်၏။

ဘုရားလောင်းသည် မြေခွေးအပေါင်းခြံရံလျက် ထိုသုသာန်သို့ သွား၏။ ထိုသေသောက် ကြူးကိုမြင်၍ ဤသူသည် မသေဟုသိ၍လည်း အတိုင်းထက်အလွန် စုံစမ်းဦးအံ့ဟု ထိုသေ သောက်ကြူး၏ လေအောက်၌ ရပ်၍ ကိုယ်နံ့ကိုနမ်း၍ အဟုတ်အမှန် သေသောက် ကြူး၏ မသေသောအဖြစ်ကိုသိ၍ ထိုသေသောက်ကြူးကိုရှက်စေ၍ လွှတ်လိုက်အံ့ဟု သွား၍ ဆောက်ပုတ်စွန်း၌ကိုက်၍ ငင်၏။ သေသောက်ကြူးသည် ဆောက်ပုတ်ကိုမလွှတ်ဘဲ ကပ်လာသောမြေခွေးကို ကြည့်လျက်သာလျှင် မြဲစွာကိုင်၏။ ဘုရားလောင်းသည်ဖဲ၍ အို ယောက်ျား သင်သည် သေသည် အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ ငါသည် ဆောက် ပုတ်ကို ငင်သည်ရှိသော် အတိုင်းထက်အလွန် မြဲစွာမကိုင်ရာ၊ ဤသို့သောအကြောင်းကြောင့် သေသောအဖြစ်ကို၎င်း၊ မသေသောအဖြစ်ကို၎င်း သိနိုင်ခဲ၏ဟု ဆိုလို၍-

၁၄၂။ ဧတံ ဟိ တေ ဒုရာဇာနံ၊ ယံ သေသိ မတသာယိတံ။
ယဿ တေ ကဍ္ဎမာနဿ၊ ဟတ္ထာ ဒဏ္ဍော န မုစ္စတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၄၂။ ဘော ပုရိသ၊ အိုယောကျ်ား။ တွံ၊ သင်သည်။ ယံ-ယေန ကာရဏေန၊ အကြင် အကြောင်းကြောင့်။ မတသာယိတံ၊ သူသေကဲ့သို့သော အိပ်ခြင်းကို။ သေသိ၊ အိပ်၏။ ကဍ္ဎမာနဿ၊ ငင်အပ်သော။ ယဿ တေ၊ အကြင် သင်၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ ဒဏ္ဍော၊ ဆောက်ပုတ်သည်။ န မုစ္စတိ၊ မလွတ်။ တေ၊ သင်၏။ ဧတံ ကာရဏံ၊ ထိုအကြောင်းကို ဒုရာဇာနံ၊ သိနိုင်ခဲ၏။

ဤသို့ဆိုသည်ရှိသော် ထိုသေသောက်ကြူးသည် ထိုမြေခွေးသည် ငါ၏မသေသောအဖြစ်ကို သိ၏ဟု ထ၍ ဆောက်ပုတ်ဖြင့် ပစ်၏။ ဆောက် ပုတ်သည် ချွတ်ယွင်း၏။ သေသောက်ကြူးသည် ယခု ငါသည် ချွတ်ယွင်းသည် ဖြစ်၏။ သင်သည် သွားလေလော့ဟု ဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် ပြန်၍ အို ယောက်ျား သင်သည် ငါ့ကိုကား ချွတ်ယွင်း၏။ ရှစ်ထပ်သော ငရဲကြီးတို့ကို၎င်း, တဆယ့်ခြောက်ထပ်သော ဥဿဒရက်ငရဲငယ်တို့ကို၎င်း မချွတ်ယွင်းသည်သာလျှင်တည်းဟုဆို၍ ဖဲလေ၏။ သေသောက်ကြူးသည် တစုံတခုကိုမရမူ၍ သုသာန်မှထွက်၍ ကျုံး၌ရေချိုး၍ လာသောခရီးဖြင့်သာလျှင် မြို့သို့ဝင်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ သေသောက်ကြူး ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မြေခွေး ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။