သိင်္ဂါလဇာတ် -၁

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၁၁၂။ အမရာဒေဝီပဉှဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၁၁၃။ သိင်္ဂါလဇာတ်

၁၁၄။ မိတစိန္တိဇာတ်→

၃။ သိင်္ဂါလဇာတ်

ပုဏ္ဏားကို မြေခွေးလှည့်စားသော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သဒ္ဒဟာသိ သိင်္ဂါလဿ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ သိင်္ဂါလဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုအခါ ရဟန်းတို့သည် တရား သဘင်၌ စည်းဝေးကုန်၍ ငါ့သျှင်တို့ ဒေဝဒတ်သည် ငါးရာကုန်သောရဟန်းတို့ကိုယူ၍ ဂယာသီသသို့သွား၍ အကြင်အကျင့်ကို ရဟန်းဂေါတမသည် ကျင့်၏။ ထိုအကျင့်သည် တရားမဟုတ်၊ အကြင်အကျင့်ကို ငါသည် ကျင့်၏။ ထိုအကျင့်သည်သာလျှင် ကရားဟုတ်၏ဟု ထိုငါးရာကုန်သော ရဟန်းတို့ကို မိမိအယူကိုယူစေ၍ ထိုဒေဝဒတ်သည် အကြောင်းအားလျော်သော မုသားကိုဆို၍ တသိမ်တည်း၌ နှစ်ခုကုန်သော ဥပုသ်တို့ကို ပြုကုန်၏ဟု ဒေဝဒတ်၏ ကျေးဇူးမဲ့ဖြစ်သောစကားကို ဆိုကုန်လျက် နေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် လာတော်မူလတ်၍ ရဟန်းကို ယခုအခါ အဘယ်စကားဖြင့် စည်းဝေးကြ ကုန်သနည်းဟု မေးတော်မူလတ်၍ ဤမည်သော စကားဖြင့်စည်းဝေးပါကုန်၏ဟု နားတော်လျှောက်သည်ရှိသော် ရဟန်းတို့ ဒေဝဒတ်သည် ယခုအခါ၌သာလျှင် မုသားဆိုလေ့ရှိသည် မဟုတ်သေး။ ရှေး၌လည်း မုသားဆိုလေ့ရှိသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် သုသာန်၌ ရုက္ခဇိုဝ်းနတ်၏အဖြစ်ဖြင့် ဖြစ်၏။ ထိုအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ နက္ခတ်ပွဲသဘင်ကို ကြွေးကြော်အပ်၏။ လူတို့သည် နက္ခတ်တို့အားပူဇော်သောအမှုကို ပြုကုန်အံ့ဟု ထိုထိုခရီးလေးဆုံ ခရီးလမ်းမအစရှိသည်တို့၌ ငါး အမဲ အစရှိသည်တို့ကို ဖရို ဖရဲ ကြဲကုန်လျှက် အိုးကင်းငယ်တို့၌ များစွာသော သေကိုထားကုန်၏။ ထိုအခါ တခုသောမြေခွေးသည် သန်းခေါင်ယာမ်အခါ၌ ပြွန်ပေါက်ဖြင့် မြို့သို့ဝင်၍ ငါးအမဲကိုစား၍ သေကိုသောက်၍ တဖန် ချုံကြားသို့ဝင်၍ အရုဏ်တက်သည့်တိုင်အောင် အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ထိုမြေ ခွေးသည်နိုး၍ အလင်းကိုမြင်လျှင် ယခုထွက်အံ့သောငှါ မတတ်ကောင်းဟု ခရီးအနီးသို့သွား၍ မထင်ရှားသောကိုယ်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဝပ်လျက် တပါးသောသူကိုမြင်၍ တစုံတခုစကားကိုမဆိုမူ၍ တယောက်သော မျက်နှာသစ်အံ့သောငှါလာသော ပုဏ္ဏားကိုမြင်၍ ပုဏ္ဏားမည်သည်ကား ဥစ္စာ၌ တပ်မက်မောကုန်၏။ ဤပုဏ္ဏားကို ဥစ္စာဖြင့်ဖျားယောင်း၍ အကြင်အခြင်းဖြင့် ငါ့ကို လက်ကတီး ကြား၌ထား၍ မြို့မှထုတ်၏။ ထိုအခြင်းဖြင့် ပြုအံ့ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍-

မြေခွေးသည် လူ၏ဘာသာဖြင့် ပုဏ္ဏားဟု ခေါ်၏။ ပုဏ္ဏားသည်ပြန်၍ ငါ့ကို အဘယ်သူသည် ခေါ်သနည်းဟု မေး၏။ ပုဏ္ဏားငါခေါ်သည်ဟု ဆို၏။ အဘယ့်ကြောင့် ခေါ်သနည်းဟု မေး၏။ ပုဏ္ဏား ငါ့အား နှစ်ရာကုန်သော အသပြာတို့သည်ရှိကုန်၏။ ငါ့ကို လက်ကတီး ကြား၌ထား၍ ကိုယ်ရုံပုဆိုးဖြင့်ဖုံးလွှမ်း၍ အကြင် အခြင်းဖြင့် တစုံတယောက်သောသူသည် မမြင်၊ ထိုအခြင်းဖြင့် မြို့မှထုတ်အံ့သောငှါ အကယ်၍ တတ်နိုင်အံ့၊ သင့်အား ထိုနှစ်ရာကုန်သော ငွေအသပြာတို့ကို ပေးအံ့ဟု ဆို၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ဥစ္စာ၌တပ်မက်ခြင်းကြောင့် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ထိုမြေခွေးဆိုတိုင်းပြု၍ ယူပြီးသော် မြို့မှထွက်၍ အတန်ငယ်သွား၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကို မြေခွေးသည် ပုဏ္ဏား အဘယ်အရပ်နည်းဟု မေးလေ၏။ ဤမည်သော အရပ်တည်းဟု ပုဏ္ဏား ဆိုသည်ရှိသော် တပါးသောအရပ်သို့ အတန်ငယ်သွားဦးဟု ဆို၏။ ဤသို့ အဖန်တလဲလဲဆိုလျက် သုသာန်သို့ရောက်၍ ဤသုသာန်မ၌ ငါ့ကိုချဟုဆို၏။ သုသာန်မ၌ညမြေခွေးကို ချ၏။ မြေခွေးသည် ပုဏ္ဏား ကိုယ်ရုံပုဆိုးကို ဖြန့်လောဟု ဆို၏။ ပုဏ္ဏားသည် ဥစ္စာ၌ တပ်မက်မောသဖြင့် ဖြန့်၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကို ဤသစ်ပင်ရင်း၌ တူးလေလောဟု မြေကိုတူးခြင်း၌ယှဉ်စေ၍ ပုဏ္ဏား၏ကိုယ်ရုံပုဆိုးသို့တက်၍ လေးထောင့် ၌၎င်း အလယ်၌၎င်း ဤငါးဌာနတို့၌ ကျင်ကြီးကျင်ငယ်တို့ကိုစွန့်၍ လိမ်းကျံစေ၍၎င်း, စွတ်စေ၍၎င်း သုသာန်တောသို့ ဝင်၏။ ဘုရားလောင်းသည် သစ်ပင်ခွ၌ရပ်၍-

၁၁၃။ သဒ္ဒဟာသိ သိင်္ဂါလဿ၊ သုရာပီတဿ ဗြာဟ္မဏ။
သိပ္ပိကာနံ သတံ နတ္ထိ၊ ကုတော ကံသသတာ ဒုဝေ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၁၃။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ သုရာပီတဿ၊ သေ သောက်သော။ သိင်္ဂါလဿ၊ မြေခွေး၏။ ဝစနံ၊ စကားကို။ တွံ၊ သင်သည်။ သဒ္ဒဟာသိ၊ ယုံကြည်သလော တဿ၊ ထိုမြေခွေးအား။ သိပ္ပိကာနံ၊ ယောက်သွားတို့၏။ သတံ၊ တရာသည်လည်း။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ အဿ၊ ထိုမြေခွေးအား။ ဒုဝေ ကံသသတာ၊ ငွေအသပြာ နှစ်ရာတို့သည်ကား။ ကုတော အတ္ထိ၊ အဘယ်မှာ ရှိအံ့နည်း။

ဘုရားလောင်းသည် ဤဂါထာဖြင့်ဆို၍ ပုဏ္ဏား သွားလေ၊ သင်၏ပုဆိုးကိုလျှော်၍ ရေချိုး၍ မိမိအမှုကိုပြုလေလောဟု ဆို၍ ကွယ်၏။ ပုဏ္ဏားသည် ရုက္ခဇိုဝ်းနတ်ဆိုတိုင်းပြု၍ ငါ့ကိုလှည့်စားသည် ဖြစ်ပြီဟု နှလုံးမသာယာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၍ ဖဲ၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ မြေခွေးဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရုက္ခဇိုဝ်းနတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။