သကုဏဇာတ် -၁

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၃၅။ ဝဋ္ဋကဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၃၆။ သကုဏဇာတ်

၃၇။ တိတ္တိရဇာတ်→

၆။ သကုဏဇာတ်

လျောက်ပတ်သောအရပ်ကို သိရာသော အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလူကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယံ နိဿိတာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ သကုဏဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် မီးလောင်သော ကျောင်းရှိသော ရဟန်း ကိုအကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ တယောက်သောရဟန်းသည် ဘုရားအထံ၌ ကမ္မဋ္ဌာန်းကိုယူ၍ ဇေတဝန် ကျောင်းတော်မှထွက်၍ ကောသလတိုင်း၌ တခုသောပစ္စန္တရစ်ရွာကို အမှီပြု၍ တခုသောတောကျောင်း၌ နေသတတ်၊ ထိုအခါ ထိုရဟန်း၏ ရှေးဦးစွာလ၌လျှင် ကျောင်းကို မီးလောင်၏။ ထိုရဟန်းသည် ငါ၏ကျောင်းကို မီးလောင်သည်ဖြစ်၍ ငါသည် ဆင်းရဲစွာနေရ၏ဟု လူတို့အား ကြား၏။ လူတို့သည် ယခု အကျွန်ုပ်တို့လယျသည် ရေခြောက်၏။ လယ်၌ ရေသွင်းပြီး၍ ကျောင်းဆောက်ကုန်အံ့၊ ထိုလယ်၌ ရေသွင်းပြီးသော် မျိုးကြဲပြီး၍ ကျောင်းဆောက်ကုန်အံ့၊ မျိုးကြဲပြီးသော် စောင်းရန်းပြုလုပ်ပြီး၍ ကျောင်းဆောက်ကုန်အံ့၊ စောင်းရန်းပြုပြီးသော် ပေါင်းမြက်သုတ်သင်ပြီး၍ ကျောင်းဆောက်ကုန်အံ့၊ ရိတ်ပြီး၍ ကျောင်းဆောက်ကုန်အံ့၊ နယ်ပြီး၍ ကျောင်းဆောက်ကုန်အံ့၊ ဤသို့ ထိုထိုအမှုကို အဆုံးမရှိသည်ကိုပြု၍လျှင် ဝါတွင်းသုံးလကို လွန်စေကုန်၏။ ထိုရဟန်းသည် ဝါတွင်း သုံးလပတ်လုံး လွင်တီးခေါင်၌ ဆင်းရဲစွာနေရသည်ဖြစ်၍ ကမ္မဋ္ဌာန်းစီးဖြန်း၍ တရားအထူးကိုဖြစ်စိမ့်သောငှါ မတတ်နိုင်၊ ပဝါရဏာပြုပြီး၍ကား မြတ်စွာဘုရားအထံသို့သွား၍ ရှိခိုး၍ တင့်အပ် လျောက်ပတ်သောအရပ်၌ နေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုရဟန်းနှင့်တကွ စကားပြောဟော၍ ရဟန်း သင်သည် ချမ်းသာသဖြင့် ဝါတွင်းသုံးလပတ်လုံး နေရ၏လော၊ သင့်အား ကမ္မဋ္ဌာန်းသည် အပြီးသို့ရောက်၏လောဟု မေးတော်မူ၏။ ရဟန်းသည် ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၍ အကျွန်ုပ်အား လျောက်ပတ်သောကျောင်းကို မရသောကြောင့် ကမ္မဋ္ဌာန်းသည် အပြီးသို့မရောက်ဟု လျှောက်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်း ရှေး၌ တိရစ္ဆာန်တို့သည်လည်း မိမိအား လျောက်ပတ်သည့် မလျောက်ပတ်သည့် အရပ်ကိုသိ၏။ သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် မသိသနည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ငှက်မျိုး၌ဖြစ်၍ ငှက်အပေါင်းခြံရံလျက် တောအရပ်၌ အခက်အခွနှင့်ပြည့်စုံသော သစ်ပင်ကြီးကိုမှီ၍ နေ၏။ ထိုအခါ တနေ့သ၌ ထိုသစ်ပင်၏ အခက်တို့သည် အချင်းချင်း ထိခိုက်ကုန်သည်ရှိသော် အမှုန့်သည်ကျ၏။ အခိုးထ၏။ အမှုန့်အခိုးကိုမြင်၍ ဘုရားလောင်းသည် ဤသစ်ခက်နှစ်ခုတို့သည် ဤသို့ထိခိုက်သည်ရှိသော် မီးတို့သည် ထွက်ကုန်လတ္တံ့၊ ထိုမီးသည်ကျ၍ သစ်ရွက်ဟောင်းတို့ကို လောင်လတ္တံ့၊ ထိုသစ်ရွက်မီးမှစ၍ ဤသစ်ပင်ကိုလည်း လောင်လတ္တံ့၊ ဤအရပ်၌ ငါတို့သည် နေခြင်းငှါ မတတ်ကောင်း၊ ဤအရပ်မှပြောင်း၍ တပါးအရပ်၌ နေခြင်းငှါသင့်၏ဟု ကြံ၏။ ကြံပြီး၍ ဘုရားလောင်းသည် ငှက်အပေါင်းအား-

၃၆။ ယံ နိဿိတာ ဇဂတိရုဟံ ဝိဟင်္ဂမ၊ သွာယံ အဂ္ဂိံ ပမုဉ္ဇတိ။
ဒိသာ ဘဇထ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ဇာတံ သရဏတော ဘယံ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၃၆။ ဝက္ကင်္ဂါ၊ ငှက်အပေါင်းတို့။ ယံ ဇဂတိရုဟံ၊ အကြင်သစ်ပင်ကြီးကို။ ဝိဟင်္ဂမာ၊ ငှက်တို့သည်။ နိဿိတာ၊ မှီ၍နေကုန်၏။ သွာယံ-သော အယံ ဇဂတိရုဟော၊ ထိုသစ်ပင်ကြီးသည်။ အဂ္ဂိံ၊ မီးကို။ ပမုဉ္ဇတိ၊ လွှတ်၏။ အမှာကံ၊ ငါတို့အား။ သရဏတော၊ ကိုးကွယ်ရာဖြစ်သော သစ်ပင်မှ။ ဘယံ၊ ဘေးသည်။ ဇာတံ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ဒိသာ၊ အရပ်လေးမျက်နှာတို့သို့။ ဘဇထ၊ သွားကြကုန်လော။

ဘုရားလောင်းစကားကို နားထောင်ကုန်သော ငှက်ပညာရှိတို့သည် ဘုရားလောင်းနှင့်တကွ တပြိုင်နက်သာလျှင် ပျံကုန်၍ တပါးသောအရပ်သို့ သွားကုန်၏။ အကြင်ငှက်တို့သည် ပညာမရှိကုန်၊ ထိုငှက်တို့သည် ဤငှက်ကား တပေါက်မျှသောရေ၌ မိကျောင်းတို့ကို မြင်၏ဟု ဆိုကုန်၏။ ဘုရားလောင်း၏ စကားကို မယူမူ၍ ထိုသစ်ပင်၌သာလျင် နေကုန်၏။ ထို့နောင်မှ မကြာမြင့်မီလျှင် ဘုရားလောင်းသည်ကြံအပ်သော အခြင်းအရာဖြင့်သာလျှင် မီးဖြစ်၍ ထိုသစ်ပင်ကို လောင်၏။ အခိုးအလျှံ ထကုန်သည်ရှိသော် အခိုးသင့်သောငှက်တို့သည် တပါးအရပ်သို့သွားခြင်းငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ မီး၌ကျ၍လျှင် သေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ရှေး၌ တိရစ္ဆာန်တို့သည်လည်း သစ်ပင်ဖျား၌နေကုန်လျက် မိမိအား လျောက်ပတ်သည့် မလျောက်ပတ်သည့်အရပ်ကို သိကြကုန်၏။ သင်သည် အဘယ့်ကြောင့် မသိသနည်းဟု ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ထိုရဟန်းသည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း အနုသန္ဓေကို စပ်၍ ယခုအခါ ငါဘုရားပရိသတ်သည် ထိုအခါ ဘုရားလောင်းစကားကို နားထောင်ကုန်သော ငှက်တို့သည် ဖြစ်ကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ပညာရှိငှက်ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။