မဟာအဿာရောဟဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၃၀၁။ စူဠကာလိင်္ဂဇာတ် (၄-၁-၁)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၃၀၂။ မဟာအဿာရောဟဇာတ် (၄-၁-၂)

၃၀၃။ ဧကရာဇဇာတ် (၄-၁-၃)→

၂။ မဟာအဿာရောဟဇာတ်

မင်း နှင့် တောတွင်းသား

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အဒေယျေသု ဒဒံ ဒါနံ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာအဿာရောဟဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် အရှင်အာနန္ဒာမထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ (ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထုကို အောက်၌ဆိုအပ်ပြီ) ဤမဟာအဿာရောဟ ဇာတ်၌လည်း ရှေးပညာရှိတို့သည်လည်း မိမိအား ကျေးဇူးပြုသည်၏ အစွမ်းအားဖြင့်သာလျှင် ကျေးဇူးပြုဘူးကုန်၏ ဟောတော်မူ၍ အတိတ်ကိုဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဗာရာဏသီမင်းဖြစ်၍ တရားသဖြင့် မင်းပြု၏။ အလှူပေး၏။ သီလဆောက် တည်၏။ ထိုဗာရာဏသီမင်းသည် ခိုးသူဖျက်ဆီးသော ပစ္စန္တရစ်ကို ငြိမ်းစေအံ့ဟု ဗိုလ်ပါစစ်သည် ခြံရံ၍သွား၏။ စစ်ရှုံးလျှင် မြင်းစီး၍ ပြေးသည်ရှိသော် တခုသော ပစ္စန္တရပ်ရွာသို့ ရောက်၏။ ထိုပစ္စန္တရစ်၌ သုံးကျိပ်ကုန်သော မင်းခစား ယောက်ျားတို့သည် နေကြကုန်၏။ ထိုမင်းခစား ယောက်ျားတို့သည် စောစောကသာလျှင် ရွာလယ်၌ စည်းဝေးကြကုန်၍ ရွာကိစ္စကိုပြုကြကုန်၏။ ထိုခဏ၌မင်းသည် ချပ်မိန်တို့ဖြင့် ဆင်အပ်သော မြင်းကိုစီး၍ တန်ဆာဆင်ယင်လျက် ရွာတံခါးမှ ရွာတွင်းသို့ဝင်၏။ ထိုရွာသားတို့သည် အကြောင်းအသို့တုံနည်းဟု ကြောက်ကုန်ရကား ပြေး၍ မိမိ မိမိတို့၏အိမ်သို့ ဝင်ကြကုန်၏။ ထိုလူတို့တွင် တယောက်သော သူသည်ကား မိမိအိမ်သို့ မသွားမူ၍ မင်းအား ခရီးဦးကြိုဆိုခြင်းကို ပြု၍ ကျွန်ုပ်တို့မင်းသည် ပစ္စန္တရစ်သို့သွားသည်ဟု ကြား၏။ အဆွေသည် အဘယ်သူနည်း မင်းချင်းယောက်ျားလော၊ ခိုးသူယောက်ျားလောဟု မေး၏။ အဆွေ အကျွန်ုပ် မင်းချင်း ယောက်ျားတည်းဟု ဆို၏။ ထိုသို့တပြီးကား လာကုန်လော့ဟု မင်းကို အိမ်သို့ဆောင်၍ မိမိအင်းပျဉ်၌ နေစေ၍ ရှင်မ လာလော့ အဆွေခင်ပွန်း၏ ခြေတို့ကိုဆေးလော့ဟု မယားကိုဆို၍ မင်း၏ခြေတို့ကို ဆေးစေ၍ မိမိ၏အစွမ်းအား လျောက်ပတ်သဖြင့် အာဟာရကိုပေး၍ အတန်ငယ် ပင်ပန်းဖြေကုန်လော့ဟု အိပ်ရာကို ခင်း၏။ မင်းသည် အိပ်၏။ အိမ်ရှင်သည် မြင်း၏ကိုယ်တန်ဆာတို့ကို ဖြေ၍ ထိုမှ ဤမှ သွားစေ၍ ရေသောက်စေ၍ ကျောက်ကိုဆီလူး၍ မြက်ကို ပေး၏။ ဤသို့ သုံးလေးရက် မင်းကိုလုပ်ကျွေး၍ အဆွေ ကျွန်ုပ် သွားအံ့ဟု ဆိုသော် တဖန် မင်းအား၎င်း မြင်းအား၎င်း ပြုအပ်သော အလုံးစုံသောအမှုကို ပြု၏။ မင်းသည်နှစ်သက်၍ သွားသည်ရှိသော် အဆွေ ကျွန်ုပ်သည် မြင်းစီးကြီး မည်၏။ မြို့လယ်၌ ကျွန်ုပ်အိမ်ရှိ၏။ တစုံတခုသော ကိစ္စကြောင့် မြို့သို့လာသော် တောင်တံခါး၌ရပ်၍ တံခါးစောင့်ကိုမေး၍ တံခါးစောင့်ကိုခေါ်၍ လာလော့ဟု ဆို၍ ဖဲသွား၏။

ဗိုလ်ပါအပေါင်းသည်လည်း မင်းကိုမတွေ့၍ မြို့ပ၌ သစ်ခက်တပ်တည်၍ နေလျက် မင်းကိုမြင်၍ ခရီးဦး ကြိုဆို၍ ခြံရံ၏။ မင်းသည် မြို့သို့ဝင်လတ်သော် တံခါးကြား၌ရပ်၍ တံခါးစောင့်ကိုခေါ်၍ လူများကိုဖဲစေ၍ အမောင် တယောက်သော ပစ္စန္တရစ်ရွာသားသည် ငါ့ကို မြင်လိုသည်ဟုလာ၍ မြင်းစီးကြီးအိမ် အဘယ်မှာနည်းဟု မေးလတ္တံ့၊ ထိုပစ္စန္တရစ်ရွာသားကို သင်သည် လက်၌ကိုင်၍ ဆောင်၍ ငါ့ကို ပြလာလှည့်လော့၊ ထိုအခါ သင်သည် တထောင်သော ဥစ္စာကို ရလတ္တံ့ဟု ဆို၏။ ထိုပစ္စန္တရစ်ရွာသားသည် မြို့သို့မလာသည်ရှိသော် မင်းသည် ထိုယောက်ျားနေသောရွာ၌ အခွန်ကိုတောင်း၏။ ဤသို့ အခွန်တောင်းသော်လည်း ထိုယောက်ျားသည် မလာ၊ ဤအတူ နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ် အခွန် တောင်းစေ၏။ ထိုယောက်ျားသည်ကား မလာ၊ ထိုအခါ ထိုယောက်ျားကို ရွာသားတို့သည် စည်းဝေး၍ အရှင်သင်၏ အဆွေခင်ပွန်း မြင်းစီးကြီးလာသော ကာလမှစ၍ အခွန်ဖြင့် နှိပ်စက်သည်ဖြစ်၍ ငါတို့သည် ဦးခေါင်းကို ချီအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်ကုန်၊ အရှင်သည် သွားချေ၊ အရှင်၏ အဆွေ ခင်ပွန်း မြင်းစီးကြီးအားဆို၍ ငါတို့အား အခွန်ကို လွှတ်ပါစေလော့ဟု ဆိုကုန်၏။ ထိုယောက်ျားသည် ကောင်းပြီ သွားအံ့၊ အကျွန်ုပ်သည် လက်ချည်းသက်သက် သွားခြင်းငှာ မတတ်ကောင်း၊ အကျွန်ုပ်၏ အဆွေ ခင်ပွန်းအား သားငယ် နှစ်ယောက်တို့သည် ရှိကုန်၏။ ထိုသားငယ်တို့ကို၎င်း၊ အဆွေခင်ပွန်း၏ မယားကို၎င်း၊ အဆွေခင်ပွန်းကို၎င်း၊ အဝတ်အာရုံ တန်ဆာတို့ကို စီရင်ကြကုန်လော့ဟု ဆို၏။ ကောင်းပြီ စီရင်အံ့ဟု ထိုရွာသားတို့သည် အလုံးစုံသော လက်ဆောင်ကို စီရင်ကြကုန်၏။

ထိုယောက်ျားသည် ထိုလက်ဆောင်ကို၎င်း၊ မိမိအိမ်၌ ကြော်အပ်သောမုံ့ကို၎င်း ယူပြီးလျှင် မြို့သို့သွား၍ တောင်တံခါးသို့ ရောက်၍ တံခါးစောင့်ကို အဆွေ တံခါးစောင့် မြင်းစီးကြီးအိမ် အဘယ်မှာနည်းဟု မေး၏။ ထိုတံခါးစောင့်သည် လာလော့ ပြအံ့ဟု ထိုယောက်ျားကို လက်၌ကိုင်၍ မင်းအိမ်တံခါးသို့သွား၍ တံခါးစောင့်သည် တယောက်သော ပစ္စန္တရစ်ရွာသားကိုယူ၍ လာ၏ဟု ကြားလျှောက်စေ၏။ မင်းသည် ထိုစကားကိုကြား၍ နေရာမှထ၍ ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်းသည်၎င်း အဆွေခင်ပွန်းနှင့် အတူလာကုန်သော သူတို့သည်၎င်း ဝင်စေကုန်ဟုဆို၍ ခရီးဦးကြိုပြု၍ ချစ်ခြင်းကိုထင်စေ၍ ကျွန်ုပ်၏ အဆွေခင်ပွန်းမသည်၎င်း သူငယ်တို့သည်၎င်း ရောဂါကင်းကြပါကုန်၏လောဟု မေး၍ လက်၌ကိုင်၍ မြတ်သောပြာသာဒ်အပြင်သို့တက်၍ ထီးဖြူအောက် ရာဇပလ္လင်၌နေစေ၍ မိဖုယားကြီးကိုခေါ်စေ၍ ရှင်မိဖုယားကြီး အဆွေခင်ပွန်း၏ ခြေတို့ကို ဆေးလော့ဟုဆို၏။ မိဖုယားသည် ထိုပစ္စန္တရစ်ရွာသား၏ ခြေတို့ကို ဆေး၏။ မင်းသည် ရွှေကရားဖြင့် ရေသွန်း၏။ မိဖုယားသည်လည်း ခြေတို့ကိုဆေး၍ နံ့သာဆီဖြင့် လိမ်း၏။ မင်းသည် အဆွေ တစုံတခု ငါတို့ကို့ ခဲဘွယ်ပါသလောဟု မေး၏။ ထိုယောက်ျားသည် ပါ၏ဟု အိတ်မှ မုံ့တို့ကိုထုတ်၏။ မင်းသည် ရွှေခွက်ဖြင့်ခံ၍ ထိုယောက်ျားအား သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကို ပြုလိုသည်ဖြစ်၍ ငါ၏ အဆွေခင်ပွန်း ဆောင်ခဲ့သော ခဲဘွယ်ကို စားပြဟု မိဖုယားကို၎င်း အမတ်တို့ကို၎င်း စားစေ၍ မိမိလည်းစား၏။ ပစ္စန္တရစ် ရွာသားသည် တပါးသော လက်ဆောင်ကိုလည်း ပြ၏။ မင်းသည် ထိုယောက်ျားအား ချီးမြှောက်အံ့သောငှါ ကာသိကအဝတ်တို့ကိုပယ်၍ ထိုပစ္စန္တရစ်ရွာသားသည် ဆောင်ခဲ့သော ပုဆိုးစုံကို ဝတ်၏။ မိဖုယားသည်လည်း ကာသိကအဝတ်ကို၎င်း တန်ဆာတို့ကို၎င်း ပယ်၍ ထိုပစ္စန္တရစ်ရွာသားသည် ဆောင်ခဲ့သော အဝတ်ကိုဆင်၏။

ထိုအခါ ပစ္စန္တရစ် ရွာသားကို မင်းသည် မင်းအားထိုက်သော ဘောဇဉ်ကိုစားစေ၍ တယောက်သော အမတ်ကို သွားချေ သင်သည် ဤသူအား ငါ့ကို ပြုပြင်သောနည်းဖြင့် မုတ်ဆိတ်ဆံကို ပြုပြင်စေ၍ နံ့သာရေဖြင့် ရေချိုးစေ၍ တသိန်းထိုက်သော ကာသိကအဝတ်ကို ဝတ်စေ၍ မင်း၏ တန်ဆာဖြင့် တန်ဆာဆင်စေ၍ ဆောင်ခဲ့ဟု စေ၏။ ထိုအမတ်သည် မင်းစေတိုင်းပြု၏။ မင်းသည် စည်လည်စေ၍ အမတ်တို့ကို စည်းဝေးစေ၍ ထီးဖြူ၏အလယ်၌ ဟင်္သပြဒါးစစ်ဖြင့်ဆိုးသော မျဉ်းကြိုးကိုချစေ၍ ထက်ဝက်သော မင်းအဖြစ်ကို ပေး၏။ ထိုအခါမှစ၍ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော မင်းတို့သည် တကွနက်လျှင် စားသောက်ကြကုန်၏။ အိပ်ကြကုန်၏။ အကျွမ်း ဝင်ခြင်းသည် အလွန်မြဲမြံ၏။ တစုံတယောက်သော သူသည်လည်း မဖျက်ဆီးနိုင်၊ ထိုအခါ ထိုယောက်ျား၏ သားမယားတို့ကိုလည်း ခေါ်စေ၍ မြို့တွင်း၌ အိမ်ကို ဆောက်စေ၍ ပေး၏။ ထိုမင်းနှစ်ယောက်တို့သည် အညီ အညွတ် ဝမ်းမြောက်ကုန်သည်ဖြစ်၍ မင်းပြုကုန်၏။

အမတ်တို့သည် အမျက်ထွက်၍ မင်းသားကို အရှင်မင်းသား တယောက်သော သူကြွယ်အား ထက်ဝက်သော မင်းအဖြစ်ကိုပေး၍ ထိုသူကြွယ်နှင့်တကွ စား၏။ သောက်၏။ အိပ်၏။ သူငယ်တို့ကိုလည်း ရှိခိုးစေ၏။ မင်းပြုအပ်သောအမှုကို အကျွန်ုပ်တို့သည် မသိပါကုန်၊ မင်းသည် အသို့ပြုသနည်း၊ အကျွန်ုပ်တို့သည် ရှက်ကုန်၏ဟု သင်မင်းသားသည် မင်းအား ဆိုပါလော့ဟု ဆိုကုန်၏။ မင်းသားသည် ကောင်းပြီဟု ဝန်ခံ၍ ထိုအလုံးစုံသော စကားကို မင်းအားကြား၍ မြတ်သောမင်းကြီး ဤသို့မပြုလင့်ဟု ဆို၏။ အမောင် ငါစစ်ရုံး၍ အဘယ်၌ နေသနည်းဟု စင်စစ် သိကုန်၏ လောဟု ဆို၏။ မြတ်သောမင်းကြီး မသိကုန်ဟု မင်းသားဆို၏။ ငါသည် ထိုယောက်ျား၏ အိမ်၌ နေလျက် ရောဂါကင်း၍ လာ၍ မင်းပြုရ၏။ ဤသို့ ငါ့အား ကျေးဇူးပြုသောသူအား အဘယ်ကြောင့်စည်းစိမ်ကို မပေးဘဲရှိရအံ့နည်းဟု ဆို၍ ဘုရားလောင်းသည် အမောင် အကြင်သူသည် မပေးအပ်သောသူအား ပေး၏။ ပေးအပ်သင့်သောသူအား မပေး၊ ထိုသူသည် ဘေးရန်သို့ရောက်၍ တစုံတခုကျေးဇူးပြုသောသူကိုလည်း မရဟု ပြလိုရကား-

၅။ အဒေယျေသု ဒဒံ ဒါနံ၊ ဒေယျေသု နပ္ပဝေစ္ဆတိ။
အာပါသု ဗျသနံ ပတ္တော၊ သဟာယံ နာဓိဂစ္ဆတိ။

၆။ အဒေယျေသု ဒဒံ ဒါနံ၊ ဒေယျေသု ယော ပဝေစ္ဆတိ။
အာပါသု ဗျသနံ ပတ္တော၊ သဟာယမဓိဂစ္ဆတိ။

၇။ သညောဂ သမ္ဘောဂ ဝိသေသဒဿနံ၊
အနရိယ ဓမ္မေသု သဌေသု နဿတိ။
ကတဉ္စ အရိယေသု စ အဇ္ဇဝေသု၊
မဟပ္ဖလံ ဟောတိ အဏုမ္ပိ တာဒိသု။

၈။ ယော ပုဗ္ဗေ ကတကလျာဏာ၊
အကာ လောကေ သုဒုက္ကရံ။
ပစ္ဆာ ကယိရာ နဝါ ကယိရာ၊
အစ္စန္တံ ပူဇနာရဟော။

ဟူသော ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၅။ တာတ၊ အမောင်။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အဒေယျေသု၊ မပေးအပ်ကုန်သော သူတို့အား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ ဒဒံ၊ ပေးတတ်၏။ ဒေယျေသု၊ ပေးအပ်သော သူတို့အား။ နပ္ပဝေစ္ဆတိ၊ မပေး။ အာပါသု၊ ဘေးရန်ဖြစ်ကုန်လတ်သော်။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်ရှိသော်။ သဟာယံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကို။ နာဓိဂစ္ဆတိ၊ မရ။

၆။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ အဒေယျေသု၊ မပေးအပ်ကုန်သော သူတို့အား။ ဒါနံ၊ အလှူကို။ န ဒဒံ၊ မပေး။ ဒေယျေသု၊ ပေးအပ်ကုန်သော သူတို့အား။ ပဝေစ္ဆတိ၊ ပေး၏။ အာပါသု၊ ဘေးရန်ဖြစ်ကုန်လတ်သော်။ သော၊ ထိုသူသည်။ ဗျသနံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်ရှိသော်။ သဟာယံ၊ အဆွေခင်ပွန်းကို။ အဓိဂစ္ဆတိ၊ ရ၏။

၇။ အနရိယဓမ္မေသု၊ မသူတော်တို့၏ အကျင့်ရှိကုန်သော။ သဌေသု၊ စဉ်းလဲကုန်သော သူတို့၌။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော။ သညောဂ သမ္ဘောဂ ဝိသေသဒဿနံ၊ အတူတကွ ပေါင်းဘော်ခြင်း အတူတကွ သုံးဆောင်ခြင်း၏ ကျေးဇူးအထူးကို မြင်ရခြင်းသည်။ နဿတိ၊ ပျက်စီး၏။ အရိယေသု၊ မြတ်ကုန်သော။ အဇ္ဇဝေသု၊ ဖြောင့်မတ်ကုန်သော။ တာဒိသု၊ ထိုသို့ သဘောရှိကုန်သော သူတို့၌။ အဏုမ္ပိ၊ အနည်းငယ်လည်း ဖြစ်သော။ ကတံ၊ ပြုအပ်သော ကျေးဇူးသည်။ မဟပ္ဖလံ၊ အကျိုးကြီးသည်။ ဟောတိ၊ ဖြစ်၏။

၈။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ကတကလျာဏော၊ ကျေးဇူးကိုပြု၍။ လောကေ၊ လောက၌။ သုဒုက္ကရံ၊ အလွန်ပြုနြိင်ခဲသောအမှုကို။ အကာ၊ ပြု၏။ သော၊ ထိုသူသည်။ ပစ္ဆာ၊ နောက်ကာလ၌။ ကယိရာ ဝါ၊ ကျေးဇူးပြုသည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ န ကယိရာ ဝါ၊ ကျေးဇူးမပြုသည်မူလည်း ဖြစ်စေ။ အစ္စန္တံ၊ စင်စစ်။ ပူဇနာရဟော၊ ပူဇော်ခြင်းကို ခံထိုက်၏။

ဤစကားကို ကြား၍ အမတ်တို့သည်၎င်း မင်းသားသည်၎င်း တစုံတခုသော စကားကို မဆို။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ အာနန္ဒာသည် ထိုအခါ ပစ္စန္တရစ် ရွာသား ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

ကျေးဇူးတုံ့မူ၊ ပြုထိုက်သူအား၊ ပြု၍ထား၊ ရန်ကားကြုံပေ့၊ ကယ်သူတွေ့၏

နှစ်ခုတို့၏ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော မဟာအဿာရောဟဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****