မဟာကပိဇာတ် -၂
| ←၅၁၅။ သမ္ဘဝဇာတ် (၅) | ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by ၅၁၆။ မဟာကပိဇာတ် (၆) |
၅၁၇။ ဒကရက္ခသဇာတ် (၇)→ |
တိံသနိပါတ်
၆။ မဟာကပိဇာတ်
ကျေးဇူးရှင်ကို ပြစ်မှား၍ လူပြိတ္တာဖြစ်ခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဗာရာဏသျံ အဟု ရာဇာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤမဟာကပိဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် ဒေဝဒတ်၏ ကျောက်ဖြင့်လှိမ့်ခြင်းကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုစကားသည် မှန်၏။ ထိုဒေဝဒတ်သည် လေးသမားတို့ကို စေလွှတ်ပြီး၍ နောက်အဘို့၌ ကျောက်ကိုလှိမ့်ခြင်းဖြင့် မြတ်စွာဘုရားအား သေကြောင်းလုံ့လကို ပြု၏ဟု ရဟန်းတို့သည် ဒေဝဒတ်၏ ကျေးဇူးမဲ့ ကဲ့ရဲ့စကားကို ပြောဆိုကုန်လတ်သော် သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားအား ကျောက်ကို လှိမ့်ချသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း လှိမ့်ချဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... ရဟန်းတို့ လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ကာသိရွာ၌နေသော တယောက်သော လယ်ထွန်ပုဏ္ဏားသည် လယ်ထွန်ပြီးလျှင် နွားတို့ကိုလွှတ်၍ ပေါက်တူးပေါက်သော အမှုကို ပြုခြင်းငှါ အားထုတ်၍ နေ၏။ နွားတို့သည် တခုသောချုံ၌ သစ်ရွက်တို့ကို စားကုန်လျက် အစဉ်သဖြင့် တောအုပ်သို့ ဝင်၍ ပြေးကုန်၏။ ထိုလယ်ထွန်ပုဏ္ဏားသည် အခါကိုမှတ်၍ ပေါက်တူးကိုထား၍ နွားတို့ကို ကြည့်လတ်သော် မမြင်၍ နှလုံးမသာခြင်းသို့ ရောက်သဖြင့် ထိုနွားတို့ကို ရှာလျက် တောအုပ်အတွင်းသို့ ဝင်၍ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ဟိမဝန္တာသို့ ဝင်လေ၏။ ထိုနွားရှာသော ပုဏ္ဏားသည် ထိုဟိမဝန္တာ တောအရပ်၌ မျက်စိလည်သည်ဖြစ်၍ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး အစာကင်းလျက် သွားရသည်ရှိသော် တခုသော တည်ပင်ကိုမြင်လျှင် တည်ပင်သို့တက်၍ တည်သီးတို့ကိုစားလျက် တည်ပင်မှ လျှောကျ၍ အတောင်ခြောက်ဆယ်ရှိသော နရက်ချောက် ကမ်းပါးပြတ်၌ ကျ၏။ ထို့နောက် ကမ်းပါးပြတ်၌ကျသော ထိုပုဏ္ဏားအား ဆယ်ရက်တို့သည် လွန်ကုန်၏။
ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် မျောက်မျိုး၌ ဖြစ်၍ သစ်သီးကြီးငယ်ကို စားလျက် ထိုပုဏ္ဏားကိုမြင်လျှင် ကျောက်ခဲ အဆင့်ဆင့် ယှဉ်ခြင်းကိုပြု၍ ထိုပုဏ္ဏားကို နရက်ချောက်မှ ဆယ်တင်ပြီးလျှင် ကျောက်ဖျားငယ်၌ နေစေ၍ ဘုရားလောင်းသည် ဤသို့ ဆို၏။ အို ပုဏ္ဏား- ငါသည် အလွန်ပင်ပန်း၏။ တခဏမျှ အိပ်အံ့၊ ငါ့ကို သင်စောင့်လော့ဟု ဆို၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်း အိပ်ပျော်စဉ် ကျောက်ခဲဖြင့် ဘုရားလောင်း ဦးခေါင်းကို ခွဲ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုပုဏ္ဏား၏ အမှုကိုသိလျှင် ခုန်တက်၍ သစ်ခက်၌နေလျက် အိုယောက်ျား- သင်သည် မြေဖြင့်သွားလော့၊ ငါမူကား သစ်ခက်ဖျားဖြင့် သင့်အား လမ်းခရီးကို ညွှန်ကြားလျက် သွားအံ့ဟုဆို၍ ထိုယောက်ျားကို တောအုပ်မှ ထုတ်ဆောင်၍ လူ့ပြည်ခရီး၌ ထားခဲ့ပြီးလျှင် တောင်ခြေရင်းသို့လျှင် ဝင်လေ၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ဘုရားလောင်း၌ ပြစ်မှားမိသောကြောင့် နူသည်ဖြစ်၍ မျက်မှောက်သော ကိုယ်အဖြစ်၌လျှင် လူပြိတ္တာဖြစ်၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ခုနစ်နှစ်တို့ပတ်လုံး ဆင်းရဲဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ဗာရာဏသီပြည်၌ မိဂါဇိန် ဥယျာဉ်သို့ ဝင်ပြီးလျှင် တံတိုင်းအကြား၌ ငှက်ပျောရွက်ကို ခင်း၍ ဆင်းရဲခြင်း ဝေဒနာသို့ရောက်၍ အိပ်၏။ ထိုအခါ ဗာရာဏသီမင်းသည် ဥယျာဉ်သို့သွား၍ ထိုဥယျာဉ်၌ လှည့်လည်သည်ရှိသော် ထိုလူပြိတ္တာကိုမြင်၍ သင်သည် အဘယ်သူနည်း၊ အဘယ်ကံကို ပြုသောကြောင့် ဤဆင်းရဲသို့ ရောက်သနည်းဟု မေး၍ ထိုလူပြိတ္တာသည်လည်း ဗာရာဏသီမင်းအား အလုံးစုံကို အကျယ်အားဖြင့် ကြား၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
မိတ္တာမစ္စ ပရိဗျူဠှော၊ အဂမာသိ မိဂါဇိနံ။
ဝိဒ္ဓသ္တံ ကောဝိဠာရံဝ၊ ကိသံ ဓမနိသန္ထတံ။
အဝစ ဗျမှိတော ရာဇာ၊ ယက္ခာနံ ကတမော နုသိ။
တတော သေတတရံ သိရော။
ဂတ္တံ ကမ္မာသဝဏ္ဏန္တေ၊ ကိလာသ ဗဟုလော စသိ။
ကာဠပဗ္ဗာ စ တေ အင်္ဂါ၊ နာညံ ပဿာမိ ဧဒိသံ။
ဆာတော အတိတ္တရူပေါသိ၊
ကုတောသိ ကတ္ထ ဂစ္ဆသိ။
ဇနေတ္တိယာပိ တေ မာတာ၊
န တံ ဣစ္ဆေယျ ပဿိတုံ။
ကိဗ္ဗိသံ ယံ ကရိတွာန၊ ဣဒံ ဒုက္ခံ ဥပါဂမိ။
ဟူသော ဤရှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၇၈။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဗာရာဏသျံ၊ ဗာရာဏသီပြည်၌။ ကာသီနံ၊ ကာသိတိုင်းသူတို့၏။ ရဋ္ဌဝဍ္ဎနော၊ တိုင်းကားပြည်ရွာကို ပွားစေတတ်သော။ ရာဇာ၊ မင်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်ပြီ။ သော၊ ထိုဗာရာဏသီမင်းသည်။ မိတ္တာမစ္စပရိဗျူဠှော၊ အဆွေခင်ပွန်း အမတ်အပေါင်း ခြံရံလျက်။ မိဂါဇိနံ၊ မိဂါဇိန် ဥယျာဉ်သို့။ အဂမာသိ၊ သွားလေ၏။
၁၇၉။ တတ္ထ၊ ထိုမိဂါဇိန် ဥယျာဉ်၌။ သေတံ၊ နူဖြူနာလည်း ရှိထသော။ စိတြံ၊ ပြောက်ကျားသော အနူအိုင်းနာလည်း ရှိထသော။ ကိလာသိနံ၊ ပေါက်ပြဲယားယံသော နူနာလည်းရှိထသော။ ဝိဒ္ဓသ္တံ ကောဝိဠာရံဝ၊ ပင်လယ်ကသစ်ပန်းနှင့်တူသော နူနာဝတို့မှ ယိုထွက်သော အသားလည်း ရှိထသော။ ကိသံ၊ အချို့သော အရပ်တို့၌ အရိုးအရေမျှသာရှိ၍ အလွန်ကြုံထသော။ ဓမနိသန္ထတံ၊ အကြောပြိုင်းရရိုင်းထသော ကိုယ်ရှိထသော။ ဗြာဟ္မဏံ၊ ပုဏ္ဏားကို။ အဒ္ဒက္ခိ၊ မြင်လေ၏။
၁၈၀။ ပရမကာရုညတံ၊ အလွန်သနားဘွယ်ရှိသော အဖြစ်သို့။ ပတ္တံ၊ ရောက်သော။ ကိစ္ဆဂတံ၊ ဆင်းရဲခြင်းသို့ရောက်သော။ နရံ၊ လူကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ ရာဇာ၊ ဗာရာဏသီမင်းသည်။ ဗျမှိတော၊ ကြောက်သည်ဖြစ်၍။ တွံ၊ သင်သည်။ ယက္ခာနံ၊ ဘီလူးတို့၏။ အန္တရေ၊ အလယ်၌။ ကတမော၊ အဘယ်ဘီလူးသည်။ အသိ နု၊ ဖြစ်သနည်း။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဝစ၊ ဆိုလေ၏။
၁၈၁။ တေ၊ သင်၏။ ဟတ္ထပါဒါ၊ လက်ခြေတို့သည်။ သေတာ၊ ဖြူကုန်၏။ တတော၊ ထိုလက်ခြေတို့ထက်။ သိရော၊ ဦးခေါင်းသည်။ သေတတရံ၊ အလွန်ဖြု၏။ တေ၊ သင်၏။ ဂတ္တံ၊ ကိုယ်သည်။ ကမ္မာသဝဏ္ဏံ၊ ပြောက်ကျားသော အဆင်းရှိ၏။ ကိလာသ ဗဟုလော စ၊ ပေါက်ပြဲယားယံသော နူနာများသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
၁၈၂။ တေ၊ သင်၏။ ပိဋ္ဌိ၊ ကျောက်ကုန်းရိုးသည်။ နိန္နတုန္နတာ၊ နိမ့်တုံမြင့်တုံရှိ၏။ ဝဋ္ဋနာဝဠိသံကာသာ၊ သီ၍ထားအပ်သော ရွဲလုံးအစဉ်နှင့်တူ၏။ တေ၊ သင်၏။ အင်္ဂါ စ၊ အင်္ဂါကြီးငယ်တို့သည်လည်း။ ကာဠပဗ္ဗာ၊ မည်းသော အဆစ်ရှိသော နွယ်နှင့်တူကုန်၏။ ဧဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ အညံ၊ သင်မှ တပါးသောလူကို။ န ပဿာမိ၊ ငါ မမြင်စဘူး။
၁၈၃။ တွံ၊ သင်သည်။ ဥဂ္ဃဋ္ဌပါဒေါ၊ မြူဖြင့်ပြွမ်းသော ခြေလည်းရှိ၏။ တသိတော၊ ထိတ်လန့်၏။ ကိသော၊ ကြုံလှီ၏။ ဓမနိသန္ထတော၊ အကြောပြိုင်းရရိုင်းထသော ကိုယ်ရှိ၏။ ဆာတော၊ မွတ်သိပ်၏။ အတိတ္တရူပေါ၊ သွေ့ခြောက်သော ကိုယ်ရှိသည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ကုတော၊ အဘယ်အရပ်မှ။ အာဂတော၊ လာသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ကတ္ထ၊ အဘယ်အရပ်သို့။ ဂစ္ဆသိ၊ သွားအံ့နည်း။
၁၈၄။ သမ္မ၊ အချင်း။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒုဒ္ဒသိ၊ မကောင်းသော အမြင်ရှိ၏။ အပ္ပကာရော၊ မကောင်းသော သဏ္ဌာန်ရှိသည်။ ဒုဗ္ဗဏ္ဏော၊ အဆင်းမလှသည်။ ဘိမ္မဒဿနော၊ ကြောက်မက်ဘွယ်သော အမြင်ရှိသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ တေ၊ သင်၏။ ဇနေတ္တိယာ၊ အမိရင်းဖြစ်သော။ မာတာ၊ အမိစင်လျက်လည်း။ တံ၊ သင့်ကို။ ပဿိတုံ၊ မြင်ခြင်းငှာ။ န ဣစ္ဆေယျ၊ အလိုမရှိရာ။
၁၈၅။ တွံ၊ သင်သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ကိံ ကမ္မံ၊ အဘယ်ကံကို။ အကရံ၊ ပြုဘူးချေသနည်း။ ကံ၊ အဘယ်မည်သော။ အဝဇ္ဈံ၊ မသတ်အပ်သော သူကို။ အဃာတယိ၊ သတ်မိချေသနည်း။ ယံ၊ အကြင်အမှုသည်။ ကိဗ္ဗိသံ၊ ကြမ်းကြုတ်စွာ၏။ တံ၊ ထိုကြမ်းကြုတ်စွာသော အမှုကို။ ကရိတွာန၊ ပြုမိသောကြောင့်။ ဣဒံ ဒုက္ခံ၊ ဤဆင်းရဲသို့။ ဥပါဂမိ၊ ရောက်သနည်း။
ထို့နောင်မှ လူပြိတ္တာဖြစ်သော ပုဏ္ဏားသည် မိမိကိုမေးသော ဗာရာဏသီ ပြည့်ရှင်မင်းအား အကြောင်းကို ကြားလိုရကား-
ယထာပိ ကုသလော တထာ။
သစ္စဝါဒိံ ဟိ လောကသ္မိံ၊ ပသံသန္တိဓ ပဏ္ဍိတာ။
။ လ။
မာဿု မိတ္တာနံ ဒုဗ္ဘိတော၊
မိတ္တဒုဗ္ဘော ဟိ ပါပတော။
ဟူသော ဤသုံးဆယ့်ခုနစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၈၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယထာ၊ အကြင် အခြင်းဖြင့်။ ကုသလော၊ လိမ်မာသောသူသည်။ ကထေသိ၊ ဟောကြား၏။ တထာ၊ ထိုအခြင်းဖြင့်။ တေ၊ ရှင်မင်းကြီးအား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တဂ္ဃ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ အက္ခိဿံ၊ ကြားလျှောက်ပါအံ့။ သစ္စဝါဒိံ၊ မှန်သောစကားကို ဆိုလေ့ရှိသောသူကို။ ဣဓ လောကသ္မိံ၊ ဤလူ့ရွာ၌။ ပဏ္ဍိတာ၊ ပညာရှိတို့သည်။ ပသံသန္တိ၊ ချီးမွမ်းကုန်၏။
၁၈၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဧကော၊ အဘော်မပါဘဲ။ ဂေါဂဝေသော၊ နွားတို့ကိုရှာလျက်။ စရံ-စရန္တော၊ သွားသည်ရှိသော်။ ဝနေ၊ တော၌။ မူဠှော၊ မျက်စိလည်သည်ဖြစ်၍။ အစ္စသရိံ၊ လူတို့၏ခရီးကိုလွန်၍ ဟိမဝန္တာသို့ ရောက်၏။ အရညေ၊ မင်းမရှိသည်ဖြစ်၍ ဆိတ်သော။ ဣရဏေ၊ ခြောက်သော ခရီးခဲလည်းရှိသော။ ဝိဝနေ၊ ဆိတ်ညံသော။ နာနာကုဉ္ဇရ သေဝိတေ၊ အထူးထူးသော ဆင်အပေါင်းတို့၏ မှီဝဲရာဖြစ်သော။ ဝါဠမိဂါနုစရိတေ၊ သားရဲတို့၏ ကျင်လည်ရာ ဖြစ်သော။ ကာနနေ၊ တော၌။ ဝိပ္ပန္နတ္ထော၊ မျက်စိလည်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တတ္ထကာနနေ၊ ထိုတော၌။ သတ္တာဟံ၊ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး။ ခုပ္ပိပါသသမပ္ပိတော၊ မွတ်သိပ်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ အစရိံ၊ လှည့်လည်ရ၏။
၁၈၉။ တတ္ထ၊ ထိုဟိမဝန္တာ၌။ ဝိသမဋ္ဌံ၊ မညီမညွတ်သောအရပ်၌ တည်သော။ ပပါတမဘိလမ္ဗန္တံ၊ ချောက်ကမ်းပါးပြတ်သို့ ရှေးရှုတွဲလျားဆွဲသော။ သမ္ပန္နဖလဓာရိနံ၊ ချိုသောအသီးကို ဆောင်သော။ တိန္ဒုကံ၊ တည်ပင်ကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အဒ္ဒက္ခိ၊ မြင်၏။ ဗုဘုက္ခိတော၊ ပြင်းစွာသော မွတ်သိပ်ခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ ဝါတဿိတာနိ၊ လေခတ်၍ ကြွေကုန်သော တည်သီးတို့ကို။ ဘက္ခေသိ၊ စား၏။
၁၉၀။ တာနိ၊ ထိုတည်သီးတို့သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဘုသံ၊ ပြင်းစွာ။ ရုစိံသု၊ နှစ်သက်စေကုန်၏။ အတိတ္တော၊ မရောင့်ရဲသည်ဖြစ်၍။ တတ္ထ၊ ထိုတည်ပင်ထက်၌။ အာသိတော၊ များစွာစားရသည်။ ဟေဿာမိ၊ ဖြစ်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့ကြံ၍။ ရုက္ခံ၊ တည်ပင်သို့။ အာရူယှ၊ တက်၍။
၁၉၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဧကံ၊ တလုံးတည်းသော တည်သီးကို။ ဘက္ခိတံ၊ စားအပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဒုတိယံ၊ နှစ်ခုမြောက်သော အသီးကို။ အဘိပတ္ထိတံ၊ အလွန်တောင့်တအပ်၏။ တတောတဿ၊ ထိုတောင့်တသော တည်သီး၏။ အတ္ထာယ၊ အကျိုးငှါ။ ဟတ္ထေ၊ လက်ကို။ ပသာဂိတေ၊ ဆန့်သည်ရှိသော်။ သာ သာခါ၊ ထိုအကျွန်ုပ်တကျသော တည်ခက်သည်။ ဖရသုနာ၊ ပုဆိန်ဖြင့်။ ဆိန္ဒာ ဝိယ၊ ဖြတ်သကဲ့သို့။ ဘဉ္ဇထ၊ ပြတ်လေ၏။
၁၉၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သည်။ သာခါဟိ၊ သစ်ခက်တို့နှင့်။ သဟာဝ၊ တကွလျှင်။ ဥဒ္ဓံပါဒေါ၊ ခြေမိုးမျှော်။ အဝံသိရော၊ ဦးခေါင်းစောက်ထိုး။ အပ္ပတိဋ္ဌေ၊ တည်ရာ ကင်းသော။ အနာလမ္ဗေ၊ ဆွဲကိုင်ရာ မရှိသော။ ဂိရိဒုဂ္ဂသ္မိံ၊ မညီမညွတ်သော တောင်ကမ်းပါးပြတ်၌။ ပပတံ၊ ကျ၏။
၁၉၃။ ယသ္မာ စ၊ အကြင့်ကြောင့်ကား။ ဝါရိ၊ ရေသည်။ ဂမ္ဘီရံ၊ အတောင်ခြောက်ဆယ်နက်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ သမံ၊ မြေညီရာသို့။ န ပဇ္ဇိသံ၊ မသွားနိုင်။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်၌။ နိရာနန္ဒော၊ နှလုံးနှစ်သက်ခြင်း ကင်းသည်ဖြစ်၍။ အနူနာ၊ မယုတ်ကုန်သော။ ဒသရတ္တိယော၊ ဆယ်ညဉ့်တို့ပတ်လုံး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ သေသိ၊ အိပ်ရပြီ။
၁၉၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အထ၊ ထို့နောင်မှ။ ဂေါနင်္ဂုဋ္ဌော၊ နွားတို့၏ အမြီးနှင့်တူသော အမြီးရှိသော။ ဒရီစရော၊ ချောက် ကမ်းပါးပြတ်၌ ကျက်စားသော။ ကပိ၊ မျောက်မင်းသည်။ သာခါဟိ၊ သစ်ခက်တို့မှ။ သာခံ၊ သစ်တခက်သို့။ ဝိစရန္တော၊ သွားလျက်။ ဒုမပ္ဖလံ၊ သစ်သီးကို။ ခါဒမာနော၊ စားသည်ဖြစ်၍။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်သို့။ အာဂစ္ဆိ၊ ရောက်လာ၏။
၁၉၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကပိရာဇာ၊ ထိုမျောက်မင်းသည်။ ကိသံ၊ ကြုံသော။ ပဏ္ဍုံ၊ ဖြေဖျော့တော့သော ကိုယ်ရှိသော။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ မယိ၊ အကျွန်ုပ်၌။ ကာရုညံ၊ သနားခြင်းကို။ အကရံ၊ ပြုပေ၏။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သော ကပိရာဇာ၊ ထိုမျောက်မင်းသည်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ အမ္ဘော၊ အို လူ။ တွံ၊ သင်ကား။ ကော နာမ၊ အဘယ်မည်သော သူသည်။ အသိ၊ ဖြစ်သနည်း။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်၌။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဒုက္ခေန၊ ဆင်းရဲဖြင့်။ အဋ္ဋိတော၊ နှိပ်စက်အပ်၏။
၁၉၆။ မနုဿော ဝါ၊ လူလော။ အမနုဿော ဝါ၊ ဘီလူးလော။ အတ္တာနံ၊ မိမိကိုယ်ကို။ မေ၊ ငါ့အား။ ပဝေဒယ၊ ကြားလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ ပုစ္ဆ၊ မေး၏။ တဿ၊ ထိုမျောက်မင်းအား။ အဉ္စလိံ၊ လက်ဆယ်ချောင်းကို။ ပဏာမေတွာ၊ ညွတ်၍။ ဣဒံ ဝစနံ၊ ဤစကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
၁၉၇။ ဝါနရိန္ဒ၊ မျောက်မင်း။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်ကား။ မနုဿော၊ လူပါတည်း။ ဝယံ၊ ပျက်စီးခြင်းသို့။ ပတ္တော၊ ရောက်၏။ ဣတော၊ ဤအရပ်မှ။ အညာ၊ တပါးသော။ ဂတိ၊ သွားစရာသည်။ မေ၊ ငါ့အား။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ တံ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ တေ၊ သင် မျောက်မင်းကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝဒါမိ၊ ဆို၏။ ဝေါ၊ အရှင်မျောက်မင်းတို့အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ ဟောတု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ တွဉ္စ၊ သင် မျောက်မင်းသည်လျှင်။ မေ- မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သရဏံ၊ ကိုးကွယ်ရာသည်။ ဘဝ၊ ဖြစ်ပါလော့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝဒါမိ၊ ဆို၏။
၁၉၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ကပိ၊ မျောက်မင်းသည်။ ပဗ္ဗတေ၊ တောင်၌။ ဝိစရိတွာ၊ သွား၍။ ဂရုံ၊ လေးသော။ သိလံ၊ ကျောက်ကို။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ သိလာယ၊ ကျောက်ဖြင့်။ ယောဂ္ဂံ၊ ယှဉ်ခြင်းကို။ ကတွာန၊ ပြုဦး၍။ နိသဘော၊ ယောက်ျားမြတ်ဖြစ်သော မျောက်မင်းသည်။ ဧတံ၊ ဤသို့သော စကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
၁၉၉။ ဘောပုရိသ၊ အို-ယောက်ျား။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ မေ၊ ငါ၏။ ပိဋ္ဌိ၊ ကျောက်ကုန်း၌။ အာရူယှ၊ စီး၍။ ဂီဝံ၊ လည်ကို။ ဗာဟာဘိ၊ လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့်။ ဂဏှာဟိ၊ ဖက်လော့။ အဟံ၊ ငါသည်။ တံ၊ သင့်ကို။ ဂိရိဒုဂ္ဂတော၊ တောင်ကမ်းပါးပြတ်မှ။ ဝေဂသာ၊ အဟုန်ဖြင့်။ ဥဒ္ဓရိဿာမိ၊ ထုတ်ဆောင်အံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။
၂၀၀။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ တဿ၊ ထိုမျောက်မင်း၏။ တံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ သုတွာ၊ ကြား၍။ သိရီမတော၊ ဘုန်းကြက်သရေရှိသော။ ဓီရဿ၊ ပညာနှင့်ပြည့်စုံသော။ ဝါနရိန္ဒဿ၊ မျောက်မင်း၏။ ပိဋ္ဌိ၊ ကျောက်ကုန်း၌။ အာရုယှ၊ စီး၍။ ဗာဟာဘိ၊ လက်နှစ်ဖက်တို့ဖြင့်။ ဂီဝံ၊ လည်ကို။ အဂ္ဂဟိ၊ ဖက်၏။
၂၀၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေဇသိ၊ တန်ခိုးရှိသော။ ဗလဝါ၊ ခွန်အားကြီးသော။ သော ကပိ၊ ထိုမျောက်မင်းသည်။ ဝိဟညမာနော၊ အပင်အပန်းခံလျက်။ ကိစ္ဆေန၊ ငြိုငြင်သဖြင့်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ တတော ဂိရိဒုဂ္ဂတော၊ ထိုတောင်ကမ်းပါးပြတ်မှ။ ဝေဂသာ၊ အဟုန်ဖြင့်။ သမုဋ္ဌာပေသိ၊ ကယ်တင်ပေ၏။
၂၀၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဥဒ္ဓရိတွာန၊ ကယ်တင်ပြီး၍။ သန္တော၊ ပညာရှိသော။ နိသဘော၊ ယောက်ျားမြတ်ဖြစ်သော မျောက်မင်းသည်။ ဧတံ၊ ဤသို့သော စကားကို။ အဗြဝိ၊ ဆို၏။ သမ္မ၊ အချင်း။ ဣင်္ဃ၊ ငါတိုက်တွန်း၏။ မံ၊ ငါ့ကို။ ရက္ခဿု၊ သင် စောင့်လော့။ မုဟုတ္တိကံ၊ တခဏမျှ။ ပသုပိဿံ၊ ငါအိပ်အံ့။
၂၀၃။ သီဟာ စ၊ ခြင်္သေ့တို့သည်၎င်း။ ဗြဂ္ဃါ စ၊ ကျားတို့သည်၎င်း။ ဒီပိ စ၊ သစ်တို့သည်၎င်း။ အစ္ဆကောကတရစ္ဆယော စ၊ ဝံ, သစ်ကြုတ် ကျားသစ်တို့သည်၎င်း။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တေ၊ ထိုသားရဲတို့သည်။ ပမတ္တံ၊ မေ့လျော့သော။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဟိံသေယျုံ၊ ညှဉ်းဆဲကုန်ရာ၏။ တေ၊ ထိုသားရဲတို့ကို။ တွံ၊ သင်သည်။ ဒိသွာ၊ မြင်၍။ နိဝါရယ၊ မြစ်လော့။
၂၀၄။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ သော၊ ထိုမျောက်မင်းသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ပရိတ္တာတုန၊ မိမိ၏ အစောင့် အရှောက်ကို ပြု၍။ မုဟုတ္တိကံ၊ တခဏမျှ။ ပသုပိ၊ အိပ်၏။ တဒါ၊ ထိုသို့ မျောက်မင်းအိပ်သောအခါ၌။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အယောနိသော၊ မသင့် နှလုံးသွင်းခြင်းဖြင့်။ ပါပိကံ၊ ယုတ်မာသော။ ဒိဋ္ဌိံ၊ အယူကို။ ပဋိလစ္ဆိံ၊ ရ၏။
၂၀၅။ ဝနေ၊ တော၌။ အညေ၊ တပါးကုန်သော။ မိဂါ၊ သားတို့သည်။ မနုဿာနံ၊ လူတို့၏။ ဘက္ခာ၊ အစာတို့သည်။ ဟောန္တိ ယထာ၊ ဖြစ်ကုန်သကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို အတူ။ အယံ၊ ဤမျောက်မင်းသည်။ ဘက္ခော၊ စားအပ်သည်နှင့်ယှဉ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဆာတော၊ ဆာမွတ်၏။ ဣမံ ဝါနရံ၊ ဤမျောက်မင်းကို။ ဝဓိတွာန၊ သတ်၍။ ယံ နူန၊ အကယ်၍။ ခါဒေယျံ၊ စားအံ့။
၂၀၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ အသိတော စ၊ ကောင်းစွာ ဝသည်ဖြစ်၍လျှင်။ သမ္ဗလံ၊ ရိက္ခာဖြစ်သော။ မံသံ၊ မျောက်သားကို။ အာဒါယ၊ ယူ၍။ ဂမိဿာမိ၊ ငါသွားအံ့။ ကန္တာရံ၊ ခရီးခဲမှ။ နိတ္ထရိဿာမိ၊ ထွက်အံ့။ မေ၊ ငါ့အား။ ပါထေယျံ၊ ရိက္ခာသည်။ ဘဝိဿတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ ဣတိ၊ ဤသို့ ကြံမိ၏။
၂၀၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တတော၊ ထိုသို့ကြံပြီးသော နောင်မှ။ သိလံ၊ ကျောက်ကို။ ဂဟေတွာန၊ ယူ၍။ မတ္ထကံ၊ ဦးခေါင်းကို။ သန္နိတာဠယိ၊ ထု၏။ ဂတ္တကိလန္တဿ၊ ပင်ပန်းသော ကိုယ်ရှိသော။ မမ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ပဟာရော၊ ထုခြင်းသည်။ ဒုဗ္ဗလော၊ အားနည်းသည်။ အဟု၊ ဖြစ်၏။
၂၀၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော မင်းကြီး။ သော စ ကပိ၊ ထိုမျောက်မင်းသည်လည်း။ ဝေဂေန၊ လျင်မြန်စွာ။ ဥဒပ္ပတ္တော၊ ထသည်ဖြစ်၍။ ရုဟိရမက္ခိတော၊ သွေးဖြင့် လိမ်းကျံလျက်။ အဿုပုဏ္ဏေဟိ၊ မျက်ရည်တို့ဖြင့် ပြည့်ကုန်သော။ နေတ္တေဟိ၊ မျက်စိတို့ဖြင့်။ ရောဒန္တာ၊ ငိုလျက်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ ဥဒိက္ခတိ၊ ကြည့်၏။
၂၀၉။ အယျ၊ အရှင်။ တေ၊ သင့်အား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေလော့။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ မာကရိ၊ မပြုသင့်။ တွဉ္စနာမ၊ ငါသည် ချောက်ကမ်းပါးပြတ်မှ ဆယ်တင်အပ်သော သင်စဉ်လျက်လည်း။ ဧဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော ကြမ်းကြုတ်စွာသော အမှုကို။ ကရိ၊ ပြုဘိ၏။ ဒီဃာဝု၊ အသက်ရှည်သော အရှင်။ တွဉ္စနာမ၊ သင်သို့သော သူမည်သည်ကား။ အညေ၊ တပါးကုန်သော ရန်သူတို့ကို။ ခေါ၊ စင်စစ်သဖြင့်။ ဝါရေတုံ၊ တားမြစ်ခြင်းငှါ။ အရဟတိ၊ ထိုက်သေး၏။
၂၁၀။ ဒုက္ကရကာရက၊ အလွန် မကောင်းစွာသော အမှုကို ပြုတတ်သော။ ရေ ပုရိသ၊ အို ယောက်ျား။ အဟော ဝတ၊ ဪ-အံ့ဘွယ်ရှိစွတကား။ တဝ၊ သင့်အား။ ဧဒိသာ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ဝိသမာ၊ မညီမညွတ်သော။ ဒုဂ္ဂါ၊ တက်နိုင်ခဲသော။ ပပါတာ၊ ကမ်းပါးပြတ်မှ။ မယာ၊ ငါသည်။ ဥဒ္ဓတော၊ ထုတ်ဆယ်အပ်၏။
၂၁၁။ ဘော ပုရိသ၊ အို-ယောက်ျား။ တံ၊ သင့်ကို။ ပရလောကာ၊ တမလွန်ဘဝမှ။ အာနိတော ဣဝ၊ ဆောင်အပ်သကဲ့သို့။ မယာ၊ ငါသည်။ အာနီတော၊ ဆောင်အပ်လျက်။ ပါပေန၊ ယုတ်မာစွာသော သင်သည်။ တံ ပါပံ၊ ထိုမကောင်းသော အကြံကို။ စိန္တိတံ၊ ကြံဘိ၏။ တေန၊ ထိုသို့ သဘောရှိသော။ ပါပကမ္မေန၊ ယုတ်မာသော အမူအရာဖြင့်။ မံ၊ ငါ့ကို။ ဒုဗ္ဘေယျံ၊ ပြစ်မှားအပ်၏ဟူ၍။ အမညထ၊ အောက်မေ့ဘိ၏။
၂၁၂။ အဓမ္မဋ္ဌ၊ အကျင့်မဟုတ်သည်၌ တည်သောသူ။ ဧဝံ သန္တေပိ၊ ဤသို့ ကျင့်မိသော်လည်း။ ကဋုကံ၊ ဆင်းရဲစွာသော။ ဝေဒနံ၊ ဝေဒနာကို။ အဟံ၊ ငါသည်။ ဖုသိ ယထာ၊ တွေ့ရ၏သို့။ ဧဝံ၊ ဤအတူ။ ဧဒိသံ၊ ဤသို့သဘောရှိသော။ ကဋုကံ၊ ဆင်းရဲစွာသော။ ဝေဒနံ၊ ဝေဒနာကို။ မာ ဖုသိ၊ မတွေ့စေလင့်။ ဖလံ၊ ဝါးသီးသည်။ ဝေဠုံ၊ ဝါးပင်ကို။ ဝဓိ ဣဝ၊ သတ်သကဲ့သို့။ တံ ပါပကမ္မံ၊ ထိုမကောင်းမှုသည်။ တံ ဧဝ၊ သင့်ကိုသာလျှင်။ မာ ဝဓိ၊ မသတ်စေလင့်။
၂၁၃။ ပါပဓမ္မ၊ ယုတ်မာသော သဘောရှိသော။ အသညတ၊ ကိုယ်နှုတ်နှလုံး သုံးပါးကို မစောင့်သောသူ။ တယိ၊ သင်၌။ မေ၊ ငါ့အား။ ဝိဿာသော၊ အကျွမ်းဝင်ခြင်းသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။ ဧဟိ၊ လာလှည့်။ မေ၊ ငါ၏။ သန္တိကေ၊ အနီး၌။ ဒိဿမာနောဝ၊ ထင်သော ကိုယ်ရှိသည် ဖြစ်၍လျင်။ မေ၊ ငါ၏။ ပိဋ္ဌိတော၊ နောက်က။ ဂစ္ဆ၊ လိုက်လော့။
၂၁၄။ အဓမ္မဋ္ဌ၊ တရားမဟုတ်သည်၌ တည်သောသူ။ ဝါဠာနံ၊ သားရဲတို့၏။ ဟတ္ထာ၊ လက်မှ။ မုတ္တော၊ လွတ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသိံ၊ လူတို့၏ အနီးဖြစ်သော။ ပဒံ၊ အရပ်သို့။ ပတ္တော၊ ရောက်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ ဧသ- ဧသော၊ ဤခရီးသည်ကား။ တေ၊ သင်၏။ မဂ္ဂေါ၊ သွားရာခရီးတည်း။ တေန၊ ထိုခရီးဖြင့်။ ယထာသုခံ၊ အလိုရှိတိုင်း။ ဂစ္ဆ၊ သင်သွားလေလော့။
၂၁၅။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ဣဒံ၊ ဤသို့သော စကားကို။ ဝတွာ၊ ဆိုပြီး၍။ ဂိရိစရော၊ တောင်၌ ကျက်စားသော မျောက်မင်းသည်။ ရုဟိရံ၊ သွေးအလိမ်းလိမ်းကပ်သော။ မတ္ထကံ၊ ဦးခေါင်းကို။ ပက္ခလျ၊ ဆေး၍။ အဿူနိ၊ မျက်ရည်တို့ကို။ သမ္ပမဇ္ဇိတွာ၊ သုတ်၍။ တတော၊ ထိုအရပ်မှ။ နိဝတ္တေတွာ၊ ပြန်လည်၍။ ပဗ္ဗတံ၊ တောင်သို့။ အာရုဟိ၊ တက်လေ၏။
၂၁၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ သော အဟံ၊ ထိုအကျွန်ုပ်ကို။ တေန၊ ထိုမျောက်မင်းသည်။ ဣမံ၊ ဤစကားကို။ အဘိသပထော၊ ကျိန်ဆဲအပ်သည်။ အသ္မိ၊ ဖြစ်၏။ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ပရိဠာဟေန၊ ပူပန်သော။ ဍယှမာနေန၊ ဆင်းရဲဝေဒနာဟူသော မီးဖြင့် လောင်သော။ ဂတ္တေန၊ ကိုယ်ဖြင့်။ အဋ္ဋိတော၊ နှိပ်စက်အပ်သည်ဖြစ်၍။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝါရိံ၊ ရေကို။ ပါတုံ၊ သောက်အံ့သောငှါ။ ဥပါဂမိ၊ တခုသော ရေအိုင်သို့ ကပ်၏။
၂၁၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ရုဟိရမက္ခိတော၊ သွေးဖြင့်လိမ်းကျံအပ်သော။ သဗ္ဗော၊ အလုံးစုံသော။ ရဟဒေါ၊ ရေအိုင်သည်။ အဂ္ဂိနာ၊ မီးဖြင့်။ သန္တတ္တော ဝိယ၊ လောင်သကဲ့သို့။ ပုဗ္ဗလောဟိတသံကာသော၊ သွေးပြည်နှင့်တူသည်။ သမပဇ္ဇထ၊ ဖြစ်လေ၏။
၂၁၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ ယာဝန္တော၊ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော။ ဥဒကဗိန္ဒူနိ၊ ရေပေါက်တို့သည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ ကာယသ္မိံ၊ ကိုယ်၌။ နိပတိံသု၊ ကျကုန်၏။ တာဝန္တော၊ ထို ရေပေါက်နှင့် အမျှဖြစ်ကုန်သော။ အဍ္ဎဗေလုဝသာဒိသာ၊ ထက်ဝက်သော ဥသျှစ်သီး အတိုင်းအရှည်ရှိကုန်သော။ ဂဏ္ဍာ၊ အိုင်းအမာတို့သည်။ ဇာယေထ၊ ဖြစ်ကုန်၏။
၂၁၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တေ ဂဏ္ဍာ၊ ထို အိုင်းအမာတို့သည်။ ပဘိန္နာ၊ ကွဲကုန်သည် ဖြစ်၍။ ကုဏပါ၊ ပုပ်သောအနံ့ ရှိကုန်လျက်။ ပုဗ္ဗလောဟိတာ၊ သွေးပြည်တို့သည်။ ပဂ္ဃရိံသု၊ ယိုစီးကုန်၏။ ယေန ယေနော၊ အကြင် အကြင် ခရီးဖြင့်လျှင်။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဂစ္ဆာမိ၊ သွား၏။ တတ္ထ တတ္ထ၊ ထိုထိုခရီး၌။ ဂါမေသု စ၊ ရွာတို့၌၎င်း။ နိဂမေသုစ၊ နိဂုံးတို့၌၎င်း။ ဣတ္ထိယော စ၊ မိန်းမတို့သည်၎င်း။ ပုရိသာ စ၊ ယောက်ျားတို့သည်၎င်း။ ဒဏ္ဍဟတ္ထာ၊ တုတ် လှံတံ လက်စွဲကုန်လျက်။ ပူတိဂန္ဓေန၊ ပုပ်သောအနံ့ဖြင့်။ ဩကိဏ္ဏာ၊ ခြံရံအပ်သောကြောင့်။ ဒုဋ္ဌသတ္တ၊ မကောင်းစွာသော သတ္တဝါ။ ဩရေန၊ ငါတို့အနီးသို့။ အာဂမာ၊ လာသည်။ မာ အဿု၊ မဖြစ်လင့်။ ဧဝံ၊ ဤသို့။ ဝဒန္တာ၊ ဆိုကုန်လျက်။ မံ၊ အကျွန်ုပ်ကို။ နိဝါရေန္တိ၊ တားမြစ်ကုန်၏။
၂၂၁။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား။ ဧတာဒိသံ၊ ဤသို့ သဘောရှိသော။ ဣဒံ ဒုက္ခံ၊ ဤဆင်းရဲသည်။ ဣဒါနိ၊ ဤယခုအခါ၌။ သတ္တဝဿာနိ၊ ခုနစ်နှစ်တို့သည်။ ဟောန္တိ၊ ရှိသည်ဖြစ်ကုန်၏။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ အတ္တနော၊ မိမိ၏။ ဒုက္ကဋံ၊ မကောင်းသော အမှုဖြင့် ပြုအပ်သော။ သကံ၊ မိမိဥစ္စာဖြစ်သော။ ကမ္မံ၊ ကံကို။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ အနုဘောမိ၊ ခံစားရချေ၏။
၂၂၂။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တံ တသ္မာ၊ ထို့ကြောင့်။ ဝေါ၊ အရှင်မင်းကြီးတို့အား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝဒါမိ၊ တင်လျှောက်ပါ၏။ တေ၊ အရှင်မင်းကြီးအား။ ဘဒ္ဒံ၊ ကောင်းခြင်းသည်။ အတ္ထု၊ ဖြစ်စေသတည်း။ ဧတ္ထ၊ ဤအရပ်သို့။ သမာဂတာ၊ အညီအညွတ် လာကုန့သော။ ယာဝန္တော၊ အကြင်မျှလောက်ကုန်သော သူတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာဝန္တော၊ ထိုမျှလောက်ကုန်သော။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ မိတ္တာနံ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ ဒုဗ္ဘိတော၊ ပြစ်မှားသည်။ မာ အဿု၊ မဖြစ်ကြစေကုန်လင့်။ ဟိ-သစ္စံ၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ မိတ္တဒုဗ္ဘော၊ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားသော သူသည်။ ပါပကော၊ အလွန် ယုတ်မာ၏။
ဤ အဆွေခင်ပွန်းကို ပြစ်မှားခြင်း၌ အပြစ်ကို ပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍-
ကာယဘေဒါ မိတ္တဒုဗ္ဘီ၊ နိရယံ သောပပဇ္ဇတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၂၃။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ဣဓ၊ ဤလောက၌။ ယော၊ အကြင်သူသည်။ မိတ္တာနိ၊ အဆွေခင်ပွန်းတို့ကို။ ဒုဗ္ဘတိ၊ ပြစ်မှား၏။ သော၊ ထိုအဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားသောသူသည်။ ကုဋ္ဌီ၊ နူသည်။ ကိလာသီ၊ ခရုသင်း သမင်ရက်စွဲသည်။ ဘဝတိ၊ ဖြစ်၏။ ကာယဘေဒါ၊ ခန္ဓာကိုယ်ပျက်သည်မှ။ ပရံ၊ နောက်၌။ မိတ္တဒုဗ္ဘီ၊ အဆွေ ခင်ပွန်းဖြစ်မှားသော လူပြိတ္တာသည်။ နိရယံ၊ ငရဲသို့။ ဥပပဇ္ဇတိ၊ ရောက်ရ၏။
ထိုလူပြိတ္တာအားလည်း ဗာရာဏသီ မင်းနှင့်တကွ စကား ပြောစဉ်ပင်လျှင် မြေကြီးသည် ဟင်းလင်း အပြင်ကိုပေး၏။ ထိုသို့ မြေကြီး ဟင်းလင်းပွင့်၍ ပေးသော ခဏ၌လျင် စုတေ၍ အဝီစိငရဲ၌ ဖြစ်လေ၏။ ဗာရာဏသီမင်းသည် ပြိတ္တာကို မြေမျိုသည်ရှိသော် မိဂါဇိန်ဥယျာဉ်မှထွက်ခဲ့၍ မြို့သို့ဝင်၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ဤမဟာကပိဇာတ် ဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ရဟန်းတို့- ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤဒေဝဒတ်သည် ငါဘုရားအား ကျောက်ဖြင့် လှိမ့်ချဘူးသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ကျောက်ဖြင့် လှိမ့်ချဘူးသည်သာတည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဒေဝဒတ်သည် ထိုအခါ အဆွေခင်ပွန်း ပြစ်မှားတတ်သော လူပြိတ္တာဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ မျောက်မင်း ဖြစ်ဘူးလေပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ကျေးဇူးရှင်အား၊ ကျေးစွပ်ငြား၊ ပျက်ပြား ထိုသူမှာ
ခြောက်ခုမြောက်ဖြစ်သော မဟာကပိဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****