မင်္ဂလဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၈၆။ သီလဝီမံသကဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၈၇။ မင်္ဂလဇာတ်

၈၈။ သာရမ္ဘဇာတ်→

၇။ မင်္ဂလဇာတ်

လောကီမင်္ဂလာ၌သာ ယုံကြည်သော ပုဏ္ဏား၏ အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ယဿ မင်္ဂလာ သမူဟတာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ မင်္ဂလဇာတ်ကို ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်း သုံးနေတော်မူစဉ် တယောက်သော အဝတ်လက္ခဏာ ဘတ်တတ်သောပုဏ္ဏားကိုအကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌နေသော တယောက်သောပုဏ္ဏားသည် မြင်တိုင်းကြားတိုင်းတွေ့တိုင်းသောမင်္ဂလာကို ယုံကြည်သတတ်၊ ရတနာသုံးပါးတို့၌ မကြည်ညို၊ မိစ္ဆာအယူရှိ၏။ ကြွယ် ဝ၏။ များသောဥစ္စာရှိ၏။ များသောအသုံး အဆောင်ရှိ၏။ ထိုပုဏ္ဏား၏ ပူတာ၌ ဝါ-သေတ္တာ၌ထားအပ်သော ပုဆိုးစုံကို ကြွက်သည်ကိုက်၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏား၏ ဦးခေါင်းလျှော်ပြီး၍ ပုဆိုးတို့ကိုယူခဲ့ကုန်လောဟု ဆိုသောကာလ၌ ကြွက်သည် ကိုက်သောအဖြစ်ကို ကြားကုန်၏။ ထိုပုဏ္ဏားသည် ကြွက်ကိုက်သော ဤပုဆိုးစုံသည် ဤအိမ်၌ အကယ်၍ရှိအံ့၊ ကြီးစွာသောပျက်စီးခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ထိုစကားသည်မှန်၏။ ဤပုဆိုးစုံသည် မင်္ဂလာမရှိ၊ သူယုတ်မာနှင့်တူ၏။ သားသီးအစရှိသော သူအား၎င်း ကျွန်အလုပ် အစရှိသည်တို့အား၎င်း ပေးအံ့သောငှါ မတတ်ကောင်း၊ ထိုစကားသည် မှန်၏။ အကြင်သူသည် ဤကြွက်ခဲသော ပုဆိုးစုံကို ယူအံ့၊ ထိုသူအား အလုံးစုံသော ကြီးစွာသောပျက်စီးခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ အစိမ်းပစ်ရာ သုသာန်၌ ထိုပုဆိုးစုံကို ပစ်စေအံ့။

ကျွန်အစရှိသောသူတို့အား ပစ်စေခြင်းငှါ မတတ်ကောင်းသလျှင်ကတည်း၊ ထိုစကားသည်မှန်၏။ ထိုကျွန်အစရှိသည်တို့သည် ဤပုဆိုးစုံကို လောဘကိုဖြစ်စေ၍ ဤပုဆိုးစုံကိုယူ၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ကုန်ရာ၏။

သားအား ထိုပုဆိုးစုံကို ပစ်စေအံ့ဟု ကြံပြီး၍ ထိုပုဏ္ဏားသည် သားကိုခေါ်စေ၍ ထိုအကြောင်းကို ကြားပြီးလျှင် အမောင် သင်သည်လည်း ထိုပုဆိုးစုံကို လက်ဖြင့်မထိစေမူ၍ လှံကန်ဖြင့်ယူ၍ အစိမ်းပစ်ရာသုသာန်၌စွန့်ပြီးလျှင် ဦးခေါင်းလျှော်၍ လာလောဟု စေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ထိုနေ့ မိုးသောက်ထအခါ၌ သစ္စာတရားကိုသိခြင်းငှါ ထိုက်ကုန်သောသတ္တဝါတို့ကို ကြည့်တော်မူသည်ရှိသော် ဤသားအဘတို့၏ သောတာပတ္တိဖိုလ်၏ ဥပနိဿယကို မြင်တော်မူ၍ သမင်လမ်းကိုမှတ်ယူပြီးလျှင် သမင်မုဆိုးသွားသကဲ့သို့ သွားတော်မူ၍ အစိမ်းပစ်ရာသုသာန်တံခါး၌ ခြောက်သွယ်ကုန်သော ဘုရားရောင်ခြည်တော်တို့ကိုလွှတ်လျက် နေတော်မူ၏။ ပုဏ္ဏားလုလင်သည် အဘပုဏ္ဏား၏စကားကို ဝန်ခံ၍ အိမ်မြွေကျိုင်းကောင်ကဲ့သို့ ထိုပုဆိုးစုံကို တောင်ဝှေးစွန်းဖြင့်ယူ၍ သုသာန်တံခါးသို့ ရောက်၏။

ထိုအခါ ထိုလုလင်ကို မြတ်စွာဘုရားသည် အဘယ်ကိုပြုသနည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ အရှင်ဂေါတမ ဤပုဆိုးစုံကို ကြွက်သည် ကိုက်အပ်၏။ သူယုတ်မာနှင့်တူ၏။ လတ်တလောသေစေတတ်သော အဆိတ်နှင့်တူ၏။ ငါ၏အဘသည်ကား တပါးသောသူဖြစ်မူကား ဤပုဆိုးစုံကိုစွန့်သည်ရှိသော် လောဘကိုဖြစ်စေ၍ ယူရာ၏ဟု ကြောက်သောကြောင့် ငါ့ကိုစေလိုက်၏။ အရှင်ဂေါတမ ငါသည် ဤပုဆိုးစုံကိုစွန့်၍ ဦးခေါင်းလျှော်အံ့ဟု လာသည်ဖြစ်၏ဟု ဆို၏။ လုလင် ထိုသို့တပြီးကား စွန့်ဟုမိန့်တော်မူ၏။ လုလင်သည်လည်း စွန့်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း ယခုအခါ ငါတို့အား အပ်၏ဟုမိန့်တော်မူ၍ ထိုလုလင်၏ မျက်မှောက်၌သာလျှင် ယူတော်မူ၏။ အို ရှင်ဂေါတမ ဤပုဆိုးစုံသည် မင်္ဂလာမရှိ၊ သူယုတ်မာနှင့် တူ၏။ မယူကုန်လင့်ဟု ထိုလုလင်သည်တားမြစ်စဉ်သာလျှင်ယူ၍ ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်သို့သာလျှင် ရှေးရှုကြွတော်မူ၏။ လုလင်သည် လျှင်မြန်သဖြင့်သာလျှင်သွား၍ ဘခင် အကျွန်ုပ်သည် အစိမ်း ပစ်ရာ သုသာန်၌စွန့်အပ်သောပုဆိုးစုံကို ရဟန်းဂေါတမသည် ငါ့အားအပ်၏ဟုဆို၍ အကျွန်ုပ်သည် တားမြစ်သော်လည်း ယူ၍ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်သို့ သွား၏ဟု အဘပုဏ္ဏားအား ကြား၏။

ထိုပုဏ္ဏားသည် ထိုပုဆိုးစုံသည်ကား မင်္ဂလာမရှိ၊ သူယုတ် မာနှင့်တူ၏။ ထိုပုဆိုးစုံကို သုံးဆောင်သောရဟန်းဂေါတမကား ပျက်စီးလတ္တံ့၊ ထို့ကြောင့် ငါတို့အား ကဲ့ရဲခြင်းသည်ဖြစ်လတ္တံ့၊ ရဟန်းဂေါတမအား တပါးသော များစွာသောပုဆိုးတို့ကိုပေး၍ ထိုကြွက်ကိုက်ပုဆိုးကို စွန့်စေအံ့ဟုကြံ၍ ထိုပုဏ္ဏားသည် များစွာသောပုဆိုးတို့ကိုယူခဲ့စေ၍ သားနှင့်တကွ ဝေဠုဝန်ကျောင်းတော်သို့သွား၍ မြတ်စွာဘုရားကိုမြင်လျှင် တင့်အပ်သောအရပ်၌ ရပ်လျက် အို ရှင်ဂေါတမ အစိမ်းပစ်ရာသုသာန်၌ ပုဆိုးစုံကိုယူသတတ်ဟူသည် မှန်သလောဟု မေး၏။ ပုဏ္ဏား ယူသည် မှန်၏ဟု မိန့်တော်မူ၏။ အို ရှင်ဂေါတမ ထိုပုဆိုးစုံသည်ကား မင်္ဂလာ မရှိ၊ သင်တို့သည် သုံးဆောင်ကုန်သည်ရှိသော် ပျက်စီးကုန်လတ္တံ့၊ အလုံးစုံသော ကျောင်းသည်လည်း ပျက်စီးလတ္တံ့၊ သင်တို့အား သင်းပိုင်သည်၎င်း ကိုယ်ရုံသည်၎င်း အကယ်၍ မလောက်သည် ဖြစ်အံ့၊ ဤပုဆိုးတို့ကိုယူ၍ ထိုကြွက်ကိုက်သောပုဆိုးတို့ကို စွန့်ကုန်လောဟုဆို၏။ ထိုအခါ ပုဏ္ဏားကို မြတ်စွာဘုရားသည် ပုဏ္ဏား ငါတို့သည် ရဟန်း မည်ကုန်၏။ ငါတို့အား အစိမ်းပစ်သောသုသာန်၌၎င်း ခရီးလမ်းအကြား၌၎င်း တံမြက် ချေးစွန့်ရာအရပ်၌၎င်း ရေချိုးဆိပ်၌၎င်း ခရီးမ၌၎င်း ဤသို့သဘောရှိသော အရပ်တို့၌ စွန့်အပ်သည်လည်းဖြစ်သော ကျသည်လည်းဖြစ်သော ပုဆိုးနွမ်းသည် အပ်၏။ သင်သည်ကား ယခုအခါ၌သာလျှင် ဤသို့ အယူရှိသည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဤသို့ အယူရှိသည် သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုပုဏ္ဏားသည် တောင်းပန်အပ်သည် ဖြစ်၍ အတိတ်ကိုဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ မဂဓတိုင်း ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ ဓမ္မိကမည်သောမင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းသည် ဥဒိစ္စပုဏ္ဏားမျိုး၌ဖြစ်၍ လိမ်မာသောအဖြစ်သို့ရောက်လျှင် ရသေ့ရဟန်းပြု၍ အဘိညာဉ်တို့ကို၎င်း သမာပတ်တို့ကို၎င်းဖြစ်စေ၍ ဟိမဝန္တာအရပ်၌နေလျက် တရံသောအခါ ဟိမဝန္တာမှထွက်ခဲ့၍ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ မင်း၏ ဥယျာဉ်သို့ ရောက်၍ ထိုဥယျာဉ်၌နေ၍ နှစ်ရက်မြောက်သောနေ့၌ ဆွမ်းခံအံ့သောငှါ ရာဇဂြိုဟ်မြို့သို့ ဝင်၏။ မင်းသည် ထိုရသေ့ကို မြင်လျှင် ခေါ်စေ၍ ပြာသာဒ်၌နေစေပြီးလျှင် ဆွမ်းကျွေး၍ ဥယျာဉ်၌နေစိမ့်သောငှါ ဝန်ခံခြင်းကိုယူ၏။ ဘုရားလောင်းသည် မင်း၏နန်းတော်၌ ဆွမ်းစား၍ ဥယျာဉ်၌နေ၏။ ထိုအခါ ရာဇဂြိုဟ်မြို့၌ အဝတ်လက္ခဏာ ဘတ်တတ်သောပုဏ္ဏားသည် ရှိသည်ဖြစ်၍ ထိုပုဏ္ဏား၏ ပူတာ၌၊ ဝါ-သေတ္တ၌ထားအပ်သော ပုဆိုးစုံကို ရှေးအတူ ကြွက်သည် ကိုက်၏။

ဤသို့အစရှိသော အလုံးစုံသောစကားသည် ရှေးစကားနှင့် ညီသလျှင်ကတည်း။ လုလင်သည်ကား သုသာန်သို့သွားသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် ရှေးဦးစွာသွားနှင့်၍ သုသာန်တံခါး၌ နေ၍ ထိုလုလင်သည် စွန့်အပ်သောပုဆိုးကိုယူ၍ ဥယျာဉ်သို့လာ၏။ လုလင်သည်သွား၍ အဘကြား၏။ အဘသည် မင်းဆရာဖြစ်သောရသေ့သည် ပျက်စီးရာ၏ ဟု ဘုရားလောင်းအထံသို့ သွား၍ ရသေ့ သင်သည် ယူအပ်သောပုဆိုးတို့ကို စွန့်လော၊ မပျက်စီးစေလင့်ဟု ဆို၏။ ရသေ့သည် ငါတို့အား သုသာန်၌ စွန့်အပ်သော ပုဆိုးနွမ်းသည် အပ်၏။ ငါတို့သည် မြင်တိုင်း ကြားတိုင်းတွေ့တိုင်းသေ မင်္ဂလာကို မယုံကြည်ကုန်။ မြင်တိုင်း ကြားတိုင်း တွေ့တိုင်းသော မင်္ဂလာမည်သည်ကို ဘုရား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ ဘုရားလောင်းတို့သည် မချီးမွမ်းအပ်၊ ထို့ကြောင့် ပညာရှိမည်သည်ကား မြင်တိုင်းကြားတိုင်း တွေ့တိုင်းသောမင်္ဂလာကို ယုံကြည်သည် မဖြစ်ရာဟု ပုဏ္ဏားအားတရားဟော၏။ ပုဏ္ဏားသည် တရားကိုနာရလျှင် မိစ္ဆာအယူကိုဖျက်၍ ဘုရားလောင်းကိုကိုးကွယ်ခြင်းသို့ ရောက်၏။ ဘုရားလောင်းသည်လည်း မယုတ်သောဈာန်ရှိသည်ဖြစ်၍ ဗြဟ္မာ့ပြည်သို့ လား၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၍ ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍ ပုဏ္ဏားအား တရားဟောလိုရကား-

၈၇။ ယဿ မင်္ဂလာ သမူဟတာ၊
ဥပ္ပါတာ သုသိနာ စ လက္ခဏာ စ။
သော မင်္ဂလဒေါသဝီတိဝတ္တော၊
ယုဂယောဂါဓိဂတော န ဇာတုမေတိ။

ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။

၈၇။ ဗြာဟ္မဏ၊ ပုဏ္ဏား။ ယဿ၊ အကြင်ရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်အား။ မင်္ဂလာ၊ ကောတုဟလမင်္ဂလာတို့ကို၎င်း။ ဥပ္ပတာ စ၊ နေကြတ်ခြင်း လကြတ်ခြင်း နက္ခတ်ကြတ်ခြင်း ဥက္ကာကျခြင်း အရပ်ကို မီးလောင်ခြင်း ဥပါတ်တို့ကို၎င်း။ သုပိနာစ၊ အထူးထူး အပြားပြားသော အိပ်မက်တို့ကို၎င်း။ လက္ခဏာ စ၊ လက္ခဏာတို့ကို၎င်း။ သမူဟတာ၊ ဖြတ်အပ်ကုန်ပြီ။ သော၊ ထိုရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်သည်။ မင်္ဂလဒေါသတိဝတ္တော၊ ကောတုဟလမင်္ဂလာ၏ အပြစ်ကို လွန်၏။ ယုဂယောဂါဓိဂတော၊ ကောဓဥပနာဟအစရှိသော အစုံပြု၍ဟောအပ်သော ကိလေသာလေးပါးဟူသော ယောဂတို့ကိုလွန်၏။ ဇာတု-ဧကန္တေန၊ စင်စစ်အားဖြင့်။ ဣမံ လောကံ၊ ဤလောကကို။ ပဋိသန္ဓေဝသေန၊ ပဋိသန္ဓေ၏ အစွမ်းအားဖြင့်။ န ဧတိ၊ တဖန်မလာ။

ဤသို့လျှင် မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဂါထာဖြင့် ပုဏ္ဏားအား တရားဟောတော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ ပုဏ္ဏားသည် သားနှင့်တကွ သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ သားအဘတို့သည် ထိုအခါ သားအဘတို့သာလျှင် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ။ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ရသေ့ ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။