ဘလ္လာတိယဇာတ်
| ←၅၀၃။ သတ္တိဂုမ္ဗဇာတ် (၇) | ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by ၅၀၄။ ဘလ္လာတိယဇာတ် (၈) |
၅၀၅။ သောမနဿဇာတ် (၉)→ |
ဝီသတိနိပါတ်
၈။ ဘလ္လာတိယဇာတ်
တညဉ့်ကင်း၍ အနှစ်ခုနစ်ရာ ငိုကြွေးခြင်း အကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘလ္လာတိယော နာမ အဟောသိ ရာဇာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဘလ္လာတိယဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် မလ္လိကာမိဖုယားကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုမလ္လိကာ မိဖုယားသည် တနေ့သ၌ ကောသလမင်းကြီးနှင့်တကွ အိပ်ရာညောင်စောင်းကိုမှီ၍ ငြင်းခုံခြင်း ဖြစ်သတတ်၊ ကောသလမင်းကြီးသည် အမျက်ထွက်၍ ထိုမလ္လိကာမိဖုယားကို ကြည့်တော်မမူ၊ ထိုမလ္လိကာ မိဖုယားကြီးသည် ကြံ၏။ ဘုရားသခင်သည် ငါ၌ မင်းကြီး အမျက်ထွက်သော အဖြစ်ကို သိတော်မမူလေယောင် တကားဟု ကြံ၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအကြောင်းကို သိတော်မူ၍ နက်ဖြန် မိုးသောက်သောနေ့၌ ရဟန်းသံဃာအပေါင်း ခြံရံလျက် သာဝတ္ထိမြို့သို့ ဆွမ်းခံဝင်တော်မူ၍ ကောသလမင်းကြီး နန်းတော်သို့ ကြွတော်မူ၏။ ကောသလ မင်းကြီးသည် ခရီးဦးကြိုဆိုသဖြင့် သပိတ်တော်ကိုယူ၍ ဘုရားသခင်ကို ပြာသာဒ်ထက်သို့ တင်ပြီးလျှင် အစဉ်အတိုင်း ရဟန်းသံဃာတို့ကို နေစေလျှက် အလှူရေစက်ကို သွန်းချ၍ မွန်မြတ်သော ဆွမ်းအာဟာရဖြင့် လုပ်ကျွေး၍ ဆွမ်းဘုဉ်းပေးခြင်း ကိစ္စအဆုံး၌ တင့်အပ်လျှောက်ပတ်စွာ နေ၏။
သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် မြတ်သောမင်းကြီး- အဘယ့်ကြောင့် မလ္လိကာ မိဖုယားသည် မထင်သနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား- မိမိ၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာဖြင့် ယစ်သောကြောင့် မထင်ဟု နားတော် လျှောက်လတ်သော် မြတ်သောမင်းကြီး- သင်မင်းကြီးသည် ရှေးသောအခါ ကိန္နရာအမျိုး၌ ဖြစ်၍ တညဉ့်မျှ ကိန္နရီမနှင့် ကင်းသည်ဖြစ်၍ အနှစ် ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး ငိုကြွေးလျက်သာ သွားဘူးသည် မဟုတ်လောဟု မိန့်တော်မူ၍ ဆိတ်ဆိတ် နေတော်မူ၏။ ထိုကောသလမင်းသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... မြတ်သောမင်းကြီး- လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာဏသီပြည်၌ ဘလ္လာတိယမည်သော မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် မီးကျီးဖြင့်ကင်သော သမင်သားကို စားအံ့ဟု ကြံ၍ တိုင်းပြည်ကို မှူးမတ်တို့ကို အပ်နှင်းခဲ့ပြီးလျှင် ကောင်းစွာဖွဲ့အပ်သော လက်နက်ငါးပါးကို ကိုင်စွဲလျက် ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော မင်းအိမ်၌ကြီးသော ခွေးအပေါင်းခြံရံလျက် မြို့နန်းမှ ထွက်ခဲ့ပြီးလျှင် ဟိမဝန္တာသို့ဝင်၍ ဂင်္ဂါမြစ်အကြေသို့ သွားပြီးလျှင် တောင်ထက်သို့ တက်ခြင်းငှါ မတတ်နိုင်သည်ဖြစ်၍ တခုသော ဂင်္ဂါမြစ်သို့ စီးဝင်သော မြစ်ကိုမြင်၍ ထိုမြစ်ကို အစဉ်လျှောက်သဖြင့် သွားလတ်သော် သမင်အပေါင်း, ဝက်အပေါင်း အစရှိသည်တို့ကိုသတ်၍ မီးကျီးဖြင့် ကျက်သောအသားကို စားလျက် မြင့်ရာအရပ်သို့ တက်၍ ထိုအရပ်၌ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော မြစ်ငယ်တခုသည် ရေပြည့်သောအခါ လည်အတိုင်းအရှည်ရှိသော ရေရှိသည်ဖြစ်၍ စီး၏။ ရေမပြည့်သောအခါ ပုဆစ်ဒူး အတိုင်းအရှည်ရှိ၏။ ထိုမြစ်ငယ်၌ အထူးထူး အပြားပြား ရှိကုန်သော ငါးလိပ်တို့သည် သွားလာကုန်၏။ ရေအဆုံး၌ ငွေပြားအဆင်းနှင့်တူသော သဲအပြင်သည် ရှိ၏။ ကမ်းနားနှစ်ဘက်တို့၌ အထူးထူးသော အပွင့်အသီးကို ဆောင်ကုန်သည်ဖြစ်၍ ညွတ်ကုန်သော သစ်ပင်တို့သည် အပွင့်ရည် အသီးရည်တို့ဖြင့် ယစ်ကုန်သော ငှက်အပေါင်း, ပိတုန်းအပေါင်းတို့ဖြင့် ထက်ဝန်းကျင် ပြွမ်းကုန်၏။ အထူးထူးသော သားအပေါင်းတို့၏ မှီဝဲရာဖြစ်၏။ ချမ်းအေးသော အရိပ်ရှိ၏။
ဤသို့ မွေ့လျော်ဘွယ်ရှိသော ဟိမဝန္တာ မြစ်ငယ်ကမ်းနား၌ နှစ်ခုကုန်သော ကိန္နရာဖို့မတို့သည် အချင်းချင်း လည်ဘက်နမ်းရှုပ်၍ အထူးထူးသော အခြင်းအရာတို့ဖြင့် မြည်တမ်းကုန်လျက် ငိုကြွေးကုန်၏။ ဘလ္လာတိယမင်းသည် ထိုမြစ်၏ကမ်းနား၌ ဂန္ဓမာဒနတောင်သို့ တက်လတ်သော် ထိုကိန္နရာတို့ကို မြင်၍ အဘယ့်ကြောင့် ဤကိန္နရာတို့သည် ဤသို့ ငိုကြွေးကုန်သနည်း၊ ထိုကိန္နရာတို့ကို ငါမေးအံ့ဟု ကြံလျက် ခွေးတို့ကိုကြည့်၍ လက်ဖျစ်တီး၏။ ကောင်းစွာ သင်အပ်ပြီးသော မင်းအိမ်၌ ကြီးကုန်သော ခွေးတို့သည် ထိုလက်ဖျစ်တီးသော အမှတ်ဖြင့် ချုံထဲသို့ဝင်၍ ရင်ဖြင့်ဝပ်ကုန်၏။ ထိုဘလ္လာတိယ မင်းသည် ထိုခွေးတို့ ငြိမ်ဝပ်စွာ နေသောအဖြစ်ကို သိ၍ လေးတောင့်တို့ကို၎င်း, ကြွင်းသော လက်နက်တို့ကို၎င်း သစ်ပင်ကိုမှီ၍ ထားပြီးလျှင် ခြေသံကို မကြားစေမူ၍ အသာအယာ ထိုကိန္နရာတို့၏ အထံသို့သွား၍ အဘယ့်ကြောင့် သင်တို့သည် ငိုကြွေးကုန်သနည်း ဟု ကိန္နရာတို့ကိုမေး၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်-
ရဋ္ဌံ ပဟာယ မိဂဝံ အစရိ သော။
အဂမာ ဂိရိဝရံ ဂန္ဓမာဒနံ၊
သုပုပ္ဖိတံ ကိံပုရိသာနုစိဏ္ဏံ။
ဓနုကလာပဉ္စ သော နိက္ခိပိတွာ။
ဥပါဂမိ ဝစနံ ဝတ္တုကာမော၊
ယတ္ထ ဌိတာ ကိံပုရိသာ အဟေသုံ။
ကိမိဓ ဌိတာ မန္တယဝှေါ အဘိဏှံ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကထံ ဝေါ ဇာနန္တိ မနုဿလောကေ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၁၈၆။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သော ပသေနဒီကောသလမင်းကြီး။ ဘလ္လာတိယော နာမ၊ ဘလ္လာတိယ အမည်ရှိသော။ ရာဇာ၊ ပြည့်ရှင်မင်းသည်။ အဟောသိ၊ ဖြစ်ဘူးပြီ။ သော၊ ထိုဘလ္လာတိယမင်းသည်။ ရဋ္ဌံ၊ ပြည်တိုင်းကားကို။ ပဟာယ၊ စွန့်၍။ မိဂဝံ၊ ထိုသမင်တောသို့။ အစရိ၊ သွား၏။ သော၊ ထိုဘလ္လာတိယမင်းသည်။ သုပုပ္ဖိတံ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော ပန်းကိုဆောင်သော။ ကိံပုရိသာနုစိဏ္ဏံ၊ ကိန္နရာတို့၏ မပြတ် ကျင်လည်ရာ ကျက်စားရာဖြစ်သော။ ဂန္ဓမာဒနံ၊ ဂန္ဓမာဒန အမည်ရှိသော။ ဂိရိဝရံ၊ တောင်မြတ်သို့။ အဂမာ၊ ရောက်ပြီ။
၁၈၇။ သော ရာဇာ၊ ထိုမင်းသည်။ သာဠူရသံဃဉ္စ၊ ခွေးအပေါင်းကိုလည်း။ နိသေဓယိတွာ၊ တားမြစ်၍။ ဓနုကလာပဉ္စ၊ လေးတောင့်ကိုလည်း။ နိက္ခိပိတွာ၊ ချ၍။ ယတ္ထ၊ အကြင်အရပ်၌။ ကိံပုရိသာ၊ ကိန္နရာတို့သည်။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သည်။ အဟေသုံ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ တတ္ထ၊ ထိုအရပ်သို့။ ဝစနံ၊ စကားကို။ ဝတ္တုကာမော၊ ဆိုလိုသည်ဖြစ်၍။ ဥပါဂမိ၊ ကပ်လေ၏။
၁၈၈။ ဟိမစ္စယေ၊ ဆောင်းလေးလ လွန်သည်ရှိသော်။ ဟေမဝတာယ၊ ဟိမဝန္တာမြစ်၏။ တီရေ၊ ကမ်းနား၌။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ ဌိတာ၊ တည်ကုန်သော သင်တို့သည်။ ကိံ၊ အဘယ်စကားကို။ အဘိဏှံ၊ မပြတ်။ မန္တယဝှေါ၊ တိုင်ပင်ကြကုန်သနည်း။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ကိုယ်အဆင်းနှင့် တူကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ မနုဿလောကေ၊ လူ့ပြည်၌။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ကထံ၊ အသို့လျှင်။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဇာနန္တိ နု၊ သိကုန်သနည်း။
ဘလ္လာတိယမင်း၏ စကားကိုကြား၍ ကိန္နရာဖိုသည် ဆိတ်ဆိတ်နေ၏။ ကိန္နရီမသည်လျှင် မင်းနှင့်တကွ စကားပြောလိုရကား-
သီတောဒကာ အနုဝိစရာမ နဇ္ဇော။
မိဂါ မနုဿာဝ နိဘာသဝဏ္ဏာ၊
ဇာနန္တိ နော ကိံ ပုရိသာတိ လုဒ္ဒ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၈၉။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ မလ္လံဂိရိံ၊ မလ္လဂိရိမြစ်ကို၎င်း။ ပဏ္ဍရကံ၊ ပဏ္ဍရက မြစ်ကို၎င်း။ တိကူဋံ၊ တိကူဋမြစ်ကို၎င်း။ သီတောဒကာ၊ ချမ်းအေးသော ရေရှိကုန်သော။ နဇ္ဇော၊ မြစ်တို့ကို။ အနုဝိစရာမ၊ ငါတို့ လှည့်လည်ကုန်၏။ မိဂါ၊ သားမျိုး ဖြစ်ကုန်သော။ မနုဿာဝ၊ လူတို့ကဲ့သို့။ နိဘာသဝဏ္ဏာ၊ တူစွာထင်သော ကိုယ်သဏ္ဌာန်ရှိကုန်သော။ နော၊ ငါတို့ကို။ ကိံ ပုရိသာတိ၊ ကိန္နရာတို့ဟူ၍။ မနုဿာ၊ လူတို့သည်။ ဇာနန္တိ၊ သိကုန်၏။
ထို့နောင်မှ ဘလ္လာတိယမင်းသည် ထိုကိန္နရာတို့ကို မေးလိုရကား-
အာလိင်္ဂိကော စာသိ ပိယော ပိယာယ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကိမိဓ ဝနေ ရောဒထ အပ္ပတီတာ။
အာလိင်္ဂိကော စာသိ ပိယော ပိယာယ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကိမိဓ ဝနေ ဝိလပထ အပ္ပတီတာ။
အလိင်္ဂိကော စာသိ ပိယော ပိယာယ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကိမိဓ ဝနေ သောစထ အပ္ပတီတာ။
ဟူသော ဤသုံးဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၉၀။ သုကိစ္စရူပံ၊ အလွန် ဆင်းရဲငြိုငြင်သော သဘောရှိသည် ဖြစ်၍။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ပရိဒေဝယဝှေါ၊ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ပိယာယ၊ မယားဖြစ်သော ကိန္နရီမသည်။ ပိယော၊ လင်ဖြစ်သော ကိန္နရာဖိုကို။ အာလိင်္ဂိကော စ၊ လည်ဘက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ ကိုယ်နှင့်တူကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓဝနေ၊ ဤတော၌။ အပ္ပတီတာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည် ဖြစ်၍။ ရောဒထ၊ ငိုကြွေးကုန်သနည်း။
၁၉၁။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ သုကိစ္ဆရူပံ၊ အလွန် ဆင်းရဲ ငြင်သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရိဒေဝယဝှေါ၊ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ပိယာယ၊ မယားဖြစ် ကိန္နရာမသည်။ ပိယော၊ လင်ဖြစ်သော ကိန္နရာဖိုကို။ အာလိင်္ဂိကော စ၊ လည်ဘက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူနှင့်တူသော ကိုယ်သဏ္ဌာန် ရှိကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓဝနေ၊ ဤတော၌။ အပ္ပတီတာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝိလပထ၊ မြည်တမ်းကြကုန်သနည်း။
၁၉၂။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ သုကိစ္ဆရူပံ၊ အလွန်ဆင်းရဲငြိုငြင်သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ ပရိဒေဝယဝှေါ၊ ငိုကြွေးကြကုန်၏။ ပိယာယ၊ မယားဖြစ်သော ကိန္နရီမသည်။ ပိယော၊ လင်ဖြစ်သော ကိန္နရာဖိုကို။ အာလိင်္ဂိကော စ၊ လည်ဘက်သည်လည်း။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ ကိုယ်သဏ္ဌာန်နှင့်တူသော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ ကိံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဣဓဝနေ၊ ဤတော၌။ အပ္ပတီတာ၊ မရောင့်ရဲကုန်သည်ဖြစ်၍။ သောစထ၊ စိုးရိမ်ကြကုန်သနည်း။
ထို့နောင်မှ ကိန္နရီမသည် ဘလ္လာတိယမင်းအား ပြန်ကြားလိုရကား-
အကာမကာ အညမညံ သရန္တာ။
တမေကရတ္တံ အနုကပ္ပမာနာ။
သောစာမ သာရတ္တိ ပုန န ဟေဿတိ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၃။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ယံ ဧကရတ္တံ၊ အကြင်တညဉ့်မျှ။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ အကာမကာ၊ အလိုမရှိကုန်ဘဲ။ သရန္တာ၊ စိုးရိမ်ကြကုန်လျက်။ ဝိပ္ပဝသိမှ၊ ကင်း၍ နေရကုန်၏။ တံ ဧကရတ္တံ၊ ထိုသို့ တညဉ့်မျှကင်း၍ နေရသည်ကို။ အနုကပ္ပမာနာ၊ အဖန်တလဲလဲ ကြံအောက်မေ့ကုန်လျှက်။ ဝါ၊ တအုံနွေးနွေး ပူဆွေးကုန်လျှက်။ သာ ရတ္တိ၊ ထိုကင်း၍နေရသော ညဉ့်သည်။ ပုန၊ တဖန်။ န ဟေဿတိ၊ မဖြစ်ဘဲ ရှိပါအံ့လော။ ဣတိ၊ ဤသို့ နှလုံးသွင်း၍။ သောစာမ၊ စိုးရိမ်ကြကုန်၏။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘလ္လာယတိမင်းသည် ကိန္နရီမကို မေးမြန်းလိုရကား-
ဓနံဝ နဋ္ဌံ ပိတရံဝ ပေတံ။
ပုစ္ဆာမိ ဝေါ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊
ကထံ ဝိနာ ဝါသမကပ္ပယိတ္ထ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၉၄။ ကိန္နရီ၊ ကိန္နရီမ။ ယံ ဧကရတ္တံ၊ အကြင် သင်တို့ကင်း၍ နေရသော တညဉ့်သည်။ အတ္ထိ၊ ရှိ၏။ ဧတံ ဧကရတ္တံ၊ ထိုတညဉ့်ကို။ နဋ္ဌံ၊ ပျောက်လေပြီးသော။ ဓနံ၊ ဥစ္စာကို။ အနုကပ္ပထ ဣဝ၊ အဖန်တလဲလဲ နှမြောစုံမက်ကုန်သကဲ့သို့၎င်း။ ပေတံ၊ သေလွန်ပြီးသော။ ပိတရံ၊ မိဘကို။ အနုက ပ္ပထ ဣဝ၊ အဖန်တလဲလဲ အောက်မေ့ကုန်သကဲ့သို့၎င်း။ တုမှေ၊ သင်တို့သည်။ အနုကပ္ပထ၊ အဖန်တလဲလဲ စိုးရိမ်ကြကုန်၏။ မာနုသဒေဟဝဏ္ဏေ၊ လူ၏ကိုယ်အဆင်းနှင့် တူကုန်သော။ ဝေါ၊ သင်တို့ကို။ ပုစ္ဆာမိ၊ ငါမေး၏။ ကထံ၊ အဘယ့်ကြောင့်။ ဝိနာ၊ ကင်း၍။ ဝါသံ၊ နေခြင်းကို။ အကပ္ပယိတ္ထ၊ ပြုကြကုန်သနည်း။
ထိုအမေးကို ဖြေလိုသော ကိန္နရီမသည်-
နာနာ ဒုမစ္ဆာဒနံ သေလကူလံ။
တံ မေ ပိယော ဥတ္တရိ ဝဿကာလေ၊
မမဉ္စ မညေ သော အနုဗန္ဓတိ။
အတိမုတ္တကံ သတ္တလိယောဓိကဉ္စ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ မာလဘာရီ၊
အဟဉ္စ နံ မာလိနီ အဇ္ဈုပေဿံ။
ဥဒ္ဒါလကာ ပါဋလိ သိန္ဒုဝါရိတာ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ မာလဘာရီ၊
အဟဉ္စ နံ မာလိနီ အဇ္ဈုပေဿံ။
ဩစေယျ ပုပ္ဖာနိ ကရောမိ မာလံ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ မာလဘာရီ။
အဟဉ္စ နံ မာလိနီ အဇ္ဈုပေဿံ။
ဩစေယျ ပုပ္ဖာနိ ကရောမိ ဘာရံ။
ဣဒဉ္စ နော ဟေဟိတိ သန္ထရတ္ထံ၊
ယတ္ထဇ္ဇိမံ ဝိဟရိဿာမ ရတ္တိံ။
သိလာယ ပိံသာမိ ပမတ္တရူပါ။
ပိယော စ မေ ဟေဟိတိ ရောသိတင်္ဂေါ၊
အဟဉ္စ နံ ရောသိတာ အဇ္ဈုပေဿံ။
နုဒံ သာလေ သဠလေ ကဏ္ဏိကာရေ။
အာပူရထ တေန မုဟုတ္တေန၊
သာယံ နဒီ အာသိ မယာ သုဒုတ္တရာ။
သမ္ပဿန္တာ ဥဘယော အညမညံ။
သကိံပိ ရောဒါယ သကိံ ဟသာမ၊
ကိစ္ဆေန နော အဂမာ သံဝရီသာ။
စတုက္ကံ နဒိံ ဥတ္တရိယာန လုဒ္ဒ။
အာလိင်္ဂိယာ အညမညံ မယံ ဥဘော၊
သကိံပိ ရောဒါမ သကိ့ ဟသာမ။
ယ မိဓ မယံ ဝိပ္ပဝသိမှ ပုဗ္ဗေ။
ဝဿေ ကိမံ ဇီဝိတံ ဘူမိပါလေ၊
ကောနီဓ ကန္တာယ ဝိနာ ဝသေယျ။
ဟူသော ဤဆယ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။
၁၉၅။ လုဒ္ဒက၊ အမောင်မုဆိုး။ သီဃသောတံ၊ လျင်သော အယဉ်ရှိသော။ နာနာဒုမစ္ဆာဒနံ၊ အထူးထူးသော သစ်ပင်တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသော။ သေလကူလံ၊ တောင်နှစ်လုံးတို့၏ အကြား၌ စီးသော။ ယံ ဣမံ နဒိံ၊ အကြင် ဤမြစ်ကို။ ပဿသိ၊ မြင်၏။ တံ နဒိံ၊ ထိုမြစ်ကို။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော၊ လင်သည်။ မမဉ္စ၊ ငါ့ကိုလည်း။ အနုဗန္ဓတိ၊ နောက်၌ လိုက်၏။ ဣတိ၊ ဤသို့။ မညေ၊ ထင်မှတ်၍။ ဝဿကာလေ၊ မိုးရွာသောအခါ၌။ ဥတ္တရိ၊ ကူး၏။
၁၉၆။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်ကား။ အင်္ကောလကံ၊ မှန်ကူပွင့်ကို၎င်း။ အတိမုတ္တကံ၊ ကင်ပွန်းပွင့်ကို၎င်း။ သတ္တလိယောဓိကဉ္စ၊ မိုဃ်းဆွေပွင့် ရွှေစံပယ်ပွင့်ကို၎င်း။ ဩစိနာမိ၊ ငါဆွတ်၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော စ၊ လင်သည်လည်း။ မာလဘာရီ၊ ပန်းပန်ရသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ မာလိနီ၊ ပန်းပန်လျက်။ နံ၊ ထိုငါ့လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်ပါအံ့။ ဣမိနာ ကာရဏေန၊ ဤအကြောင်းကြောင့်။ ဩစိနာမိ၊ ငါဆွတ်၏။
၁၉၇။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ ဣဒံ ကုရဝကံ၊ ဤ ကုလားဇလပ်ပန်းကို၎င်း။ ဥဒ္ဒါလကံ၊ ငုရွှေပန်းကို၎င်း။ ပါဋလိသိန္ဒုဝါရိတာ၊ တောင်ကသစ်ပန်း ကြောင်ပန်းပွင့်တို့ကို၎င်း။ ဩစိနာမိ၊ ငါဆွတ်၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော စ၊ ချစ်လင်သည်လည်း။ မာလဘာရီ၊ ပန်းပန်ရသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ မာလိနီ၊ ပန်းပန်လျက်။ နံ၊ ထိုချစ်လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်အံ့။
၁၉၈။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်ပုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ သုပုပ္ဖိတဿ၊ ကောင်းစွာပွင့်သော။ သာလဿ၊ အင်ကြင်းပင်၏။ ပုပ္ဖာနိ၊ အပွင့်တို့ကို။ ဩစေယျ၊ ဆွတ်ယူ၍။ မာလံ၊ ပန်းကုံးကို။ ကရောမိ၊ ပြု၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော စ၊ ချစ်လင်သည်လည်း။ မာလဘာရီ၊ ပန်းပန်ရသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ မာလိနီ၊ ပန်းပန်လျက်။ နံ၊ ထိုချစ်လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်အံ့။
၁၉၉။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ သုပုပ္ဖိတဿ၊ ကောင်းပွင့်သော။ သာလဿ၊ အင်ကြင်းပင်၏။ ပုပ္ဖာနိ၊ အပွင့်တို့ကို။ ဩစေယျ၊ ဆွတ်ယူ၍။ ဘာရံ၊ ပန်းမွေ့ရာကို။ ကရောမိ၊ ပြု၏။ ယတ္ထ၊ အကြင် ပန်းမွေ့ရာ၌။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ ဣမံ ရတ္တိံ၊ ဤညဉ့်ပတ်လုံး။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဝိဟရိဿာမ၊ နေကြကုန်အံ့။ နော၊ ငါတို့အား။ ဣဒဉ္စ၊ ဤပန်းမွေ့ရာသည်လည်း။ သန္ထရတ္ထံ၊ အခင်းအကျိုးငှါ။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။
၂၀၀။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ အဂ္ဂလုကာဠာဂလု၊ အကျော်နက်ကို၎င်း။ စန္ဒန၊ ဂေါသီတစန္ဒကူးနီကို၎င်း။ ပမတ္တရူပါ၊ မေ့လျော့သော သဘောရှိသည်ဖြစ်၍။ သိလာယံ၊ ကျောက်ပျဉ်၌။ ပိံသာမိ၊ သွေး၏။ မေ၊ ငါ၏။ ပိယော၊ ချစ်လင်သည်။ ရောသိတင်္ဂေါ၊ အကျော်ကရမက် ဂေါသီတစန္ဒကူး လိမ်းကျံသော ကိုယ်ရှိသည်။ ဟေဟိတိ၊ ဖြစ်လတ္တံ့။ အဟဉ္စ၊ ငါသည်လည်း။ ရောသိတာ၊ နံ့သာကိုယ်လုံးဖုံးအောင် လိမ်းကျံအပ်သည်ဖြစ်၍။ နံ၊ ထို ချစ်လင်သို့။ အဇ္ဈုပေဿံ၊ ချဉ်းကပ်အံ့။
၂၀၁။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ အထ၊ ထိုမှတပါး။ သီဃသောတံ၊ လျင်သော အယဉ်ရှိသော။ သလိလံ၊ ရေသည်။ နဒိံ၊ မြစ်သို့။ အာဂမာ၊ လာ၏။ သာလေ၊ အင်ကြင်းပွင့်တို့ကို၎င်း။ သဠလေ၊ ထင်းရူးပွင့်တို့ကို၎င်း။ ကဏိကာရေ၊ မဟာလှေကားပွင့်တို့ကို၎င်း။ နုဒံ၊ ဆွတ်ယူစဉ်။ တေန မုဟုတ္တေန၊ ထိုခဏ၌။ အာပူရထ၊ မြစ်ရေပြည့်လင့်၏။ သာယံနဒီ၊ ထိုမြစ်ကို။ မယာ၊ ငါသည်။ သုဒုတ္တရာ၊ မကူးနိုင်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
၂၀၂။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ဥဘောသု တီရေသု၊ ကမ်းနားနှစ်ဘက်တို့၌။ ဥဘယာ၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော ငါတို့သည်။ အညမညံ၊ တယောက်သည် တယောက်ကို။ သမ္ပဿန္တာ၊ လျှပ်စစ် ပြက်သည့်အခါ မြင်ကြကုန်လျက်။ ဌိတာ၊ တည်ကြကုန်၏။ သကိံပိ၊ ရံခါလည်း။ ရောဒါမ၊ ငိုကြကုန်၏။ သကိံပိ၊ ရံခါလည်း။ ဟသာမ၊ ရယ်ကြကုန်၏။ နော၊ ငါတို့အား။ သာ သံဝရီ၊ ထိုညဉ့်သည်။ ကိစ္ဆေန၊ ဆင်းရဲငြိုငြင်သဖြင့်။ အဂမာ၊ လွန်၏။
၂၀၃။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ ခေါ၊ စင်စစ်။ ပါတောဝ၊ နံနက်ကလျှင်။ သူရိယမှိ၊ နေသည်။ ဥဂ္ဂတေ၊ ထွက်လတ်သော်။ စတုက္ကံ၊ ရေနည်းသော။ နဒိံ၊ မြစ်ကို။ ဥတ္တရိယာန၊ ကူးကြ၍။ ဥဘော၊ နှစ်ယောက်ကုန်သော။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အညမညံ၊ အချင်းချင်း။ အာလိင်္ဂိယာ၊ လည်ဖက်ကုန်၍။ သကိံ ပိ၊ ရံခါလည်း။ ရောဒါမ၊ ငိုကြကုန်၏။ သကိံပိ၊ ရံခါလည်း။ ဟသာမ၊ ရယ်ရွှင်ကြကုန်၏။
၂၀၄။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မုဆိုး။ ယံ-ယသ္မိံ ကာလေ၊ အကြင်အခါ၌။ ဣဓ၊ ဤအရပ်၌။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ ပုဗ္ဗေ၊ ရှေး၌။ ဝိပ္ပဝသိမှ၊ ကင်း၍နေရကုန်၏။ သော ကာလော၊ ထိုအခါသည်။ ဣတော၊ ဤနေ့မှ။ တီဟူနကံ- တီဟိ ဦနကာနိ၊ သုံးရက်တို့ဖြင့် ယုတ်ကုန်သော။ သတ္တသတာနိ၊ အနှစ် ခုနစ်ရာရှိသည်။ ဟောန္တိ၊ ဖြစ်ကုန်၏။ ဘူပါလ၊ ရေမြေ့ရှင်။ တုမှာကံ၊ သင်တို့၏။ ဣမံ ဇီဝိတံ၊ ဤအသက်သည်။ ဧကံဝဿံ၊ အနှစ်တရာသာတည်း။ ကောနု ကိံနု၊ အဘယ့်ကြောင့်လျှင်။ ကန္တာယ၊ နှစ်သက်ဘွယ်သော မိဖုယားနှင့်။ ဝိနာ၊ ကွေကွင်း၍။ ဝသေယျာသိ၊ နေဘိသနည်း။
ထိုစကားကိုကြား၍ ဘလ္လာတိယမင်းသည် ကိန္နရာတို့၏ အသက်အပိုင်းအခြားကို မေးလိုရကား-
သစေပိ ဇာနာထ ဝဒထေ အာယုံ။
အနုဿ ဝါ ဝုဍ္ဎတော အာဂမာ ဝါ၊
အက္ခာထ မေတံ အဝိကမ္ပမာနာ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၅။ သမ္မ၊ အဆွေ ကိန္နရီမ။ ဝေါ၊ သင်တို့၏။ အာယုဉ္စ၊ အသက်သည်ကား။ ကိတ္တကော နု၊ အဘယ်မျှ ရှည်သနည်း။ သစေပိ၊ အကယ်၍လည်း။ အနုဿ ဝါ၊ အဆင့်ကြား၍၎င်း။ ဝုဍ္ဎတော၊ မိဘ အစရှိသော ကြီးသောသူတို့၏ အထံမှ။ အာဂမာ ဝါ၊ လာသော စကားဖြင့်၎င်း။ အာယုံ၊ သင်တို့အသက်ကို။ ဇာနာထ၊ သိကြကုန်အံ့။ အာယုံ၊ အသက်ကို။ ဝဒေထ၊ ဆိုကုန်လော့။ ဧတံ၊ ထို အသင်တို့ အသက်အပိုင်းအခြားကို။ အဝိကမ္ပမာနာ၊ မကြောက်မရွံဘဲ။ မေ၊ ငါ့အား။ အက္ခာထ၊ ကြားကြကုန်လော့။
ကိန္နရီမသည် အသက်အပိုင်းအခြားကို ကြားလိုရကား-
န စန္တရာ ပါပကော အတ္ထိ ရောဂေါ။
အပ္ပဉ္စ ဒုက္ခံ သုခမေဝ ဘိယျော၊
အဝီတရာဂါ ဇဟာမ ဇီဝိတံ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၂၀၆။ လုဒ္ဒ၊ အမောင်မဆိုး။ နော၊ ငါတို့၏။ အာယုဉ္စ၊ အသက်သည်ကား။ ဝဿသဟဿံ၊ အနှစ်တထောင်တည်း။ အန္တရာ၊ အနှစ်တထောင် အကြား၌။ ပါပကော၊ မကောင်းစွာသော။ ရောဂေါ၊ အနာရောဂါသည်။ န စ အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။ ဒုက္ခံ၊ ဆင်းရဲသည်လည်း။ အပ္ပံ၊ နည်း၏။ သုခမေဝ၊ ချမ်းသာသည်သာလျှင်။ ဘိယျော၊ များစွာ၏။ မယံ၊ ငါတို့သည်။ အဝီတရာဂါ၊ ချစ်နှစ်သက်ခြင်း မပြတ်ကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဇီဝိတံ၊ အသက်ကို။ ဇဟာမ၊ စွန့်ရကုန်အံ့။
ထိုကိန္နရီမ စကားကိုကြား၍ ဘလ္လာတိယမင်းသည် တိရစ္ဆာန် ဖြစ်ကုန်သော ဤကိန္နရာတို့ စဉ်လျက်လည်း တညဉ့်ကင်း၍ နေရသဖြင့် အနှစ်ခုနစ်ရာတို့ပတ်လုံး လည်ဖက်ကာ ငိုကြွေးလျက် သွားကြကုန်၏။ ငါသည်မူကား ယူဇနာသုံးရာရှိသော ကာသိတိုင်း၌ ကြီးစွာသော စည်းစိမ်ကို စွန့်ပစ်၍ တော၌ကျက်စားလျက် အလွန်ဆင်းရဲ ငြိုငြင်စွာသော အမှုကို ပြုမိစွတကားဟု ကြံ၍ ထိုအရပ်မှ ပြန်ခဲ့သဖြင့် ဗာရာဏသီ နေပြည်တော်သို့ ရောက်လျှင် မြတ်သောမင်းကြီး- အရှင်မင်းကြီးသည် ဟိမဝန္တာအရပ်၌ အဘယ်မည်သောအံ့ဘွယ်သရဲကို မြင်တော်မူခဲ့သနည်းဟု မှူးတော်မတ်တော်တို့သည် မေးကုန်လတ်သော် အလုံးစုံသော အကြောင်းကို ကြားတော်မူပြီးလျှင် ထိုအခါမှစ၍ အလှူအစရှိသည်တို့ကို ပေးလှူလျှက်လျှင် မင်း၏စည်းစိမ်ချမ်းသာကို ခံစားတော်မူ၏။
ထိုအကြောင်းကို ထင်ရှားပြတော်မူလိုသော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည်-
ဘလ္လာတိယော ဣတ္တရံ ဇီဝိတန္တိ။
နိဝတ္တထ န မိဂဝံ အစရိ၊
အဒါသိ ဒါနာနိ အဘုဉ္ဇိ ဘောဂေ။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဟောတော်မူ၏။
၂၀၇။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တဒါ၊ ထိုအခါ၌။ ဘလ္လာတိယော၊ ဘလ္လာတိယမင်းသည်။ အမာနုသာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဣဒဉ္စ၊ ဤစကားကိုလျှင်။ သုတွာန၊ ကြား၍။ ဇီဝိတံ၊ လူတို့အသက်သည်။ ဣတ္တရံ၊ နည်းစွာ၏။ ဣတိ၊ ဤသို့ နှလုံးသွင်း၍။ နိဝတ္တထ၊ ပြန်လေ၏။ မိဂဝံ၊ သမင်တောသို့။ န အစရိ၊ မသွားပြီ။ ဒါနာနိ၊ အလှူတို့ကို။ အဒါသိ၊ ပေးလေ၏။ ဘောဂေ၊ စည်းစိမ် ချမ်းသာတို့ကို။ အဘုဉ္ဇိ၊ ခံစား၏။
ဤဂါထာကို ဟောတော်မူပြီးလျှင် တဖန် အဆုံးအမ ပေးတော်မူပြန်လိုရကား-
သမ္မောဒထ မာ ကလဟံ အကတ္ထ။
မာ ဝေါ တပီ အတ္တကမ္မာ ပရာဓော၊
ယထာပိ တေ ကိံပုရိသေကရတ္တံ။
သမ္မောဒထ မာ ဝိဝါဒံ အကတ္ထ။
မာ ဝေါ တပီ အတ္တကမ္မာ ပရာဓော၊
ယထာပိ တေ ကိံပုရိသေကရတ္တံ။
ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။
၂၀၈။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တုမှေ၊ ရှင်မင်းကြီးရှိသည်။ အမာနုသာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဣဒဉ္စ၊ ဤစကားကိုလျှင်။ သုတွာန၊ ကြားကုန်၍။ သမ္မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ကြကုန်လော့။ ကလဟံ၊ ခိုက်ရန်ကို။ မာ အကတ္ထ၊ မပြုကြကုန်လင့်။ ဧကရတ္တံ၊ တညဉ့်မျှ။ ဝိပ္ပကတော၊ ကွေကွင်း၍ နေခြင်းဟူသော။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိတို့အမှုအရာအပြစ်သည်။ တေ ကိံပုရိသေ၊ ထိုကိန္နရာတို့ကို။ တပီ ယထာ၊ ပူပန်စေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိပြုခြင်းအပြစ်သည်။ ဝေါ၊ အရှင်မင်းကြီးတို့ကို။ မာ တပီ၊ မပူပန်စေလင့်။
၂၀၉။ မဟာရာဇ၊ မြတ်သောမင်းကြီး။ တုမှေ၊ ရှင်မင်းကြီးတို့သည်။ အမာနုသာနံ၊ ကိန္နရာတို့၏။ ဣဒဉ္စ၊ ဤစကားကိုလျှင်။ သုတွာန၊ ကြားကုန်၍။ သမ္မောဒထ၊ ဝမ်းမြောက်ကြကုန်လော့။ ဝိဝါဒံ၊ ငြင်းခုံခြင်းကို။ မာ အကတ္ထ၊ မပြုကြကုန်လင့်။ ဧကရတ္တံ၊ တညဉ့်မျှ။ ဝိပ္ပကတော၊ ကွေကွင်း၍ နေရသော။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိတို့ပြုခြင်းအပြစ်သည်။ တေ ကိံပုရိသေ၊ ထိုကိန္နရာတို့ကို။ တပီ ယထာ၊ ပူပန်စေသကဲ့သို့။ တထာ၊ ထို့အတူ။ အတ္တကမ္မာပရာဓော၊ မိမိတို့ အမှုအရာ အပြစ်သည်။ ဝေါ၊ သင်မင်းကြီးတို့ကို။ မာ တပီ၊ မပူပန်စေလင့်။
မလ္လိကာမိဖုယားသည် မြတ်စွာဘုရား ဓမ္မဒေသနာတော်ကို နာရလျှင် နေရာမှထ၍ လက်အုပ်ချီလျက် မြတ်စွာဘုရားအား ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလိုရကား-
ဝစနပထံ တဝ အတ္ထသဉှိတံ။
မုဉ္စံ ဂိရံ နုဒသေဝ မေ ဒရံ။
သမဏ သုခါဝဟ ဇီဝ မေ စိရံ။
ဟူသော ဤအဆုံးဂါထာကို ဆို၏။
၂၁၀။ ဘန္တေ၊ အရှင်ဘုရား။ အဟံ၊ အကျွန်ုပ်သည်။ ဝိဝိဓံ၊ အထူးထူးအပြားပြားသော အကြောင်းတို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်၍ ဟောတော်မူအပ်သော။ ပထံ၊ နာခြင်း၏ အကြောင်းဖြစ်သော။ အတ္ထသဉှိတံ၊ အကျိုးစီးပွားနှင့် စပ်သော။ တဝ၊ အရှင်ဘုရား၏။ ဝစနံ၊ စကားတော်ကို။ အဓိမနာ၊ အလွန်ကြည်ညိုသော စိတ်ရှိသည်ဖြစ်၍။ သုဏောမိ၊ နာပါ၏။ တွံ၊ အရှင်ဘုရားသည်။ ဂိရံ၊ သာယာနာပျော်ဘွယ်ရှိသော တရားကို။ မုဉ္စံ-မုဉ္စန္တော၊ မြွက်တော်မူလျက်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်။ ဒရံ၊ စိုးရိမ်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သော ပူပန်ခြင်းကို။ နုဒသေဝ၊ ဖျောက်တော်မူပေသလျှင်ကတည်း။ သုခါဝဟ၊ ချမ်းသာ သုံးပါးကို ဆောင်တော်မူတတ်သော။ မေ၊ အကျွန်ုပ်၏။ သာမိ၊ အရှင်ဖြစ်တော်မူသော။ သမဏ၊ ကိလေသာကို ငြိမ်းစေတော်မူတတ်သော အရှင်ဘုရား။ တွံ ဧဝ၊ အရှင်ဘုရားသည်လျှင်။ စိရံ၊ မြင့်ရှည်စွာ။ ဇီဝ၊ သက်တော် ရှည်ပါစေသတည်း။
ကောသလမင်းကြီးသည် ထိုအခါမှစ၍ မလ္လိကာ မိဖုယားနှင့်တကွ သင့်တင့်ညီညွတ်စွာ နေ၏။
ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ မြတ်သောမင်းကြီး- ယခုအခါ သင်ကောသလမင်းကြီးသည်လျှင် ထိုအခါ ကိန္နရာဖိုဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ မလ္လိကာမိဖုယားသည် ထိုအခါ ကိန္နရီမဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ ဘလ္လာတိယမင်း ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
လင်နှင့် မယား၊ ချစ်ကြင်ငြား၊ စီးပွားတက်မည်သာ
ရှစ်ခုမြောက်သော ဘလ္လာတိယဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****