ပုဋဘတ္တဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၂၂၂။ စူဠနန္ဒိယဇာတ် (၂-၈-၂)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၂၂၃။ ပုဋဘတ္တဇာတ် (၂-၈-၃)

၂၂၄။ ကုမ္ဘိလဇာတ် (၂-၈-၄)→

၃။ ပုဋဘတ္တဇာတ်

လင်ချစ်မယား

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သောသဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် နမေ နမန္တဿ ဘဇေ ဘဇန္တံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤ ပုဋဘတ္တဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် တယောက်သော သူကြွယ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ သာဝတ္ထိပြည်၌ နေသော

တယောက်သော သူကြွယ်သည် ဇနပုဒ်နေဖြစ်သော တယောက်သော သူကြွယ်နှင့်တကွ ကုန်ဘိုးမြီပေးခြင်းကိုပြု၏။ ထိုသာဝတ္ထိမြို့နေ သူကြွယ်သည် မိမိ၏ မယားကိုခေါ်၍ ထိုမြီဆောင်သောသူ၏ အထံသို့သွား၏။ ထိုမြီကို ဆောင်သောသူသည် ပေးအံ့သောငှါ မတတ်နိုင်သေးဟူ၍ တစုံတခုကို မပေး၊ မြီရှင်သည် အမျက်ထွက်၍ ထမင်းကိုမစားမူ၍ ထွက်၏။ ထိုအခါ ခရီးအကြား၌ အလွန်ဆာမွတ်သော ကိုယ်ရှိသော ထိုယောက်ျားကို မြင်ကုန်၍ ခရီးသွားကုန်သော ယောက်ျားတို့သည် မယားအားလည်းပေး၍ စားလောဟု ထမင်းထုပ်ကို ပေးကုန်၏။ ထိုယောက်ျားသည် ထိုထမင်းထုပ်ကိုယူ၍ ထိုမယားအား မပေးလိုသည်ဖြစ်၍ နှမဤအရပ်သည်ကား

ခိုးသူတို့၏ တည်ရာအရပ်တည်း၊ သင်သည် ရှေ့မှသွားလော့ဟု လွှတ်လိုက်၍ အလုံးစုံသောထမင်းကိုစား၍ အချည်းနှီးသော ထမင်းထုပ်ကိုပြ၍ နှမ မကောင်းသော အချည်းနှီးသော ထမင်းကိုသာလျှင် ပေးကြ၏ဟု ဆို၏။ ထိုမိန်းမသည် တယောက်တည်းသာလျှင်ဖြစ်သော ထိုယောက်ျားသည် စားအပ်သည်၏ အဖြစ်ကိုသိ၍ နှလုံးမသာယာခြင်းသို့ ရောက်သည်ဖြစ်၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သ္မီးခင်ပွန်းတို့သည်လည်း ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၏ နောက်အဘို့ဖြစ်သော ကျောင်းသို့သွားကြလေကုန်သည်ရှိသော် ရေကိုသောက်ကုန်အံ့ဟူ၍ ဇေတဝန်ကျောင်းတော်သို့ ဝင်ကုန်၏။

မြတ်စွာဘုရားလည်း ထိုသ္မီးခင်ပွန်းနှစ်ယောက်တို့၏သာလျှင် လာခြင်းကို ကြည့်တော်မူလျက် ခရီးကိုယူ၍ သမင်ကိုဖမ်းလို၍ စောင့်နေသော မုဆိုးကဲ့သို့ ဂန္ဓကုဋိအရိပ်၌ နေတော်မူ၏။ ထိုနှစ်ယောက်ကုန်သော သ္မီးခင်ပွန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားကို မြင်ကုန်လျှင် ကပ်ကုန်၍ ရှိခိုးကုန်လျက် နေကုန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုဒါယကာ ဒါယိကာမတို့နှင့်တကွ စကားစေ့စပ်ခြင်းကိုပြု၍ ဒါယိကာမ သင်၏လင်သည် သင်၏အစီးအပွားကိုအလိုရှိသလော မရှိသလောဟု မေးတော်မူ၏။ အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် ထိုယောက်ျားအား အလွန်ချစ်၏။ ဤယောက်ျားသည်ကား အကျွန်ုပ်အား ချစ်ခြင်းမရှိ၊ တပါးသောနေ့တို့ကိုလည်း ထားဘိဦး၊ ယနေ့ ဤယောက်ျားသည် ခရီးအကြား၌ ထမင်းထုပ်ကိုရ၍ အကျွန်ုပ်အား မပေးမူ၍ မိမိချည်းသာလျှင် စား၏ဟု လျောက်၏။ ဒါယိကာမ သင်သည် အခါခပ်သိမ်းလည်း ထိုယောက်ျား၏ အစီးအပွားကို အလိုရှိ၏။ အလွန်ချစ်၏။ ဤယောက်ျားသည်ကား သင့်အား ချစ်ခြင်းမရှိသည်သာတည်း၊ အကြင် အခါ၌ကား ပညာရှိတို့ကိုမှီ၍ သင်၏ကျေးဇူးတို့ကို သိ၏။ ထိုအခါ၌ သင့်အား အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ချမ်းသာကို အစိုးရသည်၏အဖြစ်ကို ဆောင်နှင်းဘူး၏ဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုဒါယိကာမသည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... ဒါယိကာမ လွန်လေပြီးသောအခါ၌ ဗာရာဏသီ ပြည်၌ဗြဟ္မဒတ်မည်သော မင်းသည် မင်းပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် အမတ်မျိုး၌ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ရောက်သည်ရှိသော် ထိုဗြဟ္မဒတ်မင်း၏ အကျိုးအကြောင်းကို ဆုံးမတတ်သော အမတ်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ၌ မင်းသည် ဤငါ၏ သားတော်သည် ငါ့အား ပြစ်မှားငြားအံ့လည်း မသိဟု သားကိုရွံရှာနိုး၍ နှင်ထုတ်လိုက်၏။ ထိုမင်းသားသည် မိမိ၏မယားကိုယူ၍ မြို့မှထွက်၏။ တခုသော လယ်လုပ်၍ အသက်မွေးကုန်သော သူတို့၏ရွာ၌ နေ၏။ ထိုမင်းသားသည် နောက်အဘို့၌ အဘသေသည်၏အဖြစ်ကိုသိ၍ အမျိုးတို့၏ ဥစ္စာဖြစ်သော မင်းအဖြစ်ကို ယူအံ့ဟူ၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်၏။ ထိုအခါ ခရီးအကြား၌ မယားအားလည်းပေး၍ စားလေလော့ဟု ဆို၍ပေးအပ်သော ထမင်းထုပ်ကိုရ၍ ထိုမယားအား မပေးမူ၍ မိမိချည်းသာလျှင် စား၏။ ထိုမိန်းမသည် ဤယောက်ျားသည် ကြမ်းတမ်းရုန့်ရင်းစွတကားဟု နှလုံးမသာသောအဖြစ်သို့ ရောက်၏။ ထိုမင်းသားသည် ဗာရာဏသီပြည်၌ မင်းအဖြစ်ကိုယူ၍ ထိုမယားကို မိဖုယားကြီးအရာ၌ထား၍ ထိုမိန်းမအား ဤမျှသည်ပင်လျှင် သင့်ပြီဟု တပါးသော လာဘသက္ကာရကို၎င်း မြတ်နိုးတနာကို၎င်း မပြု၊ အဘယ်သို့မျှ ရသနည်းဟူ၍လည်း မမေး။

ဘုရားလောင်းသည်ကြံ၏။ အဘယ်သို့ကြံသနည်းဟူမူကား ဤမိဖုယားသည် မင်းအား ကျေးဇူးများ၏။ အလွန်ချစ်၏။ မင်းသည်တမူကား ထိုမိဖုယားကို အနည်းငယ်မျှလည်း မအောက်မေ့၊ ငါသည် ထိုမိဖုယားအား လာဘသက္ကာရကို၎င်း မြတ်နိုးတနာကို၎င်း ပြုစေအံ့ဟုကြံ၏။ ကြီးပြီး၍ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမိဖုယားသို့ကပ်၍ ခစားခြင်းကိုပြု၍ မိဖုယားသည် အမောင် အသို့နည်းဟုမေးသည်ရှိသော် စကားကိုဖြစ်စိမ့်သောငှါ ရှင်မိဖုယား အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်တို့ကို ခစားပါကုန်၏။ သက်ကြီး မိဘတို့အား အဝတ်အထည် ပိုင်းကိုမျှ၎င်း ထမင်းဆုပ်ကိုမျှ၎င်း ပေးအံ့သောငှါ မသင့်လောဟု ဆို၏။ ဘခင် အကျွန်ုပ်သည် မိမိ၏အကျိုးငှါ တစုံတခုကိုမျှ မရပါ၊ သင်တို့အား အဘယ်သို့ ပေးရပါအံ့နည်း၊ ရသောကာလ၌ ပေးအံ့သည် မဟုတ်တုံလော၊ ယခုတမူကား မင်းသည် ငါ့အား တစုံတခုကိုမျှ မပေး၊ တပါးကို ပေးခြင်းကို ထားဘိဦး၊ မင်းအဖြစ်ကို ယူအံ့သောငှါ လာလတ်သည်ရှိသော် ခရီးအကြား၌ ထမင်းထုပ်ကိုရ၍ ထမင်းကိုမျှလည်း ငါ့အားမပေးမူ၍ မိမိချည်းသာလျှင် စား၏ဟု ဆို၏။ အမိ အသို့နည်း၊ မင်း၏အထံ၌ ဤသို့ဆိုအံ့သောငှါ စွမ်းနိုင်အံ့လောဟု ဆိုသည်ရှိသော် အမောင် စွမ်းနိုင်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ အမိ ထိုသို့တပြီးကား ယနေ့ပင်လျှင် ကျွန်ုပ်မင်း၏အထံ၌ တည်စဉ်ကာလ၌ ကျွန်ုပ်မေးလတ်သည်ရှိသော် ဤသို့ဆိုကုန်လော့၊ ယနေ့ပင်လျှင် သင်တို့၏ ကျေးဇူးကိုသိစေအံ့ဟုဆို၍ ဘုရားလောင်းသည် ရှေးဦးစွာသွား၍ မင်း၏အထံ၌ နေ၏။ ထိုမိဖုယားသည် မင်း၏အနီး၌ နေလာ၏။

ထိုအခါ၌ ထိုမိဖုယားကို ဘုရားလောင်းသည် အမိ အရှင်တို့သည်အလွန်လျှင် ရက်ရောကုန်၏။ အဘတို့အား အဝတ်ပိုင်းကိုမျှ၎င်း ထမင်းကိုမျှ၎င်း ပေးပါအံ့သောငှါသင့်သည် မဟုတ်တုံလောဟု ဆို၏။ အမောင် အကျွန်ုပ်သည်ပင် မင်း၏အထံမှ တစုံတခုကိုမရပါ၊ သင်တို့အား အဘယ်ကို ပေးရပါအံ့နည်းဟု ဆိုသည်ရှိသော် အရှင်သည် မိဖုယားမြတ်အရာကို ရသည် မဟုတ်တုံလောဟု ဆို၏။ အမောင် တစုံတခုသော ပူဇော်သက္ကာရကို ရခြင်းသည်မရှိသော် မိဖုယားမြတ်အရာသည် အဘယ်ပြုလတ္တံ့နည်းဟု ဆို၍ ယခုအခါ၌ သင်တို့၏မင်းသည် ငါ့အား အဘယ်ကို ပေးလတ္တံ့နည်း၊ ထိုမင်းသည် ခရီးအကြား၌ ထမင်းထုပ်ကိုရ၍ ထိုထမင်းထုပ်မှ တစုံတခုကိုမျှ မပေးမှု၍ မိမိချည်းသာလျှင် စား၏ဟုဆိုသည် ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် မင်းမြတ် ကြားရသည်ကား ဤသို့ကြားတိုင်းပင် ဟုတ်သလောဟု မေး၏။ မင်းသည်လည်း သည်းခံ၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုမင်း၏သည်းခံခြင်းကိုသိ၍ အမိ ထိုသို့တပြီးကား မင်းသည် မချစ် မလေးမြတ်သော ကာလမှစ၍ အရှင်တို့အား ဤအရပ်၌ နေသဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း၊ လောက၌ မချစ်သောသူတို့နှင့် ပေါင်းဘော်ရခြင်းသည်လည်း ဆင်းရဲ၏။ သင်တို့သည် ဤအရပ်၌ နေသည်ရှိသော် မင်းအားလည်း မချစ်သောသူနှင့် ပေါင်းဘော်ရခြင်းသည် ဖြစ်၏။ ဆင်းရဲခြင်းသည် ဖြစ်လတ္တံ့၊ ဤသတ္တဝါတို့မည်သည်ကား မိမိကို မပေါင်းဘော်သည်၏အဖြစ်ကို သိကုန်၍ တပါးသောအရပ်သို့ သွားအပ်ကုန်၏။ လူတို့နေရာသည် ကျယ်၏ဟု ဆို၍ ဤဂါထာတို့ကို ဆို၏။-

၁၄၅။ နမေ နမန္တဿ ဘဇေ ဘဇန္တံ၊
ကိစ္စာနုကြုဗ္ဗဿ ကရေယျ ကိစ္စံ။
နာနတ္ထကာမဿ ကရေယျ အတ္ထံ၊
အသမ္ဘဇန္တံပိ န သမ္ဘဇေယျ။

၁၄၆။ စဇေ စဇန္တံ ဝနထံ န ကယိရာ၊
အပေတစိတ္တေန န သမ္ဘဇေယျ။
ဒိဇော ဒုမံ ခီဏဖလန္တိ ဉတွာ၊
အညံ သမေက္ခေယျ၊ မဟာ ဟိ ဧသ လောကော။

ဟူသော နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၁၄၅။ အမ္မ၊ အမိ။ နမန္တဿ၊ မိမိသို့ညွတ်သော သူအားသာလျှင်။ နမေ၊ ညွတ်တုံ့ ညွတ်ရာ၏။ ဘဇန္တံ၊ မိမိသို့ ဆည်းကပ်သော သူကိုသာလျှင်။ ဘဇေ၊ ဆည်းကပ်ရာ၏။ ကိစ္စာနုကြုဗ္ဗဿ၊ မိမိကိစ္စအမှုကို ဆောင်ရွက်သော သူ၏ သာလျှင်။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စကို။ ကရေယျ၊ ဆောင်ရွက်ရာ၏။ အနတ္ထကာမဿ၊ မိမိအကျိုးစီးပွားကို အလိုမရှိသော သူ၏။ အတ္ထံ၊ အမှုကိစ္စကို။ န ကရေယျ၊ မဆောင်ရွက်ရာ။ အသမ္ဘဇန္တံပိ၊ အတူတကွမဆည်းကပ်သောသူကိုလည်း။ နသမ္ဘဇေယျ၊ အတူတကွ မဆည်းကပ်ရာ။

၁၄၆။ စဇန္တံ၊ မိမိကိုစွန့်သောသူကို။ စဇေ၊ စွန့်ရာ၏။ ဝနထံ၊ မိမိကိုစွန့်သောသူ၌ တပ်စွန်းခြင်းကို။ န ကယိရာ၊ မပြုရာ။ အပေတစိတ္တေန၊ ချစ်ခြင်း ကင်းသော စိတ်ရှိသောသူနှင့်။ န သမ္ဘဇေယျ၊ မပေါင်းတော်ရာ။ ဒိဇော၊ ငှက်သည်။ ဒုမံ၊ သစ်ပင်ကို။ ခီဏဖလန္တိ၊ အသီးကုန်လေပြီဟု။ ဉတွာ၊ သိ၍။ အညံ၊ တပါးသောသစ်ပင်သို့။ သမေက္ခတိ ယထာ၊ ရှာသကဲ့သို့။ ဧဝံ တထာ၊ ထို အတူ။ အညံ၊ တပါးသော အရပ်ကို။ သမေက္ခယျ၊ ရှာရာ၏။ ဟိသစ္စံ၊ မှန်၏။ ဧသ လောကော၊ ဤလူတို့နေရာအရပ်သည်။ မဟာ၊ ကျယ်၏။

သင်တို့သည် အလွန်ချစ်သော တယောက်သောယောက်ျားကို ရကုန်လတ္တံ့ဟု ဆိုသည်ရှိသော် ထိုစကားကိုကြား၍ ဗာရာဏသီမင်းသည် အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ကိုပေး၏။ ထိုအခါမှစ၍ အညီအညွတ် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ နေကြကုန်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်စွာဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကိုပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာကို ပြတော်မူသည်၏အဆုံး၌ လင်မယား နှစ်ယောက်တို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ ဇာတ်ကို အဘယ်သို့ ပေါင်းတော်မူသနည်း ဟူမူကား ယခုအခါ ဤလင်မယားနှစ်ယောက်တို့သည် ထိုအခါ လင်မယားနှစ်ယောက် ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ပညာရှိသောအမတ်ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သူကမချစ်၊ ကိုယ်ကချစ်၊ အသစ်သာရှာ ငှက်ပမာ

သုံးခုတို့၏ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ပုဋဘတ္တဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****