ပက္ကဂေါဓဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၃၃၂။ ရထလဋ္ဌိဇာတ် (၄-၄-၂)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၃၃၃။ ပက္ကဂေါဓဇာတ် (၄-၄-၃)

၃၃၄။ ရာဇောဝါဒဇာတ် (၄-၄-၄)→

၃။ ပက္ကဂေါဓဇာတ်

ပြေးပေါ့ ဖွတ်ကင်

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော် မူတတ်သောသဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည်တဒေဝ မေ တွံအစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤပက္ကဂေါဓဇာတ်ကို ဇေတဝန်ကျောင်းတော်၌ သီတင်း သုံး နေတော်မူစဉ် တယောက်သော သူကြွယ်ကို အကြောင်း ပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ (ဝတ္ထုကို အောက်၌ ချဲ့အပ်ပြီ) အထူးကား ဤပက္ကဂေါဓဇာတ်၌ ကြွေးမြီကိုတောင်း၍ လာကုန်သော ထိုသူကြွယ် ဇနီးခင်ပွန်းတို့အား လမ်းအကြား၌ မုဆိုးသည် နှစ်ယောက် စားကြကုန်ဟု တခုသော ဖွတ်ကင်ကို ပေး၏။ ထိုယောက်ျားသည် မယားကို ရေယူစေ၍ အလုံးစုံသော ဖွတ်ကင်ကို စား၍ မယားလာသော ကာလ၌ ရှင်မ ဖွတ်ကင်သည် ပြေး၏ ဟု ဆို၏။ အရှင်ကောင်းပြီ ဖွတ်ကင် ပြေးသော် အဘယ်သို့ ပြုနိုင်တော့အံ့နည်းဟု ဆို၏။ ထိုသို့ ဇနီးခင်ပွန်း နှစ်ယောက်တို့သည် ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ ရေသောက်၍ မြတ်စွာဘုရားအထံတော်၌ နေကုန်၏။ သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် သီတင်းသည်မ ဤသီတင်းသည်ယောက်ျားသည် သင့်အစီးအပွားကို အလိုရှိ၏ လော၊ သင်အား ချစ်၏ လောဟု မေးတော်မူ၏။ ဘုန်းတော်ကြီးသော အရှင်ဘုရား အကျွန်ုပ်သည် ဤယောက်ျား၏ အစီးအပွားကို အလိုရှိ၏။ ဤယောက်ျားအား ချစ်၏။ ဤယောက်ျားသည်ကား အကျွန်ုပ်အား မချစ်ဟု ထိုမိန်းမသည် လျှောက်၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် သီတင်းသည်မ သင်ဆိုတိုင်း ဖြစ်စေ၊ မစိုးရိမ်လင့်၊ ဤယောက်ျားသည် အကယ်၍ ထိုသို့ပြု၏။ ပြုငြားသော်လည်း အကြင်အခါ၌ သင်၏ ကျေးဇူးကို အောက်မေ့၏။ ထိုအခါ၌ သင့်အားသာလျှင် အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ကို ပေးဘူးပြီဟု မိန့်တော်မူ၍ ထိုနှစ်ယောက်သော သူတို့သည် တောင်းပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... (အတိတ်ဝတ္ထုကား အောက်၌ ဆိုအပ်ပြီးသောဝတ္ထုနှင့် တူသည်သာလျှင်တည်း) အထူးကား ဗာရာဏသီပြည်သို့ ပြန်လည်လာကုန်သော မင်းသ္မီး မင်းသားတို့အား လမ်းခရီးအကြား၌ မုဆိုးသည် ပင်ပန်းသောအဖြစ်ကို မြင်၍ နှစ်ယောက်သောသူတို့သည် စားကြကုန်ဟု တခုသော ဖွတ်ကင်ကို ပေး၏။ မင်းသ္မီးသည် ထိုဖွတ်ကင်ကို နွယ်ဖြင့်ဖွဲ့ယူ၍ ခရီးသွား၏။ ထိုမင်းသ္မီး မင်းသားတို့သည် တခုသော ရေကန်ကိုမြင်၍ ခရီးမှဖဲ၍ ညောင်ဗုဒ္ဓဟေပင်ရင်း၌ နေကုန်၏။ မင်းသားသည် ရှင်မ သွားချေ၊ ပဒုမာရွက်ဖြင့် ရေဆောင်ချေ၊ ဖွတ်သားကို စားကြကုန်အံ့ဟု ဆို၏။ မင်းသ္မီးသည် ဖွတ်ကင်ကို ညောင်ခက်၌ဆွဲ၍ ရေယူအံ့သောငှါ သွား၏။

မင်းသားသည် အလုံးစုံသော ဖွတ်ကင်ကိုစား၍ အမြီးဖျားကိုကိုင်၍ မျက်ကွယ်ပြု၍ နေ၏။ မင်းသ္မီးသည် ရေကိုယူ၍ လာလတ်သော် မင်းသားသည် ရှင်မ ဖွတ်သည် ညောင်ခက်မှ ဆင်းသည်ဖြစ်၍ တောင်ပို့သို့ ဝင်၏။ ငါ ပြေး၍ အမြီးဖျားကိုဆွဲ၏။ ဆွဲကိုင်မိရာအရပ်သည် လက်ထဲ၌လျှင် ပြတ်၍ တွင်းသို့ဝင်၏ဟု ဆို၏။ မင်းသ္မီးသည် အရှင်မင်းကြီး ပြေးစေတော့၊ ဖွတ်ကင်ပြေးသော် အဘယ်သို့ပြုနိုင်ကုန်အံ့နည်း၊ လာ သွားကြကုန်အံ့ဟုဆို၍ နှစ်ယောက်သော သူတို့သည် ရေသောက်၍ ဗာရာဏသီပြည်သို့ သွားကုန်၏။ မင်းသားသည် မင်းအဖြစ်သို့ရောက်၍ ထိုမင်းသ္မီးကို မိဖုယားကြီး အရာမျှ၌သာလျှင်ထား၏။ ထိုမိဖုယားကြီးအား ဆုလာဘ်ပေးခြင်း မြတ်နိုးတနာပြုခြင်းသည်ကား မရှိ၊ ဘုရားလောင်းသည် မိဖုယားကြီးအား ဆုလာဘ်ပေးခြင်း မြတ်နိုးတနာ ပြုစေလို၍ မင်း၏အထံ၌ နေ၍ အရှင်မ အကျွန်ုပ်တို့သည် အရှင်မတို့၏ အထံမှ တစုံတခုကို မရပါကုန်၊ အရှင်မတို့သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို မကြည့်ကုန်ပြီလောဟု ဆို၏။ ဘခင် ကျွန်ုပ်သည်သာလျှင် မင်း၏အထံမှ တစုံတခုကို မရ၊ ဘခင်အား အဘယ်ကို ပေးပါအံ့နည်း၊ မင်းသည်လည်း ယခု ကျွန်ုပ်အား အဘယ်ကို ပေးလတ္တံ့နည်း၊ တောမှလာသော ကာလ၌ ဖွတ်ကင်ကို တယောက်တည်းသာလျှင် စား၏ဟု ဆို၏။ အရှင်မ ဤသို့ မဆိုလင့်၊ မင်းသည် ဤသို့မပြုပေရာဟု ဘုရားလောင်းဆို၏။ ထိုအခါ ဘုရားလောင်းကို မိဖုယားသည် ဘခင် ထိုကာလ၌ ဖြစ်သောအမှုသည် ဘခင်အား မထင်ရှား၊ ကျွန်ုပ်နှင့် မင်းအားသာလျှင် ထင်ရှား ၏ဟု ဆို၍-

၁၂၉။ တဒေဝ မေ တွံ ဝိဒိတော၊ ဝနမဇ္ဈေ ရထေသဘ။
ယဿ တေ ခဂ္ဂဗဒ္ဓသ၊ သန္နဒ္ဓဿ တိရီဋိနော။
အဿတ္ထဒုမသာခါယ၊ ပက္ကဂေါဓာ ပလာယထ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၂၉။ ရထေသဘ၊ တိုင်းသူတို့၏ အကြီးအမြတ်ဖြစ်သော ရှင်မင်းကြီး။ ဝနမဇ္ဈေ၊ တော၏အလယ်၌။ ခဂ္ဂဗဒ္ဓဿ၊ သန်လျက်ဖွဲ့ထသော။ သန္နဒ္ဓဿ၊ ချပ်ဝတ်တန်ဆာ ဖွဲ့ထသော။ တိရီဋိနော၊ လျော်တေအဝတ် ဝတ်ထသော။ ယဿ တေ၊ အကြင်မင်းကြီး၏။ တဒေဝ၊ ထိုခရီးလာသောအခါ၌ သာလျှင်။ တွံ၊ သင်မင်းကြီးသည်။ မေ၊ အကျွန်ုပ်အား န အဒါသိ၊ မပေး။ အဿတ္ထဒုမသာခါယ၊ ညောင်ဗုဒ္ဓဟေခက်မှ။ ပက္ကဂေါဓာ၊ ဖွတ်ကင်သည်။ ပလာယထ၊ ပြေး၏ဟူ၍။ ဝဒေသိ၊ ဆို၏။ ဧဝံ၊ ဤအဖြစ်ကို။ တယာ၊ သင်မင်းကြီးသည်။ ဝိဒိတော၊ သိအပ်၏။

ဤသို့ မင်းပြုသောအပြစ်ကို လူများအလယ်၌ ထင်စွာပြု၍ မိဖုယားဆို၏။ ဘုရားလောင်းသည် ထိုစကားကို ကြား၍ အရှင်မ မင်း၏ မချစ်သော ကာလမှစ၍ နှစ်ယောက်ကုန်သော သူတို့၏လည်း မချမ်းသာခြင်းကို ပြု၍ အဘယ့်ကြောင့် ဤ၌ နေသနည်းဟု ဆို၍-

၁၃၀။ နမေ နမန္တဿ ဘဇေ ဘဇန္တံ၊
ကိစ္စာနုကုဗ္ဗဿ ကရေယျ ကိစ္စံ။
နာနတ္ထကာမဿ ကရေယျ အတ္ထံ၊
အသမ္ဘဇန္တမ္ပိ န သမ္ဘဇေယျ။

၁၃၁။ စဇေ စဇန္တံ ဝနထံ န ကယိရာ၊
အပေတစိတ္တေန န သမ္ဘဇေယျ။
ဒိဇော ဒုမံ ခီဏဖလန္တိ ဉတွာ၊
အညံ သမေက္ခေယျ မဟာ ဟိ လောကော။

ဟူသော နှစ်ဂါထာတို့ကို ဆို၏။

၁၃၀။ ဒေဝီ၊ မိဖုယား။ နမန္တဿ၊ မိမိသို့ ညွတ်သောသူအား။ နမေ၊ ညွတ်ရာ၏။ ဘဇန္တံ၊ မိမိသို့ ဆည်းကပ်သောသူကို။ ဘဇေ၊ ဆည်းကပ်ရာ၏။ ကိစ္စံ၊ မိမိကိစ္စကို။ အနုကုဗ္ဗဿ၊ အစဉ်ပြုသောသူ၏။ ကိစ္စံ၊ ကိစ္စကို။ ကရေယျ၊ ပြုရာ၏။ အနတ္ထကာမဿ၊ မိမိအကျိုးစီးပွားကို အလိုမရှိသောသူ၏။ အတ္ထံ၊ အကျိုးစီးပွားကို။ န ကရေယျ၊ မပြုရာ။ အသမ္ဘဇန္တမ္ပိ၊ မိမိသို့ မဆည်းကပ်သော သူကိုလည်း။ န သမ္ဘဇေယျ၊ မဆည်းကပ်ရာ။

၁၃၁။ စဇန္တံ၊ မိမိကို စွန့်သောသူကို။ စဇေ၊ စွန့်ရာ၏။ ဝနထံ၊ ချစ်ခြင်းကို။ န ကယိရာ၊ မပြုရာ။ အပေတစိတ္တေန၊ တပ်စွန်းခြင်း ကင်းသောစိတ်ဖြင့်။ န သမ္ဘဇေယျ၊ မဆည်း ကပ်ရာ။ ဒိဇော၊ ငှက်သည်။ ဒုမံ၊ သစ်ပင်ကို။ ခီဏဖလန္တိ၊ အသီးကုန်၏ဟု။ ဉတွာ၊ သိ၍။ အညံ၊ တပါးသောသစ်ပင်ကို။ သမေက္ခေယျ၊ ကြည့်ရာ၏။ ဟိ-သစ္စံ၊ မှန်၏။ လောကော၊ လူတို့၏ နေရာသည်။ မဟာ၊ ကျယ်ဝန်းလှ၏။

မင်းသည် ဘုရားလောင်းဆိုသော်သာလျှင် မိဖုယား၏ ကျေးဇူးကို အောက်မေ့၍ ရှင်မ ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး သင့်ကျေးဇူးကို ငါ မအောက်မေ့မိ၊ ပညာရှိ၏စကားဖြင့် အောက်မေ့မိ၏။ ငါ၏အပြစ်ကို သည်းခံသော သင့်အားသာလျှင် အလုံးစုံသော ဤမင်း၏အဖြစ်ကို ပေး၏ ဟု ဆို၍-

၁၃၂။ သော တေ ကရိဿာမိ ယထာနုဘာဝံ၊
ကတညုတံ ခတ္တိယေ ပေက္ခမာနော။
သဗ္ဗဉ္စ တေ ဣဿရိယံ ဒဒါမိ၊
ယဿိစ္ဆသီ တဿ တုဝံ ဒဒါမိ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၁၃၂။ ဒေဝီ၊ မိဖုယား။ ခတ္တိယေ၊ မင်း၌။ ကတညုတံ၊ ကျေးဇူးကို သိသည်၏အဖြစ်ကို။ ပေက္ခမာနော၊ ရှုသော။ သော အဟံ၊ ထိုငါသည်။ တေ၊ သင့်အား။ ယထာနုဘာဝံ၊ အစွမ်းသတ္တိအား လျော်စွာ။ ကရိဿာမိ၊ ပြုအံ့။ ယဿ၊ အကြင်စည်းစိမ်ကို။ တုဝံ၊ သင်သည်။ ဣစ္ဆသိ၊ အလိုရှိ၏။ တဿ၊ ထိုစည်းစိမ်ကို။ ဒဒါမိ၊ ငါ ပေး၏။ တေ၊ သင့်အား။ သဗ္ဗံ၊ အလုံးစုံသော။ ဣဿရိယဉ္စ၊ အစိုးရသည်၏အဖြစ်ကိုလည်း။ ဒဒါမိ၊ ငါပေး၏။

ဤသို့ဆို၍ မင်းသည် မိဖုယားအား အလုံးစုံသော စည်းစိမ်ကို ပေး၏။ ဤပညာရှိသည် မိဖုယား၏ကျေးဇူးကို အောက်မေ့စေ၏ဟု ပညာရှိအားလည်း များစွာသော စည်းစိမ်ကို ပေး၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူ၍ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။ သစ္စာတို့ကို ပြတော်မူသည်၏ အဆုံး၌ လင်မယား နှစ်ယောက်တို့သည် သောတာပတ္တိဖိုလ်၌ တည်ကုန်၏။ အဘယ်သို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူသနည်းဟူမူကား ယခုအခါ လင်မယားတို့သည် ထိုအခါ လင်မယား ဖြစ်ဘူးကုန်ပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ပညာရှိသောအမတ် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဤသို့ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

သူပြုသမျှ၊ သတိရ၊ နှိမ်ချဂုဏ်တင် စည်းစိမ်ရှင်

သုံးခုတို့၏ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ပက္ကဂေါဓဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****