ဒုဗ္ဗစဇာတ်
| ←၁၁၅။ အနုသာသိကဇာတ် | ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by ၁၁၆။ ဒုဗ္ဗစဇာတ် |
၁၁၇။ တိတ္တိရဇာတ်→ |
ဧကကနိပါတ်-ဟံစိဝဂ်
၆။ ဒုဗ္ဗစဇာတ်
ပညာရှိတို့စကားကို နားမထောင်သောကြောင့် လှံချက်ဖြင့်အသက်ဆုံးရကြောင်း
ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် အတိကရမကရာစရိယ အစရှိသောဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤဒုဗ္ဗစဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် တယောက်သော ဆိုနိုင်ခက်သော ရဟန်း ကိုအကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုဆိုနိုင်ခက်သောရဟန်း၏ဝတ္ထုသည် နဝကနိပါတ် ဂိဇ္ဈဇာတ်၌ ထင်စွာဖြစ်လတ္တံ့။ မြတ်စွာဘုရားသည်ကား ရဟန်း သင်သည် ယခုအခါ၌သာ ဆိုနိုင်ခက်သည် မဟုတ်သေး၊ ရှေး၌လည်း ဆိုနိုင်ခက်သည်သာလျှင်တည်း၊ ပညာရှိတို့၏ အဆုံးအမကို နာယူခြင်းမပြုမူ၍ လှံထိုးမိသဖြင့် အသက်ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။
အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ဗာရာ ဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သောမင်းသည် မင်း ပြုသည်ရှိသော် ဘုရားလောင်းသည် လှံကိုခုန်သောအတတ်ကိုသင်၍ ဆရာနှင့်တကွ အတတ်ကိုပြလျှက်သွား၏။ ထိုဘုရားလောင်း၏ ဆရာသည် လေးစင်းသော လှံတို့ကိုသာလျှင် ခုန်သောအတတ်ကို တတ်၏။ ငါးစင်းသော လှံတို့ကို ခုန်သောအတတ်ကို မတတ်၊ ထိုဆရာသည် တနေ့သ၌ တခုသောရွာငယ်၌ အတတ်ကိုပြသည်ရှိသော် သုရာယစ်သည်ဖြစ်၍ ငါးစင်းသောလှံတို့ကို ခုန်အံ့ဟုကြံ၍ အစဉ်သဖြင့်ထား၏။ ထိုအခါ ထိုဆရာကို ဘုရားလောင်းသည် ငါးစင်းသောလှံတို့ကို ခုန်သော အတတ်ကိုမတတ်၊ တစင်းကိုပယ်လော့၊ အကယ်၍ ခုန်အံ့၊ ငါးစင်းမြောက်သောလှံသည် စူး၍သေလတ္တံ့ ဟု ဆို၏။ ထိုဆရာသည် အလွန်ယစ်သည်၏အဖြစ်ကြောင့် သင်သည် ငါ၏ပမာဏကို မသိဟု ထိုဘုရားလောင်း၏စကားကို မယူမူ၍ လေးစင်းသောလှံတို့ကိုခုန်၍ သီတံဖြင့် သစ်မည်စည်ပွင့်ကိုသီဘိသကဲ့သို့ ငါးစင်းမြောက်သောလှံ၌ သီအပ်သည်ဖြစ်၍ မြည်တမ်းလျက် အိပ်၏။ ထိုအခါ ဆရာကို ဘုရားလောင်းသည် ပညာရှိတို့၏ စကားကို မလိုက်နာမူ၍ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်၏ဟု ဆိုလို၍-
စတုတ္ထေ လင်္ဃယိတွာန၊ ပဉ္စမာယသိ အာဝုတော။
ဟူသော ဤဂါထာကို ဆို၏။
၁၁၆။ အာစရိယ၊ ဆရာ။ တွံ၊ သင်သည်။ အဇ္ဇ၊ ယ နေ့။ အတိကရံ၊ လွန်၍ပြုခြင်းကို။ အကရ၊ ပြု၏။ ဧတံ၊ ထိုအမှုကို။ မယှမ္ပိ၊ ငါသည်လည်း။ န ရုစ္စတိ၊ မနှစ်သက်။ စတုတ္ထေ၊ လေးခုမြောက်သော လှံ၌။ လင်္ဃယိတွာန၊ ခုန်၍။ ပဉ္စမာယ၊ ငါးခုမြောက်သောလှံသည်။ အာဝုတော၊ သီအပ်သည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။
ဘုရားလောင်းသည် ဤစကားကိုဆို၍ ဆရာကို လှံမှပယ်၍ ပြုအပ်သည်နှင့် ယှဉ်သော သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းအမှုကို ပြု၏။
ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်ဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဤဆိုနိုင်ခက်သော ရဟန်းသည် ထိုအခါ ဆရာဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်လျှင် ထိုအခါ တပည့် ဖြစ်ဘူးပြီဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။
ဆိုဆုံးမခက်၊ အသက်ထွက်၊ လှံချက် ထိသည်သာ
ခြောက်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဒုဗ္ဗစဇာတ်သည် ပြီး၏။
*****