ဒီပိဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၄၂၅။ အဋ္ဌာနဇာတ် (၉)

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၄၂၆။ ဒီပိဇာတ် (၁၀)

၄၂၇။ ဂိဇ္ဈဇာတ် (၁)→

၁၀။ ဒီပိဇာတ်

အပြစ်ရှာသူတို့ထံ၌ သာယာသောစကားသည် အကျိုးမရှိ

ဟောတော်မူရာဌာန... နတ်နှင့်တကွသော လောကကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ခမနီယံ ယာပနီယံ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန် ဆာဆင်အပ်သော ဤဒီပိဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ သီတင်းသုံး နေတော်မူစဉ် တစ်ခုသော ဆိတ်ကုလားမကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... တစ်ပါးသောအခါ၌ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် တောင်တို့သည် ခြံရံအပ်သော တစ်ခုသောတံခါးရှိသော ဂိရိဗ္ဗဇကျောင်း၌ သီတင်းသုံးနေတော်မူစဉ် တံခါး၏ အနီး၌ စင်္ကြံသည် ရှိ၏။

ယောက်ျားတို့အမှုဖြင့်

ထိုအခါ ဆွတ်ကုလားတို့သည် ဤအရပ်၌ ကျက်စားကုန်၏ဟု ဆိတ်ကျောင်းတို့သည် ဆိုတ်ကုလားအပေါင်းကို တောင်ခြံအတွင်းသို့ သွင်း၍ ကစားလျက် နေကုန်၏။ ထိုဆိတ်ကျောင်းတို့သည် တစ်နေ့သ၌ ညချမ်းအခါ လာလတ်၍ ဆိတ်ကုလားတို့ကိုလိုက်၍ သွားကုန် သည်ရှိသော် တစ်ခုသော ဆိတ်ကုလားမသည် အဝေး၌ ကျက်စားရကား ထွက်ကုန်သော ဆိတ်ကုလားတို့ကို မမြင်၍ ကျန်ရစ်၏။ နောက် မှ ထွက်သော ထိုဆိတ်ကုလားမကို တစ်ခုသော သစ်သည် မြင်၍ ထိုဆိတ်ကုလားမကို စားအံ့ ဟု တောင်ခြံတံခါး၌ ရပ်၏။ ထိုဆိတ်ကုလားမသည်လည်း ထိုမှဤမှ ကြည့်လတ်သော် ထိုသစ်ကိုမြင်၍ ဤသစ်သည် ငါ့ကိုသတ်၍ စားလိုသည်၏အဖြစ်ကြောင့် ရပ်၏။ ငါသည်လည်း ပြေးအံ့၊ ငါ၏အသက်သည် မရှိပြီ၊ ယနေ့ ငါသည် ယောကျ်ားတို့ပြုအပ်သောအမှုကို ပြုခြင်းငှာ သင့်၏ဟု ကြံ၍ ဦးချိုတို့ကို ချီမြောက်၍ သစ်ရှိရာသို့ ရှေးရှု လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် ပြေး၍ သစ်သည် ဤမှ ဖမ်းအံ့၊ ဤမှ ဖမ်းအံ့ဟု လုံ့လ ပြုစဉ်လျင် တောသို့ဝင်၍ လျင်မြန်သောအဟုန်ဖြင့် ပြေး၍ ဆိတ်ကုလားတို့၏ အတွင်းသို့ ဝင်၏။

အန္တရာယ်ကင်းပြီ

ထိုအခါ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် ထိုဆိတ်ကု လားမ သစ်တို့၏အမှုကို မြင်၍ နက်ဖြန်သွား၍ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားအား လျောက်၏။ ဘုန်းတော်ကြီးသောအရှင်ဘုရား ဤသို့ ထိုဆိတ်ကုလားမသည် အကြောင်း၌ လိမ္မာသည်၏အဖြစ်ကြောင့် သစ်မှ လွတ်၏ ဟု ဆို၏။ သဗ္ဗညူ မြတ်စွာဘုရားသည် မောဂ္ဂလာန် ထိုသစ်သည် ယခုအခါ၌ကား ထိုဆိတ်ကုလားမကို ဖမ်းအံ့သောငှာ မတတ်နိုင်။ ရှေး၌ကား မြည်တမ်းစဉ်လျှင် စားဖူး၏ ဟု မိန့်တော်မူ၍ အရှင်မဟာမောဂ္ဂလာန် မထေရ်သည် တောင်း ပန်အပ်သည်ဖြစ်၍ အတိတ်ကို ဆောင်တော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ မဂဓတိုင်း၌ ဘုရားလောင်းသည် တစ်ခုသော ရွာဝယ် များသော စည်းစိမ်ရှိသောအမျိုး၌ ဖြစ်၍ အရွယ်သို့ ရောက်လတ်သော် ကာမတို့ကိုပယ်၍ ရသေ့ရဟန်းပြု၍ ဈာန်အဘိညာဉ်ကို ဖြစ်စေ၍ ကြာမြင့်စွာ ဟိမ ဝန္တာ၌နေ၍ ချဉ်ဆားမှီဝဲအံ့သောငှာ ရာဇဂြိုဟ်ပြည်သို့သွား၍ ထိုဂိရိဗ္ဗဇ၌လျှင် သစ်ရွက်မိုးသောကျောင်းကို ဆောက်၍ နေ၏။ ရှေးနည်းဖြင့်လျှင် ဆိတ်ကျောင်းသားတို့သည် ဆိတ်ကုလားတို့ကို ကျောင်းကုန်လတ်သော် တစ်နေ့သ၌ ဤအတူလျှင် နောက်မှ ထွက်လာသော တစ်ခုသော ဆိတ်ကုလားမကို သစ်သည် စားအံ့ ဟု တံခါး၌ ရပ်၏။

ရန်သူကို ချော့မော့

ထိုဆိတ်ကုလားမသည် ထိုသစ်ကိုမြင်၍ ယနေ့ ငါ့ အသက်သည် မရှိရာ။ စင်စစ် ငါသည် အသက်အကျိုးငှာ လုံ့လပြုခြင်းငှာ သင့်၏။ တစ်ခုသောဥပါယ်ဖြင့် ဤသစ်နှင့်လျှင် သာယာစွာသော ပဋိသန္ထာရကို ပြု၍ ထိုသစ်၏ နှလုံးနူးညံ့ခြင်းကို ဖြစ်စေ၍ အသက်ကို စောင့်ရှောက်အံ့ ဟု ကြံ၍ အဝေးမှလျှင် ထိုသစ်နှင့်တကွ ပဋိသန္ထာရကို ပြုလျက်လာ၍ -

၈၈။ ခမနီယံ ယာပနီယံ၊ ကစ္စိ မာတုလ တေ သုခံ။
သုခံ တေ အမ္မာ အဝစ၊ သုခကာမာဝ တေ မယံ။

ဟူသော ရှေးဦးစွာသော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၈၈။ မာတုလ၊ ဦရီး။ တေ၊ သင့်အား။ ခမနီယံ ကစ္စိ၊ ကျန်းခံ့၏လော။ ယာပနိယံ ကစ္စိ၊ မျှတ၏လော။ သုခံ ကစ္စိ၊ ချမ်းသာ၏လော။ အမ္မာ၊ အကျွန်ုပ်အမိသည်။ တေ၊ သင်၏။ သုခံ၊ ချမ်းသာကို။ ဣစ္ဆေယျာမိ၊ အလိုရှိ၏ဟူ၍။ အဝစ၊ ဆို၏။ မယံ၊ အကျွန်ုပ်တို့သည်။ တေ၊ သင်၏။ သုခကာမာဝ၊ ချမ်းသာကို အလိုရှိသည်သာလျှင် ဖြစ်ကုန်၏။

အပြစ်ရှာ

ထိုစကားကိုကြား၍ သစ်သည် ဤဆိတ် ကုလားမသည် ငါ့ကို ဦးရီးဟူသော စကားဖြင့် လှည့်စားလို၏။ ငါ၏ ကြမ်းကြုတ်သော အဖြစ်ကို မသိ ဟု ကြံ၍-

၈၉။ နင်္ဂုဋ္ဌံ မေ အဝက္ကမ္မ၊ ဟေဌယိတွာန ဧဠိကေ။
သာဇ္ဇ မာတုလဝါဒေန၊ မုဉ္စိတဗ္ဗာ နု မညသိ။

ဟူသော နှစ်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၈၉။ ဧဠိကေ၊ ဆိတ်ကုလားမ။ တွံ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ နင်္ဂုဋ္ဌံ၊ အမြီးကို။ အဝက္ကမ္မ၊ နင်း၍။ ဟေဌယိတွာန၊ ပုတ်ခတ်၍။ အာဂစ္ဆသိ၊ လာ၏။ သာ တွံ၊ ထိုသင်သည်။ အဇ္ဇ၊ ယနေ့။ မာတုလဝါဒေန၊ ဦးရီးဟု ခေါ်ဝေါ်သဖြင့်။ မုဉ္စိတဗ္ဗာ၊ လွတ်ရာ၏ ဟူ၍။ မညသိ နု၊ အောက်မေ့သလော။

သင့်အမြီး ငါမနင်း

ထိုစကားကိုကြား၍ ဆိတ်ကုလားမသည် ဦးရီး ဤသို့ မဆိုလင့် ဟု-

၉၀။ ပုရတ္ထာမုခေါ နိသိန္နာသိ၊ အဟံ တေ မုခမာဂတာ။
ပစ္ဆတော တုယှံ နင်္ဂုဋ္ဌံ၊ ကထံ ခွါဟံ အဝက္ကမိံ။

ဟူသော သုံးခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

၉၀။ မာတုလ၊ ဦးရီး။ တွံ၊ သင်သည်။ ပုရတ္ထာမုခေါ၊ အရှေ့သို့ မျက်နှာပြု၍။ နိသိန္နော၊ နေသည်။ အသိ၊ ဖြစ်၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တေ၊ သင်၏။ မုခံ၊ ရှေ့မျက်နှာသို့။ အဂတာ၊ လာ၏။ အဟံ၊ ငါသည်။ တုယှံ၊ သင်၏။ ပစ္ဆတော၊ နောက်မှ။ ဌိတံ၊ တည်သော။ နင်္ဂုဋ္ဌံ၊ အမြီးကို။ ကထံ ခေါ အဝက္ကမိံ၊ အသို့လျှင် နင်းအံ့နည်း။

ငါ့အမြီး အလွန်ရှည်

ထိုအခါ ထိုဆိတ်ကုလားမကို သစ်သည် ဆိတ်ကုလားမ သင်သည် အဘယ်သို့ ဆိုသနည်း၊ ငါ့အမြီး၏ မတည်ရာ အရပ်မည်သည်ကား မရှိဟု ဆိုလို၍-

၉၁။ ယာဝတာ စတုရော ဒီပါ၊ သသမုဒ္ဒါ သပဗ္ဗတာ။
တာဝတာ မယှံ နင်္ဂုဋ္ဌံ၊ ကထံ ခေါ တွံ ဝိဝဇ္ဇယိ။

ဟူသော လေးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၉၁။ ဧဠိကေ၊ ဆိတ်ကုလားမ။ ယာဝတာ၊ အကြင် မျှလောက်ကုန်သော။ သသမုဒ္ဒါ၊ သမုဒ္ဒရာနှင့် တကွကုန်သော။ သပဗ္ဗတာ၊ တောင်နှင့်တကွကုန်သော။ စတုရော ဒီပါ၊ ကျွန်းကြီး လေးကျွန်းတို့သည်။ သန္တိ၊ ရှိကုန်၏။ တာဝတာ တတ္တကံ ဌာနံ၊ ထိုမျှလောက်သော အရပ်ကို။ မယှံ၊ ငါ၏။ နင်္ဂုဋ္ဌံ၊ အမြီးသည်။ ပရိက္ခိပိတွာ၊ ရံ၍။ ဂတံ၊ တည်၏။ တွံ၊ သင်သည်။ ကထံ ခေါ၊ အသို့လျှင်။ ဝိဝဇ္ဇယိ၊ ရှောင်ကြဉ်အံ့နည်း။

ငါက ကောင်းကင်ကလာတာ

ဆိတ်ကူလားမသည် ထိုစကားကိုကြား၍ ယုတ်မာစွာသော ဤသစ်သည် သာယာသော စကား၌ မကပ်ငြိ၊ ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်၍ ထိုသစ်အား ဆိုအံ့ဟု-

၉၂။ ပုဗ္ဗေဝ မေ တမက္ခိံသု၊ မာတာ ပိတာ စ ဘာတရော။
ဒီဃံ ဒုဋ္ဌဿ နင်္ဂုဋ္ဌံ၊ သာမှိ ဝေဟာယသာ ဂတာ။

ဟူသော ငါးခုမြောက်သော ဤဂါထာကို ဆို၏။

၉၂။ ပုဗ္ဗေဝ၊ ရှေး၌လျှင်။ မာတာ စ၊ အမိသည်လည်းကောင်း။ ပိတာ စ၊ အဘသည်လည်းကောင်း။ ဘာတရော စ၊ မောင်တို့သည်လည်းကောင်း။ ဒုဋ္ဌဿ၊ ပြစ်မှားသောသစ်၏။ နင်္ဂုဋ္ဌံ၊ အမြီးသည်။ ဒီဃံ၊ ရှည်၏ဟူ၍။ ဧတံ ဝစနံ၊ ထိုစကားကို။ မေ၊ ငါအား။ အက္ခိံသု၊ ပြောကြားဖူးကုန်၏။ သာ အဟံ၊ ထိုငါသည်။ ဝေဟာယသံ၊ ဝေဟာယသေန၊ ကောင်းကင်ဖြင့်။ အာဂတာ၊ လာသည်။ အမှိ၊ ဖြစ်၏။

ငါ့အစာတွေ ထွက်ပြေးကြ

ထိုအခါ ဆိတ်ကုလားမ ကောင်းကင်ဖြင့်လာသော သင့်ကိုမြင်၍ သားအပေါင်းတို့သည် ပြေးလေပြီ၊ သင်သည် ငါ၏ အစာကို ဖျက်ဆီးအပ်၏ဟု-

၉၃။ တဉ္စ ဒိသွာန အာယန္တိံ၊ အန္တလိက္ခသ္မိ ဧဠိကေ။
မိဂသံဃော ပလာယိတ္ထ၊ ဘက္ခော မေ နာသိတော တယာ။

ဟူသော ခြောက်ခုမြောက်သော ဤဂါထာကိုဆို၏။

၉၃။ ဧဠိကေ၊ ဆိတ်ကုလားမ။ အန္တလိက္ခသ္မိံ၊ ကေင်းကင်၌။ အာယန္တိံ၊ လာသာ။ တဉ္စ၊ သင့်ကိုလျှင်။ ဒိသွာန၊ မြင်၍။ မိဂသံဃော၊ သားအပေါင်းသည်။ ပလာယိတ္ထ၊ ပြေးပြီ။ တယာ၊ သင်သည်။ မေ၊ ငါ၏။ ဘက္ခော၊ အစာကို။ နာသိတော၊ ဖျက်ဆီးအပ်၏။

အစားခံရပြီ

ဆိတ်ကုလားမသည် ထိုစကားကိုကြား၍ သေဘေးဖြင့် ကြောက်၍ တစ်ပါးသော အကြောင်းကို ဆောင်အံ့သောငှာ မတတ်နိုင်ရကား

ဦးရီး... ဤသို့သဘောရှိသော ကြမ်းကြုတ်သော အမှုကို မပြုလင့်၊ ငါ့အား အသက်ကိုပေးလော့ဟု မြည်တမ်း၏။ သစ်သည်လည်း ထိုဆိတ်ကုလားမ မြည်တမ်းစဉ်လျှင် လည်၌ ကိုက်သတ်၍ စား၏။

သဗ္ဗညူမြတ်စွာဘုရားသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူပြီး၍ ရဟန်းတို့အား ဆုံးမလိုရကား-

၉၄။ ဣစ္စေဝံ ဝိလပန္တိယာ၊ ဧဠကိယာ ရုဟဂ္ဃသော။
ဂလကံ အနွာဝမဒ္ဒိ၊ နတ္ထိ ဒုဋ္ဌေ သုဘာသိတံ။

၉၅။ နေဝ ဒုဋ္ဌေ နယော အတ္ထိ၊ န ဓမ္မော န သုဘာသိတံ။
နိက္ကမံ ဒုဋ္ဌေ ယုဉ္ဇေထ၊ သော စ သဗ္ဘိံ န ရဉ္ဇတိ။

ဟူသော ဤနှစ်ဂါထာတို့ကို ဟောတော်မူ၏။

၉၄။ ဘိက္ခဝေ၊ ရဟန်းတို့။ ရုဟဂ္ဃသော၊ သတ္တဝါတို့၏ အသွေးအသားကို သောက်စားတတ်သော။ ဒီပိ၊ သစ်သည်။ ဣစ္စေဝံ၊ ဤသို့။ ဝိလပန္တိယာ၊ မြည်တမ်းစဉ်။ ဧဠကိယာ၊ ဆိတ်ကုလားမ၏။ ဂလကံ၊ လည်ကို။ အနွာဝမဒ္ဒိ၊ ကိုက်ဝါး၏။ ဒုဋ္ဌေ၊ ပြစ်မှားတတ်သောသူ၌။ သုဘာသိတံ၊ စကားဆိုကျိုးသည်။ နတ္ထိ၊ မရှိ။

၉၅။ ဒုဋ္ဌေ၊ ပြစ်များတတ်သောသူ၌။ နယော၊ အကြောင်းသည်။ နေဝ အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။ ဓမ္မော၊ သဘောသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။ သုဘာသိတံ၊ စကားကောင်းသည်။ န အတ္ထိ၊ မရှိသလျှင်ကတည်း။ ဒုဋ္ဌေ၊ ပြစ်မှာတတ်သောသူ၌။ နိက္ကမံ၊ လုံ့လကို။ ယုဉ္ဇေထ၊ အားထုတ်ရာ၏။ သော စ၊ ထိုပြစ်မှားတတ်သော သူသည်ကား။ သဗ္ဘိံ၊ စကားကောင်းကို။ န ရဉ္ဇတိ၊ မချစ်။

ရသေ့သည် ထိုဆိတ်ကုလားမ သစ်တို့၏ အမူအရာအလုံးစုံကို မြင်၏။

ဇာတ်ပေါင်း... သဗ္ဗညူ မြတ်ဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ ယခုအခါ ဆိတ်ကုလားမသည် ထိုအခါ ဆိတ်ကုလားမ ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ သစ်သည် ထိုအခါ သစ်ဖြစ်ဖူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်သာလျှင် ထိုအခါ ရသေ့ ဖြစ်ဖူးပြီ ဟု ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။

အပြစ်ရှာနေ၊ သူ့ထံဖြေ၊ ဆင်ခြေမဆိုရာ

ဆယ်ခုတို့၏ ပြည့်ကြောင်းဖြစ်သော ဒီပိဇာတ်သည် ပြီး၏။

*****