တဏ္ဍုလနာဠိဇာတ်

by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော်

←၄။ စူဠသေဋ္ဌိဇာတ်

ပုံတော်စုံ ငါးရာငါးဆယ် ဇာတ်ဝတ္ထု by မင်္ဂလာဘုံကျော် ညောင်ကန်ဆရာတော် ၅။ တဏ္ဍုလနာဠိဇာတ်

၆။ ဒေဝဓမ္မဇာတ်→

၅။ တဏ္ဍုလနာဠိဇာတ်

လောဘရမ္မက်ကြီးသဖြင့် ပျက်စီးသော အဘိုးပြတ်ယောက်ျား၏အကြောင်း

ပစ္စုပ္ပန်ဝတ္ထု... နတ်နှင့်တကွသောလူကို ဆုံးမတော်မူတတ်သော မြတ်စွာဘုရားသည် ကိမဂ္ဃတိ တဏ္ဍုလနာဠိကာ အစရှိသော ဂါထာပုဒ်ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော ဤတဏ္ဍုလနာဠိဇာတ်ကို ဇေတဝန် ကျောင်းတော်၌ နေတော်မူစဉ် လာဠုဒါယ မထေရ်ကို အကြောင်းပြု၍ ဟောတော်မူ၏။ ထိုအခါ မလ္လာမင်း၏သားဖြစ်သော ဒဗ္ဗမထေရ်သည် သံဃာအား ဆွမ်းညွှန်သည်ဖြစ်၏။ ထိုအခါ စောစောကလျှင် စာရေးတံဆွမ်းကို ညွှန်သည်ရှိသော် လာဠုဒါယီမထေရ်အား ရံခါ မြတ်သောဆွမ်းသည် ရောက်၏။ ရံခါ ယုတ်သောဆွမ်းသည် ရောက်၏။ ထိုလာဠုဒါယီမထေရ်သည် ယုတ်သောဆွမ်းကိုရသောနေ့၌ စာရေးတံဝေရာအရပ်၌ နှောက်ရှက်ခြင်းကို ပြု၏။ ဒဗ္ဗသာလျှင် စာရေးတံကို ပေးခြင်းငှာသိသလော၊ ငါတို့သည် မသိကုန်သလောဟု ဆို၏။ လာဠုဒါယီသည် စာရေးတံဝေရာအရပ်၌ နှောက်ရှက်ခြင်းကို ပြုသည်ရှိသော် ယခုအခါ၌ သင်သည်ပင်လျှင် စာရေးတံကိုပေးလော့ဟု ဆို၍ စာရေးတံတောင်းကို ပေးလေကုန်၏။ ထိုအခါမှစ၍ ထိုလာဠုဒါယီမထေရ်သည် သံဃာအား စာရေးတံကိုပေး၏။ ပေးသည်သော်ကား ဤဆွမ်းသည် မြတ်သောဆွမ်းဟူ၍၎င်း၊ ယုတ်သောဆွမ်းဟူ၍၎င်း၊ ဤမည်သော ဝါစဉ်၌ မြတ်သောဆွမ်း ရောက်၏ဟူ၍၎င်း ဤမည်သော ဝါစဉ်၌ ယုတ်သောဆွမ်း ရောက်၏ဟူ၍၎င်း မသိ၊ အစဉ်ကိုသော်လည်း ဤမည်သောဝါစဉ်၌ တည်၏ဟူ၍ မမှတ်နိုင်၊ ရဟန်းတို့၏ တည်သောအခါ၌ ဤအရပ်၌ ဤအစဉ်ဟူ၍ မြေ၌၎င်း နံရံ၌၎င်း အရေးငင်၏။ နက်ဖြန်နေ့ စာရေးတံ ဝေရာအရပ်၌ ရဟန်းတို့သည် နည်းသည်လည်း ဖြစ်ကုန်၏။ များသည်မူလည်း ဖြစ်ကုန်၏။ ရဟန်းတို့သည် နည်းကုန်လတ်သော် အောက်၌ အရေးကို ငင်၏။ ရဟန်းတို့သည် များကုန်လတ်သော် အထက်၌ အရေးကို ငင်၏။ လာဠုဒါယီမထေရ်သည် ထေရ်စဉ်ကို မသိသည်ဖြစ်၍ အရေး အမှတ်ဖြင့် စာရေးတံကိုပေး၏။

ထိုအခါလူဒါယီမထေရ်ကို ရဟန်းတို့သည် ငါ့သျှင် လာဠုဒါယီ အရေးမည်သည်ကား အောက်၌လည်း တည်၏။ အထက်၌လည်း တည်၏။ မြတ်သောဆွမ်းသည်ကား ဤမည်သော ဝါစဉ်၌ တည်၏။ ယုတ်သော ဆွမ်းသည်ကား ဤမည်သောဝါစဉ်၌ တည်၏ဟု ဆိုကုန်၏။ လာဠုဒါယီ မထေရ်သည် ရဟန်းတို့သည် စောဒနာအပ်သည်ရှိသော် မြတ်သောဆွမ်းသည် ဤမည်သောဝါစဉ်၌ တည်သည်။ ယုတ်သောဆွမ်းသည် ဤမည်သော ဝါစဉ်၌ တည်သည် အကယ်၍ ဖြစ်ငြားအံ့၊ ဤသို့ ဖြစ်သည်ရှိသော် ဤအရေးသည် အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့တည်သနည်း၊ ငါသည် သင်တို့စကားကို အသို့ ယုံရအံ့နည်း၊ ဤအရေးကို ယုံအံ့ဟု ဆို၏။

ထိုအခါ လာဠုဒါယီကို ပဉ္စင်းငယ်တို့သည်၎င်း သာမဏေတို့သည်၎င်း ငါ့သျှင် လာဠုဒါယီ သင်သည် စာရေးတံပေးသည်ရှိသော် ရဟန်းတို့သည်လာဘ်မှ ယုတ်ကုန်၏။ သင်သည် စာရေးတံပေးခြင်းငှါ မလျောက်ပတ်၊ ဤအရပ်မှ သွားလော့ဟု စာရေးတံဝေရာမှ နှင်ထုတ်ကုန်၏။ ထိုခဏ၌ စာရေးတံဝေရာ၌ ကြီးစွာသော အုတ်အုတ် ကျက်ကျက်သည်ဖြစ်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ထိုအသံကို ကြားတော်မူ၍ အာနန္ဒာ မထေရ်ကို အာနန္ဒာ စာရေးတံဝေရာ၌ ကြီးစွာသော အုတ်အုတ်ကျက်ကျက်သည် ဖြစ်၏။ ဤအသံသည် အဘယ်အသံနည်းဟု မေးတော်မူ၏။ အာနန္ဒာ မထေရ်သည် မြတ်စွာဘုရားအား ထိုအကြောင်းကို ကြားလျှောက်၏။ အာနန္ဒာ ခုသာလျှင် လာဠုဒါယီသည် မိမိ၏မိုက်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် တပါးကုန်သောသူတို့၏ လာဘ်ယုတ်ခြင်းကို ပြုသည်မဟုတ်သေး။ ရှေး၌လည်း ပြုသည်သာလျှင်တည်းဟု မိန့်တော်မူ၏။ အာနန္ဒာမထေရ်သည် ထိုအကြောင်းကို ထင်စွာ ပြစိမ့်သောငှါ မြတ်ဘုရားကို တောင်းပန်၏။ မြတ်စွာဘုရားသည် ဘဝတပါးသည် ဖုံးလွှမ်းအပ်သော အကြောင်းကို ထင်စွာပြတော်မူ၏။

အတိတ်ဝတ္ထု... လွန်လေပြီးသောအခါ ကာသိတိုင်း ဗာရာဏသီပြည်၌ ဗြဟ္မဒတ်မည်သော မင်းသည် မင်းပြု၏။ ထိုအခါ ငါတို့ဘုရားလောင်းသည် မင်း၏ အဘိုးပြတ်သော အမတ်ဖြစ်၏။ ဆင်မြင်းစသည်တို့ကို၎င်း ပတ္တမြားရွှေငွေ စသည်တို့ကို၎င်း အဘိုးပြတ်စေ၏။ အဘိုးပြတ်စေ၍ ဥစ္စာရှင်တို့အား ဥစ္စာအားလျော်သည်သာလျှင်ဖြစ်သော အဘိုးကိုပေးစေ၏။ မင်းသည်ကား လောဘကြီး၏။ ထိုမင်းသည် လောဘကြီသောကြောင့် ဤအဘိုးပြတ်သောသူသည် ဤသို့ အဘိုးပြတ်သည်ရှိသော် မကြာခင်လျှင် အိမ်၌ ဥစ္စာသည် ကုန်ခြင်းသို့ ရောက်လတ္တံ့၊ တပါးသောသူကို အဘိုးပြတ်စေအံ့ဟုကြံ၏။ မင်းသည် ခြင်္သေ့ခံသော လေသွန်ပြုတင်းကိုဖွင့်လှစ်၍ မင်းယင်ပြင်ကို ကြည့်သည်ရှိသော် တယောက်သော လျှပ်ပေါ်လော်လည်သော မိုက်သော ခရီးသွားယောက်ျားကို မင်းယင်ပြင်ဖြင့် သွားသည်ကိုမြင်၍ ဤသူသည် ငါ၏ အဘိုးပြတ်အမှုကို ပြုခြင်းငှါတတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ထိုခရီးသွား ယောက်ျားမိုက်ကို ခေါ်စေ၍ အချင်း သင်သည် ငါ၏ အဘိုးပြတ်အမှုကို ပြုခြင်းငှါ တတ်နိုင်လတ္တံ့လောဟု မေး၏။ အရှင်မင်းကြီး တတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု ဆို၏။ မင်းသည် မိမိဥစ္စာကို စောင့်ခြင်းအကျိုးငှာ ထိုခရီးသွားသော ယောက်ျားမိုက်ကို အဘိုးပြတ်အရာ၌ထား၏။

ထိုအခါမှစ၍ ထိုခရီးသွားသော ယောက်ျားမိုက်သည် ဆင်မြင်း စသည်တို့ကို အဘိုးပြတ်သည်ရှိသော် အဘိုးကို ယုတ်စေ၍ အလိုရှိတိုင်း ပြတ်၏။ ထိုယောက်ျားမိုက်၏ အရာအထူး၌ တည်သည်၏ အဖြစ်ကြောင့် ယောက်ျားမိုက်သည် အကြင်အဘိုးကို ပြတ်၏။ ထိုပြတ်သောအဘိုးသည်သာလျှင် ဖြစ်၏။ ထိုကာလ၌ ဥတ္တရာပထမှ တယောက်သော မြင်းကုန်သည်သည် မြင်းငါးရာတို့ကို ဆောင်ခဲ့၏။ မင်းသည် ထိုအဘိုးပြတ်သော ယောက်ျားကို ခေါ်၍ မြင်းတို့ကို အဘိုးပြတ်စေ၏။ အဘိုးပြတ်သော ယောက်ျားသည် မြင်းငါးရာတို့၏အဘိုးကို ဆန်တကွမ်းစားပြတ်၏။ ပြတ်ပြီး၍ကား မြင်းကုန်သည်အား ဆန်တကွမ်းစားကို ပေးကုန်လောဟု ဆို၍ မြင်းတို့ကို တင်းကုပ်၌ ထားစေ၏။

မြင်းကုန်သည်သည် ရှေး၌ဖြစ်သော အဘိုးပြတ် အမတ်အိမ်သို့သွား၍ ထိုအကြောင်းကို ကြား၍ ယခုအဘယ်သို့ ပြုအပ်သနည်းဟုမေး၏။ အဘိုးပြတ်ဟောင်းသည် ထိုအဘိုးပြတ်ယောက်ျားမိုက်အား တံစိုးပေး၍ ရှေးဦးစွာ ငါတို့၏မြင်းတို့သည် ဆန်တကွမ်းစားကို ထိုက်၏ဟူ၍ သိအပ်ပြီ၊ သင်တို့ကိုကား မှီ၍ ဆန်တကွမ်းစား၏ အဘိုးကို သိလိုကုန်၏။ မင်း၏အထံသို့ သွား၍ ဆန်တကွမ်းစားသည် ဤမည်သော အဘိုးကိုထိုက်၏ဟု ငါတို့အား ဆိုခြင်းငှါ တတ်နိုင်လတ္တံ့ ဟု မေးကုန်လော၊ တတ်နိုင်လတ္တံ့ဟု အကယ်၍ဆိုအံ့၊ ထိုအဘိုးပြတ်ငယ်ယောက်ျားကိုခေါ်၍ မင်း၏အထံသို့ သွားနှင့်ကုန်လော့၊ ငါလည်း မင်း၏အထံသို့ လာအံ့ဟု ဆို၏။ မြင်းကုန်သည်သည် ကောင်းပြီဟု ဘုရားလောင်းကို ဝန်ခံ၍ အဘိုးပြတ်ယောက်ျားအား တံစိုးပေး၍ ထိုအကြောင်းကို ကြား၏။ အဘိုးပြတ်သည် တံစိုးကိုရလျှင် ဆန်တကွမ်းကို အဘိုးပြတ်ခြင်းငှါ တတ်နိုင်လတ္တံ့ ဟုဆို၏။ ထိုသို့ တပြီးကား မင်းအိမ်သို့ သွားကုန်အံ့ဟု ထိုအဘိုးပြတ်သော ယောက်ျားကိုခေါ်၍ မင်း၏ အထံသို့ သွား၏။

ဘုရားလောင်းသည်၎င်း တပါးကုန်သော အမတ်တို့သည်၎င်း လာကုန်၏။ မြင်းကုန်သည်သည် မင်းကိုရှိခိုး၍ အရှင်မင်းကြီး မြင်းငါးရာတို့၏ ဆန်တကွမ်းစားထိုက်သည်၏အဖြစ်ကို သိရကုန်ပြီ၊ ရှင်မင်းကြီး၏ ဆန်တကွမ်းစားသည်ကား အဘယ်မျှထိုက်သနည်းဟု အဘိုးပြတ်ကို မေးတော်မူပါဦးဟု လျှောက်၏။ မင်းသည် ထိုအကြောင်းကို မသိသည်ဖြစ်၍ အို အဘိုးပြတ် မြင်းငါးရာတို့သည် အဘယ်မျှထိုက်ကုန်သနည်းဟုမေး၏။ အရှင်မင်းကြီး ဆန်တကွမ်းစားထိုက်ကုန်၏ဟုဆို၏။ အချင်း အဘိုးပြတ် မြင်းတို့သည် ရှေးဦးစွာ ဆန်တကွမ်းစား ထိုက်ကုန်သည်ဖြစ်စေ၊ ထိုဆန်တကွမ်းစားသည်ကား အဘယ်မျှ ထိုက်သနည်းဟု မေး၏။ ထိုအဘိုးပြတ်သော ယောက်ျားမိုက်သည် ဆန်တကွမ်းစားသည် မြို့တွင်း တဆယ့်နှစ်ယူဇနာ မြို့ပ ယူဇနာ သုံးရာနှင့်တကွသော ဗာရာဏသီပြည်ကြီးကို ထိုက်၏ဟုဆို၏။ အဘိုးပြတ်သော ယောက်ျားမိုက်သည် ရှေး၌မင်းလိုကိုလိုက်၍ ဆန်တကွမ်းစားကို မြင်းငါးရာတို့၏ အဘိုးကိုပြု၏။ တဖန် ကုန်သည်၏ လက်မှ တံစိုးကိုရ၍ ထိုဆန်တကွမ်းစား၏အဘိုးကို အတွင်းတဆယ့်နှစ်ယူဇနာ အပယူဇနာသုံးရာနှင့် တကွသော ဗာရာဏသီပြည်ကြီးကို ပြု၏။ ထိုအခါ၌ကား ဗာရာဏသီပြည်၏ တံတိုင်းအရံသည် တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိ၏။ ဤ တဆယ့်နှစ်ယူဇနာရှိသော အရပ်သည် ဗာရာဏသီပြည်၏ အတွင်းအရပ်တည်း၊ အပဖြစ်သောတံတိုင်းသည် တမူကား ယူဇနာသုံးရာရှိ၏။ ဤသို့ အဘိုးပြတ်သော ယောက်ျားမိုက်သည် အတွင်းအပနှင့်တကွ ကြီးစွာသော ဗာရာဏသီပြည်ကို ဆန်တကွမ်းစား၏အဘိုးကိုပြု၏။ ထိုစကားကိုကြား၍ အမတ်တို့သည် လက်ခုပ်တီး၍ ရယ်ကုန်လျက် ငါတို့သည် ရှေး၌ မြေကို၎င်း မင်းကို၎င်း အဘိုးမပြတ်အပ်ဟု မှတ်ကုန်၏။ ဤသို့ ကြီးစွာသောမင်းနှင့်တကွသော ဗာရာဏသီပြည်သည် ဆန်တကွမ်းစားမျှ ထိုက်သတတ်၊ အဘိုးပြတ်သော ယောကျ်ား၏ ဉာဏ်၏ ပြည့်စုံခြင်းသည်အံ့ဘွယ်သရဲရှိပေစွ၊ ဤမျှလောက်သော ကာလပတ်လုံး ဤအဘိုးပြတ်သော ယောက်ျားသည် အဘယ်မှာ နေရှာချေသနည်း ငါတို့၏ မင်းအားသာလျှင် လျောက်ပတ်ပေစွဟု ဆိုလိုကုန်၍-

၅။ ကိမဂ္ဃတိ တဏ္ဍုလနာဠိကာယံ၊ အဿာန မူလာယ ဝဒေဟိ ရာဇ။
ဗာရာဏသိံ သန္တရဗာဟိရံ၊ အယမဂ္ဃတိ တဏ္ဍုလနာဠိကာ။

ဟူသော ဤဂါထာဖြင့် ပြက်ရယ်ပြုကုန်၏။

၅။ ရာဇ၊ မင်းကြီး။ အဿာနံ၊ မြင်းတို့၏။ မူလာယ၊ အဘိုးငှာ။ ပဝတ္တာ၊ ဖြစ်သော။ အယံ တဏ္ဍုလနာဠိကာ၊ ဤတကွမ်းစားသော ဆန်သည်။ ကိံ အဂ္ဃတိ၊ အဘယ်မျှထိုက်သနည်း။ ဝဒေဟိ၊ ဆိုလော။ အယံ တဏ္ဍုလနာဠိကာ၊ ဤဆန်တကွမ်းစားသည်။ သန္တရဗာဟိရံ၊ အတွင်းအပနှင့် တကွသော။ ဗာရာဏသိံ၊ ဗာရဏသီပြည်ကို။ အဂ္ဃတိ၊ အကယ်၍ပင် ထိုက်သည်မှန်သလော။

ထိုအခါ မင်းသည် ရှက်သည်ဖြစ်၍ ထိုအဘိုးပြတ်သော ယောကျ်ားမိုက်ကို အဘိုးပြတ်အရာမှ ချထား၍ ဘုရားလောင်းအားသာလျှင် အဘိုးပြတ်အရာကိုပေး၏။ ဘုရားလောင်းသည် ကံအားလျော်စွာ လား၏။

ဇာတ်ပေါင်း... မြတ်ဘုရားသည် ဤဓမ္မဒေသနာကို ဆောင်တော်မူ၍ နှစ်ပါးကုန်သော ဝတ္ထုတို့ကို ဟောတော်မူ၍ အနုသန္ဓေကိုစပ်၍ ယခုအခါ လာဠုဒါယီသည် ထိုအခါ မိုက်သော အဘိုးပြတ်သော ယောက်ျားဖြစ်ဘူးပြီ၊ ယခုအခါ ငါဘုရားသည်ကား ထိုအခါ ပညာရှိသော အဘိုးပြတ်အမတ်သည် ဖြစ်ဘူးပြီ၊ ဤသို့ ဇာတ်ကို ပေါင်းတော်မူ၏။