ဇောတိကသူဌေးအကြောင်း

by မင်းကွန်းဆရာတော်

←(၁၀) ကုရရဃရမြို့နေ ကာဠီဥပါသိကာအကြောင်း

မဟာဗုဒ္ဓဝင် by မင်းကွန်းဆရာတော် (၁) ဇောတိကသူဌေးအကြောင်း

(၂) မေဏ္ဍကသူဌေးအကြောင်း→

၃၅၀

နောက်ဆက်တွဲ

အမိတဘောဂသူဌေးကြီးများအကြောင်း

(၁) ဇောတိကသူဌေးအကြောင်း

(က) ကြံခင်းရှင်ဘဝ

     လွန်လေပြီးသောအခါ (ဤကမ္ဘာမှအထက် ကိုးဆယ့်တစ်ကမ္ဘာဝယ် ဝိပဿီ မြတ်စွာဘုရားရှင် ပွင့်ထွန်းတော်မူရာကာလမှ ရှေးဖြစ်သောအခါ) ဗာရာဏသီပြည်၌ သူကြွယ်ညီနောင် နှစ်ဦးတို့သည် မိမိတို့ အလုပ်သမားများကို ကြံခင်းစိုက်စေကြလေသည်။ တနေ့သ၌ ညီဖြစ်သူ သူကြွယ်သည် ကြံခင်းသို့ သွား၍ “တပင်ကို ငါ့နောင်တော်အား ပေးမည်၊ တပင်ကား ငါ့ဖို့ ဖြစ်လိမ့်မည်”ဟု ရည်ရွယ်အောက်မေ့၍ ကြံပင်ကြံရိုး ၂-ပင်တို့ကို ဖြတ်ယူကာ ကြံရည် အပြင်သို့ထွက်၍ မကျစိမ့်သောငှါ ခုတ်ဖြတ်ရာနေရာ၌ သစ်ရွက်စသည်ဖြင့် ဖွဲ့စည်း၍ ယူခဲ့လေသည်။

ထိုခေတ် ထိုအခါ၌ ကြံရိုးတို့ကို ယခုခေတ်မှာကဲ့သို့ ယန္တရားဖြင့် ကြိတ်ရမှု လုံးဝမရှိချေ။ ကြံပင်တို့ကို အရင်းကဖြစ်စေ, အဖျားကဖြစ်စေ ဖြတ်၍ မြှောက်လိုက်သောအခါ ဓမကရိုဏ်ရေစစ်မှ ရေယို၍ကျသကဲ့သို့ အလိုလိုပင် ကြံရည်များ ယိုထွက်၍ ကျလာလေသည်။

     ထိုသူကြွယ် ကြံခင်းမှ ကြံရိုး၂-ပင်တို့ကို ယူဆောင်၍ အိမ်သို့ ပြန်လာသောအချိန်မှာ ဟိမဝန္တာ ဂန္ဓမာဒနတောင်ဝယ် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်တပါးသည် သမာပတ်မှထ၍ “ငါသည် ယနေ့ အဘယ်သူအား ချီးမြှောက်ရပါမည်နည်း”ဟု စူးစမ်း ဆင်ခြင်တော်မူလတ်သော် မိမိ၏ ဉာဏ်ကွန်ရက်၌ ထိုညီဖြစ်သူသူကြွယ် ဝင်လာသည်ကို မြင်တော်မူ၍၎င်း, ထိုသူကြွယ်၏ ဒါနတည်းဟူသော သင်္ဂဟမှု ပြုလုပ်ရန် စွမ်းနိုင်သည်၏အဖြစ်ကို သိတော်မူ၍၎င်း သပိတ်သင်္ကန်းကိုယူ၍ တန်ခိုးဖြင့် လာရောက်ကာ

၃၅၁

ထိုသူကြွယ်၏ရှေ့၌ ရပ်တည်တော်မူလာလေ၏။ သူကြွယ်သည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်ကို မြင်ရလျှင်ပင် ကြည်ညိုသောစိတ် ဖြစ်ရှိလျက် မိမိ၏ အပေါ်ရုံ စုလျားတဘက်ကို မြင့်သောမြေအရပ်၌ ခင်းထား၍ “အရှင်ဘုရား.. ဤနေရာ၌ ထိုင်နေတော်မူကြပါကုန်”ဟု လျှောက်ဆိုကာ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်ကို ထိုင်နေစေပြီးလျှင် “သပိတ်ကို တဆိတ်လောက် စောင်းငဲ့ပေးတော်မူကြပါဘုရား”ဟု လျှောက်ထား၍ ကြံရိုးကြံပင်၏ ဖွဲ့စည်းရာဌာနကို ဖြေလျက် သပိတ်ထက်၌ စိုက်လိုက်လေ၏။ ကြံရည်သည် အလိုလိုလျှောကျကာ သပိတ်ကို ပြည့်စေလေသည်။

     ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ် ထိုကြံရည်ကို သောက်သုံးတော်မူပြီးလတ်သော်ကား သူကြွယ်သည် “ငါ၏ကြံရည်ကို အရှင်မြတ် သောက်သုံးတော်မူအပ်သည်မှာ အလွန် ကောင်းမြတ်လှဘိတကား၊ အကယ်၍ ငါ့နောင်ကြီးသည် အဖိုးကို ဆောင်စေလိုပါက အဖိုး(တန်ဖိုး)ကို ငါပေးပေအံ့။ အကယ်၍ ကုသိုလ်ကောင်းမှု အဖို့အစုကို ဆောင်စေလိုပါက ကုသိုလ်ကောင်းမှု အဖို့အစုကိုပင် ငါပေးပေအံ့။ (နောင်တော်အတွက် ယူဆောင်လာသည့် ကြံရည်ကိုလည်း ငါလှူတော့အံ့)”ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် “အရှင်ဘုရား.. သပိတ်တော်ကို တပည့်တော်ဖက်သို့ တဆိတ်လောက် စောင်းငဲ့ ပေးတော်မူကြပါဘုရား”ဟု လျှောက်ထား၍ ဒုတိယကြံရိုးကြံပင်ကိုလည်း အဖွဲ့အစည်းကိုဖြေကာ ကြံရည်ကို လောင်းလှူလိုက်ပြန်လေ၏။ (ဤ၌ သူ့နောင်တော်အတွက် သူယူဆောင်လာသည်ကို သူ၏နောင်တော်ကလည်း မသိပါချေ။ သို့စေကာမူ “ငါ့နောင်တော်သည် ကြံခင်းမှ အခြားကြံကို ယူဆောင်၍ စားသုံးလိမ့်မည်”ဟု ဤမျှလောက်ပင်လျှင် ထိုသူကြွယ်၏ စိတ်သန္တာန်မှာ လှည့်ပတ် ကောက်ကျစ်လိုစိတ် ပိတ်မရှိချေ)။

     ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်သည်ကား လက်ဦး (ပဌမကြံရိုးကို လှူစဉ်ကပင် ကြံရည်)ကို သောက်သုံးတော်မူပြီး ဖြစ်သောကြောင့် ထိုနောက်ထပ်လှူအပ်သော ကြံရည်ကို မိမိမှတပါး အခြား ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ

၃၅၂

အရှင်မြတ်တို့နှင့်လည်း အတူတကွ ခွဲဝေ သုံးဆောင်တော်မူလိုသည်ဖြစ်၍ ထိုဒုတိယလှူအပ်သော ကြံရည်ကို အလှူခံရုံသာ ခံယူပြီး သုံးဆောင်တော်မမူပဲ ထိုင်မြဲ ထိုင်နေတော်မူလေသည်။ သူကြွယ်သည် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်၏ အမူအရာကို အကဲခပ်သိမြင်၍ တည်ခြင်းငါးမျိုးဖြင့် ရှိခိုးပြီးလျှင် “အရှင်ဘုရား.. တပည့်တော် လှူဒါန်းအပ်သည့် အမြတ်ရသာ ကြံရည်အလှူဒါန၏ အကျိုးဆက်ကြောင့် နတ်ပြည် လူ့ပြည်တို့၌ စည်းစိမ်ကို ခံစံသုံးဆောင်ပြီးလျှင် အဆုံးဘဝ နောက်ကာလ၌ အရှင်ဘုရားတို့ ဆိုက်ရောက် မျက်မှောက်ပြုအပ်သော တရားသို့သာလျှင် ရောက်ရပါလို၏”ဟု ဆုတောင်းပတ္ထနာမှု ပြုလေ၏။ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်သူမြတ်သည်လည်း “ဧဝံ ဟောတု = ဤသင်ဆုတောင်းသည့်အတိုင်း ဖြစ်ပါစေသတည်း”ဟု မိန့်တော်မူ၍ “ဣစ္ဆိတံ ပတ္ထိတံ တုယှံ” အစရှိသော ၂-ဂါထာတို့ဖြင့် အနုမောဒနာ ပြုတော်မူပြီးလျှင် ထိုသူကြွယ်မြင်နိုင်အောင် အဓိဋ္ဌာန်တော်မူ၍ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ဂန္ဓမာဒနတောင်သို့ ကြွတော်မူကာ အဖော် ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ် ငါးရာတို့အား ထိုကြံရည်ကို လှူဒါန်း ဆက်ကပ်လေ၏။

     ထိုညီဖြစ်သူ သူကြွယ်သည် ထိုတန်ခိုးပြာဋိဟာကို မြင်ရပြီးနောက် နောင်တော် သူကြွယ်ထံသို့ သွားရောက်၍ နောင်တော်သူကြွယ်က “အဘယ်အရပ်သို့ သင် သွားနေသနည်း”ဟု မေးအပ်လေသော် “ကြံခင်းကို ကောင်း,မကောင်း ကြည့်ရှုရန် သွားရောက်ခဲ့ပါသည်”ဟု ဖြေကြားပြောဆိုလေ၏။တဖန် နောင်တော် သူကြွယ်က “သင်ကဲ့သို့သောသူသည် ကြံခင်းသို့ သွားရောက်သဖြင့် အဘယ်အကျိုးရှိအံ့နည်း (ကြံရိုးမပါလာ၍ အပြစ်တင်ခြင်း ဖြစ်သည်)၊ တကယ်ဆိုလျှင် ကြံရိုးတပင် နှစ်ပင်တို့ကို ယူဆောင်၍ လာသင့်သည် မဟုတ်လော”ဟု အပြစ်တင်စကား ပြောကြားအပ်လေသော် ညီဖြစ်သူ သူကြွယ်သည် “ဩ.. နောင်တော်.. ကျွန်ုပ်သည် ကြံရိုး၂-ပင်တို့ကို ယူအပ်ခဲ့ပါသည်။ အထူးသော်ကား လမ်းခရီးမှာ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်တပါးကို ဖူးတွေ့ရ၍ ညီတော်အတွက် ကြံရိုးမှ ကြံရည်ကို လှူပြီးလျှင်

၃၅၃

‘နောင်တော်အလိုရှိရာ တန်ဖိုးကိုဖြစ်စေ, ကုသိုလ်ကောင်းမှု အဖို့အစုကိုဖြစ်စေ ငါပေးတော့မည်’ဟု ကြံစည်မိ၍ နောင်တော်တို့အတွက် ယူဆောင်လာသော ကြံရိုးမှ ကြံရည်ကိုလည်း ထိုအရှင်ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအား အကျွန်ုပ် လှူဒါန်းအပ်ခဲ့ပါသည်။ အသို့နည်း (=ဘယ့်နှယ်လဲ) ထိုနောင်တော်အတွက် ယူခဲ့သော ကြံရိုး၏ တန်ဖိုးကိုတည်း ယူကြမည်လော၊ သို့မဟုတ် ကုသိုလ်ကောင်းမှု အဖို့အစုကိုတည်း ယူကြမည်လော”ဟု ရိုးသားစွာပင် မေးမြန်းလေ၏။

     ထိုအခါ နောင်တော်သူကြွယ်က “ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်သည် အဘယ်သို့ ပြုတော်မူအပ်သနည်း”ဟု မေးလေလျှင် ညီတော်သူကြွယ်သည် မိမိမြင်ခဲ့ရသည့်အတိုင်း “အို နောင်တော်.. ပစ္စေကဗုဒ္ဓါ အရှင်မြတ်သည် ညီတော်၏ ကြံရိုးမှ ကြံရည်ကို သောက်သုံးတော်မူပြီးလျှင် နောင်တော်တို့၏ ကြံရိုးမှ ကြံရည်ကိုကား တရိုတသေ ယူဆောင်သွားတော်မူကာ ကောင်းကင်ခရီးဖြင့် ဂန္ဓမာဒနတောင်သို့ ကြွ၍ ပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ် ငါးရာတို့အား လှူဒါန်းတော်မူပါသည်”ဟု ပြန်ကြား ပြောဆိုလေ၏။

     နောင်တော်သူကြွယ်သည် ညီဖြစ်သူသူကြွယ် ပြောကြားစဉ်မှာပင် တကိုယ်လုံး ပီတိအဟုန် ဖုံးအုပ်လျက် “အကျွန်ုပ်၏အဖို့ရာ ထိုပစ္စေကဗုဒ္ဓါအရှင်မြတ် သိမြင်အပ်သော တရားထူးကို ရခြင်းသည်သာလျှင် ဖြစ်ပါစေသတည်း”ဟု ဆုတောင်းပတ္ထနာမှု ပြုလေ၏၊ ဤသို့လျှင် ညီဖြစ်သူကား လူနတ်နိဗ္ဗာန် = သုံးတန်သော သမ္ပတ္တိချမ်းသာတို့ကို တောင့်တအပ်ကုန်၏။ နောင်တော်သည်ကား တပုဒ်တည်းဖြင့်ပင် အရဟတ္တဖိုလ်ကို တောင့်တအပ်လေသည်။ ဤကား ထိုညီနောင်နှစ်ဦးတို့၏ ရှေးကံကောင်းမှု ကုသိုလ်တည်း။

တဖန် သူကြွယ်ညီနောင်ဘဝ

     ထိုသူကြွယ်ညီနောင်တို့သည် အသက်တမ်းအတိုင်း တည်နေကြ၍ ထိုဘဝမှ စုတေကြသည်ရှိသော် နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ကြ၍ ဖုဿဘုရားရှင်နှင့် ဝိပဿီမြတ်စွာဘုရားရှင် နှစ်ဆူတို့၏အကြား မရေမတွက်နိုင်သော နှစ်ကာလအပိုင်းအခြား တည်းဟူသော

၃၅၄

ဗုဒ္ဓန္တရ အသင်္ချေယျတကပ် ကာလကို နတ်ပြည်၌သာ ကုန်လွန်စေကြလေကုန်၏၊ ထိုညီနောင်နှစ်ယောက်တို့ နတ်ပြည်၌ တည်နေကြစဉ်ပင် ဝိပဿီမြတ်စွာဘုရားသည် လောက၌ ပွင့်ထွန်းတော်မူလာလေ၏။ ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့သည်လည်း နတ်ပြည်မှ စုတေခဲ့ကြ၍ ဗန္ဓုမတီ မင်းနေပြည်ဝယ် အမျိုးကောင်း သူကြွယ်အိမ်၌ နောင်တော်ကား နောင်တော်ပင်, ညီတော်ကား ညီတော်ပင် ဖြစ်လျက် ပဋိသန္ဓေ ယူနေဖြစ်ပွါးလာကြပြန်လေ၏၊ ထိုညီနောင် နှစ်ယောက်တို့တွင် နောင်တော်၏အမည်ကို သေန-ဟူ၍, ညီတော်၏ အမည်ကိုကား အပရာဇိတ-ဟူ၍ မိဘတို့က မှည့်ခေါ်ကြလေသည်။

     ထိုသူကြွယ်ညီနောင် နှစ်ယောက်တို့ အရွယ်သို့ ရောက်ကြသောအခါ အိမ်ထောင်စုကို ကောင်းစွာတည်တံ့စေ၍ နေထိုင်ကြစဉ် “အို သူတော်ကောင်း သူမြတ်လောင်းတို့.. လောက၌ ဘုရားမြတ်ရတနာ, တရားရတနာ, သံဃာရတနာတို့ နေဝါ,လဝန်း ဖြစ်ထွန်း ပွင့်ပေါ်ခဲ့လေပြီ၊ အလှူဒါနတို့ကို ပေးလှူကြကုန်လော့၊ ကောင်းမှုတို့ကို ပြုကြကုန်လော့၊ ယနေ့သည် ရှစ်ရက်မြောက် = အဋ္ဌမီဥပုသ်နေ့ဖြစ်သည်။ ယနေ့ကား ဆယ့်လေးရက်မြောက် = စာတုဒ္ဒသီဥပုသ်နေ့ဖြစ်သည်။ ယနေ့ကား ဆယ့်ငါးရက်မြောက် = ပန္နရသီဥပုသ်နေ့ဖြစ်သည်၊ ဥပုသ်စောင့်သုံးမှု ပြုကြပါကုန်လော့၊ တရားတော်ကို နာကြားကြပါကုန်လော့”ဟု ဓမ္မဃောသက = နိဗ္ဗာန်ဆော်ပုဂ္ဂိုလ်၏ ဗန္ဓုမတီ နေပြည်တော်အတွင်း၌ လှည့်လည် ကြွေးကြော်သော အသံကို ကြားရသဖြင့် လူများအပေါင်း နံနက်ခင်း အလှူလှူကြ၍ နေမွန်းလွဲသောအခါ တရားနာသွားကြသည်ကို မြင်ရကား နောင်တော်ဖြစ်သော သေန-သူကြွယ်သည် “အဘယ်အရပ်သို့ သွားကြမည်နည်း”ဟု မေး၍ လူအများက “မြတ်စွာဘုရားရှင်ထံ တရားနာရန် သွားကြပါမည်”ဟု ပြန်ကြား ပြောဆိုအပ်လေသော် “ကျွန်ုပ်လည်း လိုက်ပါပါရစေ”ဟု ပြောဆိုကာ ထိုလူများအပေါင်းနှင့် အတူတကွ လိုက်ပါခဲ့၍ ပရိသတ်အစွန်အဖျား၌ ထိုင်နေလျက် တရားနာယူလေ၏။

၃၅၅

     ဝိပဿီမြတ်စွာဘုရားသည် ထိုသေန-သူကြွယ်၏ အလိုအဇ္ဈာသယကို သိတော်မူပြီးလျှင် ဒါနကထာ, သီလကထာစသော အစဉ်အတိုင်းသော တရားစကားကို ဟောကြားတော်မူလေ၏။ သေန-သူကြွယ်သည် မြတ်စွာဘုရား၏ တရားတော်ကို နာပြီးလျှင် ရှင်ရဟန်းပြုရန် အလွန်ထက်သန်သော လုံ့လဝီရိယ ဖြစ်ရှိလာရကား ဝိပဿီ မြတ်စွာဘုရားရှင်ကို (မိမိကို) ရဟန်းပြုပေးရန် တောင်းပန် လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားရှင်က “ဒါယကာ.. သင့်အဖို့ရာ ပန်ကြားရမည့် ဆွေမျိုးများ ရှိကြသလော”ဟု မေးတော်မူသဖြင့် သေန-သူကြွယ်က “ရှိကြပါသည် မြတ်စွာဘုရား..”ဟု လျှောက်ထားလေလျှင် မြတ်စွာဘုရားရှင်က “ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ဆွေမျိုးများကို ပန်ကြားပြီးမှ လာခဲ့လော့”ဟု မိန့်တော်မူလေ၏။

     ထိုညနောက် သေန-သူကြွယ်သည် ညီဖြစ်သူ အပရာဇိတ-သူကြွယ်ထံသို့ သွားရောက်၍ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်တို့ တိုင်ပင်ပြောဆိုကြသည်မှာ-

(သေန)

ချစ်ညီ.. ဤအိမ်မှာ ရှိရှိသမျှ စီးပွါးဥစ္စာနှစ် ဟူသမျှသည် ချစ်ညီ၏ဥစ္စာ ဖြစ်ပါစေ။

(အပရာဇိတ)

အရှင်နောင်တော်.. အရှင်နောင်တော်တို့ကကော (ဘာလုပ်ကြမည်နည်း)။

(သေန)

ငါသည် မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်၌ ရဟန်းပြုတော့အံ့။

(အပရာဇိတ)

အရှင်နောင်တော်.. ဘယ့်နှယ် ပြောလိုက်ကြကုန်သနည်း၊ အကျွန်ုပ်သည် မိခင်ကွယ်လွန်ပြီးနောက် မိခင်ကဲ့သို့၎င်း, ဖခင်ကွယ်လွန်ပြီးနောက် ဖခင်ကဲ့သို့၎င်း နောင်တော်တို့ကို ရခဲ့ပါပြီ၊ ဤအိမ်ကား များသော အသုံးအဆောင် ရှိပါ၏၊ အိမ်၌ စိုးအုပ် တည်နေရင်းကပင် ကောင်းမှုတို့ကို ပြုနိုင်ပါကုန်သည်။ ဤကဲ့သို့ (ရဟန်း) မပြုကြပါလင့်။

၃၅၆

(သေန)

ငါသည် မြတ်စွာဘုရား အထံတော်၌ တရားတော်ကို ကြားနာအပ်ခဲ့ပြီ၊ ထိုတရားတော်ကို အိမ်၏အလယ်၌ တည်နေသူသည် ဖြည့်ကျင့်ရန် မတတ်နိုင်ချေ။ သို့ရကား ငါသည် ဧကန်ပင် ရဟန်းပြုပေတော့အံ့၊ ချစ်ညီသည် နေရစ်လော့-

သေန-သူကြွယ်သည် ဤကဲ့သို့ပြော၍ ညီဖြစ်သူ အပရာဇိတသူကြွယ်ကို ပြန်နစ်စေပြီးလျှင် ဝိပဿီမြတ်စွာဘုရား အထံတော်၌ ရှင်ပြုပြီးနောက် ရဟန်းအဖြစ်ကို ဆက်လက်ရယူကာ ရဟန်းတရား ပွါးများကြိုးကုတ် အားထုတ်သဖြင့် မကြာမြင့်မီပင် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ဆိုက်ရောက်လေ၏ = ရဟန္တာဖြစ်လေ၏။

ဂန္ဓကုဋီ ဆောက်လုပ်လှူဒါန်းခြင်း

     ညီဖြစ်သူ အပရာဇိတ သူကြွယ်သည်လည်း “နောင်တော်၏ ရှင်, ရဟန်းပြုပွဲ ပူဇော်သဘင် ဆင်ယင်ကျင်းပအံ့”ဟူ၍ ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ဘုရားအမှူးရှိသော ရဟန်းသံဃာအား အလှူဒါန ပေးလှူပြီးလျှင် နောင်တော် သေနမထေရ်မြတ်ကို ရိုသေမြတ်နိုး ရှိခိုး၍ “အရှင်ဘုရား.. အရှင်မြတ်တို့သည် မိမိ၏ ဘဝလွတ်မြောက်ရေးအလုပ်ကို ပြုလုပ်အပ်ပြီးပါပြီ၊ အကျွန်ုပ်သည်ကား ကာမဂုဏ်ငါးပါးတို့ဖြင့် အနှောင်အဖွဲ့ ခံနေရပါသဖြင့် တောထွက်၍ ရှင်,ရဟန်းပြုခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်ပါ၊ အကျွန်ုပ်အား အိမ်၌တည်နေရင်းပင် သင့်လျော် လျောက်ပတ်မည့် ကြီးမြတ်သော ကောင်းမှုကို မိန့်ကြားတော်မူကြစေချင်ပါသည်”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါ အပရာဇိတသူကြွယ်ကို နောင်တော် သေနမထေရ်မြတ်သည် “ကောင်းစွာ့ ကောင်းစွာ့ ပညာရှိ..၊ မြတ်စွာဘုရား၏အတွက် ဂန္ဓကုဋီကျောင်းတော်ကို ဆောက်လုပ် လှူဒါန်းလေလော့”ဟု အကြံပေးစကား မိန့်ကြားတော်မူလေ၏။

     အပရာဇိတ (ညီဖြစ်သူ) သူကြွယ်သည် “ကောင်းပါပြီ”ဟု ဝန်ခံစကား လျှောက်ထားပြီးလျှင် အထူးထူးသော သစ်တို့ကို တိုက်ဆောင်စေ၍ တိုင်စသည်အလို့ငှါ ရွေစေ, တိုက်ခွဲစေပြီးနောက်

၃၅၇

ရွှေစီချယ်သောတိုင်တလုံး, ငွေစီချယ်သောတိုင်တလုံး, ပတ္တမြားစီချယ်သော တိုင်တလုံး— ဤသို့ စသည်ဖြင့် ရတနာခုနစ်မျိုး စီချယ်အပ်သော တိုင်တို့ကို ပြုလုပ်စေလျက် ထိုတိုင်တို့ဖြင့် ဂန္ဓကုဋီကျောင်းတော်ကြီး ဆောက်လုပ်စေပြီးလျှင် ရတနာခုနစ်သွယ် စီချယ်အပ်သော အမိုးအုတ်တို့ဖြင့်ပင် ကျောင်းတော်ကြီးကို မိုးစေလေ၏။

တူတော်မောင် အပရာဇိတ-က ဆင်ဝင်ဆောင် လှူဒါန်းခြင်း

အထူးအားဖြင့် ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်ကြီးကို ဆောက်လုပ်နေသောအခါ၌ပင် အပရာဇိတ သူကြွယ်ထံသို့ မိမိနှင့် အမည်တူ (နှမ၏သား) အပရာဇိတပင်မည်သော တူတော်မောင်သည် လာလတ်၍ “ဦးကြီး.. ကျွန်တော်လည်း ကုသိုလ်ကောင်းမှု ပြုလုပ်လိုပါသည်။ ကျွန်တော်အားလည်း ကုသိုလ်ဝေစု ပေးကြစေချင်ပါသည်”ဟု တောင်းပန်စကား ပြောကြားလာလေ၏။ ဦးကြီးတော်သူ အပရာဇိတသူကြွယ်သည် “မပေးနိုင်ပါ တူတော်မောင်..၊ ငါသည် သူတပါးတို့နှင့် မဆက်ဆံသည့် ကောင်းမှုကုသိုလ်ကို ပြုလုပ်ပေအံ့”ဟု ပယ်မြစ်စကား ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပင် ပြောကြားလေ၏။

     တူတော်မောင် အပရာဇိတသူကြွယ်သည် အကြိမ်များစွာ တောင်းပန်ပါသော်လည်း ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်ကြီး၌ ပါဝင်ခွင့်ဝေစုကို ဘယ်နည်းနှင့်မှ မရနိုင်ရကား “ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းမကြီး ရှေ့တည့်တည့်မှ ဆင်ဝင်ဧည့်ခံဆောင်ကိုရမှ သင့်မည်”ဟု ကြံစည်ဆင်ခြင်မိကာ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့်ပြီးသော ဆင်ဝင်ဧည့်ခံဆောင်ကို ဆောက်လုပ်စေလေ၏။ ထိုတူတော်မောင် အပရာဇိတသူကြွယ်သည် ဤဘုရားမြတ်စွာ ပွင့်ထွန်းတော်မူရာ ကာလ၌ “မေဏ္ဍက”သူဌေးကြီး ဖြစ်လာလေသည်၊ (အကြောင်းအရာအကျယ် နောက်၌ ထင်ရှားလတ္တံ့)။

၃၅၈

ဂန္ဓကုဋီအုတ်ကျောင်းတော်ကြီး၏ ရှုမျှော်ခင်းနှင့်

တင့်တယ်ပုံ

     အထူးအားဖြင့် ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်ကြီး၌ ရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့်ပြီးသော လေသာပြုတင်းကြီး သုံးပေါက်တို့ ပါရှိကြလေသည်၊ ထိုလေသာပြုတင်းကြီး သုံးပေါက်တို့၏ ရှေ့မျက်မှောက် တည့်တည့်၌ အပရာဇိတသူကြွယ်သည် အောက်မြေအပြင်၌ အင်္ဂတေတို့ဖြင့် အပြေအပြစ်ပြုအပ်သည့် လေးထောင့်ရေကန်ကြီး သုံးလုံးတို့ကို ပြုလုပ်စေပြီးလျှင် နံ့သာလေးမျိုးရေ အပြည့်ထည့်၍ မြတ်စွာဘုရား ကိုယ်တော်မြတ်ကြီး ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်အတွင်း၌ ထိုင်နေတော်မူသောအခါ လေအဟုန်တိုက်ခတ် ယူဆောင်လာသည့် ကြာဝတ်မှုံတို့ဖြင့် မြတ်စွာဘုရား ကိုယ်တော်မြတ်ကို ကြဲဖြန့်ရန် ရည်သန်လျက် ကြာမျိုးငါးပါးတို့ကို ထိုကန်သုံးလုံးတို့၌ စိုက်ပျိုးစေလေ၏။

     ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော် ထုပိကာ၏ လေးမျက်နှာ အလွှာများကား ရွှေနီဖလံဖြင့် ပြီးလေသည်၊ အထွတ်ကား သန္တာဖြင့် ပြီးလေသည်။ ထိုထုပိကာ၏အောက် အမိုးအုတ်များကား မြကျောက်ဖြင့် ပြီးလေသည်၊ ဤသို့လျှင် ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်ကြီး၏ အထွတ်ထုပိကာသည် က-နေသော ဥဒေါင်းပမာ တင့်တယ်လှစွာ၏။ ထို့ပြင်လည်း ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်ကြီး ဒါယကာ အပရာဇိတသူကြွယ်သည် ရတနာခုနစ်ပါးတို့အနက် ခတ်သင့်သော ရတနာမျိုးကို ခတ်၍၎င်း, မခတ်သင့်သော ရတနာမျိုးကိုကား အတုံးလိုက် အခဲလိုက်သာလျှင်၎င်း ယူဆောင်ခဲ့၍ ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်ကြီးကို ဝန်းပတ်လျက် ပုဆစ်ဒူးဝန်း နစ်လုမျှမြင့်အောင် ပရိဝုဏ်ကြီးတခုလုံးကို ရတနာခုနစ်ပါးတို့ဖြင့် ပြည့်စေလေ၏။

မြတ်စွာဘုရားအား

ဂန္ဓကုဋီအုတ်ကျောင်းကြီးကို တင်လှူခြင်း

     ဤသို့ ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်ကြီးကို ပြီးဆုံး, တင့်တယ်စေပြီးလျှင် အုတ်ကျောင်းတော်ကြီး ဒါယကာ အပရာဇိတသူကြွယ်သည် နောင်တော် အရှင်သေန မထေရ်မြတ်ထံသို့

၃၅၉

ဆည်းကပ်၍ “အရှင်ဘုရား.. ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်ကြီးကား ပြီးစီးပါပြီ၊ ထိုအုတ်ကျောင်းတော်ကြီးကို မြတ်စွာဘုရားရှင် သုံးဆောင်တော်မူခြင်းကို ဘုရားတပည့်တော် လိုလားတောင့်တပါသည်၊ သုံးဆောင်ခြင်းဖြင့် ကြီးမြတ်သော ကုသိုလ်တရား ဖြစ်ပွါးပါသတဲ့ဘုရား”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ နောင်တော် အရှင်သေန မထေရ်မြတ်သည် မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ ဆည်းကပ်သွားရောက်၍ “မြတ်စွာဘုရား.. ဤအပရာဇိတသူကြွယ်သည် ရှင်တော်ဘုရားတို့အတွက် ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်ကို ဆောက်လုပ်ပြီးစေအပ်ပါပြီတဲ့၊ ယခုအခါ၌ကား ရှင်တော်ဘုရားတို့၏ သုံးဆောင်တော်မူခြင်းကို လိုလား တောင့်တပါသည်တဲ့”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။

     ဝိပဿီ မြတ်စွာဘုရားရှင်သည် နေရာတော်မှထ၍ ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်သို့ရှေးရှု ကြွတော်မူပြီးလျှင် ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော်ကြီးကို ဝန်းရံ၍ ပရိဝုဏ်အပြည့် ပုဆစ်ဒူးဝန်းနစ်လုမျှ မြင့်အောင် ကြဲဖြန့်ထားသော ရတနာခုနစ်ပါး အစုအပုံကို ကြည့်ရှုတော်မူလျက် တံခါးမုခ်၌သာ ရပ်၍ နေတော်မူလေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားကို အပရာဇိတသူကြွယ်က “မြတ်စွာဘုရား.. ဝင်တော်မူကြပါ”ဟု လျှောက်ထားသော်လည်း မြတ်စွာဘုရားရှင်သည် ဝင်တော်မမူပဲ ထိုတံခါးမုခ်မှာပင် ရပ်တည်တော်မူ၍ တတိယအကြိမ် ထပ်၍ လျှောက်ထားသောအခါ၌ကား သူကြွယ်၏နောင်တော် အရှင်သေနမထေရ်မြတ်ကို ကြည့်ရှုတော်မူလေ၏။

     မထေရ်သည် ကြည့်တော်မူပုံ အခြင်းအရာဖြင့်ပင် မြတ်စွာဘုရား၏ အလိုတော်ကိုသိ၍ ညီဖြစ်သူ သူကြွယ်ကို “သွားလော့ ချစ်ညီ..၊ ‘တပည့်တော်၏သာ စောင့်ရှောက်မှု ဖြစ်ပါလိမ့်မည်၊ ရှင်တော်ဘုရားတို့သည် အလိုရှိတိုင်း ချမ်းသာစွာ သီတင်းသုံး နေတော်မူကြပါ’ဟု မြတ်စွာဘုရားကို လျှောက်ထားလော့”ဟု နည်းပေးစကား မိန့်ကြားတော်မူလေ၏။ သူကြွယ်သည် မထေရ်၏စကားကို ကြားရလျှင် မြတ်စွာဘုရားကို တည်ခြင်းငါးမျိုးဖြင့်

၃၆၀

ရှိခိုး၍ “မြတ်စွာဘုရား.. လူအများသည် သစ်ပင်ရင်း၌ဝင်၍ မငဲ့မကွက် ဖဲသွားကြသကဲ့သို့၎င်း, မြစ်တဖက်ကမ်း ကူးသန်းကြပြီးလျှင် ဖောင်ကို မငဲ့မကွက် စွန့်ပစ်သွားကြကုန်သကဲ့သို့၎င်း ဤအတူပင် ရှင်တော်ဘုရားတို့သည် ငဲ့ကွက်ကြောင့်ကြမှု လုံးဝ ပြုတော်မမူကြပဲ အလိုရှိတိုင်း ချမ်းသာစွာ သီတင်းသုံး နေထိုင် တော်မူကြပါဘုရား”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။

(ဤ၌။ ။“မြတ်စွာဘုရားသည် အဘယ့်ကြောင့် ကျောင်းတော်သို့ ဝင်တော်မမူပဲ ရပ်တည်နေတော်မူသနည်း”ဟု မေးဖွယ်ရှိ၏။ အဖြေကား- မြတ်စွာဘုရားသည် “ဘုရားရှင်တို့၏အထံသို့ နံနက်အခါ၌၎င်း, နေလွဲအခါ၌၎င်း များစွာသောသူတို့ လာရောက်ကြလေသည်။ ထိုသူများသည် ရတနာတို့ကို (မြင်နေရ၍) ကောက်ယူ၍ ဖဲသွားကြလျှင် ငါဘုရားတို့သည် မတားမြစ်နိုင်ကုန်ချေ၊ အကယ်၍များ ကျောင်းဒါယကာ အပရာဇိတသူကြွယ်သည် ‘ကျောင်းပရိဝုဏ်အတွင်း၌ ဤမျှသော ရတနာများ ရောပြွမ်းနေပါလျက် မိမိ၏ အလုပ်အကျွေးဒကာများ ခိုးယူသွားကြသည်ကိုလည်း (မြင်နေပါလျက် ဘုရားသည်) တားမြစ်တော်မမူ’ဟု ငါဘုရားအပေါ်၌ ရန်ငြိုးမှု ပြုမှားခဲ့လေလျှင် အပါယ်ဘုံသို့ လားရောက်ရှာချေတော့မည်”ဟု ကြံစည်ဆင်ခြင်တော်မူမိလေသည်၊ ထို့ကြောင့် ရပ်တည်နေတော်မူ၏။ ဤကား အဖြေတည်း)။

     ထိုသို့ အပရာဇိတသူကြွယ်က “မြတ်စွာဘုရား.. တပည့်တော်၏ သာလျှင် စောင့်ရှောက်မှု ဖြစ်ပါလိမ့်မည် = စောင့်ရှောက်ရန်မှာ တပည့်တော်၏ တာဝန်သာ ဖြစ်ပါသည်။ အရှင်ဘုရားတို့သည် ချမ်းသာစွာ နေတော်မူကြပါကုန်လော့”ဟု လျှောက်ထား (တာဝန်ယူ)သောအခါ မြတ်စွာဘုရားသည် ဂန္ဓကုဋီအုတ်ကျောင်း တော်သို့ ဝင်တော်မူလေ၏။ ကျောင်းဒါယကာ သူကြွယ်သည် ပတ်ဝန်းကျင်မှ အစောင့်အနေကို ချထားပြီးလျှင် အစောင့်လူများကို “အမောင်တို့.. ရင်ခွင် (ခါးပိုက်, ပုဆိုးခါးပုံ)ဖြင့်၎င်း, ခြင်းတောင်းများ အိတ်များဖြင့်၎င်း ယူ၍သွားကြသောသူများကို တားမြစ်ကြကုန်၊ လက်ဆုပ်ဖြင့် ယူ၍သွားသော သူများကိုကား မမြစ်ကြကုန်လင့်”ဟု ပြောဆိုမှာထားလေသည်။

၃၆၁

     မြို့တွင်း၌လည်း ကျောင်းဒါယကာ အပရာဇိတသူကြွယ်သည် “ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော် ပရိဝုဏ်အတွင်း၌ ငါသည် ရတနာခုနစ်ပါးတို့ကို ပုဆစ်ဒူးနစ်မျှ ကြဲချအပ်ခဲ့ကုန်ပြီ၊ မြတ်စွာဘုရားအထံတော်၌ တရားနာ၍ ပြန်လာကြသော လူဆင်းရဲတို့သည် လက်နှစ်ဖက်အပြည့် ရတနာတို့ကို ဆုပ်ယူကြကုန်လော့၊ ချမ်းသာ သောသူများသည်လည်း လက်တဖက်ဖြင့် ရတနာတို့ကို ဆုပ်ယူကြကုန်လော့”ဟု အိမ်ပေါက်စေ့လှည့်လည် ပြောကြားစေလေ၏။ ကျောင်းဒါယကာ သူကြွယ်၏ စိတ်သန္တာန်မှာ “သဒ္ဓါတရား ရှိကြသူတို့သည် တရားနာလိုကြကုန်သည်ဖြစ်၍ သွားရောက်ကြမည် ဧကန်အမှန်ပင် ဖြစ်သည်၊ သဒ္ဓါတရား မရှိကြသောသူများသည်လည်း ဥစ္စာကို ရယူလိုသော လောဘဖြင့် သွားရောက်ကြကာ တရားနာကြ၍ သံသရာဝဋ်ဆင်းရဲမှ လွတ်မြောက်ကြပေလိမ့်မည်” ဤကဲ့သို့ အကြံအစည် ဖြစ်ရှိလာလေသည်။ ထို့ကြောင့် လူအပေါင်းအား ချီးမြှောက်ရန် ဤကဲ့သို့ လှည့်လည်ပြောကြားစေခြင်း ဖြစ်သည်။

     လူများအပေါင်းသည် အပရာဇိတသူကြွယ် ပြောကြားသည့်အတိုင်းပင် ဆင်းရဲသူများက လက်နှစ်ဖက်အပြည့်, ချမ်းသာသော သူများက လက်တဖက်ဖြင့် ရတနာတို့ကို ယူကြလေသည်။ ပဌမအကြိမ် ကြဲအပ်သော ရတနာတို့ ကုန်ပြန်သော် ဒုတိယအကြိမ် ထိုနည်းအတူ ပုဆစ်ဒူးနစ်လုမျှ ကြဲပြန်လေ၏၊ ထိုဒုတိယအကြိမ် ကြဲအပ်သော ရတနာတို့ ကုန်ပြန်သော် တတိယအကြိမ်လည်း ထိုနည်းအတူ ပုဆစ်ဒူးနစ်လုမျှ ကြဲပြန်လေ၏။

     အထူးအားဖြင့် ကျောင်းဒါယကာ အပရာဇိတသူကြွယ်သည် “မြတ်စွာဘုရား၏ ကိုယ်တော်မှ ထွက်ကွန့်သော ရွှေရောင်တော်နှင့် အမျက်ကျောက်ရတနာ၏ အရောင် ဤနှစ်ပါးကို ကြည့်ရှုကြရသော လူများအဖို့ ကြည့်၍ အားမရ မရောင့်မရဲနိုင်အောင် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်”ဟု ကြံစည် အောက်မေ့ကာ မြတ်စွာဘုရား၏ ခြေတော်ရင်း၌ သခွါးငဆစ်သီး (ကဆစ်သီးလုံးကြီးခန့်) ပမာဏရှိသော အဖိုးအတိုင်းမသိထိုက်သည့် အမျက်ကျောက်ရတနာကြီးကို

၃၆၂

ထားရှိလေသည်။ လူများအပေါင်းသည်လည်း သူကြွယ်ကြံစည် အောက်မေ့သည့်အတိုင်း မြတ်စွာဘုရား၏ ကိုယ်တော်ရောင်နှင့် အမျက်ကျောက် ရတနာရောင်ကို အားမရ မရောင့်ရဲနိုင်လောက်အောင်ပင် ကြည့်ရှုကြလေ၏။

ကျောက်မျက်ရတနာကြီးကို ပုဏ္ဏားတဦး

ပြောင်ပြောင်ခိုးယူခြင်း

     တနေ့သ၌ မိစ္ဆာအယူရှိသော ပုဏ္ဏားတယောက်သည် “မြတ်စွာ ဘုရား၏ ခြေတော်ရင်း၌ အဖိုးများစွာထိုက်တန်သော ကျောက်မျက်ရတနာကြီးကို ချထားအပ်သတဲ့၊ ငါသည် ထိုကျောက်မျက်ရတနာကြီးကို ခိုးဆောင်ပေအံ့”ဟူသော အကြံ နှလုံးသွင်းဖြင့် ကျောင်းတော်သို့ သွားရောက်၍ ဘုရားဖူးလာကြသူ လူများအကြားမှ ဘုရားရှင်ရှေ့တော်သို့ ဝင်ရောက်လာလေသည်။ ကျောင်းဒါယကာ သူကြွယ်သည် ထိုပုဏ္ဏား၏ (မရိုးဖြောင့်သော) ဝင်လာပုံ အခြင်းအရာဖြင့်ပင် “ကျောက်မျက်ရတနာကို ခိုးယူလို၏”ဟု ရိပ်မိသိရှိ၍ “ဩ.. ဤပုဏ္ဏားသည် ကျောက်မျက်ရတနာကို မခိုးယူပါမူ ကောင်းလေစွာ့”ဟု ကြံစည်မိလေသည်။

     ပုဏ္ဏားသည်လည်း မြတ်စွာဘုရားရှင်ကို ရှိခိုးဘိသကဲ့သို့ ခြေတော်ရင်း၌ မိမိလက်ကို တုပ်ဝပ်ညွှတ်စေကာ ကျောက်မျက်ရတနာကြီးကို ကောက်ယူ၍ မိမိ၏ ခါးပိုက်ကြား၌ ဝှက်ထားပြီးလျှင် ဖဲသွားလေ၏။ ကျောင်းဒါယကာ အပရာဇိတသူကြွယ်သည် ထိုပုဏ္ဏား (အပြုအမူ)အပေါ်၌ မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ စိတ်ကို ကြည်ကြည်လင်လင် မထားနိုင်ပဲ မြတ်စွာဘုရား တရားဟော၍အပြီးတွင် မြတ်စွာဘုရား အထံတော်သို့ ဆည်းကပ်၍ “မြတ်စွာဘုရား.. တပည့်တော်သည် သုံးကြိမ်တိုင်တိုင် ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော် ပရိဝုဏ်အပြည့် ပုဆစ်ဒူးဝန်းနစ်လုမျှ ရတနာခုနစ်ပါးတို့ကို ကြဲဖြန့်အပ်ခဲ့ပါကုန်သည်၊ ထိုရတနာတို့ကို ယူဆောင်သွားကြသော လူများအပေါ်၌ တပည့်တော်၏ စိတ်သည် မကျေမချမ်းမှု အလျှင်းပင်မဖြစ်ပဲ တိုး၍ တိုး၍သာလျှင် သဒ္ဓါကြည်လင် ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ ယနေ့မူကား ‘ဩ.. ဤပုဏ္ဏားသည်

၃၆၃

ကျောက်မျက်ရတနာကြီးကို မခိုးယူပါမူ ကောင်းလေစွာ့’ဟု တပည့်တော် ကြံစည်မိပါလျက် ထိုပုဏ္ဏား ကျောက်မျက်ရတနာကြီးကို ခိုးယူ၍သွားလတ်သော် မိမိစိတ်ကို မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ ကြည်ကြည်လင်လင် မထားနိုင်ပဲ ရှိရပါသည်ဘုရား” ဟု လျှောက်ထားလေ၏။

မြတ်စွာဘုရား၏ နည်းညွှန်းအရ အပရာဇိတသူကြွယ်

ဆုတောင်းခြင်း

     ဝိပဿီ မြတ်စွာဘုရားသည် သူကြွယ်၏စကားကို ကြားသိတော်မူလေလျှင် “ဒါယကာ.. မိမိ၏ဥစ္စာကို သူတပါးတို့ မခိုးယူ မဖျက်ဆီးနိုင်အောင် ပြုလုပ်ခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်သည်မဟုတ်လော”ဟု နည်းညွှန်းစကား အရိပ်အမြွက် မိန့်ကြားတော်မူလေ၏။ သူကြွယ်သည် မြတ်စွာဘုရားပေးအပ်သည့် နည်းညွှန်း၌တည်၍ မြတ်စွာဘုရားရှင်ကို ရိုသေမြတ်နိုး ရှိခိုးပြီးလျှင်-

“မြတ်စွာဘုရား.. ယနေ့ကို အစပြု၍ တပည့်တော်၏ဥစ္စာကို မြိတ်ဆာချည်မျှင် တပင်ကိုပင်သော်လည်း တပည့်တော်ကို လွှမ်းမိုးအနိုင်ကျင့်၍ ရာပေါင်းများစွာသော မင်းများ, ခိုးသူများသည် သိမ်းပိုက် လုယက် ခိုးယူခြင်းငှါ စွမ်းနိုင်ကြသောမည်သည် မဖြစ်ပါစေကုန်သတည်း = ရာပေါင်းများစွာသော မင်း, ခိုးသူတို့ မသိမ်းပိုက်နိုင်, မလုယက်နိုင်, မခိုးယူနိုင်ကြပါစေကုန်သတည်း၊ မီးသည်လည်း တပည့်တော်၏ ဥစ္စာကို မလောင်ကျွမ်းပါစေသတည်း၊ ရေသည်လည်း မတိုက်မျှောနိုင်ပါစေသတည်း”-

ဟု ဆုတောင်းပတ္ထနာမှုကို ပြုလေ၏။ မြတ်စွာဘုရားသည်လည်း သူကြွယ်အား “ဧဝံ ဟောတု = ဤယခု သင်ဆုတောင်းသည့်အတိုင်း ဖြစ်ပါစေ”ဟု အနုမောဒနာမှုကို ပြုတော်မူလေ၏။ အပရာဇိတသူကြွယ်သည် ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းတော် ရေစက်ချပွဲ ပြုလုပ်သည်ရှိသော် ရဟန်းတော်ပေါင်း (၆၈ဝဝဝဝဝ)

၃၆၄

ခြောက်သန်း ရှစ်သိန်းတို့အား ကျောင်းတိုက်တော် အတွင်းမှာပင် ကိုးလတို့ပတ်လုံး ကြီးစွာသောအလှူကို ပေးလှူ၍ ရေစက်ချအလှူပွဲကြီး ပြီးဆုံးသောနေ့၌ အားလုံးသော ရဟန်းတို့အား တိစီဝရိက် သင်္ကန်းသုံးထည်စီ ဆက်ကပ် လှူဒါန်းလေ၏။ အငယ်ဆုံးသံဃာ (=သင်္ဃနော ကိုယ်တော်)အား လှူဒါန်းအပ်သည့် သင်္ကန်းလျာ သုံးထည်စာ အဝတ်တို့သည်ပင် အဖိုးတသိန်း ထိုက်တန်ကုန်၏။

နောက်ဆုံး ဇောတိကသူဌေးဘဝ

     ထိုအပရာဇိတ ကျောင်းဒါယကာ သူကြွယ်သည် ဤနည်းဖြင့် အသက်ထက်ဆုံး ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြု၍ ထိုဘဝမှ စုတေလတ်သော် နတ်ပြည်၌ ဖြစ်ပြီးလျှင် ဤမျှ ကိုးဆယ့်တကမ္ဘာ ရှည်လျားစွာသော အခါကာလပတ်လုံး အပါယ်လေးပါး မလားမရောက်မူ၍ ဤအကျွန်ုပ်တို့၏ ဘုရားမြတ်စွာ ပွင့်ထွန်းတော်မူရာ ကာလဝယ် ရာဇဂြိုဟ်ပြည်၌ သူဌေးမျိုးတအိမ်ဝယ် ပဋိသန္ဓေ ယူနေခဲ့၍ ကိုးလခွဲကြာ မယ်တော်ဝမ်း၌ ကိန်းနေခဲ့လေသည်။ ထိုသူဌေးသားကို ဖွားမြင်သောနေ့၌ကား ရာဇဂြိုဟ်တပြည်လုံးဝယ် ရှိသမျှ လက်နက် အားလုံးတို့သည် မီးဟုန်းဟုန်း တောက်သည့်အဟန် အလျှံတပြောင်ပြောင် တောက်လောင်ကြလေကုန်၏။ လူအားလုံးတို့၏ကိုယ်ဝယ် ဝတ်ဆင်၍ထားအပ်သည့် အဆင်တန်းဆာတို့သည်လည်း အလျှံလွှတ်ကြသည့်ပမာ အရောင်အဝါကို လွှတ်ကြလေကုန်၏။ သို့ရကား ရာဇဂြိုဟ်တပြည်လုံးသည် တခဲနက် အရောင် တောက်ပြောင်လျက် ရှိလေ၏။

     ထိုသူငယ်၏ ဖခင်သူဌေးသည်လည်း စောစောပင် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးထံသို့ အခစား သွားရောက်လေ၏။ ထိုအခါ ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးနှင့် သူဌေးကြီးတို့ အပြန်အလှန် မေး,ဖြေကြသည်မှာ-

(မင်းကြီး)

ယနေ့ လက်နက်အားလုံး အလျှံတပြောင်ပြောင် တောက်လောင်ကြလေသည်၊ မြို့အလုံးသည် တခဲနက် အရောင်တောက်ပြောင်လျက် ရှိချေသည်။ ဤသို့ဖြစ်ရာ၌ အကြောင်းကို အသင်သူဌေးသည် သိ၏လော။

၃၆၅

(သူဌေး)

သိပါသည် အရှင်မင်းကြီး..။

(မင်းကြီး)

အဘယ်အကြောင်းကြောင့်နည်း သူဌေးကြီး..။

(သူဌေး)

အကျွန်ုပ်၏အိမ်၌ အရှင်မင်းကြီးတို့၏ ကျွန်တယောက် ဖွားမြောက်ခဲ့ပါပြီ၊ ထိုအကျွန်ုပ်သား၏ ကောင်းမှုရှိန်စော် အာနုဘော်ကြောင့် ဤကဲ့သို့ (တမြို့လုံး အလျှံအရောင်ဖုံးခြင်း) ဖြစ်ပါသည်။

(မင်းကြီး)

သူဌေး.. အသို့နည်း = ဘယ့်နှယ်လဲ ထိုသင့်သားသည် ခိုးသူဖြစ်လိမ့်မည်လော။

(သူဌေး)

အရှင်မင်းကြီး.. ဤကဲ့သို့ အကျွန်ုပ်၏သား ခိုးသူဖြစ်ရန်အကြောင်း မရှိပါ။ ဘုန်းကံကြီးလှသည့် ရှေးကပြုဘူး ကုသိုလ်ထူးရှိသည့်သူတယောက် ဖြစ်ပါသည်။

(မင်းကြီး)

ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ထိုသူငယ်ကို ကောင်းစွာစောင့်ရှောက် မွေးမြူမှ သင့်လျော်မည်။ ဤအသပြာ တထောင်သည် ထိုသူငယ်၏ နို့ဖိုးဖြစ်စေ။

     ဤကဲ့သို့ ပြောဆို၍ ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးသည် နေ့စဉ်ပင် နို့ဖိုးအနေဖြင့် အသပြာ တထောင် တထောင် ပေးစေလေ၏။ ထို့နောက် ထိုသူငယ်ကို အမည်မှည့်သောနေ့၌ တမြို့လုံး တခဲနက် အလျှံတပြောင်ပြောင် အရောင်တလက်လက် တောက်ပမှုကို အကြောင်းပြု၍ “ဇောတိကသတို့သား”ဟု အမည်မှည့်ကြလေကုန်၏။

ဇောတိကသူဌေးအိမ်ကို သိကြားဖန်ဆင်းပေးခြင်း

     ထို့နောက် ဇောတိကသူဌေးသား အရွယ်ရောက်သောအခါ သူ့အတွက် နေအိမ်ဆောက်လုပ်ရန် မြေအပြင်ကို သုတ်သင်ရှင်းလင်းအပ်သည်ရှိသော် သိကြားမင်း၏ ပဏ္ဍုကမ္ဗလာ ကျောက်နေရာသည် ပူနွေးသောအခြင်းအရာကို ပြလေ၏။ သိကြားမင်းသည် “အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့ (ပဏ္ဍုကမ္ဗလာပူနွေးမှု) ဖြစ်သနည်း”ဟု စူးစမ်း ဆင်ခြင်လတ်သော် ဇောတိကအတွက် အိမ်နေရာကို

၃၆၆

ယူကြကုန်၏”ဟု သိ၍ “ဤဇောတိကကား ထိုလူတို့ ဆောက်လုပ်အပ်သော အိမ်၌ နေရမည့်သူမဟုတ်၊ ငါသည်လည်း ထိုအရပ်သို့သွားမှ သင့်လျော်မည်”ဟု ကြံစည်ပြီးလျှင် လက်သမားအသွင်ဖြင့် ထိုအရပ်သို့ သွားရောက်၍ “အမောင်တို့.. အဘယ်အမှု ပြုကြသနည်း”ဟု မေးလေ၏။ လူအများက “ဇောတိက သူဌေးသားအတွက် အိမ်နေရာကို ယူကြပါသည်”ဟု ပြန်ကြား ပြောဆိုကြလေလျှင် သိကြားမင်းသည် “အမောင်တို့.. ဖယ်ရှားကြလော့၊ ဤဇောတိကသူဌေးသည် အမောင်တို့ ဆောက်လုပ်အပ်သော အိမ်၌ နေရမည့်သူ မဟုတ်”ဟု ပြောဆိုပြီးလျှင် (၁၆) တဆယ့်ခြောက်မင်းပယ် ကျယ်ဝန်းသော မြေအရပ်ကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ရှုလိုက်လေ၏။ ထိုမြေအရပ်သည် ထိုခဏမှာပင် ကသိုဏ်းဝန်းပမာ ညီညွတ်သောမြေအရပ်ဖြစ်၍ သွားလေ၏။ (၁)

     သိကြားမင်းသည် တဖန် “ဤအရပ်၌ မြေကို ဖောက်ခွဲ၍ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့်ပြီးသော ဘုံခုနစ်ဆင့် (ခုနစ်ထပ်) ပြာသာဒ်ကြီး ထပေါ်စေသတည်း”ဟု ကြံစည်၍ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ပြန်လေ၏၊ ထိုခဏမှာပင် ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိ (ခုနစ်ထပ်) ပြာသာဒ်ကြီး မြေကိုခွဲ၍ တက်ပေါ်လာလေ၏။ (၂)

     သိကြားမင်းသည် တဖန် “ဤပြာသာဒ်ကြီးကို ဝန်းရံ၍ ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့်ပြီးသော တံတိုင်းကြီးခုနစ်ထပ်တို့ ထပေါ်ကြစေသတည်း”ဟု ကြံစည်၍ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ပြန်လေ၏၊ ထိုခဏမှာပင် ရတနာခုနစ်ပါးနှင့်ပြီးသော တံတိုင်းကြီး ခုနစ်ထပ်တို့ မြေကိုခွဲ၍ တက်ပေါ်လာလေကုန်၏။ (၃)

     ထို့နောက် သိကြားမင်းသည် “တံတိုင်းခုနစ်ထပ်တို့၏ အပိုင်းအခြား အကြားအကြား၌ ပဒေသာပင်တို့ ထပေါ်ကြစေသတည်း”ဟု ကြံစည်၍ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ပြန်လေ၏။ ထိုခဏမှာပင် ပဒေသာပင်တို့သည် သိကြားမင်း ကြံစည်သည့်အတိုင်း ထပေါ်၍ လာလေကုန်၏။ (၄)

     ထို့နောက် တဖန် သိကြားမင်းသည် “ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိသည့် ပြာသာဒ်ကြီး၏ ထောင့်လေးထောင့်တို့၌ ရွှေအိုးကြီး လေးလုံးတို့

၃၆၇

ထပေါ်ကြစေသတည်း”ဟု ကြံစည်၍ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်ပြန်လေ၏၊ အလုံးစုံသည် သိကြားမင်း ကြံစည်သည့်အတိုင်းပင် ဖြစ်လာလေ၏။ ။(အထူးအားဖြင့် မြတ်စွာဘုရား အလောင်းတော်အတွက် ဖြစ်ပေါ်လာသည့် ရွှေအိုးကြီး လေးလုံးတို့၏ အဝပမာဏမှာ- တလုံးက တယူဇနာ, အခြားတလုံးက သုံးဂါဝုတ်, အခြား တလုံးက နှစ်ဂါဝုတ်, အခြားတလုံးက တဂါဝုတ် အဝပမာဏရှိ၏။ အောက်မှာ မဟာပထဝီမြေကြီး အဆုံးရှိလေသည်။ ဇောတိကသူဌေးအတွက် ဖြစ်ပေါ်လာသော ရွှေအိုးကြီး လေးလုံးတို့၏ အဝပမာဏကို အဋ္ဌကထာ (ရှေးအဋ္ဌကထာ)၌ အထူး မဖွင့်ပြအပ်ချေ။ လေးလုံးတို့သည်ပင် မျက်နှာဝဖြတ်၍ ထားအပ်သည့် ထန်းသီးပမာ ရတနာအပြည့်သာလျှင် ထပေါ်၍ လာကြလေကုန်သည်၊ ဤကား အထူးတည်း)။ (၅)

     ပြာသာဒ်ကြီး၏ ထောင့်လေးထောင့်တို့၌ပင် ထန်းပင်ပျို ပင်စည်လုံးခန့် လုံးပတ်ပမာဏရှိကြသည့် ရွှေကြံပင်ကြီး လေးပင်တို့ ပေါက်၍လာကုန်၏။ ထိုကြံပင်ကြီးတို့၏ အရွက်တို့မှာ မြရတနာဖြင့်ပြီးကုန်၍ ပင်စည်တို့မှာ ရွှေဖြင့်ပြီးကုန်၏။ ဤကြံပင်ကြီးတို့သည် ဇောတိကသူဌေး၏ ရှေးကောင်းမှု ကုသိုလ်ကံကို ထင်ရှား ပြသရန် ဖြစ်ပေါ်လာကြကုန်သတဲ့။ (၆)

     တံခါးခုနစ်မုခ်တို့၌ နတ်ဘီလူးစစ်မှူး ခုနစ်ဦးတို့ အစောင့်အရှောက်ကို ယူကြလေသည် = စောင့်ရှောက်ကြလေသည်)၊ (၁) ပဌမတံခါးမုခ်၌ ယမကောဠီ-မည်သော နတ်ဘီလူးစစ်မှူးသည် မိမိ၏အခြံအရံ နတ်ဘီလူး(၁ဝဝဝ) တထောင်နှင့် အတူတကွ စောင့်ရှောက်၏၊ (၂) ဒုတိယတံခါးမုခ်၌ ဥပ္ပလ-မည်သော နတ်ဘီလူး စစ်မှူးသည် မိမိ၏ အခြံအရံ နတ်ဘီလူး (၂၀၀၀) နှစ်ထောင်တို့နှင့် အတူတကွ, (၃) တတိယတံခါးမုခ်၌ ဝဇိရ-မည်သော နတ်ဘီလူးစစ်မှူးသည် မိမိ၏ အခြံအရံ နတ်ဘီလူး (၃၀၀၀) သုံးထောင်တို့နှင့် အတူတကွ, (၄) စတုတ္ထတံခါးမုခ်၌ ဝဇိရဗာဟု-မည်သော နတ်ဘီလူးစစ်မှူးသည် မိမိ၏ အခြံအရံ နတ်ဘီလူး (၄ဝဝဝ) လေးထောင်တို့နှင့် အတူတကွ,

၃၆၈

(၅) ပဉ္စမတံခါးမုခ်၌ ကသကန္ဒ-မည်သော နတ်ဘီလူး စစ်မှူးသည် မိမိ၏ အခြံအရံ နတ်ဘီလူး (၅၀၀၀) ငါးထောင်တို့နှင့် အတူတကွ, (၆) ဆဋ္ဌတံခါးမုခ်၌ ကဋတ္ထ-မည်သော နတ်ဘီလူး စစ်မှူးသည် မိမိ၏ အခြံအရံ နတ်ဘီလူး (၆၀၀၀) ခြောက်ထောင်တို့နှင့် အတူတကွ, (၇) သတ္တမတံခါးမုခ်၌ ဒိသာမုခ-မည်သော နတ်ဘီလူး စစ်မှူးသည် မိမိ၏ အခြံအရံ နတ်ဘီလူး (၇၀၀၀) ခုနစ်ထောင်တို့နှင့် အတူတကွ စောင့်ရှောက်နေလေ၏။

ယမကောဠီ စ ဥပ္ပလော၊

ဝဇိရော ၀ဇိရဗာဟု။

ကသကန္ဒော ကဋတ္ထော စ၊

ဒိသာမုခေါ စ သတ္တမော။

ဧတေ ဂဏှိံသု အာရက္ခံ၊

ဇောတိကဿ နိဝေသနေ။ (ပဋိဘာန်ဂါထာ)

ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးက သူဌေးထီးဖြူပို့သ၍ သူဌေးအဖြစ်

ခန့်အပ်ခြင်း

     “ဇောတိက သူဌေးသားအတွက် ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့်ပြီးသော ဘုံခုနစ်ဆင့်ရှိ (=ခုနစ်ထပ်ရှိ) ပြာသာဒ်ကြီး မြေမှ တက်ပေါ်လာသတဲ့၊ တံတိုင်းကြီး ခုနစ်ထပ်, တံခါးမုခ် ခုနစ်ရပ်တို့နှင့်တကွ ရွှေအိုးကြီးလေးလုံးတို့ မြေမှ ထပေါ်ကြကုန်သတဲ့”ဟူသော သတင်းစကားကို ကြားသိရ၍ ဗိမ္ဗိသာရမင်းတရားသည် ဇောတိကထံသို့ သူဌေးထီးဖြူနှင့်တကွ အဆောင်အယောင် အခမ်းအနားများ ပို့သစေလေ၏။ ထိုသူဌေးသားသည် ထိုအချိန့်မှစ၍ “ဇောတိကသူဌေး”ဟူ၍ အမည်ထင်ရှား ကျော်ကြားလာလေ၏။

သတုလကာယီ သူဌေးကတော် မြောက်ကျွန်းသူကို

နတ်တို့ ယူဆောင်ပို့သခြင်း

     ဇောတိကသူဌေးနှင့် အတူတကွ ကုသိုလ်ကောင်းမှု ပြုခဲ့သော အမျိုးသမီးသည်ကား ထိုအချိန်ဝယ် ဥတ္တရကုရုကျွန်း၌ ဖြစ်ရှိနေလေသည်။

၃၆၉

ဇောတိကသူဌေးသား သူဌေးဖြစ်လာသောအခါ ထိုကောင်းမှုပြုဖော် မြောက်ကျွန်းသူ “သတုလကာယီ”ကို နတ်တို့သည် မြောက်ကျွန်းမှ ယူဆောင်ခဲ့ကြ၍ ဇောတိက၏ ခုနစ်ထပ်တိုက်ကြီး ကြက်သရေတိုက်ခန်း၌ ထိုင်နေကြစေလေကုန်၏။ သတုလကာယီ သူဌေးကတော်သည် မြောက်ကျွန်းမှ လာသောအခါ ဆန်တစလယ်နှင့် မီးကျောက်သုံးလုံးတို့ကိုသာ ယူဆောင်ခဲ့လေသည်။ ထိုသူဌေးဇနီးမောင်နှံတို့ အဖို့ရာ အသက်ထက်ဆုံး ထိုဆန်တစလယ်ဖြင့်ပင် ထမင်းဖြစ်ရှိလေသည်။ အကယ်၍ ထိုသူများက ဆန်လှည်း အစီးတရာ (ထိုဆန်ထည့်သည့် ခွက်၌) ဖြည့်လောင်းကြစေကာမူ ထိုဆန်တစလယ်သည် တစလယ်သာလျှင်ဖြစ်၍ တည်လေသည်။ (အံ့ဖွယ်ပါပေ)။

     ထမင်းချက်လိုသောအခါ ဆန်တို့ကို ထမင်းအိုး၌ ထည့်၍ မီးကျောက်သုံးလုံးတို့၏ အပေါ်၌ တည်ထားလိုက်ရလေသည်။ ကျောက်တို့သည် ထိုခဏမှာပင် အလျှံတပြောင်ပြောင် တောက်လောင်လာ၍ ထမင်းကျက်လျှင် ကျက်ခြင်း မီးအလျှံများ ငြိမ်းစဲ၍ သွားကြလေ၏၊ ထိုသို့ မီးငြိမ်းသော အမှတ်ဖြင့်ပင် ထမင်းကျက် သည်၏ အဖြစ်ကို သိကြရကုန်၏။ ဟင်းလျာ-စသည် ချက်သောအခါ၌လည်း ဤနည်းအတူပင်တည်း။ ဤသို့လျှင် ထိုဇောတိကသူဌေး ဇနီးမောင်နှံတို့ အဖို့ရာ မီးကျောက်တို့ဖြင့်သာလျှင် အစာအာဟာရသည် ကျက်ရလေ၏။ (ထင်းမီး-စသည်ဖြင့် မချက်ရ)။ မြကျောက်ရတနာ အရောင်ဖြင့်သာလျှင် နေကြကုန်၏၊ သူတို့သည် မီးရောင် ဆီမီးရောင်ကို လုံးဝ မသိကြကုန်။

     “ဇောတိကသူဌေးကြီး၏ စည်းစိမ်ချမ်းသာကား ဤသို့စင် ခမ်းနားကြီးကျယ်လှသတဲ့”ဟူသော သတင်းစကားသည် ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်းအလုံး နှံ့၍သွားလေသည်။ လူများအပေါင်းသည် ယာဉ်စသည်တို့ကို က-စေ၍ ဇောတိကသူဌေး၏ စည်းစိမ်ကို ကြည့်ရှုရန် ဥဒဟို လာရောက်ကြလေ၏။ ဇောတိကသူဌေးသည် လာတိုင်း လာတိုင်းသော သူတို့အား မြောက်ကျွန်းဆန်ဖြင့် မီးကျောက်ပေါ်ဝယ် ထမင်းအချက်ခိုင်း၍ ပေးလှူ ကျွေးမွေးစေလေ၏။

၃၇၀

“ပဒေသာပင်တို့မှ မောင်တို့, အမိတို့ အလိုရှိရာ အဝတ်အထည်, အဆင်တန်းဆာတို့ကို ဆွတ်ခူးယူကြကုန်လော့”ဟု တိုက်တွန်း စေခိုင်းသည့်ပြင် တဂါဝုတ်ရှိသော ရွှေအိုးကြီး၏ အဝကို ဖွင့်စေ၍ “မောင်တို့, အမိတို့ သုံးစွဲလောက်အောင် ရွှေငွေဥစ္စာများကို ယူ၍ သွားကြကုန်လော့” ဟူ၍လည်း တိုက်တွန်းစေခိုင်းလေ၏။ ဇမ္ဗူဒိပ်ကျွန်း၌နေသူ လူအားလုံးတို့သည် ရွှေငွေဥစ္စာကို အလိုရှိသမျှ ယူငင်၍ ပြန်သွားကြသည်ရှိသော် ရွှေအိုးကြီးမှာ လက်တသစ်ခန့်မျှပင် ယုတ်လျော့မှုမရှိပဲ ပြည့်မြဲပြည့်၍ နေလေ၏။ ဤသို့ ဖြစ်ခြင်းသည် ထိုဇာတိကသူဌေး၏ ဂန္ဓကုဋီ အုတ်ကျောင်းကြီး ဒါယကာ အပရာဇိတသူကြွယ်ဖြစ်စဉ်က ဂန္ဓကုဋီပရိဝုဏ်အတွင်း သဲဖြူခင်း၍ သုံးကြိမ်တိုင်တိုင် ရတနာခုနစ်ပါးတို့ကို ပုဆစ်ဒူးနစ်လုမျှ ကြဲဖြန့်၍ လှူဒါန်းခဲ့သော ကောင်းမှုကုသိုလ်၏ အကျိုးဆက် ဖြစ်လေသည်။

ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီး ဇောတိက၏ပြာသာဒ်ကို

လာရောက်ကြည့်ရှုခြင်း

     ဤသို့ လူများအပေါင်း အဝတ်အထည်, အဆင်တန်ဆာ, ဥစ္စာရွှေငွေများကို အလိုရှိသမျှ ယူငင်သွားကြစဉ်အခါဝယ် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးသည် ဇောတိက၏ ပြာသာဒ်ကို ကြည့်ရှုလိုသော်လည်း လူအများ လာနေဆဲဖြစ်၍ ကြည့်ရှုခွင့်ကို မရခဲ့ချေ။ နောက်အဖို့ဝယ် အလိုရှိသမျှ ယူငင်ကြ၍ သွားကြပြီဖြစ်ရကား လာရောက်ယူငင်သူများ နည်းပါးလတ်သည်ရှိသော် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးသည် ဇောတိက၏ခမည်းတော် သူဌေးကြီးကို “သင့်သား၏ ပြာသာဒ်ကို ငါတို့ ကြည့်လိုကုန်၏”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ဖခင်သူဌေးကြီးသည် “ကောင်းပါပြီ အရှင်မင်းကြီး..”ဟု ဝန်ခံစကား ပြောကြားခဲ့၍ သားထံသို့ သွားရောက်ကာ “ချစ်သား.. ပြည့်ရှင်မင်းကြီးသည် သင်ချစ်သား၏ ပြာသာဒ်ကို ကြည့်ရှုတော်မူလိုသည်”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ သားဖြစ်သူ ဇောတိက သူဌေးကလည်း “ကောင်းပါပြီ ဖခင်.. ပြည့်ရှင်မင်းကြီး ကြွလာတော်မူပါစေ”ဟု လက်ခံစကား ပြောကြားလေ၏။

၃၇၁

     ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးသည် များစွာသော အခြံအရံဖြင့် ဇောတိကသူဌေး၏ ဘုံနန်းပြာသာဒ်သို့ သွားရောက်လေ၏။ ရှေးဦးစွာသော တံခါးမုခ်၌ တံမြက်လှည်း၍ အမှိုက်စွန့်သွန်သော ကျွန်မသည် မင်းကြီးအား မိမိလက်ကို ကမ်းလိုက်လေ၏။ မင်းကြီးသည် “သူဌေးကတော်”ဟူသော အမှတ်ဖြင့် ရှက်နိုးရကား ထိုကျွန်မ၏ လက်ရုံး၌ မိမိလက်ကို မတင်ထားချေ။ ဤနည်းအတူပင် ကြွင်းသော တံခါးမုခ်တို့၌လည်း ကျွန်မတို့ကို “သူဌေးကတော်များ”ဟု မှတ်ထင်အောက်မေ့ရကား ထိုကျွန်မတို့၏ လက်ရုံး၌ မိမိလက်ကို မတင်ထားချေ။ (ဤသို့လျှင် ဇောတိက၏ ဘုံနန်းပြာသာဒ်၌ ကျွန်မများပင် သူဌေးကတော်တွေဟု ထင်မှားလောက်အောင် ခမ်းနား တင့်တယ်လှကုန်၏)။

     ဇောတိကသူဌေးသည် လာရောက်၍ မင်းကြီးကို ခရီးဦးကြိုဆိုကာ ရိုသေစွာ ရှိခိုးပြီးလျှင် မင်းကြီးနောက်မှ လိုက်ပါလျက် “ရှေ့မှ ကြွတော်မူကြပါ အရှင်မင်းကြီး..”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ မင်းကြီး၏အဖို့ရာ မြကျောက်ရတနာခင်း၍ ထားအပ်သော မြေသည် အသူတရာနက်သော ချောက်ကမ်းပါးကြီးကဲ့သို့ဖြစ်၍ ထင်နေလေ၏။ မင်းကြီးသည် “ဤဇောတိကသူဌေးကား ငါ့ကို ဖမ်းယူရန် တွင်းကြီးကို တူးထားအပ်လေပြီ”ဟု အထင်လွဲကာ ခြေမချဝံ့ပဲ ရှိလေ၏။ ဇောတိကသူဌေးသည် “အရှင်မင်းကြီး.. ဤအရာသည် တွင်းမဟုတ်ပါ၊ ကျွန်တော်မျိုး၏နောက်မှ လိုက်ပါတော်မူခဲ့ကြပါလော့”ဟု ပြောဆိုကာ မင်းကြီး၏ရှေ့မှ သွားလေ၏။ မင်းကြီးသည် ဇောတိကသူဌေး ရှေ့ကနင်း၍ သွားသောအခါမှ မြရတနာမြေကိုနင်း၍ အောက်အပြင်မှ အစပြုကာ ပြာသာဒ်ကို ကြည့်ရှုလျက် လှည့်လည်လေ၏။

အဇာတသတ်မင်းသားငယ်၏ အကြံ။ ။ထိုအချိန်ဝယ် အဇာတသတ် မင်းသားကလေးသည် ခမည်းတော်၏ လက်ချောင်းကို ဆွဲကိုင်လိုက်ပါ လှည့်လည်ရင်းက “ဩ.. ငါ၏ ဖခမည်းတော်သည် မသိဆိုးဝါး မိုက်ကန်းလှဘိတကား၊ ငါတို့အောက် ဇာတ်နိမ့်သည့် သူကြွယ်ဖြစ်သူက ရတနာခုနစ်ပါးဖြင့်ပြီးသော ပြာသာဒ်ကြီး၌ နေထိုင်ပါလျက် ထိုငါ့ခမည်းတော်ကြီးသည် ဧကရာဇ်မင်းစစ် ဖြစ်ပါလျက်

၃၇၂

သစ်သားဖြင့်ပြီးသော နန်းအိမ်၌ နေဘိ၏၊ ယခုအခါ ငါသည် မင်းဖြစ်ခဲ့လျှင် ဤသူဌေးအား ဤရတနာပြာသာဒ်ကြီး၌ ဘယ်နည်းနှင့်မျှ နေဖို့ရန် ခွင့်ပေးလိမ့်မည်မဟုတ်”ဟု ကြံစည်အောက်မေ့လေ၏)။

     မင်းကြီး၏ အဖို့ရာမှာလည်း ပြာသာဒ် အထက်ထပ်များသို့ တက်ရောက်စဉ်ပင် နံနက် ပွဲတော်စာ စားသုံးရန်အခါ ရောက်လာလေ၏။ မင်းကြီးသည် ဇောတိကသူဌေးကို “သူဌေးကြီး.. ငါတို့သည် နံနက်ပွဲတော်စာကို ဤမှာပင် စားကြကုန်အံ့”ဟု ပြောဆိုလေ၏။ ဇောတိကသူဌေးကလည်း “သိပါသည် အရှင်မင်းကြီး..၊ အရှင်မင်းကြီး၏အတွက် နံနက်ပွဲတော်ကို အသင့်စီမံအပ်ပြီး ဖြစ်ပါသည်”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။

     ထို့နောက် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးသည် နံ့သာရေအိုး (၁၆) တဆယ့်ခြောက်လုံးတို့ဖြင့် ရေချိုးပြီးလျှင် ဇောတိကသူဌေး၏ နေထိုင်ရာ မဏ္ဍပ်အတွင်း ခင်းထားအပ်သော သူဌေး၏ ထိုင်နေရာပလ္လင်၌ပင် ထိုင်နေလေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးအား လက်ဆေးရေကို ပေးပြီးနောက် အဖိုးတသိန်းတန် ရွှေခွက်၌ ပျော့ပျောင်းသော (လက်ကော်ရ) နို့ဃနာထမင်းကို ခူးထည့်ပြီးလျှင် မင်းကြီး၏ရှေ့၌ ပဌမဦးစွာ လာရောက်ချထားကြလေ၏။ မင်းကြီးသည် “စားရမည့်ဘောဇဉ်”ဟူသော အမှတ်ဖြင့် စားဖို့ရန် ဟန်ပြင်လိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ဇောတိကသူဌေးက “အရှင်မင်းကြီး.. ဤအရာသည်ကား စားသုံးရန် မဟုတ်သေးပါ၊ ဤအရာသည်ကား အငွေ့ကောင်းကောင်းပေးရန် စီမံအပ်သည့် ပျော့ပျောင်းသော (လက်ကော်ရ) နို့ဃနာထမင်းသာ ဖြစ်ပါသေးသည်”ဟု ပြောဆိုပြီးမှ ဇောတိကသူဌေး၏ တပည့်များသည် အခြား အဖိုးတသိန်းတန် ရွှေခွက်တခွက်၌ မြောက်ကျွန်းဆန်ဖြင့် ချက်အပ်သည့် ထမင်းကို ခူးကြ၍ ရှေး(နို့ဃနာ)ရွှေခွက်၏ အပေါ်၌ တင်ထားလာကြလေကုန်၏။ (ထိုသို့ ပြုလုပ်မှသာ အောက်နို့ဃနာရွှေခွက်မှ အငွေ့မပြတ် ဟပ်သဖြင့် အထက် ရွှေခွက်၌တည်သော မြောက်ကျွန်းဆန်ထမင်းမှာ အစအဆုံး ပူနွေးလျက် စားသုံး၍ချမ်းသာမှု ဖြစ်သတဲ့)။

၃၇၃

     မင်းကြီးသည် အလွန်ချိုမြိန် အရသာရှိသော မြောက်ကျွန်းဆန် ထမင်းကို စားသုံးရလေသော် (အလွန်စား၍ ကောင်းသဖြင့်) အတိုင်းအရှည်ကို မသိနိုင်ပဲ ရှိလေ၏။ ထိုအခါ မင်းကြီးကို ဇောတိကသူဌေးသည် ရှိခိုး၍ လက်အုပ်ချီပြီးလျှင် “သင့်တော်လောက်ပါပြီ အရှင်မင်းကြီး..၊ ဤမျှသာလျှင် ဖြစ်စေချင် (စားသုံးစေချင်)ပါသည်၊ ဤထက် ပိုလွန်သွားလျှင် အစာကြေနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ပါ”ဟု လျှောက်ထားလေ၏။ ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးက “ဘယ့်နှယ်လဲ သူဌေးကြီး.. မိမိ၏ထမင်းကို အလေးပြု၍ (=ဂုဏ်တင်၍) ပြောဆိုသလော”ဟု ဆိုလေလျှင် ဇောတိကသူဌေးသည် “အရှင်မင်းကြီး.. ဤသို့ မိမိ၏ထမင်းကို အလေးပြု၍ ပြောခြင်း (=ဂုဏ်တင်၍ ပြောခြင်း) အလျှင်းပင် မဟုတ်ပါ။ မှန်ပါသည်- အရှင်မင်းကြီးတို့၏ စစ်သည်ဗိုလ်ပါ အားလုံးအတွက်လည်း ဤမြောက်ကျွန်းဆန် ထမင်းနှင့် ကျောက်ချက်ဟင်းပင် ဖြစ်ပါသည်။ စင်စစ်သော်ကား အကျွန်ုပ်သည် အရှိန်အစော်မဲ့ (သတင်းမကောင်းဖြစ်)မည်မှ ကြောက်လန့်ပါ၏”ဟု ပြန်ကြား လျှောက်ထားလေ၏။ “အဘယ်အကြောင်းကြောင့်နည်း”ဟု မင်းကြီးက မေးလေလျှင် ဇောတိကသူဌေးသည် “အကယ်၍များ အရှင်မင်းကြီး၏ ကိုယ်ခန္ဓာမှာ (အစာက ဩဇာများလှသောကြောင့်) လေးလံပျင်းတွဲမှု အနည်းငယ်မျှ ဖြစ်ရှိခဲ့ပါလျှင် ‘မင်းကြီးသည် ယမန်နေ့က ဇောတိကသူဌေးအိမ်၌ ထမင်းပွဲတော်စာ စားသုံးခဲ့လေသည်၊ ဇောတိကသူဌေးက တစုံတရာ ပြုလုပ်လိုက်သည် ဖြစ်လိမ့်မည်’ဟု အထင်မှား အမြင်မှား လူအများ အပြစ်တင်စကား ပြောကြားကြမည်မှ ကြောက်လန့်ပါသည် အရှင်မင်းကြီး..”ဟု ပြန်လည်ဖြေကြား လျှောက်ထားလေ၏။ ထိုအခါကျမှ မင်းကြီးသည် “ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ထမင်းပွဲကို သိမ်းလော့၊ ရေကြည်တော်ကို ဆက်သလော့”ဟု အမိန့်ပေးလေသည်။ မင်းကြီး ပွဲတော်စာတည်ပြီးသော အဆုံး၌ အလုံးစုံသော မင်း၏ အခြွေအရံ ဗိုလ်ပါပရိသတ်သည် ထိုမြောက်ကျွန်းဆန် ထမင်းကိုပင် စားသုံးကြလေ၏။

၃၇၄

မင်းကြီးထံ သတုလကာယီ သူဌေးကတော်

အခစားဝင်ခြင်း

     ထို့နောက် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးသည် ကျန်းမာ ချမ်းသာကြောင်း စကားနှီးနှော ပြောဆိုနေထိုင်ရင်းက ဇောတိကသူဌေးကြီးနှင့် စကားစပ်ရာ မေး,ဖြေကြသည်မှာ-

(မင်းကြီး)

သူဌေးကြီး.. ဤအိမ်၌ သူဌေးကတော် မရှိဘူး‌လော။

(ဇောတိက)

ရှိပါသည် အရှင်မင်းကြီး..။

(မင်းကြီး)

ယခု သူဌေးကတော် အဘယ်မှာ နေသနည်း။

(ဇောတိက)

ကြက်သရေတိုက်ခန်း၌ ထိုင်နေပါသည်၊ မင်းကြီး လာရောက်ကြောင်းကို မသိ၍ ဖြစ်ပါသည်။ ။(မှန်၏- မင်းကြီး အခြွေအရံ ပရိသတ်နှင့်တကွ အစောကြီးကပင် လာရောက်သော်လည်း သူဌေးကတော် သတုလကာယီကား မင်းကြီး လာရောက်သည်ကို အမှန်ပင် မသိပါချေ)။

     ထို့နောင်မှ ဇောတိကသူဌေးကြီးသည် “မင်းကြီးသည် ငါ၏ဇနီး သူဌေးကတော်ကို တွေ့မြင်တော်မူလို၏”ဟု ဆင်ခြင်မိ၍ သူဌေးကတော်ထံသို့ သွားပြီးလျှင် “မင်းကြီး ငါတို့အိမ်သို့ ကြွရောက်တော်မူလာသည်၊ သင့်အဖို့ရာ မင်းကြီးကို ဖူးတွေ့ရန် မသင့်လျော်ဘူးလော”ဟု မေးမြန်းလေ၏၊ သတုလကာယီသည် ကြက်သရေတိုက်ခန်းဝယ် လျောင်းစက်ရင်းက “အရှင်.. ဤမင်းဆိုသောသူသည် အဘယ်သို့သောသူ ဖြစ်သနည်း”ဟု မေး၍ ဇောတိကသူဌေးက “မင်းဆိုသည်မှာ ငါတို့၏ အပေါ်၌ အစိုးရသောသူ ဖြစ်သည်”ဟု ပြောဆိုလေလျှင် သတုလကာယီသည် မနှစ်သက်ကြောင်း ထင်ရှားစွာ ထုတ်ဖော် ပြောကြားလိုရကား “ငါတို့သည် ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို မကောင်းသဖြင့် ပြုအပ်ခဲ့လေကုန်ပြီတကား၊ ယင်း ငါတို့အပေါ်၌ အစိုးရသောသူ ဟူ၍လည်း ရှိရတုံဘိသေး၏၊ ငါတို့သည် သဒ္ဓါတရားအတုဖြင့်

၃၇၅

ကုသိုလ်ကောင်းမှုတို့ကို ပြုခဲ့မိကြ၍ စည်းစိမ်ဥစ္စာ ကုံထံကြွယ်ဝခြင်းသို့ ရောက်ကြပါသော်လည်း သူတပါး၏ စိုးမိုးပိုင်သရာနေရာ၌ လူဖြစ်၍ လာကြရကုန်၏၊ ဧကန်ပင် ငါတို့သည် ကံ,ကံ၏အကျိုးကို မယုံကြည်ကြပဲ အလှူဒါန ပေးကမ်းခဲ့ကြသည် ဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ဤသို့ သူတပါးစိုးမိုး ပိုင်သရာနေရာ၌ လူဖြစ်လာရခြင်းသည် ထိုသို့ သဒ္ဓါတရားမရှိပဲ ဝတ်ကြေဝတ်ကုန် လှူဒါန်းခဲ့သည့် ကောင်းမှု၏ အကျိုးတည်း”ဟု ညည်းတွား ပြောဆိုပြီးလျှင် “အရှင်.. ယခု ကျွန်တော်မ အဘယ်အမှုကို ပြုရမည်နည်း”ဟု မေးမြန်းလေ၏။ ထိုအခါ ဇောတိကသူဌေးကြီးက“ထန်းရွက်ယပ်ဝန်းကို ယူဆောင်ကာ လာရောက်၍ မင်းကြီးကို ယပ်လေခပ်ပေးလော့”ဟု ပြောဆိုလေ၏။

     ထိုသို့ ဇောတိကသူဌေး၏ ပြောဆိုစေခိုင်းချက်အရ သတုလကာယီ သူဌေးကတော်သည် ထန်းရွက်ယပ်ဝန်းကို ယူဆောင်ကာ လာလတ်၍ မင်းကြီးကို ယပ်လေခပ်ပေးနေစဉ် မင်းကြီး၏ဦးရစ် (ခေါင်းပေါင်းတော်)မှ အနံ့ကို ယူဆောင်လာသော လေသည် သူဌေးကတော်၏ မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကို တိုက်ခတ်လေ၏။ ထိုအခါ သူဌေးကတော်၏ မျက်လုံးတို့မှ မျက်ရည်အယဉ်တို့သည် သွင်သွင်ဖြစ်ပွါး စီးကျလာလေကုန်၏၊ ထိုအခြင်းအရာကို မြင်ရ၍ မင်းကြီးသည် ဇောတိကသူဌေးကြီးကို “သူဌေးကြီး.. မာတုဂါမ မင်းမိန်းမမည်သည်မှာ ဉာဏ်ပညာ နည်းပါးလှ၏၊ ‘မင်းကြီးသည် ငါ့အရှင်၏ စည်းစိမ်ကို သိမ်းယူလေရာ၏’ဟု အောက်မေ့ကာ မင်းဘဏ္ဍာအဖြစ် သိမ်းယူမည်မှ ကြောက်ရွံ့ရှာသောကြောင့် ငိုကြွေးနေသည် ထင်ပါ၏၊ ထိုသင့်သူဌေးကတော်ကို ‘ငါ့အဖို့ရာ သင်၏စည်းစိမ်ဖြင့် အလိုမရှိ’ဟု ပြောပြကာ နှစ်သိမ့်စေပါလော့ = သက်သာရာရစေပါလော့”ဟု ပြောဆိုလေ၏။

ဇောတိကသူဌေးက ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးအား

သခွါးငဆစ်သီးခန့်ရှိ ကျောက်မျက်ရတနာကြီး ပေးလိုက်ခြင်း

     ထိုအခါ ဇောတိကသူဌေးက “အရှင်မင်းကြီး.. ဤသူဌေးကတော်သည် မငိုပါ”ဟု ဆိုလေလျှင် မင်းကြီးက “မငိုလျှင် ယခု

၃၇၆

မျက်ရည်တတွေတွေ ကျနေသည်ကား အဘယ့်ကြောင့်နည်း”ဟု မေးသဖြင့် သူဌေးကြီးသည် “အရှင်မင်းကြီးတို့၏ ဦးရစ် (ခေါင်းပေါင်းတော်) ရနံ့ကြောင့် ဤသူဌေးကတော်မှာ မျက်ရည်များ ဖြစ်ပွါးခဲ့ကြပါသည်၊ မှန်ပါသည်- ဤသူဌေးကတော်ကား ဆီမီးအရောင်, ပကတိ မီးအရောင်များကို မကြည့်ရပဲ ကျောက်မျက် ရတနာ အရောင်ဖြင့်သာလျှင် စားသောက် နေထိုင် အိပ်စက်သူ ဖြစ်ပါသည်။ အရှင်မင်းကြီးသည်ကား ဆီမီးအရောင်ဖြင့် နေထိုင်သည် ဖြစ်တော်မူပါလိမ့်မည်”ဟု ရှင်းလင်းလျှောက်ထားလေ၏။ မင်းကြီးက “အိမ်း.. ဟုတ်ပေသည် သူဌေး..”ဟု ဆိုလေလျှင် ဇောတိကသူဌေးကြီးသည် “အရှင်မင်းကြီး.. ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ယနေ့မှစ၍ ကျောက်မျက်ရတနာ အရောင်ဖြင့်သာ နေတော်မူကြပါ”ဟု လျှောက်ထား၍ သခွါးငဆစ်သီး (=ကဆစ်သီးလုံးကြီး)ခန့် ပမာဏရှိသည့် အဖိုးအနဂ္ဃ ထိုက်တန်သော ကျောက်မျက်ရတနာကြီးကို ဆက်သလိုက်လေ၏။ ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးသည် ဇောတိကသူဌေးကြီး၏ ဘုံခုနှစ်ဆင့်ရှိ (=ခုနစ်ထပ်ရှိ) ပြာသာဒ် ကြီးကို စေ့စေ့စပ်စပ် ကြည့်ရှုပြီးလျှင် “ဇောတိကသူဌေး၏ စည်းစိမ်ကား ကြီးကျယ် ခမ်းနားလှပါဘိ၏”ဟု ချီးမွမ်းစကား ပြောကြားကာ ရွှေနန်းတော်သို့ ပြန်သွားလေ၏။

အဇာတသတ်မင်း၏ မတရားအပြုအမူကြောင့်

ဇောတိကသူဌေးကြီး သံဝေဂရ၍ ရဟန်းပြု ရဟန္တာဖြစ်ခြင်း

     နောက်တချိန်ဝယ် အဇာတသတ်မင်းသားသည် ဒေဝဒတ်တည်းဟူသော မိတ်မကောင်း (=ပါပမိတ်)နှင့် ပေါင်းမိသောကြောင့် ခမည်းတော် ဗိမ္ဗိသာရမင်းကြီးကို ရှားမီးကျီးတို့ဖြင့်ကင်ကာ လုပ်ကြံ သတ်ဖြတ်ပြီးနောက် မင်းအဖြစ်သို့ ရောက်ရှိလတ်သော် “ဇောတိကသူဌေး၏ ပြာသာဒ်ကြီးကို တိုက်ခိုက်သိမ်းယူမည်”ဟူသော အကြံဖြင့် စစ်ကြီးဆင်ကာ ထွက်လာလတ်၍ ဇောတိကသူဌေး၏ ပြာသာဒ်ကြီး အရံအကာ ကျောက်မျက်ရတနာတံတိုင်း၌ အခြံအရံစစ်တပ်ကြီးနှင့် တကွသော မိမိအရိပ်ကို မြင်လေလျှင် “ဇောတိကသူဌေးသည် စစ်ကြီးဆင်လျက်

၃၇၇

ဗိုလ်ပါကို ခေါ်ဆောင်ကာ ငါ့ကို တိုက်ခိုက်ရန် ထွက်လာလေပြီ”ဟု အောက်မေ့၍ တံတိုင်းအနီးသို့ပင် မချဉ်းကပ်ဝံ့ပဲ ရှိလေ၏။

     ဇောတိက သူဌေးကြီးသည်လည်း ထိုနေ့၌ ဥပုသ်စောင့်သုံး ဆောက်တည်ကာ စောစောစီးစီးကပင် နံနက်စာကို စားပြီးလျှင် ကျောင်းတော်သို့ သွားရောက်၍ မြတ်စွာဘုရားရှင် အထံတော်၌ တရားတော်ကို နာယူကာ ချမ်းသာစွာ ထိုင်နေလျက်ရှိ၏။

“ဝိသမလောဘ၊ ပြွမ်းပြွမ်းထ၍၊ အန္ဓကြော့ကြမ်း၊ လူသော့သွမ်းတို့၊ ညှိုးနွမ်းဒုက္ခ၊ ရောက်သမျှပင်၊ ဓမ္မကိန်းပျော်၊ သူ,သူတော်ကား၊ စိတ်ပျော်ရွှင်မွေ့၊ ကိုယ်ချမ်းမြေ့၏”။ ။(ဓမ္မုပဒေသ။)

     ထိုသို့ အဇာတသတ်မင်း စစ်ကြီးဆင်၍ လာရောက်သောအခါ ဇောတိကသူဌေး၏ နန်းပြာသာဒ် ပဌမတံခါးမုခ်၌ အစောင့်ယူနေသော ယမကောဠီ နတ်ဘီလူးသည် “သင် ဘယ်ပြေးနိုင်ဦးမည်နည်း”ဟု ခြိမ်းချောက် ဟစ်ကြွေးကာ အခြံအရံနှင့် တကွသော အဇာတသတ်မင်းကို တိုက်ခိုက်ဖျက်ဆီးလျက် စစ်ကြီးပျက်စေကာ တူရူအရပ်, အထောင့်အရပ် နှံ့စပ်အောင် လိုက်လေတော့၏။ ထိုအခါ အဇာတသတ်မင်းသည် စစ်ကြီးပျက်ရှုံး၍ ဦးတည်မိရာ ကျောင်းတော်သို့သာ ပြေးသွားလေ၏။

     ထိုအခါ အဇာတသတ်မင်းကို ဇောတိကသူဌေးကြီး မြင်လေလျှင် “အရှင်မင်းကြီး.. အကြောင်းအသို့ရှိသနည်း”ဟု ပြောဆိုကာ ထိုင်နေရာမှထ၍ ရပ်တည်လာလေ၏။ အဇာတသတ်မင်းက “သူဌေး.. သင်သည် သင့်လူများကို ‘ငါနှင့် စစ်ထိုးရစ်ကြ’ဟု စေခိုင်းမှာတမ်းပြီး ဤကျောင်းတော်သို့ လာရောက်ကာ တရားနာသကဲ့သို့ အဘယ့်ကြောင့် နေထိုင်ဘိသနည်း”ဟု ရန်တွေ့စကား ပြောကြားလေလျှင် ဇောတိက သူဌေးကြီးသည် “ဩ.. အရှင်မင်းကြီးသည် ကျွန်ုပ်၏အိမ်ကို သိမ်းယူရန် သွားရောက်တော်မူခဲ့ပါ သလော”ဟု မေးလေ၏။ အဇာတသတ်မင်းက “အိမ်း.. ငါသွားရောက်ခဲ့သည်”ဟု ဒေါသသံဖြင့် ပြောကြား လေလျှင် ဇောတိက သူဌေးကြီးသည် “အရှင်မင်းကြီး.. ကျွန်ုပ်က အလိုမရှိ (=သဘောမတူ)လျှင် ကျွန်ုပ်၏အိမ်ကို

၃၇၈

(အရှင်မင်းကြီး တဦးတည်း မဆိုထားဘိ) မင်းပေါင်း အထောင်သော်မှလည်း သိမ်းယူခြင်းငှါ မတတ်နိုင်”ဟု တည်ငြိမ်ရဲရင့်စွာ ပြန်ကြားပြောဆိုလေ၏။

     ထိုအခါ အဇာတသတ်မင်းသည် “သင်သည် မင်းဖြစ်လိမ့်မည်လော = မင်းက မင်းဖြစ်မည့်လူမို့လို့လား”ဟု ပြောဆိုကာ ဒေါသအမျက် ခြောင်းခြောင်း ထွက်လာလေ၏။ ဇောတိကသူဌေးကြီးက တည်ငြိမ်စွာပင် “ကျွန်ုပ်ကား မင်းမဟုတ်ပါ၊ သို့သော်လည်း ကျွန်ုပ်၏ဥစ္စာကို မြိတ်ဆာချည်မျှင် တပင်ကိုမျှ ကျွန်ုပ်က အလိုမရှိ (=သဘောမတူ)လျှင် မင်းများ, ခိုးသူများ သိမ်းပိုက် တိုက်ယူခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်ပါ”ဟု ဆိုလေလျှင် အဇာတသတ်မင်းသည် “ငါက သင်သဘောတူမှ သင့်ပစ္စည်းကို ယူရမှာတဲ့လား = ငါသည် မင်းဖြစ်သောကြောင့် သင့်ပစ္စည်းကို သင် အလိုမတူစေကာမူ ယူနိုင်သည်”ဟု မင်းမာန်တက်ကာ ပြောဆိုလေ၏။ ထိုအခါ ဇောတိကသူဌေးကြီးကလည်း “အရှင်မင်းကြီး.. ထိုသို့ဖြစ်လျှင် (လက်ဖမိုးနှစ်ဖက်ကို ဆန့်တန်းကာ) အကျွန်ုပ်၏ လက်ဆယ်ချောင်းတို့၌ ဤလက်စွပ်ကွင်း (၂၀) နှစ်ဆယ်တို့ ရှိကြပါသည်၊ ဤလက်စွပ်ကွင်းများကို ကျွန်ုပ်သည် အရှင်မင်းကြီးအား မပေး၊ အကယ်၍ စွမ်းနိုင်ကြပါမူ ဖြုတ်ယူကြကုန်လော့”ဟု ရဲရင့်စွာ ပြောဆိုလေ၏။

     အဇာတသတ်မင်းကား မြေ၌ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍ ခုန်လိုက်လျှင် တဆယ့်ရှစ်တောင် အမြင့်အရပ်သို့ တက်၏၊ ရပ်တည်၍ ခုန်လိုက်လျှင် အတောင်ရှစ်ဆယ် အမြင့်အရပ်သို့ တက်၏။ ဤသို့စင် အားကောင်းသူ ဖြစ်လင့်ကစား ဇောတိကသူဌေး၏ လက်မှ လက်စွပ်များကို ဗယ်မှ, ညာမှ အပြန်ပြန်လှည့်လည်၍ ချွတ်ယူပါသော်လည်း ရာဇဣန္ဒြေသာပျက်၍ လက်စွပ်တကွင်းကိုမျှပင် ရအောင် မဖြုတ်ယူနိုင်ချေ။ ထိုအခါ ဇောတိကသူဌေးကြီးသည် “အရှင်မင်းကြီး.. အလိုတော်ရှိလျှင် ဝတ်လဲတော်ကို ဖြန့်၍ ခံတော်မူလော့”ဟု ပြောဆိုကာ လက်ချောင်းများကို ဖြောင့်တန်းအောင် ပြုလိုက်လေ၏ = လက်ချောင်းများကို ဖြောင့်ဖြောင့် အောက်သို့ စိုက်ချလိုက်လေ၏။ ထိုခဏ၌ လက်စွပ်ကွင်း နှစ်ဆယ်တို့သည်

၃၇၉

အလွယ်နှင့် ထွက်ကျလာလေကုန်၏။ ထို့နောက် အဇာတသတ်မင်းကို ဇောတိကသူဌေးကြီးသည် “မင်းကြီး.. ဤသို့ (မင်းကြီး မျက်မြင်အတိုင်း)ပင် ကျွန်ုပ်၏ဥစ္စာကို ကျွန်ုပ်က အလိုမရှိ (=သဘောမတူ)လျှင် သိမ်းယူခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်ပါ”ဟု ပြောဆို၍ အဇာတသတ်မင်း၏ ရိုင်းပြသော အပြုအမူများကြောင့် သံဝေဂကြီးစွာ ဖြစ်ရှိပြီးလျှင် “အရှင်မင်းကြီး.. အကျွန်ုပ်အား ရှင်ရဟန်းပြုလုပ်ရန် ခွင့်ပြုပါလော့”ဟု ပြောဆိုလေ၏။

     အဇာတသတ်မင်းသည်လည်း “ဤဇောတိကသူဌေး ရဟန်းပြုလျှင် ငါသည် သူ၏ပြာသာဒ်ကို အလွယ်တကူ သိမ်းယူနိုင်လိမ့်မည်”ဟု ကြံစည် အောက်မေ့ကာ တခွန်းတည်းသော တောင်းပန်စကားဖြင့်ပင် “သင် ရဟန်းပြုလိုမူ ပြုလော့”ဟု အလွယ်ပင် ပြောဆိုလိုက်လေ၏။ ဇောတိကသူဌေးကြီးသည် သံဝေဂကြီးစွာ ဖြစ်ရှိ၍ မြတ်စွာဘုရား၏ အထံတော်၌ ရဟန်းပြုပြီးသော် မကြာမီပင် ရဟန်းတရား ပွါးများအားထုတ်သဖြင့် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ ဆိုက်ရောက်ကာ ဇောတိကမထေရ်ဟု အမည်ထင်ရှား ဖြစ်ပွါးလေတော့၏။ ဇောတိကမထေရ် အရဟတ္တဖိုလ်သို့ရောက်သော ခဏမှာပင် ဘုံနန်းပြာသာဒ်- အစရှိသော စည်းစိမ်ဥဿုံ အလုံးစုံသည် ပျောက်ခြင်းမလှ ပျောက်ကွယ်၍ သွားကြလေ၏။ ဇောတိကသူဌေး၏ သတုလကာယီ အမည်ရှိသော ထိုသူဌေးကတော်ကိုလည်း နတ်တို့သည် ဥတ္တရကုရုကျွန်းသို့သာလျှင် တဖန်ပြန်၍ ပို့ဆောင်ကြလေကုန်၏။

     တနေ့သ၌ ရဟန်းတို့သည် ဇောတိကမထေရ်ကို “ငါ့ရှင်ဇောတိက.. သင့်အဖို့ရာ ထိုပြာသာဒ်ကြီး၌၎င်း, သတုလကာယီ သူဌေးကတော်၌၎င်း တွယ်တာတပ်မက်မှု တဏှာလောဘ ရှိသေးသလော”ဟု မေးကြ၍ ဇောတိကမထေရ်က “မရှိတော့ပါ ငါ့ရှင်တို့..”ဟု ဖြေကြားလေလျှင် ရဟန်းတို့သည် မြတ်စွာဘုရားအား “မြတ်စွာဘုရား.. ဤဇောတိကရဟန်းသည် မဟုတ်မမှန် ပြောကြား၍ အရဟတ္တဖိုလ်ကို ဖြေကြား ဝန်ခံဘိ၏”ဟု လျှောက်ထားကြလေ၏။ ထိုအခါ မြတ်စွာဘုရားရှင်သည်

၃၈၀

“ရဟန်းတို့.. ငါ့သားတော် ဇောတိကရဟန္တာ၏ စိတ်အစဉ် ခန္ဓာအစဉ်ဝယ် ထိုဘုံနန်းပြာသာဒ်စည်းစိမ်နှင့် သူဌေးကတော်အပေါ်၌ တပ်မက်မှု တဏှာလောဘ မရှိဧကန် စင်စစ်မှန်၏”ဟု မိန့်တော်မူပြီးလျှင် ဤဆိုလတ္တံ့သော တရားဂါထာကို ဟောကြားတော်မူလေ၏-

ယောဓ တဏှံ ပဟန္တွာန၊ အနာဂါရော ပရိဗ္ဗဇေ။

တဏှာဘဝပရိက္ခီနံ၊ တမဟံ ဗြူမိ ဗြာဟ္မဏံ။

ဘိက္ခဝေ = ရဟန်းတော်များ အိုချစ်သားတို့..။ ယော = အမှတ်မထင် အကြင်သူသည်။ ဣဓ = ပစ္စုပ္ပန္န ဤလောက၌။ တဏှံ = ခြောက်ဒွါရဝယ် မှီတွယ်ဖြစ်ပွါး တဏှာတရားကို။ ပဟန္တွာန = သမုစ္ဆေဒပဟာန်ဖြင့် ပယ်လှန် ဖြတ်တောက်၍။ အနာဂါရော = အိမ်ရာ၌နေခြင်းကို အလျှင်းပင် အလိုမရှိတော့ပဲ။ ပရိဗ္ဗဇေ = ရဟန်းဘောင်ရောက် ထွက်မြောက်ခဲ့ပေ၏။ တဏှာဘဝပရိက္ခီဏံ = တဏှာခြောက်သင်း ဘ၀သုံးခင်းတို့ အကြွင်းမဲ့ ကုန်ခန်းပြီးသော။ တံ-တာဒိသံ = ထိုသို့ရှုအပ် ရဟန္တာပုဂ္ဂိုလ်မြတ်ကို။ အဟံ = လူသုံးပါးတို့ဆရာ ဘုရားငါသည်။ ဗြာဟ္မဏံ = ထိုထိုပါပ မကောင်းမှုဟူသမျှကို အပပြုပြီး ပယ်စွန့်ပြီး၍ ဘုန်းမီးလျှံပ ဗြာဟ္မဏခေါ်ဆို ပုဂ္ဂိုလ်သူမြတ်ဟူ၍။ ဗြူမိ = ချီးမွမ်းနှုတ်ဖျား ဟောကြားပေ၏ -

ဒေသနာနိဂုံး ဆုံးလတ်သောအခါ များစွာသောသူတို့ သောတာပတ္တိဖိုလ် အစရှိသည်တို့သို့ ဆိုက်ရောက်ကြလေကုန်၏။

ဤကား ဇောတိကသူဌေး အကြောင်းတည်း။

**********