ကိုယ်ကျင့်အဘိဓမ္မာ/အချီနိဒါန်း
| ←ဆရာတော်အရှင်ဇနကာဘိဝံသ၏ သာသနာတော် အဆုံးအမများ | ကိုယ်ကျင့်အဘိဓမ္မာ by အချီနိဒါန်း |
အမေးမာတိကာ→ |
အချီနိဒါန်း
ပဇာ သဗ္ဗာ သုဿယန္တု, ဝုဋ္ဌဟန္တု သုမင်္ဂလာ၊
ဒူသေန္တု ဒုဂ္ဂတိံ ဂါမိံ, ပူရေန္တု၊ သဗ္ဗပါရမိံ
ပဇာ သဗ္ဗာ၊ ကိုယ်စီ ကိုယ်င ကိုယ့်ဒေသ၌ ပျော်ကြ စပ်ကြ, သတ္တဝါ ဟူသမျှတို့သည်။ သုဿယန္တု၊ အိပ်မက် ရာမက် ကောင်းစွာမက်၍ နှစ်သက် ကြည်သာ, အိပ်စက်နိုင်ကြပါစေသတည်း။ သုမင်္ဂလာ၊ မင်္ဂလာ ကျက်သရေ, ယှက်ဝေလန်းသဖြင့် စန်းပွင့်ကြကုန်သည်ဖြစ်၍။ ဝုဋ္ဌဟန္တု၊ ကောင်းစွာ မိုယ်းသောက် အလင်းရောက်လျက် ထမြောက် နိုးကြားနိုင်ကြပါစေသတည်း။ ဒုဂ္ဂတိံ ဂါမိံ၊ အပါယ်ဒုဂ္ဂတိ ရောက်မည့်အကြောင်း, မကောင်းညစ်ဆိုး ဒုစရိုက်မျိုးကို။ ဒူသေန္တု၊ သူတော် လက်နက် တရားစက်ဖြင့် ဖြိုဖျက်နိုင်ကြပါ စေသတည်း။ သဗ္ဗပါရမိံ၊ အလောင်းအလျာ, ဖြည့်ကောင်းရာသည့် သုံးဖြာ ဆယ်လီ ပါရမီအပေါင်း အကျင့်ကောင်းကို။ ပူရေန္တု၊ တဆင့်ထက် တဆင့် ရင့်ထက် ရအောင် မလင့် ပုံသေ ဖြည့်ကျင့်နိုင်ကြပါစေသတည်း။
ယခုခေတ်၏ အဖြစ်အပျက်ကို လေးနက်စွာ စဉ်းစားသောအခါ များစွာသော လူ သတ္တဝါတို့၌ မေတ္တာ ကရုဏာ မုဒိတာ ဟူသော ဗြဟ္မစိုရ်တရားများ ကွယ်ပျောက်၍ သွေ့ခြောက်နေသကဲ့သို့ ထင်ရလေသည်၊ ထိုသူတို့၏ ခြောက် သွေ့သွေ့ အပူဓာတ်သည် သူတော်ကောင်းတို့၌ပင် အရှိန်ဟပ်သဖြင့် သွေ့ခြောက်လုမတတ် ရှိရလေပြီ။
အပူဓာတ်ဆိုတာ ဘာလဲ
ထို အပူခက် ဟူသည်လည်း တယောက်နှင့် တယောက် မညှာတာနိုင်အောင် ဖြစ်နေသော လောဘ, ဒေါသ, မာန်မာနနှင့် ဣသာ မစ္ဆရိယ စသည်တို့ပင်တည်း၊ ထိုအပူဓာတ်သည် ယခုဘဝတွင်သာ ခြောက်ကပ်စေသည် မဟုက်, သံသရာ တလျှောက် နောက်နောက် ဘဝ၌လည်း ခြောက်ကပ်စေလိမ့်မည်သာ၊ ထို့ကြောင့် ထိုအပူဓာတ်တွေ့ကို ယခုဘဝက စွမ်းနိုင်သမျှ ငြိမ်းသက်လျက် မြင့်မြတ်သော စိတ်ထားဖြင့် မေတ္တာ၊ ကရုဏာ, မုဒိတာဟူသော ဗြဟ္မစိုရ် အအေး ဓာတ် မပြတ် စိမ့်စိုအောင် ကြိုးစားသင့်ကြပေသည်။
သံသရာဆိုတာ ဘာလဲ
“သံသရာတလျောက်” ဟူသော စကားအရ “သံသရာဆိုတာ “ဘာလဲ”ဟု စဉ်းစားဖွယ်ရှိ၏၊ သတ္တဝါတို့ တည်နေရာ ဤ ကမ္ဘာလောကကြီးကို “သံသရာ”ဟု ခေါ်သည် မဟုတ်၊ စိတ် စေတသိက် ရုပ်တရားတို့ တခုပြီးတခု ဆက်ကာဆက်ကာ ဖြစ်နေမှုကိုသာ “သံသရာ”ဟု ခေါ်သည်။ [သံ = ဆက်စပ်လျက်+သရ--ဖြစ်ခြင်း။
လူ နတ် ဗြဟ္မာဆိုတာ
စိတ် စောသိက် ၂-ပါးကို နာမ်တရားဟု ခေါ်၏။ ထိုနာမ် တရားနှင့် ရုပ်တရားတို့ ပေါင်းစပ်၍ ဆက်ကာ ဆက်ကာ ဖြစ်ပျက်နေသော အစဉ်အတန်းကိုပင် လူ နတ် ဗြဟ္မာဟု လည်းကောင်း ပုဂ္ဂိုလ် သတ္တဝါ, ငါ သူ ယောက်ျား မိန်းမ (အထီး-အမ)ဟု လည်းကောင်း ခေါ်ကြရသည်၊ စင်စစ်မှာ ရုပ် နာမ် ၂ပါးကို ဖယ်ထားလိုက်လျှင် လူ နတ် ဗြဟ္မာ သတ္တဝါ ဟူ၍ သီးခြား မရှိတော့ချေ။
ရုပ်နာမ်တို့ ဘာကြောင့် ဖြစ်ကြသလဲ
ရုပ် နာမ် တရားအစုတို့၏ ဆက်ကာဆက်ကာ ဖြစ်ပျက်နေခြင်းမှာလည်း အကြောင်းမဲ့ သက်သက် ဖြစ်ပျက်ကြသည်မဟုတ်၊ မိမိတို့ အပြင်ဘက်မှာ အမြဲတွေ့ကြုံနေရသော အာရုံများနှင့် မိမိတို့သန္တာန်ဝယ် ရှေးရှေးက ဖြစ်နှင့်သာ ကံများကြောင့်သာ ရုပ် နာမ်တရားတို့ ဆက်လက်၍ ဖြစ်ပွားနေကြသည်၊ ထို့ကြောင့် ရုပ် နာမ်ဖြစ်ဖို့ရာ အပြင်ဘက်က အာရုံအကြောင်း ရှေးရှေးက ကံအကြောင်းဟု အကြောင်း ၂-မျိုးရှိသည်ဟု မှတ်ပါ။
အရေးကြီးသောအကြောင်း
ထို ၂-မျိုးသော အကြောင်းတွင် အပြင်ဘက်၌ တွေ့ကြုံကြရသော အာရုံအကြောင်းများသည် အတွင်းစိတ်အမျိုးမျိုး ဖြစ်အောင် အရိပ်အရောင်ပြရုံသာဖြစ်၍ အရေးမကြီးလှ၊ ကောင်းကောင်းဆိုးဆိုး အပြင် အာရုံအမျိုးမျိုးနှင့် တွေ့ရာ၌ မိမိ၏အတွင်း စိတ်ဓာတ် ကောင်းမွန်ဖို့သာ အရေးကြီးပေသည်။
ဆိုလိုရင်းကား-“မိမိတို့အတွင်းစိတ်က အမြဲကောင်းမွန်နေပါမူ နောက် နောက်ဘဝ၌ ဖြစ်သမျှ ရုပ်နာမ်တို့ အကောင်းအမွန်ချည်း ဖြစ်ရပေမည်။ တဘဝပြောင်းသော်လည်း စိတ်ကောင်းရုပ်ကောင်း (လူ နတ် ဗြဟ္မာ သတ္တဝါ အကောင်း)ချည်း ဖြစ်ရမည် မိမိတို့၏အတွင်းစိတ်က ယုတ်မာ ဆိုးဝါးနေပါမူ(ရှေးရှေးတုန်းက စိတ်ကောင်းအတွက် ယခုဘဝမှာကောင်းလျက် ရှိပါသော်လည်း) နောက်နောက်ဘဝတို့၌ စိတ်ဆိုး ရုပ်ဆိုး (ငရဲ ပြိတ္တာ တိရစ္ဆာန်မျိုး) ချည်းသာ ဖြစ်ရမည်”ဟု ဆိုလိုသည်။
ယောနိသာရှိမှ စိတ်ကောင်းရ
ယောနိသောရှိမှလည်း စိတ်ကောင်း နှလုံးကောင်း ရရှိနိုင်ကြသည်၊ တွေ့ရာကြုံရာကိစ္စ၌ သင့်လျော်အောင် နှလုံးသွင်းလေ့ ရှိမှုကို ယောနိသော မနသိကာရ”ဟု ခေါ်၏၊ ယခု ကာလ၌ မနသိကာရကိုဖြုတ်၍ “ယောနိသော”ဟု ပြောကြသည်။ ထိုကဲ့သို့ သင့်တော်အောင် နှလုံးသွင်းမှု(ယောနိသော)ရှိလျှင် အကုသိုလ်စိတ်(မကောင်း စိတ်)မဖြစ်ပဲ စိတ်ကောင်းချည်းဖြစ်သည်၊ ယောနိသော မရှိလျှင် စိတ်ကောင်း ဖြစ်လောက်သော အရာ ကိစ္စများ၌ပင် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေတတ်၏ ထို့ကြောင့် များစွာသော ရှင် လူအပေါင်းတို့ စိတ်ကောင်းရဖို့ရာ “ယောနိသော”သာလျှင် အရေး အကြီးဆုံးဖြစ်ပေသည်။
အကြောင်းအဆက်ဆက်
ယောနိသော ရှိခြင်း-မရှိခြင်းတို့၏ အကြောင်းများကား စာကောင်း ပေကောင်း ကြည့်ရှုခြင်း-မကြည့်ရှုခြင်း ပညာရှိထံ နည်းခံခြင်း-မခံခြင်းများတည်း စာကောင်း ပေကောင်းကို ကြည့်ရှုလေ့ရှိသူ ပညာရှိသူတော်ကောင်းထံ နည်းခံလေ့ရှိသူ (ပညာရှိ သူတော်ကောင်းနှင့် ပေါင်းလေ့ရှိသူ)ဖြစ်လျှင် အကြားအမြင်တိုးပွား၏၊ ထိုသို့ အကြား အမြင် တိုးပွားသူမှာ “ငါ့သန္တာန်၌ အမြဲစိတ်ကောင်းဖြစ်စေမည်”ဟု အဓိဋ္ဌာန် ထားလျှင် တွေ့ရာကြုံရာ အာရုံများ၌ ယောနိသော ရှိတတ်၏၊ စာကောင်း ပေကောင်းများကိုလည်း မကြည့်ရှူ ပညာရှိသူတော်ကောင်းထံလည်း နည်းမခံ သူသည် အကြားအမြင် နည်းပါး၍ စိတ်ထား မတတ်ပဲ ရှိလေသည်... ထို့ကြောင့်.....
၁။ တွေ့ရာကြုံရာကိစ္စ၌ ယောနိသောရှိသဖြင့် သင့်လျော်အောင် နှလုံးသွင်းကာ အရာရာ၌ ဗြဟ္မစိုရ်တရား လက်ကိုင်ထားလျက် ကြီးမားသော စိတ် သဘောရှိသူ အပေါင်းအသင်းဆန့်သူ ဖြစ်စေလိုခြင်း
၂။ ချမ်းသာရွှင်ပြု ရာထူးဂုဏ်သိရ် စည်းစိမ်တိုးတက်နေသည်ဖြစ်စေ တစုံတခု ပျက်စီးမှုကြောင့် ဆင်းရဲဒုက္ခ ရောက်နေရသည် ဖြစ်စေ စိတ်နေ မပြောင်း စိတ်ကောင်း မပျက် စိတ်စက်ကြည်ကြည် တည်တည်တံ့တံ့နှင့် ခံ့ခံ့ကြီးနေနိုင်စေလိုခြင်း
၃။ နောက်ဘဝမှစ၍ နိဗ္ဗာန်ရသည့်ဘဝတိုင်အောင် ပြောင်ပြောင် လက်လက်နှင့် အဆက်ဆက် တန်းမြင့်ဖို့ရာ ယခုဘဝ၌ပင် ဒါနသီလ စသော လက်လှမ်းမီရာ ပါရမီကောင်းမှု ကုသိုလ်စုကို ကြိုးစားနေသူ ဖြစ်စေ လိုခြင်း
ဤ ၃-ချက်ကို အရင်းထား၍ များစွာသော လူအပေါင်းတို့ ကိုယ်ကျင့် ကောင်းရာ “ကိုယ်ကျင့်အဘိဓမ္မာ”ဟူသော နာမည်ဖြင့် ကျမ်းသစ်တစောင် တည်ထောင် ဖန်တီးရပေသတည်း။
ထောက်မှန်ပေါ်တွင် ကိုယ့်အသွင်ကို ဆင်ခြင်လိုမှု နေ့စဉ်ရှူသို့ ယခုဤကျမ်း မှန်လိုမှန်း၍ ရှုစမ်းစေချင် ကိုယ်ဖြစ်အင်ကို ဆင်ခြင်လေကွဲ့ – နေ့စဉ်တဲ့။
အချီနိဒါန်း ပြီးပြီ။