* * *
Без һаман да шулай керфек аша
Бер-беребезгә карап көләбез.
Бер-беребезне үлеп сөябез без,
Ә әйтмибез,
нинди юләр без.
Мин сокланып һаман сиңа карыйм,
Син үзең дә аны сизәсең.
Мин түзалмыйм, янам,
ялкын миндә;
Әйт әле, син ничек түзәсең?
Мин карасам, бераз кызарасың,
Бармак янап миңа дәшәсең.
Шаян да соң үзең,
молодец син,
Мең яшә син,
мәңге яшә син!..
– Нихәл, Муса?
– Бик шәп әле, – дим мин.
Башка сүз юк,
нәрсә әйтик соң?
Тел сөйләми безнең, күзләр сөйли,
Телсез калдык инде әйтерсең!..
Синең караш җылы яңгыр төсле,
Синең караш кояш шикелле.
Синең караш минем йөрәгемә
Ал чәчәкле язлар китерде.
Керфекләрең,
абау, керфекләрең,
Утлы уклар төсле яналар...
Йөрәгемә барып кадалалар,
Мәңге китмәс яра салалар.
Мин сагынам бит сине,
күп чагында,
Килмим дим дә барыбер киләм мин.
Күп чагында инде китим дим дә,
Вакыт үтә,
һаман киталмыйм.
Кызык та бу,
тәмле, рәхәт тә бу,
Яшрен генә сөелеп сөюе;
Озаккамы, ләкин
белсәң иде
Яшь йөрәкнең юләр тибүе!..