БЕҲАЁ [бе.. + ҳаё] 1 Шарм-ҳаёси йўқ, ор-номусни билмайдиган, уятсиз, бешарм. Беҳаё одам, н Ўғлим, бунақа беҳаё қиз экан, вақтида билиб, ўзингизни четга олганингиз яхши бўлибди. Мирмуҳсин, Умид. Эшқобил-нинг хотини ўта шаддод, беҳаё эмас, уни ҳурмат қилади. «Ёшлик».
2 Одоб-ахлоқ доирасига сиғмайдиган, беадаб. Беҳаё хатти-ҳаракат. Беҳаё ибора. Беҳаё сўз. м Тангри беҳаё сўзларни гапи-рувчи кишини ёмон кўради. Газетадан.